Διαβάζοντας το άρθρο του Αντώνη Λιάκου για την Πηνελόπη Δέλτα δεν εξεπλάγην. Είναι οι ίδιοι ιστορικοί- Λιάκος, Ρεπούση, Καράβας, Καλύβας και λοιποί- οι οποίοι νυχθημερόν τα βάζουν με ό,τι έχει μετατραπεί σε εθνικό ιστορικό βίωμα, αγνοώντας φυσικά πως η ιστορία δεν είναι προϊόν του ιστορικού, αλλά των ίδιων των μαζών, των ορατών και μη ορατών διεργασιών, που λέει και ο Λε Γκοφ.
Στο μένος τους αυτό, το οποίο έχει πολιτική στόχευση φυσικά, πρώτη θέση κατέχουν οι λογοτέχνες. Τά’ χουν βάλει εδώ και χρόνια με τον Σεφέρη, με τον Ελύτη, με τον Παλαμά, με τον Παπαδιαμάντη, με τον Εγγονόπουλο, με τον Βαλαωρίτη, με τον Μαβίλη, με τον Δροσίνη και γενικώς με όλους…Τώρα τάβαλαν και με την Πηνελόπη Δέλτα! Γιατί; Μα διότι αυτοί όλοι είναι εθνικιστές, σύμφωνα με τον Λιάκο! Δεν αποκλείεται σε λίγο να τα βάλουν και με τον Όμηρο. Όλα πιθανά είναι…
Λέει ο Λιάκος ότι οι μακεδονομάχοι σκότωναν και αμάχους βουλγάρους. Και λοιπόν; Μέσα σε έναν τέτοιο πόλεμο, στον οποίο πρωταγωνιστούν σώματα ατάκτων, πιθανόν να σκοτώθηκαν και άμαχοι. Εδώ ολόκληρος αμερικανικός τακτικός στρατός και σκότωσε χιλιάδες αμάχους σέρβους στον πρόσφατο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας- για τον οποίον, ας μην ξεχνάμε, είχαν χειροκροτήσει οι διάφοροι υπερασπιστές της ελευθερίας, μαζί μ’ αυτούς και οι πολιτικοί φίλοι του κ. Λιάκου, εάν δεν απατώμαι. Στο Ιράκ οι αμερικανοί σκότωναν στρατιώτες του Σαντάμ και έριχναν στο ψαχνό και στα παιδάκια. Ο Κολοκοτρώνης όταν μπήκε στην Τριπολιτσά, σκότωσε περίπου 3 χιλιάδες τούρκους, μεταξύ αυτών και αμάχους. Είναι απίθανο λοιπόν ο βουλγαροκτόνος μακεδονομάχος να ρίξει και ξώφαλτσες σε αμάχους, την ώρα που κόβει κεφάλια κομιτατζήδων; Τι είναι ο μακεδονομάχος; Ερευνητής της Γενναδίου να πίνει φρέντο στο Φίλιον; Είμαστε με τα καλά μας; Τι ακριβώς θέλουμε να πούμε; Τι περιμέναμε να κάνει ο Μακεδονομάχος τους βουλγάρους, σε μια περιοχή ελληνική που υπέφερε από δουλεία αιώνων και δεινοπαθούσε κάτω από τις σφαγές των βουλγάρων κομιτατζήδων; Να τους καλέσει σε διάλογο στην πλατεία;
Θα μου πείτε δεν είναι αυτό έγκλημα πολέμου; Ας υποθέσουμε ότι είναι. Αλλά γενικώς ο πόλεμος οδηγεί σε σκοτωμούς, και παρόλα αυτά είναι αρετή, σύμφωνα μάλιστα με τους αρχαίους έλληνες η φιλοπατρία είναι από τις σπουδαιότερες των αρετών. Αλλά ο σκοτωμός αμάχων στον Μακεδονικό Αγώνα δεν είναι ισόποσον του Διστόμου, ούτε του Ολοκαυτώματος, ούτε φυσικά ισόποσον του συνωστισμού της Σμύρνης, τα οποία είναι γενοκτονίες στρατευμάτων κατοχής. Εν προκειμένω πρόκειται για απελευθερωτικό πόλεμο- αυτός είναι ο Μακεδονικός Αγώνας. Δεν γνωρίζει ο κος Λιάκος ούτε καν την διάκριση του αμερικανού Ντέηβιντ Γουόλτζερ, περί δικαίων και αδίκων πολέμων;
Προς μεγάλη μου έκπληξη διάβασα σήμερα στο διαδικτυακό περιοδικό «Χρόνος«, ένα άρθρο του καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Αντώνη Λιάκου. Ο τίτλος του «Η κατασκευή της ηρωικής εικόνας του Μακεδονικού Αγώνα από την Πηνελόπη Δέλτα φωτίζεται με την έρευνα του Σπύρου Καράβα». Από τον τίτλο κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Παραθέτω αναλυτικά το άρθρο για να το διαβάσει ο καθένας και να βγάλει τα συμπεράσματά του:
«Με φρίκη τα διεθνή Μ.Μ.Ε. αναφέρονται στις ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων από φανατικούς εξτρεμιστές του Ισλάμ, στο Ιράκ, τις μέρες αυτές, ή στη Συρία, τους προηγούμενους μήνες. Ακόμη μεγαλύτερη φρίκη όταν πρόκειται για αμάχους. Μια παρόμοια ιστορία είναι η ακόλουθη: μια ομάδα ενόπλων, συναντά στο δάσος καμιά εκατοσταριά άοπλους υλοτόμους, τους συλλαμβάνει, τους δένει πισθάγκωνα, τους παίρνει μαζί της και όταν φτάνει σε μεγάλο και βαθύ ποταμό τούς ρίχνει στο νερό. Λίγο αργότερα, δεκάδες πτώματα ξεβράζοναι στις όχθες. Την ιστορία αυτή τη γνώριζε η Πηνελόπη Δέλτα και τη βρίσκουμε στο αρχείο της. Είναι μια καταγραμμένη συζήτηση που είχε με τον επικεφαλής της ένοπλης ομάδας, τον Σπύρο Σπυρομήλιο που συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα ως καπετάν Μπούας. Το ποτάμι είναι ο Αλιάκμονας. Ο Σπυρομήλιος δεν δικάστηκε για εγκλήματα κατά αμάχων. Προβιβάστηκε σε στρατηγό της Χωροφυλακής και ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ήρωας του βορειοηπειρωτικού αγώνα.
