Ελένη Αρβελέρ: «Η Ελλάδα κινδυνεύει από τους Έλληνες που ξέχασαν να είναι Έλληνες»

Αν και θα έπρεπε να με διακατείχε η χαρμοσύνη για τη συνέντευξη που μου παραχώρησε με ανοιχτοσύνη καρδιάς η κυρία Αρβελέρ, ένα ανυπόφορο αίσθημα παραπόνου με κατακυρίευσε αμέσως μετά την αποχώρησή μου από το γραφείο της, μια ανάσα απόσταση από τον αγαπημένο μου δρόμο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην Ακρόπολη: Για το πώς είναι δυνατόν αυτή η πατρίδα, με τα τόσο τεράστια πνευματικά αναστήματα στη διάθεσή της, να βιώνει χρεοκοπία.

Όμως, όπως στα μεγάλα «γιατί» η απάντηση είναι τελικά απλή, έτσι κι εδώ η εξήγηση είναι τελείως απλοϊκή, όσο κι αν θίγεται η πομπώδης εθνική μας εγωπάθεια. Η Ελλάδα, ατίθαση και αντάρτισσα μια ζωή, σαν το κακομαθημένο παιδί της Ιστορίας, δεν έμαθε ποτέ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να ακούει. Το ίδιο και η ελληνική κοινωνία. Να προσέχει τους ανθρώπους του υψηλού πολιτισμού της∙ να τους συμβουλεύεται και να εμπνέεται από την εναργή σκέψη τους. Και όμως, αν άκουε, θα είχε διδαχθεί πολλά∙ θα κέρδιζε περισσότερα. Ίσως και να είχε αποφευχθεί το ναυάγιο που ζει σήμερα η ίδια και οι Έλληνες.

Και δεν είναι μόνο η κυρία Αρβελέρ. Δεκάδες, εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, εντός και εκτός Ελλάδος, είναι οι Έλληνες της υψηλής ευγένειας και του ανώτερου πολιτισμού που η κρίση τους θα μπορούσε να συνεισφέρει τα μάλα, εάν βέβαια το ελληνικό κράτος αφουγκραζόταν τη σοφία και τη γνώση τους. Αλλά, θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας: Και πότε η πολυδάκρυτη και πολυχαμόγελη Ελλάδα μας άκουσε τα «πεφωτισμένα και λελαμπρυσμένα παιδιά της», για να τα ακούσει σήμερα; Άκουσε μήπως τον Σολωμό, τον Παπαδιαμάντη, τον Σικελιανό, τον Καζαντζάκη, τον Κόντογλου, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Θεοτοκά, τον Κονδύλη, τον Αξελό, τον Καστοριάδη, τον Χατζιδάκι, τον…

Για την κυρία Αρβελέρ δεν χρειάζονται συστάσεις. Άλλωστε, στους ανθρώπους του «είναι» τα λόγια είναι αχρείαστα. Οι κοσμητικές φλυαρίες είναι αναγκαίες μόνο στους τύπους του «φαίνεσθαι», στους τόσους αφθονούντες «εμβριθείς βλάκες» που διαθέτει ετούτη η ταλαίπωρη χώρα, οι οποίοι θορυβούντες, αν και αφρονούντες, πρωτοστατούν στη δημόσια ζωή και στον τηλεοπτικό «διάλογο».
Για τη μεγάλη κυρία της σκέψεως, την κυρία Αρβελέρ, ένα μόνο πράγμα –νομίζω– χρειάζεται να ειπωθεί από όλους: Ένα ευχαριστώ για το ασίγαστο πάθος της να φέρει στην ψυχή της και να κρατά ψηλά την Ελλάδα. Και που παρά τα 90 της χρόνια εκπέμπει με εφηβική αλκή έναν απίστευτο ενθουσιασμό και ελπίδα για την ιστορική συνέχεια αυτής της πατρίδας, για το αύριο του Ελληνισμού. Με μια σκέψη μήκους, βάθους και ουσίας, είτε βέβαια συμφωνεί κανείς μαζί της είτε όχι. Αγαπητοί αναγνώστες, η κυρία Ελένη Αρβελέρ:

Τα πολυπολιτισμικά κράτη εύκολα διαλύονται

Από Αντίβαρο

Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων

Ποια πλευρά έχει δίκιο στην Ουκρανία; Ούτε ο απερχόμενος Πρόεδρος Γιανουκόβιτς είχε μεγάλη σχέση με τη δημοκρατία ούτε οι διαδηλωτές που τον εκθρόνισαν είναι θαυμαστές του ευρωπαϊκού δημοκρατικού προτύπου. Η Ουκρανία δεν έμαθε ποτέ να κυβερνάται δημοκρατικά, διότι έζησε επί αιώνες υπό το τσαρικό καθεστώς και  στη συνέχεια κυβερνήθηκε από τον απάνθρωπο κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Τα διαλυτικά φαινόμενα που παρουσιάζει σήμερα οφείλονται πρωτίστως στην πολυπολιτισμική δομή της.

Η ουκρανική εθνική συνείδηση είναι μεν υπαρκτή, αλλά δεν εκφράζει μεγάλο μέρος των πολιτών της σημερινής Ουκρανίας. Άλλοι νιώθουν Ρώσοι, άλλοι μόνον Ουκρανοί, άλλοι και τα δύο, άλλοι τίποτε από αυτά, άλλοι θυμούνται τις γερμανικές ή πολωνικές ρίζες τους και άλλοι ψάχνονται. Άλλοι είναι πιστοί Ορθόδοξοι και άλλοι  Ουνίτες. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Ουκρανικής ιστορίας είναι η ύπαρξη των Ουνιτών ή Ελληνοκαθολικών στις δυτικές επαρχίες της. Από το 1219 ο Παπισμός πειραματίσθηκε στη μέθοδο αυτή του προσηλυτισμού Ορθοδόξων. Άφηνε τους ιερείς και τους πιστούς να τηρούν επιφανειακά τα ορθόδοξα έθιμα αλλά τους υποχρέωνε να υπακούουν στον Πάπα. Η λανθασμένη αυτή μορφή ενώσεως των Εκκλησιών  ονομάζεται Ουνία (στα λατινικά σημαίνει ένωση) και απορρίπτεται κατηγορηματικά από την Ορθοδοξία.

