Τι γυρεύουν οι Αλβανοί;

 

 ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

Η ένταση των τελευταίων εβδομάδων στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, που παραπέμπει σε περιόδους προ εικοσαετίας όπου δοκιμάστηκαν σκληρά οι διμερείς σχέσεις, θέτει το ερώτημα γιατί ξαφνικά τα Τίρανα και ο Ε. Ράμα υποδαυλίζουν την ένταση. Η ένταση αυτή δεν προκλήθηκε ξαφνικά, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας ανασυγκρότησης του αλβανικού εθνικισμού και μεγαλοϊδεατισμού, που καλλιεργήθηκε συστηματικά τόσο επί καθεστώτος Χότζα όσο και επί των διαδόχων του (Σαλί Μπερίσα, Φάτος Νάνο κ.ά.), με σημαντικότερη επιτυχία τη μονομερή ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου.

Τον μεγαλοϊδεατισμό αυτόν υπηρετεί με την ίδια συνέπεια και ο Ε. Ράμα, παρά τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει ως δήμαρχος Τιράνων ότι θα έφερνε ευρωπαϊκό αέρα στην πολιτική ζωή της Αλβανίας.Με την Αλβανία να συνεχίζει να είναι μια φτωχή χώρα, με εσωτερικά προβλήματα δημοκρατίας, ο Ε. Ράμα έχει ανάγκη την ένταση με την Ελλάδα, επενδύοντας πολιτικά στο σύνδρομο του «εξωτερικού εχθρού» που ήταν προσφιλές από την εποχή Χότζα. Κυρίως όμως ο Ε. Ράμα επιδιώκει, ακολουθώντας την τουρκική συνταγή, να «γκριζάρει» ένα μέρος του Ιονίου, ώστε να ακυρώσει τις προσπάθειες της Ελλάδας να εφαρμοστεί στην πράξη η Συμφωνία Οριοθέτησης Θαλασσίων Ζωνών, που υπογράφτηκε μεταξύ των δύο χωρών το 2008 και κατόπιν δικής του προσφυγής κρίθηκε άκυρη από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας.

Η Συμφωνία όμως έχει παράξει νομικά αποτελέσματα, καθώς η χώρα μας χάραξε θαλάσσια οικόπεδα βάσει της συμφωνημένης οριοθέτησης και στην περιοχή της Ερικούσας και προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό. Με τη φασαρία, τα διαβήματα και τις εντάσεις ο κ. Ράμα επιχειρεί, σε μια στιγμή που πιστεύει ότι τον ευνοεί η αδυναμία της Ελλάδας, να τρομάξει τις ξένες εταιρείες και να επιβάλει στην Ελλάδα? μορατόριουμ ερευνών.

Η Αθήνα οφείλει με κάθε τρόπο να μην παρασυρθεί σε αυτήν την παγίδα του κ. Ράμα και, αν χρειαστεί, να του θυμίσει ότι τα 400 εκατ. από τα 600 συνολικά εκατ. του μεταναστευτικού συναλλάγματος που συντηρεί την Αλβανία προέρχονται από την Ελλάδα και ότι η Συμφωνία του 2008 ήταν εκείνη που εμμέσως οδηγούσε στην αναγνώριση εκ μέρους της Ελλάδας των χερσαίων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών. Ο κ. Ράμα, που συχνά-πυκνά αναφέρεται σε αλλαγή συνόρων (προς όφελος της Αλβανίας), θα το έπιανε με την πρώτη και για τα καλά το «μήνυμα».

nmeletis@pegasus.gr

Κωνσταντινούπολη: Η πορεία προς την Άλωση

 

Άρθρο του Αναστάσιου Λαυρέντζου

Η 29η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης και οδύνης για τον ελληνισμό, γιατί αυτή τη μέρα του 1453 η υπερχιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, πλήρως εξελληνισμένη στην τελική της φάση, πέρασε οριστικά στο παρελθόν. Είχε προηγηθεί βεβαίως μια μακρόχρονη πορεία παρακμής και αποσύνθεσης, ώστε η πτώση της Πόλης να είναι απλώς η τελευταία πράξη. Πώς όμως το μακροβιότερο κρατικό μόρφωμα στη Δυτική Ιστορία έφτασε στο τέρμα του και ποιά τα βαθύτερα αίτια της παρακμής του; Τί διδάγματα θα μπορούσε να αντλήσει ο σύγχρονος παρατηρητής;

Το Βυζάντιο για αιώνες υπήρξε το ισχυρότερο μεσαιωνικό κράτος και από πολλές απόψεις υπήρξε το μόνο κράτος της εποχή του με αρκετά σύγχρονα στοιχεία: ένα αδιαμφισβήτητο κέντρο εξουσίας, ενιαία νομοθεσία σε όλη την επικράτειά του, αναλογικό φορολογικό σύστημα, αξιόλογο σύστημα κρατικής πρόνοιας, ισχυρό νόμισμα, κ.λπ. Ακόμη και ο στρατός μέσα από τον θεσμό των Θεμάτων είχε αποκτήσει στοιχεία «στρατεύσιμης λαϊκής δύναμης», τουλάχιστον την περίοδο του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου, ο οποίος στήριξε τους μικροϊδιοκτήτες γης και στηρίχθηκε σε αυτούς. Με τον θάνατο του Βασιλείου του Β’ (1025) το κράτος βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής του: όχι μόνο όλοι οι εχθροί της αυτοκρατορίας σε Ανατολή και Δύση είχαν εξουδετερωθεί, αλλά παρά τους μακροχρόνιους πολέμους τα κρατικά ταμεία ήταν γεμάτα και ο στρατός ήταν ισχυρότερος από ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, μόλις 46 χρόνια μετά – ιστορικό διάστημα ελάχιστο για τους ρυθμούς του μεσαίωνα – ο βυζαντινός στρατός θα υφίστατο μια ταπεινωτική ήττα στο Μάτζικερτ (1071), η οποία θα άνοιγε διάπλατα την πόρτα του μικρασιατικού οροπεδίου στα τουρκικά φύλα. Δέκα μόλις χρόνια μετά είχε χαθεί ο έλεγχος στο μεγαλύτερο μέρος της Μ.Ασίας, καθώς σημαντικές πόλεις είχαν περιέλθει στα χέρια Τούρκων φυλάρχων. Πού οφείλεται άραγε αυτή η ραγδαία μεταστροφή των δεδομένων;

Παυλόπουλος: Μόνον ανόητοι αμφιβάλουν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας

 

Σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις αναφορικά με την ελληνικότητα της Μακεδονίας έστειλε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος κατά τη συνάντησή του, νωρίτερα σήμερα, με  αντιπροσωπεία της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας (ΠΕΔΚΜ) στο Προεδρικό Μέγαρο.

«Η Μακεδονική γη βοά από τα σπλάχνα της ότι είναι  Ελλάδα. Ακόμα και σήμερα» δήλωσε ο Πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας κ. Λάζαρος Κυρίζογλου, για να λάβει την απάντηση από τον κ. Παυλόπουλο ότι «Γι΄αυτό μόνο ανόητοι μπορούν να αμφιβάλλουν».

Μάλιστα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας  τόνισε ότι «η Αμφίπολη είναι ανεξάντλητη ως περιοχή, εάν συλλογισθεί κανείς πότε ξεκίνησαν οι ανασκαφές. Και να θυμάστε ότι είναι πολλά τα χρόνια που έχει να μας εκπλήσσει στο μέλλον η αρχαιολογική σκαπάνη».

Αφορμή για την δήλωση του κ.Παυλόπουλου στάθηκε μια τιμητική πλακέτα που του προσέφεραν τα μέλη της αντιπροσωπείας Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας, η οποία απεικόνιζε το έμβλημα της Περιφερειακής Ενώσεως: τον Μέγα Αλέξανδρο, το αστέρι της Βεργίνας και μια λεπτομέρεια από το ψηφιδωτό της Αμφίπολης.

Ο Αντιπρόεδρος της ΠΕΔΚΜ κ. Συμεών Δανιηλίδης ζήτησε τη συνδρομή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να συνεχιστούν οι ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή, γιατί υπάρχει, όπως σημείωσε, πολύ μεγάλος πλούτος, που μπορεί να αναδειχθεί και να συνδράμει και στα εθνικά ζητήματα της χώρας, αλλά και στα οικονομικά και στα αναπτυξιακά.