Η Δέλτα συνέλεγε μαρτυρίες για να γράψει το βιβλίο της Τα μυστικά του βάλτου, ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε σε άπειρα αντίτυπα, καθώς πραγματοποίησε αλλεπάλληλες εκδόσεις, διαβάστηκε και διαπαιδαγώγησε πολλές γενιές Ελληνόπουλων από τον Μεσοπόλεμο έως σήμερα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εθνικής διαπαιδαγώγησης και διάπλασης ηρωικών χαρακτήρων, στο οποίο εξιδανικεύτηκε ο Μακεδονικός Αγώνας, ή μάλλον συγκροτήθηκε η δημόσια εικόνα του. Δεν είναι η πρώτη φορά που η λογοτεχνία αναλαμβάνει να ανασυγκροτήσει το παρελθόν ως εθνικό παρελθόν. Και το κάνει πληρέστερα από την ιστοριογραφία. Δεν έχει ενδοιασμούς να αποσιωπήσει ή να μεταπλάσει εγκλήματα. Κυρίως η λογοτεχνία προσκομίζει πλοκή, δράση, συναίσθημα. Η παραπάνω ιστορία αποδίδεται ως το «δυστύχημα της βαρκαδιάς που βούλιαξε στον Αλιάκμονα και πνίγηκαν οι Βούλγαροι αρκουδιαραίοι, ξυλοκόποι και καρβουνιάρηδες».
Ο Σπύρος Καράβας στο βιβλίο του Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας (Βιβλιόραμα, 2014) αναλαμβάνει να ψηλαφήσει τον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε αυτή η λογοτεχνική εικόνα του Μακεδονικού Αγώνα, διαβάζοντας παράλληλα τα κείμενα της Δέλτα και αντιπαραβάλλοντάς τα με τις καταγραφές που είχε συγκεντρώσει στο αρχείο της, αλλά και με τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών όπου συγκεντρώνονταν οι εκθέσεις των προξένων αλλά και των στρατιωτικών παραγόντων της Μακεδονίας, και τα οποία γνωρίζουμε ότι επισκεπτόταν και μελετούσε η συγγραφέας.
Ομάδα Ελλήνων αρχαιολόγων ανακάλυψε* τον μεγαλύτερο υπόγειο τάφο στην αρχαία Ελλάδα, στην ιστορική πόλη της Πέλλας, βόρεια της χώρας, στη γενέτειρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το ισπανικό δημοσίευμα, που αναφέρεται σε σημαντικές ανακαλύψεις της τελευταίας δεκαετίας στην Ελλάδα, σημειώνει ότι ο τάφος περιέχει οκτώ θαλάμους με ζωγραφισμένους τοίχους και γλυπτά τα οποία χρονολογούνται στην Ελληνιστική Περίοδο, μεταξύ του Β’ και του Γ’ αιώνα π.Χ.
«Ο τάφος μας παρέχει μια διαφορετική άποψη της ζωής των ευγενών στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου», σημειώνει.
«Πρόκειται για τον μεγαλύτερο λαξευτό τάφο, με τους περισσότερους νεκροθαλάμους στην Ελλάδα και είναι σημαντικός, επίσης, γιατί μας προσφέρει μια νέα αρχιτεκτονική» όπως είπε η αρχαιολόγος Μαρία Ακαμάτη που ήταν επικεφαλής στην αρχαιολογική ομάδα των Ελλήνων ερευνητών.
«Οι περισσότεροι τάφοι που βρέθηκαν στην Ελλάδα μέχρι σήμερα είχαν το πολύ τρεις θαλάμους», πρόσθεσε.
Η αρχαιολόγος είπε ότι ο τάφος έχει πρόσβαση μέσω μιας σήραγγας 16 μέτρων και ανακαλύφθηκε σε ένα αγροτεμάχιο που συνορεύει με το αρχαίο νεκροταφείο της πρωτεύουσας του βασιλείου της Μακεδονίας.
Ανήκε σε οικογένεια ευγενών
Στην ταφόπλακα είναι γραμμένα τα ονόματα των ιδιοκτητών, που είναι εμφανώς ορατά. Επίσης μέσα στον τεράστιο τάφο υπάρχουν δεκάδες κοσμήματα, χάλκινα νομίσματα και αγγεία, που οδήγησαν τους αρχαιολόγους να συμπεράνουν ότι πρόκειται για οικογενειακό τάφο ευγενών της Μακεδονίας.
Στον τάφο αυτόν όπως έδειξε η έρευνα, είχαν ταφεί τουλάχιστον οκτώ μέλη της ίδιας οικογένειας, αλλά ο τάφος, σύμφωνα με την Ελληνίδα αρχαιολόγο, είχε εκτεθεί σε λεηλασίες επί πολλές γενιές, και χάθηκα πολύτιμα προσωπικά αντικείμενα των νεκρών.
Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι οι τοίχοι των θαλάμων είναι όλοι ζωγραφισμένοι με έντονα χρώματα κόκκινο, σκούρο θαλασσί και λευκό.
Η αρχαία πόλη της Πέλλας, ήταν μέρος του βασιλείου της Μακεδονίας, που επεκτάθηκε από τον βασιλιά Φίλιππο τον Β’ και κατόπιν από τον υιό του, τον Αλέξανδρο το Μέγα, ο οποίος γεννήθηκε το 356 π.Χ. και πέρασε τα παιδικά του χρόνια- πριν την κατάκτηση του κόσμου- στην περιοχή της Πέλλας. Ο τάφος χρονολογείται την περίοδο μετά το θάνατο του Στρατηλάτη.
*Η ανακάλυψη του συγκεκριμένου τάφου έγινε το 2006
Παρουσίαση στο κανάλι της Βουλής του βιβλίου “European Cartography and Politics: The Case of Macedonia” (Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 2012)“ του Ευάγγελου Λιβιεράτου, καθηγητή Ανωτέρας Γεωδαισίας και Χαρτογραφίας του ΑΠΘ και Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, με τη συμβολή της ευρωβουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ καθ. Χρυσούλας Παλιαδέλη.