Πολλοί Ουνίτες της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών Ναζί και μετά τον πόλεμο τιμωρήθηκαν από τον Στάλιν ως συνεργάτες του κατακτητή. Συνεχιστές της φιλοναζιστικής ιδεολογίας είναι οι οπαδοί του κινήματος ΣΒΟΜΠΟΝΤΑ, το οποίο εμφανίζεται σαν φιλοευρωπαϊκό και πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις. Η Ουκρανία κινδυνεύει να διασπασθεί λόγω της πολυπολιτισμικής της συνθέσεως.

Τα πολυπολιτισμικά κράτη, στα οποία άνωθεν επεβλήθησαν τεχνητές εθνικές συνειδήσεις, εύκολα διαλύονται ή οδηγούνται σε εσωτερικές αιματηρές συγκρούσεις. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γάλλοι δημιούργησαν το κράτος του Λιβάνου κόβοντας μία λωρίδα από τη Συρία. Μοίρασαν τις εξουσίες αυθαίρετα σε Μαρωνίτες, Ορθοδόξους, Αρμενίους, Σουνίτες, Σιίτες και Δρούζους και τελικά το οικοδόμημα κατέρρευσε. Από το 1975 μέχρι σήμερα οι θρησκευτικές κοινότητες του Λιβάνου συγκρούονται με κάθε τρόπο. Θυμίζω και την προσπάθεια του κομμουνιστή δικτάτορα Τίτο να επιβάλει τη γιουγκοσλαβική συνείδηση σε Σέρβους και Κροάτες. Μετά τον θάνατό του η Γιουγκοσλαβία διελύθη με οδυνηρό τρόπο.

Χρήσιμα διδάγματα για όσους θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική κοινωνία.

Κ.Χ. 26.2.2014

Οι νέοι δρόμοι του παγκόσμιου εμπορίου

Από EURO2day μέσω Ινφογνώμων Πολιτικά

Της Σύλβια Παβόνι

Το παγκόσμιο εμπόριο αλλάζει και μαζί αλλάζει και η «παγκοσμιοποίηση». Ανταγωνιστικότατη η περιφέρεια της Ευρώπης για μεταφορά επιχειρήσεων, πιθανός ο επαναπατρισμός πολυεθνικών σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Το εμπόριο μεταξύ των αναδυόμενων αγορών αποτέλεσε το μεγάλο growth story της περασμένης δεκαετίας. Αν και οι συναλλαγές στις οποίες εμπλέκεται μία τουλάχιστον ανεπτυγμένη αγορά έχει ακόμη τη μερίδα του λέοντος στο παγκόσμιου εμπορίου, το συγκεκριμένο ποσοστό έχει αρχίσει να μειώνεται.

Οι εμπορικές διαδρομές ανάμεσα στις αναδυόμενες οικονομίες, από την άλλη, επεκτείνονται γρήγορα. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO), το εμπόριο μεταξύ αναδυόμενων αγορών ως μέρος του παγκόσμιου όγκου, διπλασιάστηκε στα 20 χρόνια έως το 2011, φτάνοντας περίπου τα 20 τρισ. δολάρια. Με τις παγκόσμιες εξαγωγές να αντιστοιχούν σε περισσότερο από το 30% του παγκόσμιου ΑΕΠ, το διασυνοριακό εμπόριο θα εξακολουθήσει να αποτελεί τον ταχύτερο δρόμο που μπορούν να ακολουθήσουν οι αναπτυσσόμενες χώρες, ώστε να πλουτίσουν.

Η σημασία των διεθνών εξαγωγών επισημάνθηκε πρόσφατα από την πρώτη, διστακτική αλλά και συμβολική, συμφωνία που ολοκλήρωσε ο WTO από το 1995, όταν και ξεκίνησε. Κατά τη διάρκεια της υπουργικής σύσκεψης του WTO στο Μπαλί τον περασμένο Δεκέμβριο, οι 159 χώρες συμφώνησαν να θέσουν κοινά στάνταρτς και να διευκολύνουν τη ροή εμπορευμάτων ανάμεσα στις χώρες.

Διαφορετικές διαδρομές

Την ίδια στιγμή, λόγω των χρονοτριβών του WTO, άλλοι εναλλακτικοί δρόμοι και εμπορικές συμφωνίες δημιουργούνται, όπως η δια-Ειρηνική Συνεργασία και η Διατλαντική Συνεργασία για το Εμπόριο και τις επενδύσεις. «Οι συμφωνίες αυτές ενδυναμώνουν η μία την άλλη. Πιστεύω ότι το παγκόσμιο εμπόριο ακολουθεί μια πολύ επιτυχημένη πορεία», λέει ο Fred Bergsten, ιδρυτικό στέλεχος του Ινστιτούτου Peterson for International Economics.

