Από Το ποντίκι
Το 1950, λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το υπουργείο Στρατιωτικών της Μεγάλης Βρετανίας έκανε μια μικρή διόρθωση στους επιτελικούς του χάρτες. Στο φύλλο για την έρημο Σαχάρα πρόσθεσε μια μικρή κουκκίδα. Μια κουκκίδα με την επιγραφή «Μπάρα Αντρία», που στα αραβικά σημαίνει το «βουνό του Αντρέα»…
Τα Μετόχια Φρατζεσκιανά είναι ένα μικρό υπέροχο γραφικό χωριό 12 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από το Ρέθυμνο. Ζωσμένο από ελιές και αμπέλια, ανάμεσα σε ψηλά βουνά και ποτάμια, λες και κάποιο θεϊκό χέρι φύτεψε το χωριουδάκι στην πιο όμορφη γωνιά του νησιού. Από αυτό το χωριό ξεκινάει η περιπέτεια του Ανδρέα Κατζουράκη. Ήταν δεν ήταν 13 χρόνων το 1930, όταν η ανάγκη χρημάτων και η φτώχεια τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τον τόπο του. Σαν ένας μικρός Οδυσσέας, έφυγε με την καρδιά του μαύρη που άφηνε την Κρήτη για να πάει στην Ιθάκη του και να αναζητήσει την τύχη του στο πλευρό του μεγαλύτερου αδερφού του στη Λιβύη.
Για δέκα χρόνια, μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος, δούλεψε σκληρά και δημιούργησε δικές του μικρές επιχειρήσεις. Οι κόποι του σιγά – σιγά άρχισαν να αποδίδουν καρπούς. Εκείνο το διάστημα οι Ιταλοί είχαν καταλάβει τη Λιβύη και προετοίμαζαν το έδαφος για το μέτωπο της Βορείου Αφρικής, γι’ αυτούς και τους συμμάχους τους, τους Γερμανούς.
Στη Λιβύη τον βρήκε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Δεν το σκέφτηκε και πολύ. Παράτησε τις δουλειές και το εμπόριο που είχε αρχίσει να ασχολείται και αποφάσισε να πολεμήσει στο πλευρό των συμμάχων. Λίγους μήνες μετά, τα κατορθώματά του έκαναν το όνομά του θρύλο ανάμεσα σε Άγγλους και σε Λίβυους. Όταν οι δυνάμεις του Άξονα και κυρίως οι Ιταλοί άκουγαν το «Αντρία της Σαχάρας» άφριζαν από το κακό τους για τα τόσα χουνέρια που τους είχε κάνει. Στην πραγματικότητα το όνομά του τους προκαλούσε τρόμο.
Ο Αντρία της Ερήμου
Την ημέρα ο ήλιος λες και αγγίζει την έρημο. Πυρώνει την άμμο στη Σαχάρα. Οι θερμοκρασίες ξεπερνούν τους 50 βαθμούς. Τη νύχτα, σαν γυρνάει η άλλη πλευρά του φεγγαριού, τα πάντα παγώνουν. Λίγοι καταφέρνουν να επιβιώσουν στις συνθήκες αυτές και μόνο ελάχιστοι μοιάζει να νιώθουν άνετα. Η έρημος της Σαχάρας είναι η μεγαλύτερη έρημος στη Γη. Χαώδης, τρομακτική και μυστηριώδης για όλο τον κόσμο.
Για τον Αντρέα Κατζουράκη, όμως, ήταν το δεύτερο σπίτι του. Ήξερε κάθε αμμόλοφο, κάθε κόκκο άμμου, γνώριζε πού βρισκόντουσαν οι οάσεις και ποια μονοπάτια δεν πρέπει να πάρεις με τα πόδια εάν δεν θες να πεθάνεις. Ακόμη και όταν φυσούσε δαιμονισμένα ο καυτός άνεμος Κίμπλι, ο Αντρέας ήξερε τι πρέπει να κάνει για να μη χάσει τον προσανατολισμό του μέσα στην αμμοθύελλα. Η Σαχάρα και οι άνθρωποί της ήταν το σπίτι του. Μόλις ο πόλεμος τελείωσε, ο «τρελός της ερήμου», όπως τον αποκαλούσαν συχνά οι Εγγλέζοι, παρέμεινε στη Λιβύη και μεγαλούργησε.
Η κρητική καρδιά του δεν άντεχε καμία αδικία στη ζωή του και γι’ αυτό οι ντόπιοι τον λάτρεψαν σαν θεό. Άνθρωπος υπερήφανος, δούλεψε πολύ και ήταν εκ των επιφανέστερων μελών της ελληνικής κοινότητας στη Βεγγάζη. Γύρισε ύστερα από 53 χρόνια ξενιτιάς στην αγαπημένη του Κρήτη και το 1983 αναπαύτηκε στο ευλογημένο χώμα της. Έζησε μια ζωή γεμάτη περιπέτεια που λίγοι άνθρωποι έχουν βιώσει. Τις περιπέτειές του τις έγραφε σε πρώτο πρόσωπο σε ένα μικρό ημερολόγιο που κουβαλούσε πάντα μαζί του. Πολλές τις έλεγε σαν παραμυθάκι χρόνια μετά, στα δυο του λατρεμένα παιδιά, τη Μαρία και τον Στέλιο.
Πρόσφατα σχόλια