Παράλληλα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Παυλόπουλος διαβεβαίωσε την Αντιπροσωπεία της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας ότι

«Όσο μπορώ, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου, την Τοπική Αυτοδιοίκηση θα την στηρίζω πάντα ως κύτταρο της Δημοκρατίας αλλά και ως πυλώνα της Κοινωνίας μας».

Συνεχίζοντας, ο Πρόεδρος αναφέρθηκε στην περίοδο που ήταν Υπουργός Εσωτερικών λέγοντας  «Μου θυμίζετε πολλά από την εποχή του Υπουργείου Εσωτερικών. Άλλες εποχές, άλλη η σημερινή εποχή. Μια Τοπική Αυτοδιοίκηση που στην δική σας περιοχή έχει επωμισθεί αρμοδιότητες και βάρη, που ξεπερνούν τα όριά της, δεδομένου ότι έχει να αντιμετωπίσει και την ανθρωπιστική κρίση. Θέλω να σας ευχηθώ καλή δύναμη. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στις ικανότητές σας, γιατί τις έχετε αποδείξει, καθώς οι περισσότεροι από εσάς υπηρετείτε την Τοπική
Αυτοδιοίκηση χρόνια ολόκληρα».

Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας κ. Λάζαρος Κυρίζογλου, δήλωσε απευθυνόμενος στον κ. Παυλόπουλο ότι διατηρούμε τις καλύτερες εντυπώσεις από τη συνεργασία μας την περίοδο που ήσασταν Υπουργός Εσωτερικών και τον συνεχάρη για την ανάληψη των καθηκόντων του στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα.

http://www.kathimerini.gr/

Φάιμαν: «Βρετανία, Δανία, Ιρλανδία τορπιλίζουν την ελάφρυνση της Ελλάδας στο μεταναστευτικό»

 

 

Τρεις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης τορπιλίζουν μια ελάφρυνση της Ελλάδας και της Ιταλίας στο ζήτημα του μαζικού ρεύματος μεταναστών, όπως αποκάλυψε ο καγκελάριος της Αυστρίας και αρχηγός των Σοσιαλδημοκρατών, Βέρνερ Φάιμαν, λίγο μετά την επίσημη πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής την Τετάρτη στα κράτη – μέλη να εγκρίνουν την ενεργοποίηση του προγράμματος μετεγκατάστασης μεταναστών βάσει ποσοστώσεων.

Πρόκειται για τη Βρετανία, την Ιρλανδία και τη Δανία, οι οποίες μπλοκάρουν τις σχεδιαζόμενες από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ποσοστώσεις του αριθμού των μεταναστών για τις χώρες της ΕΕ, ανέφερε ο καγκελάριος, ασκώντας ταυτόχρονα δριμεία κριτική σε αυτή τη στάση, που -όπως τόνισε- αποτελεί «αντιαλληλέγγυα συμπεριφορά». Ωστόσο, ο καγκελάριος της Αυστρίας πρόσθεσε για την αυστριακή κυβέρνηση ότι στο παρελθόν είχε υποστηρίξει τη θέσπιση ενός συστήματος ποσοστώσεων και θα αξιολογήσει την σχετική πρόταση της Κομισιόν με ενιαία γραμμή σε όλα τα επίπεδα.

Αναλυτικότερα, η πρόταση της Επιτροπής αφορά στη μετεγκατάσταση 40.000 συνολικά αιτούντων άσυλο, 24.000 προερχομένων από την Ιταλία και 16.000 από την Ελλάδα, ενώ σε ποσοστό 40% αφορά Σύρους και υπηκόους της Ερυθραίας.

Πρόκειται για τη Βρετανία, την Ιρλανδία και τη Δανία, οι οποίες μπλοκάρουν τις σχεδιαζόμενες από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ποσοστώσεις του αριθμού των προσφύγων για τις χώρες της ΕΕ, ανέφερε ο καγκελάριος, ασκώντας ταυτόχρονα δριμεία κριτική σε αυτή τη στάση, που -όπως τόνισε- αποτελεί «αντιαλληλέγγυα συμπεριφορά».

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διευκρινίζει, επίσης, ότι η μετεγκατάσταση των προσώπων αυτών θα γίνει σε διάστημα δύο ετών, ενώ η Ιταλία και η Ελλάδα πρέπει να δεσμευτούν να βελτιώσουν τις διαδικασίες εξέτασης των αιτήσεων ασύλου.

Ωστόσο, μεγάλο μέρος των χωρών-μελών, συμπεριλαμβανομένων της Βρετανίας, Τσεχία, Ουγγαρίας και Λετονίας εξέφρασαν την αντίθεσή τους με την ιδέα των αναγκαστικών ποσοστώσεων. Ετσι, σε μια προσπάθειά της να γίνουν αποδεκτά τα σχέδια, η Κομισιόν τόνισε πως όποιος μετανάστης δεν πληροί τα κριτήρια για παροχή ασύλου, δεν θα του επιτρέπεται να μείνει.

Ο Επίτροπος, αρμόδιος για θέματα μετανάστευσης, Δημήτρης Αβραμόπουλος, παρουσιάζοντας την πρόταση της Επιτροπής τόνισε ότι στόχος είναι να εφαρμοστεί στην ΕΕ ένα «ελάχιστο ποσοστό αλληλεγγύης», αλλά παράλληλα «να διασφαλιστούν να ευρωπαϊκά σύνορα και να σωθούν ζωές».

Μετεγκατάσταση 16.000 προσφύγων από την Ελλάδα πρότεινε η Κομισιόν

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος παρουσιάζει τις προτάσεις της Κομισιόν

Αθήνα

Τη μετεγκατάσταση 16.000 αιτούμενων άσυλο από την Ελλάδα και 24.000 από την Ιταλία σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ και σε διάστημα δύο ετών, πρότεινε σήμερα, Τετάρτη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρουσιάζοντας τις δράσεις για την εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Ατζέντας για τη Μετανάστευση.

Βάσει της πρότασης της Επιτροπής, η μετεγκατάσταση των 40.000 συνολικά αιτούντων άσυλο αφορά πρόσφυγες που έφτασαν στην ελληνική και την ιταλική επικράτεια, μετά τη 15η Απριλίου του 2015, ενώ σε ποσοστό 40% αφορά σύρους πολίτες και υπηκόους της Ερυθραίας.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διευκρινίζει, επίσης, ότι η μετεγκατάσταση των προσώπων αυτών θα γίνει σε διάστημα δύο ετών, ενώ η Ιταλία και η Ελλάδα πρέπει να δεσμευτούν να βελτιώσουν τις διαδικασίες εξέτασης των αιτήσεων ασύλου.

Ο ευρωπαίος επίτροπος, αρμόδιος για θέματα μετανάστευσης, Δημήτρης Αβραμόπουλος, παρουσιάζοντας την πρόταση της Επιτροπής τόνισε ότι στόχος είναι να εφαρμοστεί στην ΕΕ ένα «ελάχιστο ποσοστό αλληλεγγύης», αλλά παράλληλα «να διασφαλιστούν να ευρωπαϊκά σύνορα και να σωθούν ζωές».

Ο έλληνας επίτροπος υπογράμμισε ότι ο μηχανισμός εσωτερικής μετεγκατάστασης, αποτελεί ένα «δίκαιο» σύστημα κατανομής των μεταναστών, μεταξύ της Ιταλίας και της Ελλάδας που αυτή τη στιγμή δέχονται μεγάλες μεταναστευτικές πιέσεις και των άλλων χωρών-μελών που καλούνται να βοηθήσουν. Σημείωσε, επίσης, ότι ο μηχανισμός που ενεργοποιείται σήμερα θα μπορέσει να υλοποιηθεί και σε άλλα κράτη-μέλη τα οποία ενδεχομένως δεχθούν μεταναστευτικές πιέσεις στο μέλλον.

«Πρεπει να μοιραστούμε τις ευθύνες όλοι. Είναι μια στιγμή που η αλληλεγγύη πρέπει να γίνει πράξη και να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την αλληλεγγύη ως σλόγκαν», ανέφερε ο Δ. Αβραμόπουλος.