Πρόκειται για μία χαρτογραφική απεικόνιση της ιστορίας της γης της Μακεδονίας από τα αρχαία χρόνια έως τη σύγχρονη εποχή, που βασίστηκε στην ιδέα της ευρωβουλευτίνας με την ιδιότητά της ως καθηγήτριας Κλασικής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και διευθύντριας της πανεπιστημιακής ανασκαφής της Βεργίνας.
Στο πάνελ της παρουσίασης εκτός από τους δύο προαναφερθέντες συμμετείχε επίσης ο γνωστός Βαλκανολόγος, κος Ευάγγελος Κωφός.
Ενώ όλοι γνωρίζουν τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα, λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν ότι την περίοδο 1941-1944 στην Ελλάδα υπήρξε τριπλή κατοχή, από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους. Και μάλιστα οι Βούλγαροι κατείχαν την ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, από το Στρυμόνα ποταμό μέχρι σχεδόν τον Έβρο. Μόνο ίσως οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, που υπέστησαν τη βουλγαρική κατοχή, ξέρουν ότι και οι Βούλγαροι δημιούργησαν τάγματα εργασίας, στα οποία κατατάσσονταν υποχρεωτικά όλοι οι άντρες (Έλληνες αλλά και Σέρβοι), που ήταν ύποπτοι για αντίσταση. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και στην πρώτη βουλγαρική κατοχή της περιοχής το 1916-1918, κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκόσμιου πολέμου. Η καταναγκαστική εργασία μέσα στο λιοπύρι, με ελάχιστο φαγητό και νερό, θύμιζε τα αντίστοιχα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών ή τα «Αμελέ Ταμπουρού» των Τούρκων στη Μ. Ασία. Αλλά, ενώ για τους Γερμανούς κατακτητές έγινε η δίκη της Νυρεμβέργης για τα εγκλήματα πολέμου, για τους Βούλγαρους κατακτητές δεν έγινε κάτι τέτοιο, για διάφορους λόγους. Αποτέλεσμα ήταν να ξεχαστούν όλα και γι’ αυτό ίσως ακούγονται στους αγωνιστικούς χώρους οι αθλιότητες τύπου «Βούλγαροι» για τους κατοίκους της βόρειας Ελλάδας από ανιστόρητους οπαδούς ομάδων της νότιας Ελλάδας και εξαγριώνεται ο κόσμος!
Σύμφωνα με τη Σοφία Αυγέρη «η λέξη ντουρντουβάκι αποτελεί ελληνοποιημένη παραφθορά της βουλγαρικής λέξης 2трууJдови войски, τρούντοβι βόιτσκι (τάγματα εργασίας) ή του трууJдов войник, τρούντοβ βόινικ (φαντάρος αγγαρείας) και χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα στην ανατολική Μακεδονία κα τη Θράκη – πάντα στο ουδέτερο γένος – και συνήθως ως επιρρηματικό κατηγορούμενο του σκοπού (τον πήραν ντουρντουβάκι…) ή του τρόπου (σαν το ντουρντουβάκι έκανε ό,τι του έλεγε..)».
Ας δούμε τα γεγονότα από την αρχή: Ο βασιλιάς Μπόρις της Βουλγαρίας υπέγραψε με τον Χίτλερ την 1η Μαρτίου 1941 συμφωνία μη επίθεσης. Η Βουλγαρία θα επέτρεπε στα γερμανικά στρατεύματα να περάσουν από το έδαφός της με αντάλλαγμα την παραχώρηση της ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους βόρειους γείτονές μας, που θα πραγματοποιούσαν έτσι το όνειρό τους για τη «Μεγάλη Βουλγαρία του Αιγαίου», που προέβλεπε η συνθήκη του Αγ. Στεφάνου το 1878.
Παρουσιάζονται από τις 28 Μαΐου στο Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας στο Μέγαρο Εϋνάρδου
Γιάκομπ φον Ζάντραρτ, άποψη της Θεσσαλονίκης, Νυρεμβέργη 1687. Συλλογή Κώστα Σταμάτη.
Σημαντικά τεκμήρια για την ιστορία της Μακεδονίας μέσα στο χρόνο συνιστούν οι παλαιοί χάρτες του 15ου ως τον 18ο αιώνα, τους οποίους παρουσιάζει από τις 28 Μαΐου το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας στο Μέγαρο Εϋνάρδου της οδού Αγίου Κωνσταντίνου 20. Πρόκειται για ενδιαφέρουσες χαρτογραφικές αποτυπώσεις όχι μόνον της ιστορίας αλλά και των συνειδήσεων της κοινωνίας στην οποίοι ανήκαν οι χαρτογράφοι, που τους δημιούργησαν, ένα πολυσήμαντο δηλαδή αρχειακό υλικό, το οποίο μπορεί να αναδειχθεί επιπλέον, εικαστικά και κοινωνιολογικά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΜΙΕΤ οργανώνει έκθεση παλαιών χαρτών _ το αντίθετο, καθώς διαθέτει Αρχείο Χαρτογραφίας του Ελληνικού Χώρου _ στην προκειμένη ωστόσο περίπτωση υπήρξαν ιδιαίτερες συνθήκες λόγω των ιστορικών, πολιτικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων της Μακεδονίας σε σχέση κυρίως με τη νότια και νησιωτική Ελλάδα (Πελοπόννησος, Κρήτη, Ιόνιo, Αιγαίο), όπου η Βενετοκρατία αλλά και η γενικότερη παρουσία δυτικών εμπόρων, ναυτικών και περιηγητών άφησαν ανεξίτηλα σημάδια, τα οποία καταγράφονται και στους χάρτες.
Παρά την εκτεταμένη ακτογραμμή της, την θάλασσα και τους θαλάσσιους δρόμους της περιοχής η Μακεδονία δεν είχε κατορθώσει να προσελκύσει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον των χαρτογράφων κατά την εποχή της άνθησης της χαρτογραφίας. Το ίδιο άλλωστε συνέβη και με τον ενδιαφέρον της Δύσης για τις ελληνικές αρχαιότητες, που ενώ έδωσε πλούσια παραγωγή ιστορικών ή αρχαιογνωστικών χαρτών του ελλαδικού χώρου, για τη Μακεδονία. άργησε να εκδηλωθεί. Από την άλλη, ίσως το γεγονός των ασαφών και μεταβαλλόμενων ορίων της ανά τους αιώνες, γεγονός που αποτυπώνεται καθαρά στα εκθέματα, να υπήρξε αρνητικός παράγων στην χαρτογράφησή της.