Αν και το διεθνές σύστημα εμπορίου είναι σε θετική τροχιά, υπάρχουν πολλοί οικονομικοί και γεωπολιτικοί παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την ταχύτητα και την κατεύθυνση αυτής της πορείας. Για παράδειγμα, η εμπορική δομή της Ουκρανίας θα άλλαζε σε περίπτωση επιτυχούς κατάληξης των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. Αντί για αυτό, η κυβέρνηση μπορεί να συνάψει στενότερη σχέση με τη Ρωσία, αναπτύσσοντας διαφορετικές εμπορικές διαδρομές.

Νόαμ Τσόμσκι: Το μέλλον της Ελλάδος προδιαγεγραμμένο ανεξαρτήτων εκλογών!

Από ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ

“Οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο.”

Ομολογία ΣΟΚ: το μέλλον της Ελλάδος προδιαγεγραμμένο ανεξαρτήτων εκλογών! Στα νύχια της παγκοσμιοποίησης η Ελλάδα..

Με θέμα το μέλλον της δημοκρατίας και κομβικά σημεία τις αγκυλώσεις της στην Ευρώπη της κρίσης αλλά και στις ΗΠΑ, μίλησε ο Νόαμ Τσόμσκι σε ειδική εκδήλωση του Global Media Forum της DW στη Βόννη.“Χάραξη πορείας προς ένα δίκαιο κόσμο-Ανανοηματοδοτώντας τη δημοκρατία”.

Αυτός ήταν ο τίτλος της πολυεπίπεδης διάλεξης του Αμερικανούς πολιτικού φιλοσόφου και ομότιμου καθηγητή Γλωσσολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) Νόαμ Τσόμσκι στο Global Media Forum της Deutsche Welle στη Βόννη.

Στη σκιά της ευρωκρίσης και των διαδηλώσεων στην Τουρκία αλλά και με φόντο την επίσκεψη Ομπάμα στο Βερολίνο, ο αμερικανός φιλόσοφος σχολίασε “όλα εκείνα τα θέματα που θα έπρεπε να βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων αλλά καταλήγουν τελικά να γίνονται ψιλά γράμματα”.

Αποφεύγοντας τα κλισέ και τις ακαδημαϊκές μακρηγορίες, ο 85 ετών πλέον διανοητής ανέλυσε με ενάργεια πτυχές της κρίσης του κοινοβουλευτισμού, τις στρεβλώσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε ΗΠΑ και ΕΕ αλλά και του ρόλου των ΜΜΕ. Δε δίστασε να μιλήσει με οξεία γλώσσα κατά της αμερικανικής “ρητορείας της τρομοκρατίας” που έχει γίνει το βασικότερο “εξαγώγιμο προϊόν” των ΗΠΑ από το 1945 και μετά, ασκώντας δριμεία κριτική στην εξωτερική πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα και των προκατόχων του.

Η πολυπολιτισμικότητα και τα βιβλία των γειτόνων μας…

Από ΕΛΛΑΣ

Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος

Τα τελευταία χρόνια άρχισε κάποιος προβληματισμός μεταξύ κορυφαίων αναλυτών, καθώς και κοινωνιολόγων και υποστηρικτών της πολυπολιτισμικότητας. Οι κορυφαίοι αναλυτές των ΗΠΑ άρχισαν να προβληματίζονται και να θεωρούν πολύ πιθανό να σταματήσει η πορεία προς την παγκοσμιοποίηση και να ισχυροποιηθούν τα εθνικιστικά και θρησκευτικά κινήματα σε όλη την υδρόγειο.

Αυτές και πολλές άλλες προβλέψεις περιλαμβάνονται στην έκθεση με τον τίτλο «Παγκόσμιες τάσεις με ορίζοντα το 2030», η οποία συντάχθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών των ΗΠΑ και δημοσιεύεται στο διαδίκτυο. Δεκαέξι υπηρεσίες πληροφοριών και αναλύσεων των ΗΠΑ συνεργάστηκαν με ειδικούς από όλον τον κόσμο σε τομείς όπως η εξωτερική πολιτική, η τεχνολογία, η δημοσιογραφία, η υγεία, οι κοινωνικές ανισότητες και κατέληξαν σε συμπεράσματα, όπως κάνουν κάθε τέσσερα χρόνια.

Σε όλον τον κόσμο επιστήμονες και δημοσιογράφοι μελετούν και υπογραμμίζουν με προσοχή ανά τετραετία αυτές τις εκθέσεις του υπερατλαντικού Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι δρομολόγησαν τη σύγχρονη οικονομική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, τώρα αμφιβάλλουν για το μέλλον της.

Κι όμως κάποιες ιδεολογικές αγκυλώσεις υποστηρίζονται θερμά στο όνομα ενός δήθεν προοδευτισμού, ο οποίος αντιγράφει καθετί αποτυχημένο από άλλες χώρες και το διατηρεί ακόμη κι αν οι άλλες χώρες αρχίζουν να το απορρίπτουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμικότητα.

Σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτιστικής μας ζωής ακούμε και διαβάζουμε αυτόν τον όρο, ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση με την εθνική ταυτότητα και την ελληνορθόδοξη κληρονομιά του λαού μας. Με πρόσχημα την παρουσία μεγάλου αριθμού μεταναστών, εκ των οποίων οι περισσότεροι, οι δήθεν προοδευτικοί προσπαθούν να καταργήσουν την έννοια του Έθνους, τη συνέχεια του Ελληνισμού, την προβολή των ηρώων μας, την αξία της ελληνικής γλώσσας, τα ελληνορθόδοξα ιδανικά.