Σημείωσε ότι η Κομισιόν, η οποία έως τώρα κατηγορούταν για αδράνεια, μέσα σε πέντε μήνες κατάφερε να υιοθετήσει μια ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση.

Υπενθυμίζεται ότι προκειμένου να εφαρμοστεί αυτός ο μηχανανισμός προσωρινής κατανομής μεταναστών, που χρήζουν διεθνούς προστασίας, στο εσωτερικό της ΕΕ, η Επιτροπή προτείνει για πρώτη φορά να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός επείγουσας κατάστασης για τα κράτη-μέλη που αντιμετωπίζουν αιφνίδια εισροή μεταναστών, σύμφωνα με το άρθρο 78 παράγραφος 3 της Συνθήκης της Λισαβόνας της ΕΕ.

Παράλληλα, για την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, η Επιτροπή προτείνει ένα πανευρωπαϊκό πρόγραμμα επανεγκατάστασης που θα παρέχει 20.000 θέσεις κατανεμημένες σε όλα τα κράτη μέλη για εκτοπισμένους που σαφώς χρήζουν διεθνούς προστασίας στην Ευρώπη.

Τόσο η μετεγκατάσταση, όσο και η επανεγκατάσταση των μεταναστών, θα βασίζονται σε ένα σύστημα ποσοστιαίας κατανομής που θα διέπεται από «αντικειμενικά, μετρήσιμα και επαληθεύσιμα κριτήρια».

Τα κριτήρια είναι ο πληθυσμός της κάθε χώρας, το συνολικό ΑΕΠ, ο αριθμός των αιτήσεων για άσυλο και ο αριθμός των ατόμων που έχουν ήδη επανεγκατασταθεί, καθώς και ο δείκτης ανεργίας στη χώρα.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

ΒΑΤΕΡΛΩ, Η ΚΟΜΟΤΗΝΗ! ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗ FUEN. ΕΚΠΛΗΚΤΟΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΣΥΝΕΔΡΟΙ. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΗΡΩΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ!

 

Πραγματοποιήθηκε στην Κομοτηνή από τις 14 έως 17 Μαίου 2015, εν μέσω των εορτασμών της απελευθέρωσης της πόλης (14 Μαίου 1920), η ετήσια συνέλευση της Ομοσπονδιακής Ένωσης Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων (Federal Union of European Nationalities – FUEN), όπου μετέχουν περισσότερες από τριάντα μειονότητες από την Ευρώπη. Το γεγονός ότι η FUEN υιοθετούσε μέχρι τώρα, ακρίτως, τις τουρκικές θέσεις, καθώς οι εγγεγραμμένοι σε αυτήν τουρκόφωνοι σύλλογοι εκ Θράκης επέβαλαν χωρίς αντίλογο τις θέσεις τους, καθώς και το γεγονός ότι οι τουρκόφρονες πανηγύριζαν εκ προοιμίου για την επιτυχία τους να πραγματοποιηθεί το συνέδριο στην Κομοτηνή, επιλέγοντας προκλητικά την ημερομηνία απελευθέρωσης της πόλης, είχαν δημιουργήσει μεγάλη ένταση τοπικά, αλλά και στο πανελλήνιο. Όλα έδειχναν μαύρα και άραχνα…ώσπου, εμφανίσθηκαν στον ορίζοντα οι Πομακικοί σύλλογοι…

ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

 

Ενδεικτικό είναι πως ακόμη στον 20^ο αιώνα, το  1975, ο πολυδιαβασμένος και πολυδιαφημισμένος (από πολλούς «αρχαιόπληκτους» / «Εθνικούς» αλλα και «άθεους» / «προοδευτικούς») λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας είχε γράψει:

«η αγωνία του ελληνικού έθνους δεν είχε αρχίσει από την άλωση της Πόλης…. αλλά πολλούς πριν από την άλωση αιώνες, από τη συντριβή της στρατιωτικής ισχύος των Αθηνών από την Μακεδονική δυναστεία (Φίλιππο και Μεγαλέξανδρο) στη μάχη της Χαιρώνειας». Και παρακάτω: «Ο (Κων.) Παλαιολόγος ήταν Έλληνας; Ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος «Αθηναίος»; Φυλετικά, καμιά δεν είχαμε αναμεταξύ μας, συγγένεια. Ήσαν και οι δυο κατακτητές μας» (!!!).[Γ. Σκαρίμπας, «Το 21 και η Αλήθεια», Κακτος, Αθήνα 1988, τ  Α’ , σ. 35-38]

Αυτές οι απόψεις είχαν αποκτήσει την πολιτική τους έκφραση, για πρώτη φορά,  κατά τον 19ο αιώνα. Σύμφωνα με τον Π. Καρολίδη, επιμελητή της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους» του (Εθνικού μας Ιστορικού)  Παπαρρηγόπουλου:

«αι τοιαύται γελοιωδώς παράδοξοι δοξασίαι, προϊόντα αμαθείας και ακρισίας, είχον και την πολιτικήν αυτών ροπήν επί μερίδα λογίων κηρυττόντων ότι των νυν ελλήνων αι πολιτικαί ροπαί και τάσεις και εθνικαί ιδέαι πρέπει να μη υπερβαίνωσιν τα όρια της αρχαίας Ελλάδος».

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβουμε πως, σε μια χώρα της οποίας η πλειοψηφία των ομοεθνών της ακόμα ζούσαν υποδουλωμένοι, μια τέτοια παραχάραξη της Ιστορίας δημιουργούσε σοβαρούς εθνικούς κινδύνους. Και πώς να μην δημιουργούσε, αφού ο Κοραής είχε εργαστεί για την αποδοχή μιας τέτοιας θεώρησης προσπαθώντας να «φωτίσει» τους Ελληνες Ρωμηούς με λόγια όπως:

«το έθνος είναι πτώμα σπαραττόμενο από κόρακας. Απέθανεν η πατρίς …. αφ’ ότου μας επάτησεν ο Φίλιππος έως το 1453«.

[«Στοχασμοί Κριτωνος» σ. 5]

Σκληρή απάντηση ΥΠΕΞ για τον Τσάμη αντιπρόεδρο της αλβανικής Βουλής

 

Απάντηση στην κίνηση του Αλβανού πρωθυπουργού, Έντι Ράμα να προωθήσει σε θέση αντιπροέδρου της Βουλής της χώρας τον ηγέτη του κόμματος των Τσάμηδων, έδωσε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δια του εκπροσώπου του, Κωνσταντίνου Κούτρα.

«Η επιλογή προσώπων που είναι φορείς αλυτρωτικών αντιλήψεων και συνδέονται άμεσα με το αποκρουστικό φασιστικό και ναζιστικό παρελθόν της Ευρώπης, σε υψηλές θέσεις στα ανώτατα θεσμικά όργανα του κράτους, δεν προάγει την φιλία, τη συνεργασία, την σταθερότητα και τις σχέσεις καλής γειτονίας μεταξύ των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, ούτε, βεβαίως, συμβάλλει στην ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Κούτρας.

Να σημειωθεί ότι το θέμα της Τσαμουριάς επαναφέρει ανά διαστήματα ο γ΄ αντιπρόεδρος της αλβανικής Βουλής πλέον, και ηγέτης του PDIU, Σπετίμ Ιντρίζι, ο οποίος έχει πει, μεταξύ άλλων: «Είμαι πεπεισμένος ότι όταν οι Αλβανοί της Τσαμουριάς στην Ελλάδα θα κερδίσουν τα δικαιώματά τους, σύντομα θα έχουμε και Τσάμη αντιπρόεδρο στην Βουλή της Ελλάδος».

Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, το οποίο στο παρελθόν έχει δηλώσει «Η Αλβανία θα ολοκληρωθεί ως χώρα όταν δεν θα της λείπουν πια τα δυο φτερά του Αετού, το Κοσσυφοπέδιο και η Τσαμουριά».