Ομιλία που πραγματοποιήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2008 στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης και οργανώθηκε από τον Δήμο Θεσσαλονίκης, τη «Φιλόπτωχο Αδελφότητα Ανδρών Θεσσαλονίκης», το «Σωματείο Φίλων του Κ.Ι.Θ» και το Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης
Μια αρκετά ενδιαφέρουσα έρευνα γύρω από τον όρο ”Μακεδόνας” και τα παράγωγά του στη Βυζαντινή εποχή, έρχεται από τον καθηγητή Ιωάννη Ταρνανίδη, στο βιβλίο του με τίτλο ”Οι Κατά Μακεδονίαν Σκλαβήνοι”. Ο καθηγητής Ταρνανίδης, ξεκινάει με τους αρχαίους Μακεδόνες και επιμένει ιδιαίτερα γύρω από τους Μακεδόνες της Βυζαντινής εποχής, οι οποίοι αναγκάστηκαν να δεχθούν τους Σλάβους υπό αμφισβήτηση, στην περιοχή τους. Από την έρευνά του σε σύγχρονες ιστορικές πηγές, καταλήγει στα ακόλουθα συμπεράσματα σύμφωνα με τα δικά του λόγια :
α) Οι δύο όροι, Μακεδών (ουσιαστικό, πληθυντικός: Μακεδόνες) και Μακεδονικός (επίθετο) δεν έχουν πάντα την ίδια σπουδαιότητα: συμπίπτουν μόνο στο βαθμό που αναφέρονται σε μια γεωγραφική έννοια.
β) Ο όρος Μακεδονικός χρησιμοποιείται αποκλειστικά για να χαρακτηρίσει δυνάμεις ή στρατούς που προέρχονται από το Βυζαντινό Θέμα, δηλαδή τη διοικητική ή στρατιωτική περιφέρεια της Μακεδονίας. Εφόσον το Θέμα Μακεδονία δεν ήταν μια σταθερή οντότητα συμπεριλαμβανόμενη πάντα εντός γεωγραφικών ορίων, μια στρατιωτική μονάδα προερχόμενη από ένα συγκεκριμένο μέρος, μπορούσε να περιγραφεί ως Μακεδονική τη μία χρονική στιγμή ή την άλλη. Αυτό, συνεπώς θα μπορούσε να σημαίνει ότι οι αρχηγοί αυτών των στρατευμάτων θα μπορούσαν τη μια στιγμή να ορίζονται Μακεδόνες στρατηγοί και τις άλλες όχι. Αυτή η χρήση απορρέει από το γεγονός ότι η σημασία του όρου ήταν καθαρά γεωγραφική, εξαρτώμενη από τη διοικητική περιφέρεια-το ”Θέμα”- που έφερε το όνομα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
γ) Ο όρος Μακεδών επίσης χρησιμοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό με τη γεωγραφική σημασία του, όταν καθόριζε το Βυζαντινό κάτοικο της Μακεδονίας. Μιας και, ωστόσο, μπορούσε την ίδια στιγμή να έχει άλλες, μη γεωγραφικές, έννοιες (φυλετικές, οικογένεια κ.τ.λ.), δε μοιάζει να ακολουθεί τυφλά τις διαδοχικές διοικητικές αλλαγές που επιφέρονται από την κεντρική εξουσία.
Από το βιβλίο Ιστορία της Μακεδονίας 1353-1833 του Απ. Βακαλόπουλου (Βάνιας 1992)
Οι Σέρρες «Στις 19 Σεπτεμβρίου 1383 κυριεύονται με επίθεση. Η τύχη της πόλης είναι η προδιαγραμμένη… λεηλατείται και οι κάτοικοί της –και μαζί τους ο μητροπολίτης της Ματθαίος Φακρασής– σκλαβώνονται» σ. 38
Στο Δεμίρ Χισάρ «Οι Τούρκοι βαθμιαία εκτόπισαν τους Έλληνες από τη συνοικία τους, την παλαιά βυζαντινή, τον Κάτω Μαχαλά, το πεδινότερο τμήμα της περιοχής και τους ανάγκασαν να καταφύγουν στο ψηλότερο και άνυδρο τμήμα, στο Βαρώσι» σ. 50
«..η ανάμνηση των εξισλαμισμών αυτών έμεινε ζωηρή στους μεταγενέστερους. Πραγματικά, ακόμη ως σήμερα σώζονται παραδόσεις, που μιλούν για εξισλαμισμούς κατοίκων διαφόρων περιοχών της Μακεδονίας, οι οποίοι μη μπορώντας να υποφέρουν τις ποικίλες καταπιέσεις, ιδίως τις φορολογικές των κατά τόπους τιμαριούχων προσέρχονταν τελικά στον ισλαμισμό. Έτσι π.χ. οι χριστιανοί της περιοχής Μογλενών πιεζόμενοι από τους γειτονικούς των Γιουρούκους του Γαζή Εβρενός, αφού μάταια επικαλέστηκαν την προστασία του, απελπισμένοι δέχτηκαν την μουσουλμανική θρησκεία. …. Επίσης και στην Δυτική Μακεδονία μετά την εγκατάσταση των Τούρκων θα έγινε εξισλαμισμός των εντοπίων κατοίκων, ιδίως στην περιοχή της κοιλάδας του Αλιάκμονα» σ. 65
«Χαρακτηριστικά για την αποχώρηση των πληθυσμών στα ορεινά είναι και η πληροφορία του Εβλιά Τσελεμπή κατά τα μέσα του 17ου αι., ότι προς Β. της λίμνης του Λαγκαδά δεν συναντούσε κανείς τίποτε· μόνο σε ορισμένα σημεία έβρισκε κατεστραμμένα χωριά, ερειπωμένους τοίχους σπιτιών, που ανήκαν σε «ληστρικούς» πληθυσμούς (χαϊντούτ), Έλληνες, Βουλγάρους και Βλάχους… Αν εξαιρέσουμε τις πόλεις εκείνες που παρουσιάζουν σχετική ασφάλεια χάρη στην επίκαιρη εμπορική και στρατηγική τους θέση, όπως π.χ. την Θεσσαλονίκη, παρατηρούμε, θα λέγαμε, ένα αληθινό ξερίζωμα των χριστιανικών πληθυσμών… Έτσι πρέπει να εξηγηθή η υπεροχή του μουσουλμανικού στοιχείου μεταξύ 1520-1530 στις περισσότερες πόλεις» σ. 99
Ο Παπασταύρος Τσάμης, ο ιερέας που έκοψε το κεφάλι του Παύλου Μελά, ο οποίος δολοφονήθηκε από Βούλγαρους κομιτατζήδες στις 27 Αυγούστου του 1906 κοντά στα Καλύβια του Λάκκου, δυτικά από το ύψωμα Βίγλα Λούτζα του όρους Βίτσι
ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΣ (Επίκουρος Καθηγητής Α.Π.Θ.)
