Στο 1998 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος». Η έκδοση του σχετικού προεδρικού διατάγματος από την κυβέρνηση έλαβε χώρα δύο χρόνια αργότερα.
Η έκδοση του Π.Δ. συνάντησε αντιδράσεις από όσους θεωρούσαν ότι δεν είναι ιστορικά ακριβής η περιγραφή των γεγονότων ως «γενοκτονία», αλλά αποσκοπούσε στην παρεμπόδιση της ελληνοτουρκικής προσέγγισης εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα το Π.Δ. να μην περιέχει τον όρο αυτό και να κατηγορηθεί η κυβέρνηση για αλλαγή στάσης. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στις 24 Μαρτίου 2015 η Αρμενία αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων και Ασσυρίων. Σε επίπεδο ομοσπονδιακό έχει αναγνωριστεί από τις Πολιτείες των Η.Π.Α. Νέα Υόρκη (2002), Νιου Τζέρσεϊ (2002), Columbia (2002), South Carolina (2003), Georgia (2003), Pennsylvania (2003), Cleveland (2005). Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων.
Στα πλαίσια της πολιτικής άρνησης των γενοκτονιών των Ελλήνων, όπως και των Αρμενίων και Χριστιανών Ασσυρίων, το τουρκικό κράτος χρηματοδοτεί στο εξωτερικό ενέργειες που αντισταθμίζουν, ελαχιστοποιούν, σχετικοποιούν και υποβαθμίζουν αυτές τις γενοκτονίες. Η τραγωδία της καταστροφής της Σμύρνης το 1922. Η Μικρασιατική καταστροφή. Ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα από το NATIONAL GEOGRAPHIC
Η ελληνική αντιπροσωπεία στη Λωζάνη. Καθήμενοι από αριστερά: Δημήτριος Κακλαμάνος, Ελευθέριος Βενιζέλος (επικεφαλής), Ανδρέας Μιχαλακόπουλος και Αλέξανδρος Μαζαράκης-Αινιάν
Στις 24 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης. Πρόκειται για τη συνθήκη που ρύθμισε εδαφικές και άλλες εκκρεμμότητες ανάμεσα στους Συμμάχους της Entente και την Τουρκία, η οποία αν και ηττημένη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανιζόταν να βρίσκεται πλέον σε θέση ισχύος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η Συνδιάσκεψη της Λωζάνης ξεκίνησε στις 8/21 Νοεμβρίου 1922. Κατά την εναρκτήρια συνεδρίαση προήδρευσε, τιμής ένεκεν, ο Πρόεδρος της Ελβετίας. Στη Λωζάνη βρίσκονταν αντιπρόσωποι από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, τη Ρουμανία, τη Σερβία και βέβαια την Ελλάδα από τη μία πλευρά και την Τουρκία από την άλλη.
Επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και, ανάμεσα στα άλλα μέλη, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ο Αλέξανδρος Μαζαράκης-Αινιάν, ο Μιχαήλ Θεοτοκάς, ειδικός σε θέματα Πατριαρχείου/Οικονομικών, και ο Δημήτριος Κακλαμάνος. Επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας ήταν ο Ισμέτ πασάς, μετέπειτα Ισμέτ Ινονού.
Επικεφαλής της γαλλικής αντιπροσωπείας ήταν ο Πουανκαρέ και οι πρέσβεις Μπαρέρ και Μπομπάρ, της βρετανικής ο υπουργός Εξωτερικών λόρδος Κέρζον και ο πρέσβης Ρούμπολντ και της ιταλικής ο Μουσολίνι και οι διπλωμάτες Γκαρόνι, Μοντανά και Λάγκο. Επικεφαλής της Σερβίας και της Ρουμανίας ήταν οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών και της Βουλγαρίας ο πρωθυπουργός Σταμπολίνσκι.