NEWS 24/7 | Ειδήσεις, Νέα Από Την Ελλάδα και τον Κόσμο

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (11 Μαΐου 1771 – 22 Μαΐου 1825)

Ελαιογραφία της Μπουμπουλίνας, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (11 Μαΐου 1771 – 22 Μαΐου 1825) ήταν Ελληνίδα ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Με καταγωγή από την αρβανίτικη κοινότητα της Ύδρας, η Λασκαρίνα Πινότση, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της, Παρασκευώ (Σκεύω), επισκέφθηκε τον σύζυγό της και πατέρα της Λασκαρίνας, Σταυριανό Πινότση, ο οποίος ήταν ετοιμοθάνατος και είχε φυλακιστεί εκεί από τους Τούρκους επειδή είχε συμμετάσχει στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-1770, τα γνωστά Ορλωφικά.

Μετά τον θάνατο του πατέρα της, επέστρεψε μαζί με την χήρα μητέρα της στην Ύδρα όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια. Ύστερα μετακόμισαν στις Σπέτσες, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον εντόπιο καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλώφ^.

Από την παιδική της ηλικία η Λασκαρίνα είχε πάθος με την θάλασσα και με τις ιστορίες ναυτικών, καθώς και με τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους που ήταν υπό τουρκικό ζυγό για 400 περίπου χρόνια.

Παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1788 όταν ήταν 17 χρονών, τον Δημήτριο Γιάννουζα (σκοτώθηκε το 1797), με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ο Δημήτριος Μπούμπουλης, τον οποίο παντρεύτηκε σε ηλικία 30 ετών το 1801 και από τον οποίο πήρε και το όνομα και έγινε γνωστή ως «Μπουμπουλίνα».

Ένας Ευρωπαϊστής του 19ου αιώνα

 

Δρ Ιωάννης Παρίσης (*)

«Θα ήταν εφικτή η συσπείρωση με την συγκρότηση ενός υπερεθνικού οργανισμού που θα μπορούσε να καθιδρυθεί με διεύρυνση της Τετραπλής Συμμαχίας ώστε να συμμετάσχουν όλα τα μικρά έθνη της Ευρώπης. Στα έθνη αυτά ο Οργανισμός θα έπρεπε να εγγυηθεί την εθνική αυτονομία και τα δικαιώματά τους, με συνεχή και έλλογη επικράτηση των φιλελευθέρων και δημοκρατικών ιδεών και όχι με τους ξεπερασμένους θεσμούς της βίας και τη βίαιη επιβολή των ισχυρών στους αδυνάτους».

Τα λόγια αυτά δεν προέρχονται από κάποιον από τους μεγάλους θεμελιωτές και υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ιδέας του 20ου αιώνα. Περιλαμβάνονται σε υπόμνημα υπό τον τίτλο «Προσχέδιο Ευρωπαϊκής Συνεργασίας», που κατέθεσε στις 8 Οκτωβρίου 1818 ο Ιωάννης Καποδίστριας, διαρκούντος του Συνεδρίου στο Αιξ-λα-Σαπέλ, ως εκπρόσωπος της Ρωσίας. Στο συνέδριο εκείνο, που ήταν στην πράξη ένα συνέδριο για το«μέλλον της Ευρώπης», ο Καποδίστριας εξέθετε τις απόψεις του για τα ευρωπαϊκά ζητήματα.

Στο υπόμνημά του ο Καποδίστριας υποστήριζε την προστασία των ευρωπαϊκών χωρών από τη χρήση βίας και τις επεμβάσεις εκ μέρους των ισχυρών και εις βάρος των αδυνάτων. Υποδείκνυε την καθιέρωση μιας υπερεθνικής συμμαχίας, με διεύρυνση της Τετραπλής Συμμαχίας και την ένταξη σ’ αυτήν όλων των ευρωπαϊκών κρατών, ώστε να σχηματισθεί μια αλληλέγγυα συμμαχία (alliance solidaire) η οποία θα μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια και ειρήνη.

Μετά από 132 χρόνια, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν πρότεινε μια νέα μορφή πολιτικής συνεργασίας στην Ευρώπη, με όραμά του τη δημιουργία ενός υπερεθνικού ευρωπαϊκού οργάνου που θα απέτρεπε κάθε ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Η διακήρυξή του («Διακήρυξη Σουμάν») το 1950, οδήγησε στη δημιουργία της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Καποδίστριας στόχευε κυρίως στην επίτευξη της αναγνώρισης στους μικρότερους λαούς του δικαιώματος αντιμετώπισης της λύσης των εθνικών τους προβλημάτων με τη συνεργασία των μεγάλων κρατών, χωρίς τα τελευταία να επιβάλουν δια της βίας τις απόψεις τους και την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

Η πρωτοβουλία του Καποδίστρια αμφισβητούσε ουσιαστικά την παγκόσμια κυριαρχία των τεσσάρων δυνάμεων και για τον λόγο αυτό ήταν επόμενο να συναντήσει την αντίδραση τόσο του Αυστριακού Μέττερνιχ όσο και του Άγγλου Κάστερλρι οι οποίοι την καταπολέμησαν με πείσμα. Στις 15 Νοεμβρίου 1818, οι αντιπρόσωποι των τεσσάρων δυνάμεων υπέγραψαν πρωτόκολλο με το οποίο εδραιωνόταν η απόφασή τους να μη αποστούν από τις αρχικές θέσεις τους αλλά να ισχυροποιήσουν τους μεταξύ τους δεσμούς, με απώτερο φυσικά σκοπό την «αστυνόμευση» της Ευρώπης.

(*) Ο Ιωάννης Παρίσης είναι Υποστράτηγος ε.α., Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης – Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Κρήτης, Πρόεδρος της Ακαδημίας Στρατηγικών Αναλύσεων (ΑΣΑ) – http://www.acastran.org

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προς Τουρκία: Καταργείστε casus belli, σεβαστείτε διεθνές δίκαιο, σταματήστε παραβιάσεις, αναγνωρίστε Κυπριακή Δημοκρατία, ανοίξτε τη Χάλκη

 

Ενόψει της έκθεσης προόδου για την ένταξή της Τουρκίας στην ΕΕ, η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ενέκρινε ένα επικριτικό ψήφισμα, προβαίνοντας σε συστάσεις προς την Τουρκία να σεβαστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα όλων των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο ψήφισμα, μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνεται τροπολογία η οποία καταδικάζει ρητά το γεγονός ότι η απειλή πολέμου (casus belli) κατά της Ελλάδας βρίσκεται ακόμα σε ισχύ και καλεί την Τουρκία άμεσα να την αποσύρει. Επιπλέον, καλείται η τουρκική κυβέρνηση να θέσει τέρμα στις συνεχιζόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου και των ελληνικών χωρικών υδάτων και ζητείται από την γείτονα να υπογράψει και να επικυρώσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

Επίσης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί την Τουρκία να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, καθώς και τη χρήση του Οικουμενικού Τίτλου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Αναφορικά με το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, ζητείται από την Τουρκία, η οποία αποτελεί μία από τις κύριες χώρες εισόδου παράτυπων μεταναστών, να εφαρμόσει πλήρως και αποτελεσματικά τις υφιστάμενες συμφωνίες επανεισδοχής και να βελτιώσει τη συνεργασία της με τα όμορα κράτη – μέλη της ΕΕ σε αυτό το θέμα.

Σε ότι αφορά στο Κυπριακό, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί την Τουρκία να λάβει άμεσα μέτρα για την εξομάλυνση των σχέσεών της με την Κύπρο, να ξεκινήσει την απόσυρση των στρατευμάτων της, να προχωρήσει στη μεταφορά της περίκλειστης Αμμοχώστου υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ και να εφαρμόσει πλήρως το πρόσθετο Πρωτόκολλο, που αφορά την άρση του εμπάργκο που επιβάλλεται σε πλοία, αεροσκάφη και προϊόντα της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Τουρκία.

https://parisis.wordpress.com

Αλβανία: Στήριξη στην ΠΓΔΜ για ένταξη στο NATO μόνο εάν σεβαστεί τους Αλβανούς πολίτες της

O πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα

Η Αλβανία θα στηρίξει την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, όταν σεβαστεί πλήρως τη συμφωνία της Οχρίδας, που έχει στόχο την παραχώρηση περισσότερων δικαιωμάτων στην αλβανική κοινότητα που ζει στη χώρα, ανέφερε ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, στη διάρκεια περιφερειακής διάσκεψης στα Τίρανα για τη μάχη κατά της τρομοκρατίας.