Με τον όρο Μακεδονικός Αγών εννοούμε τον ιδιόμορφο και πολυμέτωπο εκείνο πόλεμο, που διεξήχθη στην τουρκοκρατούμενη τότε Μακεδονία και κράτησε περίπου σαράντα χρόνια, από το 1870 μέχρι το 1908.
Τα αίτια του μεγάλου αυτού αγώνα ήταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1877-78 με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, που εξέθρεψε τον βουλγαρικό επεκτατισμό και ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 με την άδοξη ήττα μας, η οποία σκόρπισε την γενική απογοήτευση.
Ο Μακεδονικός Αγώνας είχε τρεις φάσεις. Η πρώτη φθάνει μέχρι το 1887 και έχει ως κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα την προπαγανδιστική δράση των ξένων κομιτάτων. Η δεύτερη από το 1887 μέχρι το 1904 διακρίνεται για την τρομοκρατική δράση του βουλγαρικού κομιτάτου και η Τρίτη από το 1904 μέχρι το 1908 συνιστά την ένοπλη αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων, οι οποίοι εργάζονταν συστηματικά για τον εκβουλγαρισμό της Μακεδονίας.
Αρχικά οι Βούλγαροι επιχείρησαν να αλώσουν την ελληνική εθνική συνείδηση των Μακεδόνων με ειρηνικά μέσα. Όμως, όταν είδαν ότι η τακτική αυτή δεν ήταν αποτελεσματική, χρησιμοποίησαν βία. Στην αντίσταση του μακεδονικού ελληνισμού απάντησαν με τις συμμορίες των ενόπλων κομιτατζήδων. Τα αδίστακτα αυτά σώματα συνέτριβαν κάθε Μακεδόνα που αντιδρούσε στα σχέδιά τους και υποκινούσαν ταραχές και αναστατώσεις. Κύριος στόχος τους η εξόντωση των στελεχών του Ελληνισμού. Ιερείς, δάσκαλοι, επιστήμονες, προύχοντες, οικονομικοί παράγοντες επισύρουν την οργή τους. Παράλληλα οι πράκτορες και τα ηγετικά στελέχη του κομιτάτου άρχισαν να διενεργούν έντονη προπαγάνδα, προκειμένου να προσελκύσουν τους Έλληνες στις ανθελληνικές τους βλέψεις. Περισσότερα…
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913 αποτελούν σταθμό στην ιστορία του ελληνικού έθνους, αφού οδήγησαν σε καταλυτικές αλλαγές όσον αφορά στη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια και γενικότερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Ένα σύνολο κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών αλλαγών σηματοδότησαν την ανάδυση ενός νέου status quo στη Βαλκανική. Με αυτήν την ιστορική μελέτη επιχειρείται να σκιαγραφηθούν οι αγώνες των ελληνικών δυνάμεων στα εδάφη της Μακεδονίας, της Ηπείρου καθώς και στη θάλασσα του Αιγαίου, όπως επίσης και οι πρώτες προσπάθειες της νεοσύστατης Αεροπορίας.
Παραθέτουμε αποσπάσματα από την εισαγωγή του βιβλίου:
Αν λάβουμε ως κριτήριο αξιολόγησης μιας ιστορικής περιόδου τη βαρύτητα αυτής στην καταλυτική διαμόρφωση των κοινωνικοπολιτικών και γεωστρατηγικών εξελίξεων σε μια χώρα, τότε οι πόλεμοι που συντάραξαν τη βαλκανική χερσόνησο την περίοδο 1912-1913 και χαρακτηρίστηκαν ως Βαλκανικοί αποτελούν σταθμό στην ιστορία της Ελλάδας. Η πολεμική συγκυρία επέδρασε σημαντικά σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής της Ελλάδας και οδήγησε σε μία άνευ προηγουμένου μετάλλαξη τόσο των Βαλκανίων, με συνακόλουθες συνέπειες στην Ευρώπη, όσο και της ίδιας της χώρας.
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι δεν αποτέλεσαν το προϊόν μιας σύντομης και ανεξέλεγκτης διαδικασίας, αλλά το αποκορύφωμα συνεχών και συστηματικών προσπαθειών των εθνοτήτων –και συγκεκριμένα των χριστιανικών– της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκειμένου να υλοποιήσουν τις εδαφικές διεκδικήσεις τους. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα ο χώρος που καταλάμβανε ο «μεγάλος ασθενής» στην Ευρώπη αναδείχθηκε σε πεδίο αντιπαράθεσης τόσο μεταξύ των χριστιανικών χωρών της Βαλκανικής όσο και μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. Οι αλυτρωτικές τάσεις αυτών των κρατών συνδυάζονταν με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα έκαστης Δύναμης στα Βαλκάνια.
Μέσα στην καρδιά της Πίνδου, ανάμεσα στις αμέτρητες φυσικές γραφικότητες και στην άγρια βλάστηση, εκεί όπου τα χιόνια σκεπάζουν ακόμη τις βουνοκορφές είναι χτισμένο το χωριό Αβδέλλα των Γρεβενών.