Οι μεταλλάξεις της νεοελληνικής ταυτότητας

Από Αντιφωνητής

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Δρα Ιστορίας του ΑΠΘ

Είναι γνωστό ότι ζούμε σε δύσκολους καιρούς, κατά τους οποίους ακόμη και οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και (από κάποιους) ακόμη και τα απολύτως αυτονόητα λογίζονται – και συχνά περιπαίζονται – ως ανόητα. Πολύ μεγαλύτερη είναι ασφαλώς η σύγχυση, όσον αφορά το θέμα των ταυτοτήτων. Μέσα σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται και προσπαθεί να επαναπροσδιοριστεί, αυτομάτως το ζήτημα «ποιοι είμαστε» – ή ακόμη ακριβέστερα «ποιοι αισθανόμαστε ότι είμαστε», το ζήτημα της ίδιας μας της αυτοσυνειδησίας, ανάγεται σε μείζον.

Μέσα στα πλαίσια αυτά, η απόπειρα προσδιορισμού της νεοελληνικής ταυτότητας – είτε στην αυθεντική, είτε και στις μεταλλαγμένες εκδοχές της (δεδομένου άλλωστε ότι ποτέ δεν ήταν κάτι στατικό, αλλά στο πέρασμα του χρόνου υπέστη μεγάλες μεταβολές λόγω εσωτερικών μετεξελίξεων, αλλά και έξωθεν επεμβάσεων), δεν είναι καθόλου απλό έργο. Θα επιχειρήσουμε εδώ μία πολύ ταπεινή και – μοιραία – ατελέστατη απόπειρα προς αυτή την κατεύθυνση, επικεντρώνοντας μάλιστα κυρίως σ’ εκείνη τη διάσταση της ταυτότητάς μας, που σχηματικά θα τολμούσαμε να την αποκαλέσουμε «θρησκευτική».

Γιατί «σχηματικά» και γιατί μιλάμε περί… τόλμης; Μα επειδή βεβαίως ένας τέτοιος επιμερισμός θα ήταν κάποτε εντελώς ανόητος (και ακόμη περισσότερο παντελώς ακατανόητος), δεδομένου ότι η Ορθοδοξία ήταν όχι απλώς το βασικότερο δομικό στοιχείο της ταυτότητάς μας, αλλά κάτι πολύ ουσιωδέστερο και βαθύτερο ακόμη κι από αυτό: ήταν η ίδια η ψυχή της, το ίδιο το εσώτατο οξυγόνο της, ένας συνολικός τρόπος ζωής, συμπεριφοράς και συναντίληψης των πάντων, ένα συνολικό πλαίσιο για την προσέγγιση όχι μόνο του Θεού, αλλά και του ανθρώπινου προσώπου, καθώς όμως και αυτής ακόμη της άψυχης κτίσεως. Ήταν με λίγα λόγια ο ίδιος ο καθ’ ημάς Τρόπος εν τω συνόλω του, ώστε να φαντάζει απολύτως γελοία και αντι-ιστορική η διάκρισή της από τα υπόλοιπα συστατικά αυτού που σχηματικά αποκαλούμε «νεοελληνική ταυτότητα». Ταυτόχρονα όμως οφείλουμε επίσης να τονίσουμε πως και ο όρος «θρησκεία» για εμάς τους ορθοδόξους κανονικά δεν έχει νόημα, γιατί είναι όρος που κυρίως περιγράφει ένα στατικό ηθικιστικό αξιακό σύστημα, το οποίο φυσικά ουδεμία σχέση έχει με τον άνεμο που λέγεται Ορθοδοξία. Και ο άνεμος δεν περιγράφεται, ούτε και μπαίνει σε καλούπια. Θα κρατήσουμε ωστόσο παρ’ όλα αυτά τον όρο «θρησκευτική διάσταση» της ταυτότητάς μας, γιατί δυστυχώς εδώ και αρκετές δεκαετίες έχει αποκτήσει πλέον πρακτικά και για εμάς νόημα.

Και εννοώ ασφαλώς τη μετάλλαξη της εν λόγω ταυτότητας, εξαιτίας κυρίως της σταδιακής «θρησκειοποίησης» του εκκλησιαστικού γεγονότος, μιας εξέλιξης που συντελέστηκε μέσα από μία καθαρά προτεστάντικου τύπου ευσεβιστική κωδικοποίηση, η οποία ουσιαστικά συνοδεύει όλη τη σύγχρονη ιστορία μας. Ανάγει τις απαρχές της ήδη στην προεπαναστατική περίοδο, την εποχή που φτάνουν και στην καθ’ ημάς Ανατολή οι τοξικές ουσίες του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού (ή… Διασκοτισμού – όπως τουλάχιστον τινές εξ ημών έχουμε εδώ και πολλά χρόνια καταλήξει), τότε δηλαδή που η εισβολή της αυτιστικής εκείνης αποθέωσης του Ορθού Λόγου (μέσω των ευρωπαϊκών… στοών – για να μην ξεχνιόμαστε – δεδομένου ότι άπαντες οι δήθεν ορθολογιστές διαφωτιστές της Δύσης ήταν στην πραγματικότητα αποκρυφιστές και μασώνοι), ακόμη και όταν δεν ωθεί στην κατασυκοφάντηση της πίστης ως μεσαιωνικού σκοταδισμού, οδηγεί το λιγότερο σε μια πρώιμη μορφή θεολογικής εκκοσμίκευσης. Στη συνέχεια έχουμε την Επανάσταση του ’21, με την οποία ένα τμήμα του Ελληνισμού ελευθερώθηκε μεν από τον τουρκικό ζυγό, γρήγορα πέρασε όμως κάτω από άλλους (ενίοτε μάλιστα πολύ χειρότερους), μετατρεπόμενο σε έρμαιο στα χέρια αλλοτρίων συμφερόντων, σε προτεκτοράτο στα χέρια ξένων δυνάμεων, σε άθλιο θύμα της οικονομικής του καχεξίας και βασικά βεβαίως σε πεδίο επιβολής ξένων πολιτισμικών προτύπων, που οδήγησαν στην πνευματική του διάβρωση, αλλοτρίωση και εν τέλει εκποίηση.