Μιλώντας στην περιφερειακή σύνοδο για την αντιμετώπιση του βίαιου εξτρεμισμού, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα είπε «μόνο μια «Μακεδονία» που θα περιλαμβάνει όλες τις εθνοτικές ομάδες μπορεί να είναι μέρος του NATO».

Σημείωσε δε, ότι η ΠΓΔΜ «δεν μπορεί να είναι μέρος του ΝΑΤΟ, αν δεν εφαρμόσει το πνεύμα και το γράμμα των αρχών που κάνουν το ΝΑΤΟ όχι απλά μια στρατιωτική συμμαχία, αλλά και μία συμμαχία δημοκρατικών εθνών που υπερασπίζονται την ειρήνη και το δικαίωμα των ανθρώπων να ζουν ελεύθεροι».

«Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι δεν μπορεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ χωρίς να εγγυάται το πνεύμα και το γράμμα, και της Συμφωνίας της Οχρίδας», είπε ο κ. Ράμα, αναφερόμενος στην ειρηνευτική συμφωνία του 2001, με την οποία τερματίστηκαν οι συγκρούσεις Σλαβομακεδόνων και Αλβανών στην ΠΓΔΜ.

Σύμφωνα με τον αλβανικό Τύπο και διεθνή ΜΜΕ, ο κ. Ράμα προειδοποίησε για πρώτη φορά ότι θα προβάλει βέτο σε αίτημα της ΠΓΔΜ για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Στη δήλωση προέβη ο Αλβανός πρωθυπουργός, μία εβδομάδα μετά τις συγκρούσεις των δυνάμεων ασφάλειας της ΠΓΔΜ και ένοπλης ομάδας στην πόλη Κουμάνοβο, στις οποίες σκοτώθηκαν 22 άνθρωποι.

Ο Έντι Ράμα χαρακτήρισε τα επεισόδια στο Κουμάνοβο «τραγωδία» και σαφές σημάδι «δημοκρατικής αποδόμησης μιας χώρας».

Ο Αλβανός πρωθυπουργός είπε ότι δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η σύνδεση του όρου «τρομοκρατία» με τον όρο «Αλβανοί», καθώς «οι Αλβανοί ήταν και θα είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες συγκρότησης του κράτους της ΠΓΔΜ».

«Η ανάμειξη των όρων είναι πολύ επικίνδυνη», σημείωσε.

Αρχική Σελίδα

 

Η Μάχη της Κρήτης

Γερμανοί αλεξιπτωτιστές πάνω από την Κρήτη

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες τουΒ’ Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

Πέτρος Πετράτος: Κουβεντιάζοντας … για την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα

Ο εκπαιδευτικός, Πέτρος Πετράτος, μας διαφωτίζει για το πώς φτάσαμε στην Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα…

 

Ερώτηση: Τι γιορτάζουμε, αλήθεια, στις 21 Μαΐου;

Απάντηση: Την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.

Ερ.: Γιατί στις 21 Μαΐου;

Απ.: Γιατί τότε (21 Μαΐου 1864 με το παλιό και 2 Ιουνίου 1864 με το νέο ημερολόγιο) αποχώρησαν οι αγγλικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές από τα Ιόνια νησιά – αποχώρηση που συνοδεύτηκε με την υποστολή της αγγλικής και την ταυτόχρονη έπαρση της ελληνικής σημαίας σε κάθε νησί.

Ερ.: Δηλαδή δεν υπογράφτηκε στις 21 Μαΐου του 1864 η Συνθήκη της Ένωσης; Γιατί κάτι τέτοιο νομίζει ο μέσος συμπολίτης μας, που δεν έχει ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις.

Απ.: Όχι φυσικά. Την ημερομηνία αυτή είχαν ορίσει στην Κέρκυρα ο έκτακτος απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης Θρασύβουλος Ζαΐμης και ο τελευταίος Άγγλος αρμοστής Henry Storks για την αποχώρηση των Άγγλων με βάση τη Συνθήκη του Λονδίνου στις 17/29 Μαρτίου 1864.

Ερ.: Και τι καθόριζε εκείνη η Συνθήκη;

Απ.: Καθόριζε όρους, που κάποιοι ήταν απαράδεκτοι για την Ελλάδα. Άκου μερικούς, που και σήμερα ακόμη είναι σχεδόν άγνωστοι στον πολύν κόσμο. 1) Το ελληνικό κράτος υποχρεωνόταν να αυξήσει την ετήσια βασιλική χορηγία κατά 10.000 στερλίνες – ποσό που θα προερχόταν από τα δημόσια έσοδα των Επτανήσων. 2) Οι τρεις «Προστάτιδες Δυνάμεις» της Ελλάδας, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία, παραιτούνταν υπέρ του Γεωργίου από τις 12.000 στερλίνες – ποσό που η Ελλάδα υποχρεωνόταν να αποδίδει κάθε χρόνο σε αυτές τις χώρες.

Ερ.: Δηλαδή ο βασιλιάς Γεώργιος πήρε … τη μίζα του; Γιατί; Επειδή μέσα από … σκληρές διαπραγματεύσεις με την Αγγλία κατάφερε να της «αποσπάσει» τα Επτάνησα;

Απ.: Προφανώς όχι. Αλλά, ε, νέος ήταν τότε, ανάγκες είχε, έπρεπε να τον .. προικίσουμε. Για άκου κι άλλους όρους εκείνης της Συνθήκης του Μαρτίου του 1864. 1) Δε θα τροποποιούνταν για τα επόμενα 15 χρόνια μετά την Ένωση τα ειδικά προνόμια, που είχαν παραχωρηθεί από την προκάτοχη αγγλοϊόνια κυβέρνηση των Επτανήσων ή στο όνομα αυτής από την «Προστάτιδα» Αγγλία στο εμπόριο και τη ναυσιπλοΐα ξένων χωρών μέσα από συμφωνίες τους με διάφορες ξένες κυβερνήσεις, εταιρείες κ.λπ. 2) Υποχρεωνόταν η ελληνική κυβέρνηση να αναλάβει το κόστος των συντάξεων («διά βίου») και αποζημιώσεων όλων των Άγγλων υπηκόων, που εργάζονταν στις υπηρεσίες της Ιόνιας Πολιτείας και έχαναν την εργασία τους λόγω λήξης της Αγγλικής Προστασίας. Και φυσικά η Συνθήκη εκείνη καθόριζε την αποχώρηση των αγγλικών αρχών από τα νησιά μέσα σε τρεις το πολύ μήνες από την υπογραφή της.

Ερ.: Μπράβο, πολύ «πλούσια» Συνθήκη βλέπω. Τελικά, όπως καταλαβαίνω, δε μας «δώρισαν» τα Επτάνησα οι Άγγλοι, όπως ο πολύς κόσμος πιστεύει, αλλά μας «πούλησαν» δική μας γη. Έτσι μου φαίνεται εμένα. Και ποιοι υπέγραψαν αυτή τη Συνθήκη του Μαρτίου του 1864;

Απ.: Ο Χαρίλαος Τρικούπης ως εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης και οι εκπρόσωποι της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, των τριών δηλαδή «Προστάτιδων Δυνάμεων» της Ελλάδας.

Ερ.: Μα πώς δέχτηκε η ελληνική πλευρά τέτοιους δυσβάστακτους οικονομικούς όρους;

Απ.: Μια προγενέστερη Συνθήκη, η Συνθήκη του Λονδίνου στις 2/14 Νοεμβρίου 1863 – η Συνθήκη που καθόρισε την Ένωση – επέβαλε τέτοιους όρους.

 

Ερ.: Και ποιοι υπέγραψαν τη Συνθήκη του Λονδίνου το Νοέμβριο του 1863 για την Ένωση;

Απ.: Πάντως, ούτε εκπρόσωποι των Επτανησίων, ούτε αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά «μόνες» τους οι τότε πέντε Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Αυστρία και Πρωσία), εκείνες δηλαδή που είχαν υπογράψει το 1815 τη Συνθήκη του Παρισιού, με την οποία παραχωρούνταν τα Επτάνησα στην Αγγλία, για να τα … προστατεύει.
Ερ.: Και τι προέβλεπε εκείνη η Συνθήκη του Νοεμβρίου του 1863;

Απ.: Φυσικά την Ένωση. Μια Ένωση όμως που συνοδεύτηκε με βαρύτατους όρους. Πρώτα-πρώτα επιβαλλόταν στα νησιά του Ιονίου καθεστώς πλήρους ουδετερότητας.