Αυτή η Κωμόπολη, η «αετοφωλιά» της ένδοξης Πίνδος είναι η γενέτειρα του Μακεδονομάχου και Εθνικού αγωνιστή Ζήση Βέρρου.
Ο Ζήσης Βέρρος, ήταν ο τελευταίος εν ζωή συμπολεμιστής του Παύλου Μελά, ο οποίος αισθάνθηκε βαθιά τις πίκρες πού τον «πότισε» το επίσημο Κράτος! Το είχε παράπονο πού η Πολιτεία τον Εγκατέλειψε στο περιθώριο και το έλεγε με θάρρος:
«… Εμένα, τον Ζήση Βέρρο, δεν με πρέπουν αγάλματα, δεν μ’ αρέσουν αι παίνιες (σ.σ. έπαινοι) αλλά είναι άτιμο μερικοί να προσπαθούν, με κάθε δόλιο τρόπο να εξαφανίσουν απ’ την Ιστορία τους αγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα…»
Αλλά ποιος είναι ο ΖΗΣΗΣ ΒΕΡΡΟΣ; Γεννήθηκε το έτος 1880, στις 16 Αυγούστου, στην Αβδέλλα Γρεβενών και πέθανε σε ηλικία 105 ετών, το 1985. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και στη συνέχεια φοίτησε μέχρι την 5η τάξη σ’ ένα από τα καλύτερα Γυμνάσια της τότε τουρκοκρατούμενης Β. Ελλάδος. Στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου Κοζάνης. Στα δεκαεννιά του χρόνια (1899) υπηρέτησε ως δάσκαλος στο χωριό του μέχρι το 1900. Στη συνέχεια αναμίχθηκε σε διάφορες αντάρτικες Μακεδονικές ομάδες ενώ το 1905 —φανερά πλέον— βγήκε αντάρτης δίπλα στον Παύλο Μελά, στον Λουκά Κόκκινο, στον Καπετάν Μπρούφα, στον Βάρδα (Τούντα), Ζιάκα (Φλωρέα) και άλλων οπλαρχηγών. Αργότερα ανέλαβε αρχηγός ομάδας, αποτελούμενης από 35 αντάρτες. Έλαβε μέρος σε περισσότερες από εξήντα μάχες από τις όποιες —όπως μας είπε ο ίδιος— οι περισσότερες ήταν πολύνεκρες αλλά νικηφόρες.
Περιοδικό Ελληνικά Θέματα της Εταιρείας των Μακεδονικών Σπουδών
Με αφορμή την εξέγερση του Ίλιντεν το Μακεδονικό συζητήθηκε στη Βουλή των κοινοτήτων στο Λονδίνο. Όπως είναι γνωστό, λόγω της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής διείσδυσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά κυρίως των αυστριακών σχεδίων για την κατασκευή του βοσνιακού σιδηροδρόμου (Σεράγιεβο-Θεσσαλονίκη), η αγγλική πολιτική είχε τώρα αντιτουρκική αιχμή, επιδιώκουσα την εξασθένιση της τουρκικής κυριαρχίας στη Μακεδονία, ενώ για τη μείωση της ρωσικής επιρροής στη Βουλγαρία το Λονδίνο εξευμένιζε τα βουλγαρομακεδονικά κομιτάτα. Σαφώς φιλοβουλγαρικός ήταν ο προσανατολισμός του Βαλκανικού Κομιτάτου στο Λονδίνο. Μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων ο Βρετανός Πρωθυπουργός Arthur James Balfour απέδωσε τις ταραχές στην τουρκική κακοδιοίκηση και στην αβελτηρία της Ευρώπης να εισαγάγει μεταρρυθμίσεις στη Μακεδονία, όπως προέβλεπε η Συνθήκη του Βερολίνου. Αν και παραδέχτηκε ότι οι αγριότητες των Βουλγάρων κομιτατζήδων υπερτερούσαν των τουρκικών, δήλωσε ότι το Λονδίνο δεν θα επιτρέψει αντεκδικήσεις των Μουσουλμάνων κατά των Χριστιανών. Το επίμαχο σημείο της ομιλίας του Βρετανού Πρωθυπουργού ήταν η αναφορά του στη σαφή πληθυσμιακή υπεροχή των Βουλγάρων έναντι των άλλων εθνοτήτων [30]. Η ελληνική κυβέρνηση του Ράλλη αντέδρασε έντονα και έδωσε οδηγίες στην ελληνική πρεσβεία του Λονδίνου να δραστηριοποιηθεί προς την κατεύθυνση της απόδειξης της ελληνικής πληθυσμιακής υπεροχής στη Μακεδονία, με στοιχεία που χορήγησε το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας. Ο ατέρμονος πόλεμος των στατιστικών για τη Μακεδονία μεταφέρθηκε στις στήλες των εφημερίδων του Λονδίνου σε μια προσπάθεια της ελληνικής πλευράς να διαφωτίσει την αγγλική κοινή γνώμη για την υπεροχή των Ελλήνων και των Βλάχων έναντι των άλλων ομάδων [31]. Περισσότερα…
Περιοδικό Ελληνικά Θέματα της Εταιρείας των Μακεδονικών Σπουδών
Η Αθήνα παρακολουθούσε τις κινήσεις των Βουλγαρομακεδονικών κομιτάτων και δεν απέκλειε βουλγαρική εξέγερση στη Μακεδονία. Μιλώντας στις 19 Μαΐου 1902 με τον πρέσβη της Αυστρο-Ουγγαρίας στην Αθήνα, Burian, ο πρωθυπουργός Ζαΐμης αναφέρθηκε στην προπαγάνδα της V.M.R.O. για μια υπερεθνική εξέγερση όλων των Χριστιανών της Μακεδονίας ώστε να αυτονομηθεί η Μακεδονία. Η προπαγάνδα αυτή, συνέχισε ο Ζαΐμης, παρέσυρε και μερικούς Έλληνες, που άρχισαν να πιστεύουν ότι ήρθε η στιγμή μιας κοινής ενέργειας με τους Σλάβους για την απελευθέρωση, αλλά η ελληνική κυβέρνηση μέσω των προξενείων της τους προειδοποίησε για τις οδυνηρές συνέπειες, διότι «αυτοί θα βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά αντί για τους Βούλγαρους» [8]. Ιδιαίτερα επισήμανε ο Ζαΐμης ότι η Θεσσαλία είχε καταστεί κέντρο λαθρεμπορίου όπλων από Βουλγάρους που εγκαθίσταντο εκεί δήθεν ως εργάτες, αλλά ο πραγματικός τους σκοπός ήταν η αγορά όπλων, που είχαν εγκαταλειφθεί από τον ελληνικό στρατό μετά την ήττα του 1897. Οι ελληνικές αρχές, όταν τους συνελάμβαναν, τους αφόπλιζαν και τους απέλαυναν, κατέληξε ο Ζαΐμης [9].