Γιάννης Παπαμιχαήλ – Η συγκρότηση των συναινετικών (δουλικών) νοοτροπιών στον σύγχρονο κόσμο

Από την εκπομπή του Vmevia «Οι Πειρατές της Δευτέρας» με τον Γιάννη Παπαμιχαήλ (14/10/2013) με θέμα τη συγκρότηση των συναινετικών (δουλικών) νοοτροπιών στον σύγχρονο κόσμο

Εθνισμός και Αριστερά

Αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο που παρότι απευθύνεται σε «αριστερό» ακροατήριο, προσφέρει σε όλους άφθονη τροφή για σκέψη.

Ο αρθρογράφος προφανώς ανήκει στην λεγόμενη «πατριωτική αριστερά». Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε καταλήξει στο:. «…Γι’ αυτό σε χώρες σαν την Ελλάδα για να είσαι αριστερός και αντιεξουσιαστής πρέπει πρώτα να είσαι πατριώτης/εθνικιστής»;

Πρέπει να πούμε ότι είναι σπάνιο να διατυπώνονται τέτοιες απόψεις από «αριστερές» πένες. Σπάνιο αλλά και ελπιδοφόρο: ίσως καταφέρουμε κάποια στιγμή να αφήσουμε πίσω μας αυτά που μας χωρίζουν και να συζητήσουμε με βάση αυτά που μας ενώνουν, με στόχο το κοινό καλό. Να πάμε επί τέλους στο «εμείς» του Μακρυγιάννη.

Υπότιτλος του άρθρου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι: «Αριστερούληδες εν Ελλάδι: οι πολιτικές θέσεις και τα λάθη τους»

Οι επισημάνσεις είναι δικές μας. Καλή ανάγνωση…

Από Άρδην-Ρήξη

του Δημήτρη Μάρτου από το Άρδην τ. 91 που κυκλοφορεί

Πολλές φορές στελέχη της Αριστεράς ταυτίζουν την έννοια του έθνους και του εθνικισμού/πατριωτισμού με τον φασισμό και κατ’ επέκταση με τη Χρυσή Αυγή. Η εθνομηδενιστική υστερία νομίζει ότι μπορεί ακόμη να συγκαλύπτεται πίσω από εκείνη την «γκάφα» του Κάρλ Μάρξ ότι τα έθνη αποτελούν ένα λάθος της ιστορίας και ότι μόνο οι τάξεις είναι τα αληθινά υποκείμενα της. Ο Μάρξ βέβαια μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω του ότι οι εθνολογικές εμπειρίες του περιορίστηκαν στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο και σε μια πρώιμη φάση του σύγχρονου εθνικού φαινομένου. Κάποιοι όμως φαίνεται να μην κατανοούν τις διαψεύσεις της παγκόσμιας ιστορίας. ότι η κινητήριος δύναμη της προόδου της ανθρωπότητας ήταν οι εθνικοί αγώνες και περιστασιακά οι εργατικοί. Κάποιοι επιμένουν να αγνοούν τη σημαντικότερη πτυχή των αγώνων της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ότι αυτοί είχαν πρωτίστως εθνικό πρόσημο και πάντως οι ταξικοί αγώνες είχαν αποτελεσματικότητα όταν συμβάδιζαν με τους εθνικούς. Η ανάκτηση της αίσθησης της «συνεργασίας» και της «αλληλεγγύης» γινόταν πάντοτε σε συνάρτηση με την πατριωτική-εθνικιστική αίσθηση. Η ακροδεξιά στην Ελλάδα υποκλέβει υπό μία έννοια την εκλογική δυναμική της Αριστεράς γιατί αυτοαναγορεύεται, με την ανοχή της δεύτερης, σε συνεχιστή των εθνικών παραδόσεων του ελληνικού λαού.

Η εκλογική νίκη της Αριστεράς δεν θα ολοκληρωθεί όσο δεν θα αποκτάει μια ηγεμονία στα εθνικά θέματα. Όσο θα αποδέχεται ότι ο εθνικισμός/εθνικοφροσύνη είναι μια ακροδεξιά υπόθεση. Όσο θα ξεχνάει ότι το ΚΚΕ υπάρχει ακόμα σαν βιώσιμος πολιτικός οργανισμός, όχι λόγω της μνήμης των εργατικών του αγώνων αλλά της μνήμης των εθνικών. Ότι οργάνωσε το πρώτο σύγχρονο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στον κόσμο και εξιλέωσε με την Εθνική Αντίσταση τα προπολεμικά λάθη του σχετικά με το «μακεδονικό». Όσο θα ξεχνάει ότι η ΕΔΑ γιγαντώθηκε εκλογικά το 1958 λόγω της ενεργής της υποστήριξης στους αγώνες του Κυπριακού λαού, που συμπυκνωνόταν στο αίτημα «Αξιούμεν την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα». Όσο θα ξεχνάει ότι το ΠΑΣΟΚ ηγεμόνευσε ιδεολογικά την πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία, λόγω την συγκλονιστικής σύνθεσης που έκανε ανάμεσα στο εθνικό ζήτημα και το ταξικό.