Ερ.: Δηλαδή δε θα μπορούσε να σταθμεύει ελληνική ένοπλη δύναμη σε αυτά; Κι αν δημιουργούνταν στο μέλλον συνθήκες πολεμικές ποιος θα προστάτευε αυτά τα νησιά;

Απ.: Λογική η απορία σου. Η Συνθήκη μάλιστα προέβλεπε επιπλέον την κατεδάφιση των φρουρίων όλων των νησιών.

Ερ.: Μα γιατί επιβάλλονταν τέτοιοι όροι;

Απ.: Πρέπει να ξέρεις ότι η Αγγλία ήταν υπέρ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κατά της παραπέρα διεύρυνσης των ελληνικών συνόρων, που τότε περιλάμβαναν μόνο την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τις Κυκλάδες. Επομένως, η Αγγλία δε θα ήθελε να χρησιμοποιηθούν τα Επτάνησα, που συνόρευαν στο κεντρικό και βόρειο τμήμα τους με την οθωμανοκρατούμενη Ελλάδα, ως βάση εναντίον του Σουλτάνου. Εξάλλου, οι ισχυρές οχυρώσεις της Κέρκυρας ιδιαίτερα αλλά και των άλλων νησιών πολλαπλασίαζαν στην περιοχή τη στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας και αυτό δεν το ήθελε καθόλου η Αγγλία.

Ερ.: Και δέχτηκε τέτοιους απαράδεκτους όρους το δικό μας κράτος, που υπονόμευαν την ελληνική κυριαρχία στα Επτάνησα;

Απ.: Ευτυχώς όχι. Όταν κλήθηκε στο Λονδίνο ο Χ. Τρικούπης, για να επικυρώσει με την υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης τη Συνθήκη αυτή, διαφώνησε εντονότατα για τα δύο αυτά ζητήματα, δηλαδή της ουδετερότητας και της κατεδάφισης των φρουρίων. Τελικά με ξεχωριστό Πρωτόκολλο καταργήθηκε η ρήτρα της ουδετερότητας, ενώ η κατεδάφιση περιορίστηκε μόνο στα οχυρωματικά έργα της Κέρκυρας και των Παξών. Έτσι, σχετικά με την Κεφαλονιά, έμειναν απείρακτα στο νησί μας τα Κάστρα του Αγ. Γεωργίου και της Άσου. Διαφορετικά στη θέση τους θα βλέπαμε σήμερα ερείπια…

Ερ.: Πάλι καλά. Περιλάμβανε κι άλλους επαχθείς όρους εκείνη η Συνθήκη του Λονδίνου του Νοεμβρίου του 1863;

Απ.: Και βέβαια, τους οποίους όμως προσπάθησε να ελαφρύνει η ελληνική πλευρά. Για παράδειγμα, καθοριζόταν «εις το επ’ άπειρον» η συνέχιση των ειδικών πλεονεκτημάτων, που απολάμβανε το ξένο εμπόριο και η ξένη ναυσιπλοΐα στα Επτάνησα, που είχαν κατοχυρωθεί μέσα από συμφωνίες με την προηγούμενη αγγλοϊόνια κυβέρνηση. (Μετά από διαπραγματεύσεις στη Συνθήκη του Μαρτίου του 1864 τέθηκε το χρονικό όριο των 15 ετών, μετά την παρέλευση των οποίων δεν είχε καμιά συμβατική δέσμευση η Ελλάδα, όπως είπαμε παραπάνω). Ακόμη, δε θα άλλαζε τίποτε στο θέμα της θρησκείας• θα ίσχυαν οι καθιερωμένες αρχές της ελευθερίας στη θρησκευτική λατρεία, όπως πριν από την Ένωση: επικρατούσα θρησκεία η Ορθόδοξη Ανατολική, απόλυτη ελευθερία στην Αγγλικανική Εκκλησία, ειδική προστασία στην Καθολική Εκκλησία και πλήρη ανεξιθρησκία στις άλλες θρησκευτικές κοινότητες.

Ερ.: Απ’ ό,τι φαίνεται δεν ήταν ανώδυνη οικονομικά η Ένωση. Μα, μια τέτοια Ένωση ζήτησαν οι Επτανήσιοι βουλευτές; Ή δεν μπόρεσαν να κάνουν διαφορετικά;

Απ.: Η Συνθήκη του Νοεμβρίου του 1863, που υπογράφτηκε από τις πέντε Μ. Δυνάμεις, προέβλεπε την Ένωση με τους όρους που αναφέραμε παραπάνω, αφού προηγουμένως είχε καταλήξει η ίδια η Αγγλία να «επιστρέψει» τα νησιά στην Ελλάδα και αφού η ίδια επέτρεψε ή μάλλον κάλεσε την Ιόνια Βουλή να … της ζητήσει την Ένωση.

Ερ.: Για μια στιγμή. Τι είναι αυτά που λες; Δηλαδή οι Επτανήσιοι βουλευτές πήραν την άδεια της Αγγλίας, για να διεκδικήσουν το αυτονόητο αίτημά τους; Το κατάλαβα σωστά;

Απ.: Πολύ καλά μάλιστα. Γι’ αυτό, άλλωστε, στις τελευταίες εκλογές της Ιόνιας Πολιτείας, στις εκλογές δηλαδή για την ανάδειξη της ΙΓ΄ (και τελευταίας) Ιόνιας Βουλής, που θα ψήφιζε την Ένωση, αρνήθηκαν συνειδητά να πάρουν μέρος οι Κεφαλονίτες παλαίμαχοι ριζοσπάστες αγωνιστές Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος και Ιωσήφ Μομφερράτος.

Ερ.: Δηλαδή από το τελικό ψήφισμα της Ένωσης λείπουν οι υπογραφές του Ζερβού Ιακωβάτου και του Μομφερράτου, εκείνων δηλαδή που από την αρχή κυνηγήθηκαν και εξορίστηκαν για το ριζοσπαστικό ενωτικό τους αγώνα;

Απ.: Και βέβαια λείπουν, γιατί ακριβώς οι ίδιοι δε θέλησαν να συμμετάσχουν σε μια «στημένη» Ένωση, σε μια προσχεδιασμένη από την αγγλική διπλωματία διαδικασία «προσφοράς» των Επτανήσων στην Ελλάδα με όρους. Δεν ήθελαν μια Ένωση για την Ένωση…

Ερ.: Μα τότε ποια Ένωση γιορτάζουμε στις 21 Μαΐου;

Απ.: Πάντως, όχι εκείνη που οραματίζονταν οι δικοί μας συνεπείς αγωνιστές ριζοσπάστες Ζερβός Ιακωβάτος και Μομφερράτος. Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης κουβέντας…

http://www.inkefalonia.gr/

 

 

Για την Ενωση των Επτανήσων και τους Ριζοσπάστες

 

Γράφει ο Γιώργος Κ. Καββαδίας, Εκπαιδευτικός – ερευνητής

Η επίσημη Ιστορία χαρακτηρίζεται από ουκ ολίγες διαστρεβλώσεις και αποσιωπήσεις. Εξαίρεση δεν αποτελεί και η Ενωση της Επτανήσου με την Ελλάδα που πραγματοποιήθηκε στις 21 Μαΐου 1864. Σύμφωνα με την επίσημη Ιστορία, η Ενωση ήταν η «προίκα» της Αγγλίας προς τον βασιλέα Γουλιέλμο-Γεώργιο Γλίξμπουργκ (Γεώργιο Α’).

Αποσιωπάται, όμως, ότι από την περίοδο της Ενετοκρατίας και στη διάρκεια της τριπλής κατοχής από Γάλλους, Ρώσους, Αγγλους, της Ιονίου Πολιτείας (1800-1864) οι εξεγέρσεις των αγροτών, αφού η ντόπια αριστοκρατία είχε ευθυγραμμιστεί με τον κατακτητή, αποτελούσαν μόνιμο φαινόμενο.