Η Ελλάδα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα
Το λαθρεμπόριο όπλων από την Ελλάδα ήταν συχνό φαινόμενο, καθώς τα θεσσαλο-μακεδονικά σύνορα δεν μπορούσαν να φυλαχτούν αποτελεσματικά. Αλλά και στην ίδια την Αθήνα υπήρχε μια μικρή ομάδα Βουλγάρων (μεταξύ των άλλων συγκαταλέγονταν οι Lambro Rali, Naum Ruka, Dimitar Uzunov, Hristo Jambruki, Lazar Kiselincev) με κύρια αποστολή την εξασφάλιση οπλισμού. Οι Βουλγαρομακεδόνες αυτοί αλληλογραφούσαν με τον Goce Delcev και είχαν επαφές με τον Κεντρικό Μακεδονικό Σύλλογο, δηλαδή τους Έλληνες από τη Μακεδονία που ζούσαν στην Αθήνα. Παρουσιάζοντας τον αγώνα τους ως μια χριστιανική υπερεθνική υπόθεση είχαν τη βοήθεια του Συλλόγου στην αγορά οπλισμού. Είναι άξιο προσοχής το γεγονός ότι στα τέλη Νοεμβρίου 1902 την Αθήνα επισκέφθηκε ο συνταγματάρχης Jankov, μέλος του Ανώτατου Μακεδονικού Κομιτάτου της Σόφιας, και συναντήθηκε με τους αδελφούς Γερογιάννη από τον Κεντρικό Μακεδονικό Σύλλογο. Συζήτησαν κυρίως τη δυνατότητα μιας εξέγερσης στη Μακεδονία. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του Lazar Kiselincev (28.11.1902) από την Αθήνα προς τον Delcev για τις επαφές του Jankov. Περισσότερα…
Περιοδικό Ελληνικά Θέματα της Εταιρείας των Μακεδονικών Σπουδών
Στις διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Βουλγαρίας μετά το Συνέδριο του Βερολίνου (1878) κυριαρχούσαν τρία βασικά ζητήματα. Η τύχη του Ελληνισμού της Ανατολικής Ρωμυλίας [α], η άρση του βουλγαρικού σχίσματος [β] και η οροθέτηση των σφαιρών επιρροής της Ελλάδας και της Βουλγαρίας στον ευρύτερο μακεδονικό χώρο. Και τα τρία ζητήματα ήταν στενά συνδεδεμένα.
Η Ελλάδα είχε κατανοήσει ότι η ημιαυτόνομη Ανατολική Ρωμυλία ήταν μακροπρόθεσμα μια χαμένη υπόθεση, αλλά αποφάσισε να στηρίξει τον εκεί Ελληνισμό (60.000) ως αντίρροπη δύναμη στις βουλγαρικές διεκδικήσεις επί της Μακεδονίας.
Η ελληνική θέση για τη Μακεδονία ήταν σαφής: η Ελλάδα διεκδικούσε την ιστορική Μακεδονία (το σημερινό ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας και τη γραμμή Αχρίδας-Μοναστηρίου-Στρώμνιτσας-Μελενίκου) και πάντοτε ανέμενε από τη Βουλγαρία την εκδήλωση ενδιαφέροντος για τον καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν πρόθυμο να προβεί σε άρση του βουλγαρικού σχίσματος, υπό τον όρο ότι ο Βούλγαρος Έξαρχος θα εγκατέλειπε την Κωνσταντινούπολη, θα εγκαθίστατο στη Σόφια και η δικαιοδοσία του θα περιοριζόταν στη Βουλγαρική Ηγεμονία και την Ανατολική Ρωμυλία. Η Μακεδονία με την ευρύτερη σημασία του όρου θα παρέμενε στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου το οποίο δεν είχε αντίρρηση να τοποθετήσει Βούλγαρους επισκόπους σε επαρχίες που πλειοψηφούσε το σλαβικό στοιχείο, επιτρέποντας την τέλεση της θείας λειτουργίας στην εκκλησιαστική σλαβονική. Αυτό σήμαινε ότι ο Βούλγαρος Έξαρχος δεν θα μπορούσε να διεκδικεί τη χορήγηση σουλτανικών βερατιών για εξαρχικούς επισκόπους στη Μακεδονία. Αλλά το Πατριαρχείο κινούνταν στο πλαίσιο της οικουμενικής του πολιτικής, ενώ η Εξαρχία ήταν πολιτικός θεσμός με ένα σαφή βουλγαρικό εθνοκεντρικό χαρακτήρα, σε πλήρη αρμονία με τις απώτερες βουλγαρικές βλέψεις στη Μακεδονία. Για τον λόγο αυτό ο Έξαρχος Josef I απέρριψε τις προτάσεις του Ιωακείμ του Γ κατά την πρώτη του θητεία (1878-1884) για τις προϋποθέσεις της άρσεως του βουλγαρικού σχίσματος. Ο Έξαρχος παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς σύνοδο, και προσπαθούσε πάντα να εξασφαλίσει επισκοπικές θέσεις στη Μακεδονία. Περισσότερα…
99 ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΑΜΙΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ Β΄ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ ΤΟ 1913.
Η 1η Ιουλίου 1913 αποτελεί έναν από τους κορυφαίους σταθμούς της νεότερης ιστορίας της μαρτυρικής μας πόλης.
Είναι η ημέρα κατά την οποία ο Δραμινός λαός ανέπνευσε το μυρωμένο αγέρι της πιο λατρευτής θεάς, της λευτεριάς, αποτινάσσοντας τον διπλό ζυγό της σκλαβιάς, τον τουρκικό και βουλγαρικό.