Παρόλο που οι ιστορικές αποδείξεις είναι περιορισμένες, πιστεύεται ότι οι πρώτοι Εβραίοι που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη ήρθαν από την Αλεξάνδρεια το 140 π.κ.π. Κατά τη διάρκεια της Ελληνιστικής περιόδου δημιουργήθηκε μία Εβραϊκή κοινότητα. Τα μέλη της ήταν συγκεντρωμένα στην περιοχή γύρω από το λιμάνι της πόλης. Το κέντρο της κοινωνικής και θρησκευτικής τους ζωής ήταν η Συναγωγή τους, Ετς Α Χαϊμ. Λέγεται ότι ο Απόστολος Παύλος κήρυξε για τρία συνεχόμενα Σάββατα σ’ αυτή τη Συναγωγή, πριν να τον αναγκάσουν να εγκαταλείψει την πόλη.
Οι Ρωμαίοι παραχώρησαν αυτονομία στην Εβραϊκή κοινότητα, της οποίας τα μέλη διέμεναν σε διάφορα μέρη της πόλης και δεν ήταν πια συγκεντρωμένα γύρω από το λιμάνι. Είναι έμποροι, τεχνίτες ακόμα και αγρότες και καλλιεργητές μεταξιού. Ο ανώτερος ηγέτης της κοινότητας είναι ο Ραβίνος ο οποίος, με τη βοήθεια 6 προκρίτων αντιμετωπίζει τις καθημερινές ανάγκες και υποχρεώσεις των μελών της. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής και αργότερα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας είχαν ελληνικά ονόματα και μιλούσαν Ελληνικά. Αυτή η αρχαία κοινότητα έγινε γνωστή ως «Ρωμανιώτες».
Μετά τη διάσπαση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 395 κ.π., η Θεσσαλονίκη έγινε η δεύτερη πιο σημαντική πόλη στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μετά την Κωνσταντινούπολη. Οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, στην προσπάθειά τους να «εκχριστιανίσουν» τους υποτελείς τους, ήταν εχθρικοί προς τις εβραϊκές κοινότητες στην επικράτειά τους και ειδικά στην κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας και ο Θεοδόσιος Β’ επέβαλαν αντι-εβραϊκούς νόμους. Ο Ιουστινιανός Α’ απαγόρευσε τη δημόσια εκπλήρωση των «μιτσβότ» (θρησκευτικές εντολές). Απαγόρευσε την απαγγελία του Shema (καθημερινή προσευχή) και στο φημισμένο Ιουστινιανό Κώδικα οι Εβραίοι χαρακτηρίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Μάλιστα, εξέδωσε διάταγμα ώστε το Πέσαχ (Εβραϊκό Πάσχα) να γιορτάζεται μετά από το Ελληνικό Ορθόδοξο Πάσχα. Ο Βασίλειος Α’ ο Μακεδόνας και ο Λέων Στ’ ο Σοφός ανάγκασαν τους Εβραίους να αλλάξουν θρησκεία ή να εγκαταλείψουν τη χώρα. Ένας από τους ελάχιστους αυτοκράτορες που φέρθηκε ευνοϊκά στους Εβραίους ήταν ο Αλέξιος Α’ ο Κομνηνός, ο οποίος κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σταυροφορίας ελάφρυνε τους φόρους που βάραιναν τους Εβραίους.
Η απόφαση της κυβέρνησης να κηδευθεί ο Κωνσταντίνος ως ιδιώτης δεν στεναχώρησε μόνον τους οπαδούς του βασιλικού θεσμού, που έτσι κι αλλιώς είναι πλέον πολύ λίγοι. Στενοχώρησε και πολλούς άλλους, που είδαν στην απόφαση αυτή μία αδυναμία και ατολμία της κυβέρνησης να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αποδεχόμενη το «πρωτόκολλο» που θέλει όσους διετέλεσαν ανώτατοι άρχοντες να κηδεύονται αναλόγως, ανεξαρτήτως της όποιας σταδιοδρομίας, πολιτικής αποδοχής ή δημοφιλίας τους.