Η ελληνική Επανάσταση (1821) και η δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους αποτέλεσαν το έναυσμα μακρών αγώνων που απέκτησαν και την πολιτική τους έκφραση μέσα από το ριζοσπαστικό κόμμα το 1848. Χρονιά-ορόση-μο στην ιστορία, που εκδόθηκε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Κ. Μαρξ – Φρ. Ενγκελς, η χρονιά των επαναστάσεων στη Γερμανία και στη Γαλλία. Σκοπός των Ριζοσπαστών ήταν όχι μόνο η ένωση με την Ελλάδα, αλλά και η οικοδόμηση μιας δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας. Η ηγεσία του ριζοσπαστικού κινήματος συμπεριελάμβανε προοδευτικά στοιχεία της υπό διαμόρφωση τοπικής αστικής τάξης, που σήκωσε το βάρος της ανάπτυξης του κινήματος και της αντίστασης στην αγγλική κατοχή. Οι εξεγέρσεις εντάθηκαν.

Η επέμβαση του αγγλικού στρατού τις περιόρισε για λίγο, αλλά το 1848-49 η εξέγερση στη Σκάλα Κεφαλονιάς εξελίχθηκε σε ένοπλη αντιπαράθεση. Οταν, στις 26 Νοεμβρίου 1850, ο Ριζοσπάστης Ιωάννης Δετοράτος Τυπάλδος προτείνει το ψήφισμα για την ένωση με την Ελλάδα, η Βρετανία απαντά με φυλακίσεις, εξορίες και κλείσιμο των εφημερίδων. Οι ευγενείς συναρτούσαν τα συμφέροντά τους με την αγγλική «προστασία» κρατώντας υποτελή στάση, ενώ οι μεταρρυθμιστές επιδίωκαν μεταρρυθμίσεις μεταθέτοντας την Ενωση στο απώτερο μέλλον.

Οι «Αληθείς Ριζοσπάστες» (Ηλίας Ζερβός – Ιακωβάτος, Ιωσήφ Μομφερράτος), μετά τη διάσπαση των Ριζοσπαστών, θα επιμένουν μέχρι τέλους στο κοινωνικό περιεχόμενο του αγώνα», αρνούμενοι να υπογράψουν την Ενωση στις 23 Σεπτεμβρίου/5 Οκτωβρίου 1864 στο IΓ’ Iόνιο Kοινοβούλιο. Η αλήθεια είναι ότι η Αγγλία αναγκάστηκε, κάτω από την πίεση των εθνικοαπελευθερωτικών και κοινωνικών εξεγέρσεων και της υποχώρησης της θέσης της στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο, να παραχωρήσει τα Επτάνησα στην Ελλάδα. Με διπλή στόχευση την εξάρτηση και για να μη συνεχιστεί ο αγώνας για την απελευθέρωση από τους Τούρκους των άλλων περιοχών (Θεσσαλία, Ηπειρος, Μακεδονία, Θράκη, νησιά του Αιγαίου) με βάση το δόγμα ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

http://www.ethnos.gr/

Ένωση των Επτανήσων με τη Ελλάδα και τέλος της Επτανησιακής Δημοκρατίας

 

Η πρώτη επέκταση των συνόρων του ελληνικού κράτους ήρθε σε περισσότερα από τριάντα χρόνια μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του. Δεν υπήρξε αποτέλεσμα καμιάς από τις αλυτρωτικές εξεγέρσεις του ελληνικού κράτους ούτε συντελέστηκε σε βάρος του μόνου μέχρι το 1878 εχθρού, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη συνθήκη που υπογράφτηκε στις 17/29 Μαρτίου 1864 ανάμεσα στις τρεις Δυνάμεις, την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία, και στο ελληνικό βασίλειο τα Επτάνησα πέρασαν οριστικά στην ελληνική κυριαρχία στις 21 Μαΐου. H εξέλιξη αυτή ήρθε ως επιστέγασμα μιας σειράς διαβουλεύσεων και διπλωματικών διαπραγματεύσεων, οι οποίες καθόρισαν αρκετά βαριούς όρους για την Eλλάδα που ήταν αποκλεισμένη από τις περισσότερες διπλωματικές συναντήσεις.

H συνθήκη θέσπιζε τη διηνεκή ουδετερότητα της Kέρκυρας, γι’ αυτό κατεδαφίστηκε μέρος του οχυρού της πόλης και των Παξών. Tο ελληνικό κράτος αποδέχεται όλες τις υποχρεώσεις προς ξένες κυβερνήσεις, εταιρείες και ιδιώτες, οι οποίες απέρρεαν από συμβάσεις που είχαν συναφθεί με την Iόνιο Πολιτεία ή με την Προστάτιδα Δύναμη, τη Μεγάλη Bρετανία. H ρύθμιση αυτή αφορούσε το δημόσιο χρέος των Iονίων, εμπορικά και ναυτιλιακά προνόμια αλλοδαπών και κυρίως το εκδοτικό δικαίωμα της Iονικής Τράπεζας. Tο ελληνικό κράτος αναλάμβανε επίσης να καταβάλει αποζημιώσεις και συντάξεις στους άγγλους υπαλλήλους που θα έχαναν τη θέση τους με την Ένωση. H Oρθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζεται ως επικρατούσα, αλλά κηρύσσεται παράλληλα η θρησκευτική και λατρευτική ελευθερία για όλα τα δόγματα και διατηρούνται τα προνόμια της Καθολικής Eκκλησίας. H Mεγάλη Bρετανία παραιτείται από την προστασία των Iονίων και μαζί με τη Γαλλία και τη Ρωσίαεπεκτείνουν τις εγγυήσεις που αφορούσαν την Eλλάδα και στα Iόνια νησιά.

Η διάλυση των Σκοπίων και τα ελληνικά συμφέροντα

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων.

Οι φονικές συγκρούσεις μεταξύ Αλβανών ενόπλων και σκοπιανών αστυνομικών στο Κουμάνοβο  έρχονται να προστεθούν στη μακρά σειρά ενόπλων παρεμβάσεων των Αλβανών εις βάρος της εδαφικής ακεραιότητος της ΠΓΔΜ. Από το 2001 όταν η αλβανική κοινότητα, που αριθμεί το 30% του συνολικού πληθυσμού, εξεγέρθηκε και αυτονομήθηκε, οι δυτικές επαρχίες του γειτονικού μας κράτους δεν ελέγχονται από τη κυβέρνηση των ψευδομακεδόνων. Η αλβανική σημαία κυματίζει στο Τέτοβο, στην Στρούγκα, στο Ντέμπαρ, τα αλβανόφωνα σωματεία αρνούνται να παίξουν ποδόσφαιρο με τις ομάδες των Σλάβων, η Ιλλυρίδα έχει ανακηρυχθεί ήδη ως υποψήφια προς απόσχιση αλβανική περιοχή και η συμφωνία της Αχρίδος του 2001 απλώς συγκαλύπτει την προφανή κατάσταση διαλύσεως του κράτους.

Ο αλβανικός άνεμος είναι ισχυρός και έχει τη σιωπηρή στήριξη των ΗΠΑ. Από τη στιγμή που αποσχίσθηκε το Κόσσοβο από τη Σερβία με τις ευλογίες της Δύσης το επόμενο βήμα αργά ή γρήγορα θα υλοποιηθεί. Θα αποσχισθούν οι αλβανικές περιοχές από την ΠΓΔΜ και το υπόλοιπο κομμάτι θα αναζητήσει την τύχη του. Να επιβιώσει μόνο του δεν μπορεί. Το πιθανότερο θα είναι να μοιρασθεί μεταξύ Βουλγαρίας και Σερβίας. Προσωπικά δεν θα εκπλαγώ, διότι εδώ και είκοσι χρόνια έχω υποστηρίξει τη θέση: Να μην παραχωρήσουμε το όνομα και την  ιστορία της Μακεδονίας σε ένα μόρφωμα, το οποίο σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει.