Με όπλο τον πολιτισμό και στόχο τον πολιτισμό…

Από Freepen.gr

…ο ρόλος της Ορθοδοξίας

Την ώρα που το παρασκήνιο συνεχίζει να δουλεύει, το προσκήνιο έχει ηρεμήσει λιγάκι ελέω διακοπών. Οι εξελίξεις αναμένεται να φουντώσουν εκ νέου λογικά από το Φθινόπωρο, εκτός και αν έρθουμε αντιμέτωποι με κάποιο έκτακτο γεγονός. Οι πολιτικοί αναλυτές περιμένουν τις εκλογές της Γερμανίας, ενώ στην Ελλάδα οι πολιτικές δυνάμεις συσπειρώνονται εμπρός σε ένα πιθανό ενδεχόμενο εκλογών, όπως είχαμε εκτιμήσει.

Την παρούσα φάση θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς περίοδο διαβουλεύσεων ανάμεσα σε πρωταγωνιστές και κομπάρσους της γεωπολιτικής σκακιέρας, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο συμμαχιών και σφαιρών επιρροής προς περάτωση των σχεδίων ένθεν και ένθεν. Βαρύνοντα ρόλο σ’ αυτήν την κατεύθυνση παίζει ο παράγοντας πολιτισμός.

Η Δύση συνεχίζει με έντονο τρόπο, πλέον και μέσω του νέου Πάπα, την προπαγάνδα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να συσπειρώσει τον δυτικότροπο κόσμο. Το ψεύδο-φιλανθρωπικό προσωπείο των παγκοσμιοποιητών έχει ξεγελάσει πολλά άτομα δυστυχώς και εντός Ελλάδας. Πολλοί δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι πίσω από τις διακηρύξεις «ηγετικών» φυσιογνωμιών καθώς και πλήρως ελεγχόμενων «μη κυβερνητικών οργανώσεων» κρύβεται το σχέδιο υποδούλωσης των ανθρώπινων συνειδήσεων με τελικό στόχο την επιβολή ενός τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς.

Η Ανατολή, τώρα, προσπαθεί μέσω της γνωστής συνταγής του βίαιου Ισλάμ να κερδίσει θέση ισχύος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, διασπασμένη όμως σε διάφορες τάσεις. Την συγκεκριμένη διαμάχη των τάσεων, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η Δύση, προκειμένου να κερδίσει υποχθόνια τον πόλεμο πολιτισμών που είχε διακηρύξει ένα από τους μέντορες της παγκοσμιοποιητικής γεωστρατηγικής ανάλυσης, ο Samuel Huntington. Έτσι υπήρξε προσέγγιση με το σουνιτικό κομμάτι του Ισλάμ, ώστε στο τέλος να επέλθει η επικράτηση του δυτικού παγκοσμιοποιητικού μοντέλου στον χώρο της Μεσογείου.

Γιατί τρομάζει η Επανάσταση του ’21, τους σύγχρονους εθνομηδενιστές;

Από anti-ntp.net

Του Αλέξανδρου Χρυσανθακόπουλου

Απάντηση στους αριστερούς ταξικούς επαναστάτες που παίζουν το παιχνίδι των εχθρών της πατρίδας

ΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ;
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ…
ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ

Ήταν γενναίοι και παράτολμοι, θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας, έχυσαν ποτάμια αίμα για να έχουμε πατρίδα κυρίαρχη και κράτος Ελληνικό.

Απέναντι τους οι παγκόσμιοι βαβυλωνοποιητές έχουν ένα σκοπό, να σβήσουν τις μνήμες και να κατασκευάσουν μια ψεύτικη δουλοπρεπή νέα τάξη πραγμάτων. Η παραχάραξη της ιστορίας είναι η απαρχή εφαρμογής του σχεδίου «πνευματικής, πολιτισμικής εθνοκάθαρσης». Παράλληλα κινούνται ενάντια στην γλώσσα, ενάντια στην ορθοδοξία, ενάντια στην φιλοπατρία, υπέρ του διαμελιστικού μειονοτικού πολυπολιτισμού, υπέρ της μονομερούς από την Ελλάδα κατάργησης των συνόρων, υπέρ των μεταναστών και ενάντια στους γηγενείς!!

Το 1821 δεν προέκυψε τυχαία, προηγήθηκαν εξεγέρσεις και μακροχρόνιοι περιφερειακοί πόλεμοι. Ήταν ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των εθνικών-λαϊκών δυνάμεων, (δεν υπήρχε αστική τάξη και προλεταριάτο τότε στη χώρα)…..

Υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός και καλή προετοιμασία από την Φιλική Εταιρεία.

Η εξέγερση στην Μολδοβλαχία ήταν αντιπερισπασμός.

Οι Πόντιοι έστειλαν πολλά χρήματα, γιατί δεν μπορούσαν να συμβάλλουν στρατιωτικά.

Στο ταμείο στην Βόστιτσα (Αίγιο) αρχές του 1821 μαζεύτηκαν μεγάλα ποσά.

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όρκισε στο λάβαρο από τις 17 Μάρτη στην Αγία Λαύρα εκατοντάδες πολεμιστές και με την συμμετοχή του άγνωστου στο ευρύ κοινό οπλαρχηγού Στριφτόμπολα.

Ο ίδιος και σε συντονισμό με τον Κολοκοτρώνη κινήθηκαν ταυτόχρονα.

Ο Κολοκοτρώνης με τον Μαυρομιχάλη μέριασαν τις διαφορές τους και απελευθέρωσαν την Καλαμάτα, την ίδια στιγμή απελευθερωνόταν τα Καλάβρυτα.

Η διαχρονικότητα του Έθνους

Τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες της επίθεσης της «αριστεράς» σε οτιδήποτε εθνικό, πατριωτικό, σε οτιδήποτε συντείνει στην διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας. Η επίθεση στη Ελληνική γλώσσα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί· το γλωσσικό αισθητήριο του λαού μας έχει καταφανώς υποχωρήσει. Τελευταία το πεδίο αντιπαράθεσης είναι η ιστορική μας μνήμη.

Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά η επιφάνεια. Ο πραγματικός στόχος είναι η ίδια η έννοια του έθνους. Υπό αμφισβήτηση τίθεται ο ρόλος, η χρησιμότητα ακόμα και η αναγκαιότητα ύπαρξής του.

Σε απάντηση, αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα κείμενο προς υπεράσπισή του. Ένα κείμενο που το έχει γράψει ένας «αριστερός». Ένας… περίεργος «αριστερός». Ένας πατριώτης «αριστερός»!!!

Απολαύστε το…

***

Από Άρδην-Ρήξη

«Αποδοκιμάζει κανείς το παρελθόν για να μην υπολογίζει το καθήκον του παρόντος».

Αντόνιο Γκράμσι
συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας
ιδρυτής του Κ.Κ. Ιταλίας (1891-1937).

Συγγραφέας: Ραυτόπουλος Νίκος

… Το κείμενο που ακολουθεί έχει ως στόχο να ανασκευάσει τις θεωρίες περί της μη ιστορικότητας του έθνους, χρησιμοποιώντας ως εργαλεία την ετυμολογία και την αρχαία ελληνική Ιστορία.

Ιστορική προσέγγιση: Το τι είναι έθνος κατέστη σαφές, με εκπληκτική θα λέγαμε ακρίβεια, από τον Ηρόδοτο. Στην Ουρανία και στο εδάφιο 144, διά στόματος των Αθηναίων, γράφει: «…Tο ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ηθεά τε ομότροπα, των προδότας γενέσθαι Αθηναίους ουκ αν ευ έχοι». Νεοελληνική απόδοση: «το ελληνικόν (έθνος) είναι από το ίδιο αίμα και ομόγλωσσον, έχει ναούς, αγάλματα θεών και θυσίες, όλα κοινά και ήθη ομότροπα, αυτών να γίνουν προδότες οι Αθηναίοι, ποτέ δεν είναι ορθόν». Ο ορισμός αυτός οφείλεται σε μέρος από την απάντηση Αθηναίων εκπροσώπων προς Σπαρτιάτες απεσταλμένους. Οι τελευταίοι, ανησυχούντες για το ενδεχόμενο οι Αθηναίοι να συνθηκολογήσουν με τον Ξέρξη, έστειλαν αντιπροσώπους στην Αθήνα για να διαπιστώσουν τις διαθέσεις τους.

Έθνος λοιπόν είναι το σύνολο ανθρώπων με κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα και κοινή φυλετική καταγωγή. Ο τόπος διαμονής, ο γεωγραφικός χώρος, δεν αναφέρεται διότι, όπως θα δούμε, είναι ενσωματωμένος στην ετυμολογία της λέξης. Ο προσδιορισμός δεν έχει ανατραπεί μέχρι σήμερα, ανεξάρτητα από την ιδεολογική-πολιτική τοποθέτηση αυτού που διευκρινίζει την έννοια. Αποχρώσεις διαπιστώνονται ως προς το ποιος ή ποιοι παράγοντες, από τους τέσσερις που αναφέρονται στο Ηρόδοτο, είναι καθοριστικοί. Τον Ηρόδοτο π.χ. επικαλείται και ο Σάμιουελ Χάντιγκτον στη «Σύγκρουση των Πολιτισμών», για να καθορίσει τη θρησκεία ως κύριο προσδιοριστικό πολιτισμικό παράγοντα. Το μοναδικό κριτήριο, που προσετέθη μέχρι σήμερα, είναι το οικονομικό από τον Ι. Στάλιν, στο έργο του «Μαρξισμός και Εθνικό Zήτημα», 1912-13, διότι ισχυρίζεται ότι τα έθνη είναι δημιουργήματα των αστικών επαναστάσεων του 18ου και 19ου αιώνα, επομένως του καπιταλισμού.

Ο όρος και η έννοια του Έθνους, μολονότι ήταν γνωστά όπως είδαμε από την αρχαιότητα, ήδη από τον Όμηρο, στη δε κλασική Ελλάδα εκτός από τον Ηρόδοτο, τον Αριστοτέλη και πολλούς άλλους με σημασία ανάλογη της σημερινής, εξαιτίας της δυναμικής των μεταβολών της διεθνούς πολιτικής και των διεθνών συσχετισμών –σε διαρκή μετασχηματισμό– αγνοώντας και ανατρέποντας συγκεκριμένες σταθερές αναφορικά με την έννοια και τον χρονικό προσδιορισμό του Έθνους, καθιστούν τις σχετικές επιστήμες –που δεν παραμένουν ανεπηρέαστες– αδύναμες να στιγματίσουν με συγκεκριμένες συντεταγμένες την έννοια αυτή.

Δημήτρης Νατσιός – Ηρακλής Ρεράκης, Το νέο πρόγραμμα σπουδών για τα Θρησκευτικά

Μια αποκαλυπτική εκπομπή στην οποία ο κ. Δημήτρης Νατσιός συζητά με τον κ. Ηρακλή Ρεράκη, Καθηγητή Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ για το μάθημα των Θρησκευτικών.

Η πολυπολιτισμική «θρησκειολογία» ως παιδαγωγικός αχταρμάς στην υπηρεσία της Νέας Τάξης, και ο ρόλος των «προοδευτικών» θεολόγων στην πνευματική πλάνη των Ελλήνων.