Κι όμως, στην χώρα που ο ιστορικός ορίζοντας είναι τόσο μακρύς και πυκνός και τα πολιτικά πάθη πάντα παρόντα, κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Στην χώρα που ακόμη και σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο, εκατέρωθεν, να βρεις μία οικογένεια που να μην έχει κάποιον συγγενή εκτελεσμένο ή φυλακισμένο ή βασανισμένο σε κάποια από τις αναρίθμητες εποχές πολιτικών κρίσεων και παθών που συντάραξαν τον τόπο τον περασμένο αιώνα, ένα γεγονός όπως ο θάνατος του τελευταίου Έλληνα μονάρχη, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την αποστασιοποίηση και ψυχραιμία που θα αντιμετωπιζόταν σε μία χώρα της δυτικής Ευρώπης.
Η μοναρχία εισήχθη στην Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, καθώς οι επαναστατημένοι Έλληνες απέτυχαν να βρουν μία «εγχώρια» πολιτειακή λύση (με κύρια βέβαια, την ευθύνη του Μαυροκορδάτου και των οπαδών του). Αλλά, μπορεί ο θεσμός της μοναρχίας να εισήχθη από την Ευρώπη και να στήθηκε στα ευρωπαϊκά πρότυπα, με την κληρονομικότητά της, τους γαλαζοαίματούς της και την εθιμοτυπία της, όμως ο ελληνικός λαός τον αντιμετώπισε με τον δικό του, ελληνικό τρόπο, όπως αντιμετώπιζε ανέκαθεν τους πολιτικούς ηγέτες: Με εκρήξεις ενθουσιασμού που τις διαδέχονταν ξεσπάσματα μίσους και με εκδηλώσεις λατρείας που τις διαδέχονταν κατάρες αναθέματος, ανάλογα με τα πολιτικά πάθη της εποχής.
Το βακούφι που ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και εδρεύει στο Μέγα Ρεύμα της Πόλης κέρδισε τη διαμάχη με το τουρκικό δημόσιο για ένα ακίνητο 8 στρεμμάτων.
Δικαστική νίκη συνιστά η χθεσινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που κάνει δεκτή την προσφυγή της Εκκλησίας των Ταξιαρχών στην Κωνσταντινούπολη κατά του τουρκικού κράτους. Όπως γράφει το kathimerini.gr, η συγκεκριμένη απόφαση είναι και μια ψηφίδα που προστίθεται σε ένα σύνθετο νομικό παζλ που αποκρυσταλλώνει τη νομολογία του ΕΔΔΑ επί παραβιάσεων ακινήτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των βακουφίων του.
Το ελληνορθόδοξο βακούφι «Κοινότητα Ταξιαρχών Μεγάλου Ρεύματος», όπως είναι το πλήρες όνομά του, ένα από τα 69 ελληνορθόδοξα βακούφια στην Τουρκία που υπάγονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το 2009, παραπονούμενο για παραβίαση του δικαιώματός του στην περιουσία του και για διάκριση εις βάρος του λόγω θρησκείας.
Τι είχε συμβεί; Οι Ταξιάρχες αποφάσισαν να αξιοποιήσουν ένα οικόπεδο που τους ανήκε, έκτασης άνω των 8.000 τ.μ., δίπλα στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Το εν λόγω ακίνητο είχε δηλωθεί ως περιουσία του βακουφίου πριν από 109 χρόνια και αυτή η δήλωση ανανεωνόταν ανά 20-30 χρόνια, μέχρι το 2003. Τότε όμως η τουρκική διοίκηση αρνήθηκε την εγγραφή του τίτλου ιδιοκτησίας του οικοπέδου στο τουρκικό κτηματολόγιο και έπειτα από άκαρπες δικαστικές διεκδικήσεις, το 2009 έγινε η προσφυγή στο ΕΔΔΑ.