Ποντιακό Ζήτημα – Υπεύθυνοι γενοκτονίας

 

Abdul Hamit ΙΙ – Αμπτούλ Χαμίτ Β’
(Σουλτάνος 31.Αυγούστου 1876 έως 27.Απριλίου 1909)
Ο 34ος Οθωμανός σουλτάνος, ανήλθε στο θρόνο με παλατιανό πραξικόπημα. Εγκαινίασε ένα καθεστώς στυγνής απολυταρχίας. Το παλάτι ήταν η μοναδική πηγή εξουσίας και ένα περίτεχνο δίκτυο πρακτόρων του είχε απλωθεί σε όλη την αυτοκρατορία, καταγράφοντας και την παραμικρή δραστηριότητα των πολιτών. Κέρδισε κάποια δόξα με τον νικηφόρο πόλεμο του 1897 κατά της Ελλάδας. Μετά τις σφαγές που εξαπέλυσε κατά των Αρμενίων στα 1894 – 1896 (με 300.000 θύματα) οι Ευρωπαίοι τον ονόμασαν Ερυθρό Σουλτάνο. Ανετράπη από τους Νεότουρκους (Απρίλιο 1909), και πέθανε το 1918 στην Κωνσταντινούπολη.

Talaat Pasha – Ταλαάτ Πασά
Μέλος της περίφημης νεοτουρκικής τριανδρίας με τους Εμβέρ και Τζμάλ. Γεννήθηκε το 1874 από φτωχούς γονείς και είχε στοιχειώδη μόνο μόρφωση. Προσελήφθη στην υπηρεσία ταχυδρομείων και τηλεγράφων ως κατώτερος υπάλληλος. Το 1911, όταν το Κομιτάτο πήρε την εξουσία στα χέρια του, έγινε υπουργός εσωτερικών στην κυβέρνηση του Χακή Πάσα, στην οποία διέθετε μεγάλη επιρροή. Όταν οι Νεότουρκοι σχημάτισαν και πάλι δική τους κυβέρνηση, το 1913 κατέλαβε το υπουργείο ταχυδρομείων και τηλεγράφων και κατόπιν εκείνο των Εσωτερικών. Πρωτοστάτησε στους διωγμούς των Ελλήνων της Θράκης και υπήρξε ο κύριος υποκινητής και οργανωτής των σφαγών των Ελλήνων και Αρμενίων στο διάστημα του πολέμου. Στις 15 Μαρτίου 1921 ο Αρμένιος Σογομόν Τεχλιριάν εκτέλεσε τον Ταλαάτ στο Βερολίνο.

Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

 

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914–1923. Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 213.000-368.000 Ελλήνων. Οι επιζώντες κατέφυγαν στα βόρεια παράλια του Εύξεινου Πόντου (ΕΣΣΔ), ενώ άλλοι μετακινήθηκαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, στην Ελλάδα.

Τα γεγονότα της εξόντωσης των Ποντίων αναγνωρίζονται επισήμως ως γενοκτονία από το Ελληνικό Κράτος, την Κύπρο, τηΣουηδία, και την τοπική κυβέρνηση της Nότιας  Αυστραλίας , της Νέας Νότιας Ουαλίας, σε οχτώ πολιτείες των Η.Π.Α.,την Αρμενία αλλά και από διεθνείς οργανισμούς, όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS, International Association of Genocide Scholars).

Θεωρείται ως μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες στον εικοστό αιώνα. Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο εκτοπισμός των γηγενών από τις εστίες τους στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, η εξάντληση από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού).

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών καταγράφουν το έγκλημα που διαπράχθηκε εναντίον του Ελληνικού πληθυσμού του Πόντου. Η Γενοκτονία των Ποντίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με τις γενοκτονίες σε βάρος και των υπολοίπων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως η Γενοκτονία των Αρμενίων (1915), αλλά και των Ασσυρίων και των Χαλδαίων.

Η Βουλή των Ελλήνων στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ποντίων και ψήφισε ομόφωνα για την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού».

Η μάχη του Σκρα : «Η νίκη που εξέπληξε τις συμμαχικές δυνάμεις» (17 -30 Μαΐου 1918)

 

Η νίκη που εξέπληξε τις συμμαχικές δυνάμεις

Η Μάχη του Σκρα θεωρείται μία από τις σημαντικότερες νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού η πολύ καλή οχύρωση των Βουλγάρων, που υποστηριζόταν με πολυάριθμο πυροβολικό, θεωρούνταν απρόσβλητη. Το ότι επετεύχθη μετά την αποτυχία ένα χρόνο νωρίτερα, το Μάρτιο του 1917, της 122ης Γαλλικής Μεραρχίας να εξουδετερώσει την οχύρωση εξέπληξε τις συμμαχικές δυνάμεις και παράλληλα ενέπνευσε τον ελληνικό στρατό για νέες νίκες.

Οι Βούλγαροι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν οργανωθεί αμυντικά στην ομώνυμη περιοχή του Σκρα στο νομό Κιλκίς και από εκεί παρενοχλούσαν τα συμμαχικά στρατεύματα, ιδίως στα δυτικά του Αξιού ποταμού. Έτσι ο Γάλλος επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων, αρχιστράτηγος Γκυγιώμα, αποφάσισε την κατάληψη της περιοχής από μονάδες του ελληνικού Σώματος Στρατού Εθνικής Αμύνης.

Διοικητής ήταν ο αντιστράτηγος Εμμανουήλ Ζυμβρακάκης και η επίθεση διεξάχθηκε από πέντε συντάγματα πεζικού. Το 5ο και το 6ο της Μεραρχίας Αρχιπελάγους (υπό τον υποστράτηγο Ιωάννου), πλαισιωμένα δεξιά από το 7ο και 8ο της Μεραρχίας της Κρήτης (υπό τον υποστράτηγο Σπηλιάδη) και αριστερά από το 1ο σύνταγμα της Μεραρχίας των Σερρών (υπό τον υποστράτηγο Επαμ. Ζυμβρακάκη). Οι 14.546μαχητές πεζικού υποστηρίζονταν από 287 βαρέα και ελαφρά πυροβόλα. Οι Βούλγαροι διέθεταν επίσης πέντε συντάγματα πεζικού υποστηριζόμενα από ισχυρό βαρύ και ελαφρό πυροβολικό.

Η μάχη

Στις 16 Μαΐου/29 Μαΐου του 1918 (παλαιό/νέο ημερολόγιο) και από τις 5 το πρωί άρχισε η προπαρασκευή του ελληνικού πυροβολικού για την καταστροφή των εχθρικών αμυντικών εγκαταστάσεων, ενώ τα συντάγματα που ήταν έτοιμα για την επίθεση εξόρμησαν το πρωί της επομένης (17 Μαΐου) καλυπτόμενα από κινητό φραγμό του πυροβολικού. Η βουλγαρική αντίδραση ήταν ισχυρή, όμως η ορμή του ελληνικού στρατού ήταν τόση, που στις 06.30 το Σκρα είχε καταληφθεί. Οι Βούλγαροι υπερασπίσθηκαν με πείσμα τις θέσεις τους και το απόγευμα της 17ης Μαΐου επεχείρησαν λυσσώδεις αντεπιθέσεις. Όλες όμως αποκρούσθηκαν.

Οι απώλειες υπήρξαν βαρύτατες. Ο συνολικός αριθμός των απωλειών του ελληνικού στρατού ήταν: Νεκροί: 29 αξιωματικοί και 412 οπλίτες. Τραυματίες: 69 αξιωματικοί και 2.135 οπλίτες.

Οι ελληνικές μεραρχίες αιχμαλώτισαν 2.045 Βουλγάρους, ενώ είχαν ως λάφυρα 32πυροβόλα και 12 βομβιδοβόλα χαρακωμάτων του εχθρού.

Αποτέλεσμα

Η «Νίκη του Σκρα», όπως αναφέρεται στην ελληνική στρατιωτική ιστορία, εξέπληξε συμμάχους και εχθρούς. Κανείς τουλάχιστον από τους συμμάχους δεν περίμενε να δει να διασπάται μια τέτοια οχύρωση μήκους 12 χλμ. και βάθους 1-2 χλμ. Η μάχη του Σκρα θεωρήθηκε ισχυρότατο πλήγμα για τους Βουλγάρους και μέγα κατόρθωμα του ελληνικού στρατού. Συγκεκριμένα ο αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγός Γκυγιωμά χαρακτήρισε το ελληνικό πεζικό ως «πεζικό απαράμιλλης ανδρείας και έξοχης ορμητικότητας».

.

Πηγή: ΑΜΥΝΤΙΚΑ

.