Πληθυσμός, μετανάστευση και παγκοσμιοποίηση

Από Feltor’s Blog

Tου Χέρμαν Ντέιλι από το Άρδην τ. 89 που κυκλοφορεί

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι διεθνοποίηση, αλλά κατάργηση των εθνικών συνόρων –ανοίγοντας το δρόμο όχι μόνο στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων και προϊόντων αλλά, επίσης, κατ’ ουσίαν, στην ελεύθερη μετακίνηση (ή ανεξέλεγκτη μετανάστευση) των τεράστιων αποθεμάτων εργατικού δυναμικού από περιοχές με ραγδαία δημογραφική ανάπτυξη. Οι συνέπειες για τις εθνικές οικονομίες θα μπορούσαν να αποβούν τραγικές. Η τάση για παγκοσμιοποίηση (ελεύθερο εμπόριο, ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων) δεν συσχετίζεται συνήθως με τη μετανάστευση ή τη δημογραφία. Αν η παγκοσμιοποίηση επρόκειτο να επιτευχθεί με την ελεύθερη μετακίνηση πληθυσμών, οι δημογράφοι σίγουρα θα επέδειχναν την πρέπουσα προσοχή. Όμως, καθώς η παγκοσμιοποίηση προτάσσει κυρίως την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων και κεφαλαίου, με την εργασία να κατατάσσεται μακράν τρίτη σε αυτή τη διαδικασία, λίγοι έχουν παρατηρήσει ότι οι οικονομικές συνέπειες αυτής της ελεύθερης ροής προϊόντων και κεφαλαίου είναι παρόμοιες με εκείνες που θα προέκυπταν από μια ελεύθερη ροή εργατικού δυναμικού. Επίσης, ωθούνται από την ίδια δημογραφική και οικονομική δυναμική που θα καθόριζε τη μετανάστευση εργατικού δυναμικού, αν αυτό αφηνόταν ελεύθερο να μεταναστεύσει. Η οικονομική τάση που προκύπτει από τον ανταγωνισμό εξισώνει μισθούς και κοινωνικές συνθήκες σ’ όλες τις χώρες. Αλλά, αντί να μετακινείται το φτηνό εργατικό δυναμικό εκεί που βρίσκεται το κεφάλαιο και να κατεβάζει τους μισθούς, το κεφάλαιο μετακινείται εκεί που υπάρχει φτηνή εργασία, και ανεβάζει τους μισθούς – ή θα το έκανε αν δεν υπήρχε μια σχεδόν αστείρευτη προσφορά φτηνής εργασίας, μια μαλθουσιανή κατάσταση που ακόμη επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Παρ’ όλ’ αυτά, οι μισθοί στη χώρα-εξαγωγέα κεφαλαίου συμπιέζονται εξίσου, σαν οι εργαζόμενοι της χώρας με τους χαμηλούς μισθούς να είχαν όντως μεταναστεύσει στη χώρα με τους υψηλούς μισθούς. Ο καθοριστικός παράγοντας για τη διαμόρφωση των μισθών στη χώρα με το χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό δεν είναι η «παραγωγικότητα» της εργασίας, ούτε οτιδήποτε άλλο που να αφορά τη ζήτηση στην αγορά εργασίας. Βρίσκεται κατά κύριο λόγο στην πλευρά της προσφοράς – μια υπερβολική και ταχύτατα διευρυνόμενη προσφορά εργασίας, για μισθούς που μόλις εξασφαλίζουν την απλή αναπαραγωγή. Γι’ αυτήν ακριβώς τη δημογραφική κατάσταση –μιας πολυπληθούς και ταχύτατα αναπτυσσόμενης τάξης αποκλεισμένων στον Τρίτο Κόσμο– οι δημογράφοι έχουν πολλές εξηγήσεις, ξεκινώντας απ’ τον Μάλθους. Η παγκοσμιοποίηση, που θεωρείται από πολλούς ως η αναπόδραστη τάση του μέλλοντος, συχνά συγχέεται με τη διεθνοποίηση, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η διεθνοποίηση παραπέμπει στην ολοένα και μεγαλύτερη σημασία που αποκτάει το διεθνές εμπόριο, οι διεθνείς σχέσεις, οι συμφωνίες, οι συμμαχίες κ.ο.κ. Το διεθνικό, ασφαλώς, υφίσταται μεταξύ εθνών. Η βασική μονάδα παραμένει το έθνος, την ώρα που οι σχέσεις μεταξύ των εθνών γίνονται ακόμη πιο αναγκαίες και σημαντικές. Η παγκοσμιοποίηση αφορά στην παγκόσμια οικονομική ενσωμάτωση πολλών πρώην εθνικών οικονομιών σε μια ενιαία παγκόσμια οικονομία, κυρίως μέσα από το ελεύθερο εμπόριο και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αλλά επίσης διά μέσου της κατά κάποιον τρόπο πιο αθρόας, ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Είναι η ουσιαστική κατάργηση των εθνικών συνόρων για οικονομικούς λόγους. Αυτό που ήταν διεθνές μετασχηματίζεται σε διαπεριφερειακό. Η λέξη «ενσωμάτωση» προκύπτει από το ρήμα «ενσωματώνω» και σημαίνει το ένα, το ολοκληρωμένο, το όλον. Καθώς μπορεί να υπάρξει μόνον ένα όλον, συνάγουμε ότι η παγκόσμια οικονομική ενσωμάτωση λογικά υπονοεί την εθνική οικονομική αποδιάρθρωση. Κατά τη λαϊκή ρήση, για να φτιάξεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις μερικά αυγά. Η αποδιάρθρωση του εθνικού «αυγού» είναι αναγκαία για την ενσωμάτωση στην παγκοσμιοποιημένη ομελέτα. Είναι ανέντιμο να υμνούμε τα αγαθά της παγκόσμιας ενσωμάτωσης, χωρίς να προσμετράμε το συνεπαγόμενο κόστος της εθνικής αποδιάρθρωσης.