Ανάμεσα στους πρωτεργάτες για τη σμίλευση αυτού του μεγαλειώδους σταθμού της νεότερης ιστορίας μας εξέχουσα θέση κατέχει και ο αοίδιμος Ιεράρχης Δράμας Αγαθάγγελος ο Μάγνης Κωνσταντινίδης.
Η ιστοσελίδα μας( σημ.Yauna: http://eteriadraminonmeleton.blogspot.gr/) αποτίοντας τον οφειλόμενο φόρο τιμής στη μεγάλη αυτή μορφή της Ορθοδοξίας και του Έθνους μας, αποφάσισε, στα πλαίσια των φετινών εορταστικών εκδηλώσεων για τα Δραμινά Ελευθέρια, να προβεί στη δημοσίευση μονογραφίας για τον αοίδιμο Ιεράρχη, την οποία συνέγραψε ο τακτικός συνεργάτης μας τ. Λυκειάρχης κ. Γ. Κ. Χατζόπουλος.
Ευελπιστούμε ότι μια τέτοια αναφορά θα φωτίσει αρκετά μια μικρή πτυχή της τετρακισχιλιόχρονης ιστορικής μας πορείας, μιας πορείας που την συνθέτουν η πίστη στα υψηλά ιδεώδη και ο αγώνας για την διατήρηση της ελληνικής μας ταυτότητας.
Η μάχη του Λαχανά, έσβησε τα όνειρα των βουλγάρων για ανακατάληψη Ελληνικών εδαφών.
Διαβάστε, τι έκανε ένας 12χρονος από την Κεφαλλονιά!!! Μία εν πολλοίς, άγνωστη ιστορία, που δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει ένα αμούστακο παιδί, με οδηγό την αγάπη του για την Πατρίδα.
Αν εμείς, αγαπούσαμε στο 1/100 την Ελλάδα σε σχέση με τον μικρό Γεράσιμο… Αν σήμερα οι 12χρονοι είχαν αξίες και τέτοια ιδανικά… Διαβάστε το στα παιδιά σας, αξίζει.
Μετά τη Συνθήκη του Λονδίνου, μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Συμμαχικών δυνάμεων (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο), οι Βούλγαροι πίστεψαν ότι ήλθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν τις μεταξύ των βαλκανικών κρατών διαφορές για τη διανομή των οθωμανικών εδαφών, καθώς απέβλεπαν στην επέκταση της Βουλγαρίας σ’ ολόκληρη τη Μακεδονία.
Η Σερβία και η Βουλγαρία είχαν συνάψει συμφωνία διανομής, αλλά η ίδρυση (από Ιταλία και Αγγλία) της Αλβανίας απέτρεψε τα σχέδια της Σερβίας για διέξοδο στην Αδριατική με συνέπεια να μην αναγνωρίζει πια τη συμφωνία αυτή, ενώ η Βουλγαρία επέμενε να πάρει όλα τα συμφωνηθέντα εδάφη.
Με την Ελλάδα δεν υπήρχε καμία συμφωνία διανομής. Οι Σέρβοι αναγνώριζαν τα δικαιώματα της Ελλάδας επί των εδαφών που κατείχε ο Ελληνικός Στρατός. Η Βουλγαρία όμως επεδίωκε να διώξει την Ελλάδα από τα εδάφη αυτά και να ιδρύσει τη Μεγάλη Βουλγαρία της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, του 1878. Έτσι πήρε την απόφασή της. Θα αναλάμβανε αιφνιδιαστικά ταυτόχρονη επίθεση κατά του Σερβικού και Ελληνικού Στρατού.
Η απροειδοποίητη επίθεση του Βουλγαρικού Στρατού, χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου σημειώθηκε τη νύχτα της 16-17 Ιουνίου οπότε κατελήφθη η Γευγελή, αποκόπτοντας την επικοινωνία μεταξύ Ελληνικού και Σερβικού Στρατού με συνέπεια να ξεκινήσει ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος. Περισσότερα…
Νέα σημαντικά δεδομένα για την εμπορική, οικονομική, κοινωνική και λογοτεχνική ζωή, για την καθημερινότητα και την γραφή των αρχαίων Ελλήνων αναμένεται να ανατρέψουν όλα όσα γνωρίζαμε για τον αρχαίο κόσμο.Τα αρχαιολογικά ευρήματα και επιγραφές που εντοπίστηκαν στον αρχαιολογικό χώρο της Μεθώνης Πιερίας, χαρακτηρίζονται ως τα σημαντικότερα των τελευταίων 50 χρόνων, ενώ οι μελέτες τους βρίσκονται ακόμη σε αρχικό στάδιο.
Τα ευρήματα – επιγραφές, χαράγματα, εμπορικά σύμβολα κεραμικά σκεύη – συγκολλήθηκαν το 2007 και μόλις πέρσι εκδόθηκε από το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας ένας τόμος που περιλαμβάνει τις μελέτες και αναλύσεις γύρω από αυτά, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει ο πρώτος κύκλος συζητήσεων μεταξύ αρχαιολόγων από όλο τον κόσμο για την αξιολόγηση των ευρημάτων.
Στο πλαίσιο αυτό διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από το ΚΕΓ το διήμερο διεθνές συνέδριο «Πανέλληνες εις Μεθώνην: γραφή και ύστερη γεωμετρική και πρωτοαρχαϊκή Μεθώνη, Μακεδονία», με περίπου 40 ειδικούς επιστήμονες από τους χώρους της αρχαιολογίας, της επιγραφικής, της αρχαίας ιστορίας, της φιλολογίας και της γλωσσολογίας.
Στην πρώτη μέρα του συνεδρίου, ήδη, οι ειδικοί συμφώνησαν ότι οι πρώτες διαπιστώσεις από τα ευρήματα είναι ιδιαίτερα σημαντικές, και προσφέρουν πλήθος νέων πληροφοριών για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, που χρήζουν περαιτέρω αναλύσεων, καθώς ενδεχομένως να φέρουν στο φως άγνωστες πτυχές. Περισσότερα…
![](http://maccunion.files.wordpress.com/2012/06/btn_blue_122x44.gif?w=122")
Πρόσφατα σχόλια