Πρακτικά, το Στρασβούργο απαιτεί από την τουρκική δικαιοσύνη να ανοίξει ξανά την υπόθεση της ιδιοκτησίας, υπό το φως όμως της απόφασης του δικαστηρίου για παραβίαση της ιδιοκτησίας του βακουφίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η απόφαση του ΕΔΔΑ ήταν ομόφωνη (συμφώνησε και η δικαστής από την Τουρκία) και ότι πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά σχετική απόφαση με την οποία διατάσσεται η επιστροφή ακινήτου στον ελληνορθόδοξο ιδιοκτήτη του, όπως έγινε με το Ορφανοτροφείο της Πριγκίπου (15.6.2010) και ένα εξωκκλήσι, ένα νεκροταφείο και ένα ερειπωμένο μοναστήρι, που επέστρεψαν στο βακούφι της Κοιμήσεως Θεοτόκου Τενέδου (απόφαση 2.6.2009).
Κοιτάσματα φυσικού αερίου αξίας δύο και πλέον φορές το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της Ελλάδας εκτιμά η γερμανική τράπεζα Deutche Bank ότι υπάρχουν νότια της Κρήτης, αλλά δείχνει να ανησυχεί από το ενδεχόμενο να υπάρξει εκτροχιασμός του προγράμματος προσαρμογής λόγω ενθουσιασμού!
Συγκεκριμένα, στην Έκθεση της γερμανικής τράπεζας που δημοσιεύει το capital.gr, αναφέρονται οι εκτιμήσεις επιστημόνων από τις γεωλογικές μελέτες που μιλούν για κοιτάσματα φυσικού αερίου αξίας περίπου 430 δισ. ευρώ κάτω από το βυθό νότια της Κρήτης. Αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις αυτές, τότε θα πρόκειται για το 15ο μεγαλύτερο απόθεμα φυσικού αερίου στον κόσμο, χωρίς -τονίζεται- να υπολογίζονται τα κοιτάσματα που τυχόν υπάρχουν στο Ιόνιο ή στο Αιγαίο.
Οι συντάκτες προχωρούν σε λεπτομερείς υπολογισμούς για το τελικό κέρδος της Ελλάδας, τονίζοντας ότι το κόστος εξόρυξης φυσικού αερίου ανέρχεται στο 25% και άλλο ένα 25% είναι το κέρδος των εταιρειών που κάνουν την εξόρυξη. Επομένως, συνεχίζει η Έκθεση, αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις τότε η Ελλάδα θα έχει κέρδος ίσο με το 50% της συνολικής αξίας των κοιτασμάτων (δηλαδή 215 δισ. ευρώ).
Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 107% του ΑΕΠ της Ελλάδας και, σύμφωνα με την Έκθεση, θα αρχίσει να εισρέει στα ταμεία της χώρας από το 2020 (δηλαδή το χρονικό όριο που έχει τεθεί για τη βιωσιμότητα του χρέους) καθώς η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι χρειάζονται 8-10 χρόνια για να αρχίσει η πλήρης εκμετάλλευση ενός κοιτάσματος.
Αν αποδειχθεί η ύπαρξη των κοιτασμάτων, υπογραμμίζουν οι συντάκτες, θα είναι πιο εύκολη η διαχείριση του ελληνικού χρέους. Επισημαίνουν όμως ότι η ύπαρξη κοιτασμάτων μπορεί να λειτουργήσει ως φρένο στην προσπάθεια αναδιάρθρωσης της οικονομίας, γιατί η ευφορία μπορεί αφενός να δώσει ώθηση σε στρατηγικές εξόδου από το ευρώ και αφετέρου να επαναφέρει πολιτικές που κρατούν χαμηλά την ανταγωνιστικότητα. Αναφέρεται μάλιστα ως παράδειγμα το Ολλανδικό Σύνδρομο, όταν η ανακάλυψη κοιτασμάτων από την Ολλανδία το 1959 κράτησε την ανταγωνιστικότητα της χώρας χαμηλά.
Μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου την 15 Ιουλίου 1974 όλοι θεωρούσαν πιθανή τηv επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο.
Η πιθανότητα κάθε μέρα, κάθε ώρα, μεγάλωνε και ενώ η επέμβαση γινόταν πραγματικότητα οι εντολές από το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων (Α.Ε.Δ.) μέχρι τα μεσάνυχτα της 19ης Ιουλίου ήταν στερεότυπες: «Μην προβαίνετε σε επιστράτευση, μην κάνετε κινήσεις πού μπορούν να αποτελέσουν αφορμή επέμβασης από μέρους των Τούρκων, αυτοσυγκράτηση».
Πληροφορίες που έφταναν συνεχώς τις προηγούμενες μέρες, στο Α.Ε.Δ, όπως:
16 Ιουλίου σχηματίστηκε μια ταξιαρχία πεζικού από δυνάμεις της 39ης Μ.Π.
17 Ιουλίου υλικά και πυρομαχικά φορτώνονται στο λιμάνι της Μερσίνας και οι δυνάμεις που υπάρχουν εκεί είναι έτοιμες για επιβίβαση.
18 Ιουλίου η Τουρκική αεροπορία αποκαθιστά επικοινωνία με τους Τουρκοκύπριους που έχουν εγκαταστήσει ειδικό κέντρο ελέγχου αέρος στον Άγιο Ιλαρίωνα, ενώ συγχρόνως στρατιωτικά οχήματα μεταφέρουν στρατιώτες και υλικό στον Άγιο Ιλαρίωνα.
18 Ιουλίου ισοπεδωτές επεκτείνουν το πρόχειρο αεροδρόμιο που βρισκόταν στο θύλακα της Αγύρτας, σε περιοχή κατοικημένη από Τουρκοκυπρίους.
19 Ιουλίου, ώρα 21:00 οι σταθμοί εγκαίρου προειδοποιήσεως στην Κύπρο εντοπίζουν 11 Τουρκικά πολεμικά πλοία να κατευθύνονται προς την Αμμόχωστο.
19 Ιουλίου, ώρα 24:00 το ραντάρ του Απόστολου Ανδρέα εντοπίζει 10 Τουρκικά πολεμικά πλοία να κατευθύνονται προς την Κερύνεια.
Θα μείνουν ανεκμετάλλευτες.
Η «ηγεσία» του συνόλου των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων κατά το πενθήμερο 15/7 έως 19/7 πού όλα έδειχναν ότι θα γίνονταν Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, εφησύχαζε στα θέρετρά της και δεν ελάμβανε κανένα μέτρο για την αντιμετώπιση του επικείμενου κινδύνου.
Με την έναρξη των από θάλασσα και αέρα Τουρκικών επιθετικών ενεργειών το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974 η διάταξη των μονάδων της Εθνοφρουράς (Οι Ελληνικές και Ελληνοκυπριακές Δυνάμεις στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 ήταν συνολικά, 11.500 άνδρες, περίπου, 9.500 Ελληνοκύπριοι, πού συγκροτούσαν τις Μονάδες της Εθνικής Φρουράς και 2.000 Έλληνες, από τους οποίους 900 περίπου ανήκαν στην ΕΛΔΥΚ και οι υπόλοιποι σε Μονάδες της Εθνικής Φρουράς) στην περιοχή Κυρήνειας – Λευκωσίας, δεν ήταν η προβλεπόμενη από το σχέδιο Κ. (Οι περισσότερες από τις μονάδες είχαν εμπλακεί στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου τους και είχε προηγηθεί μετακίνηση των κυριότερων και πιο αξιόμαχων από αυτές , με διαταγή των ηγετών του πραξικοπήματος και με έγκριση του ΑΕΔ και βρίσκονταν διασκορπισμένες στην Νήσο). Συγκεκριμένα:
Το ότι οι Αλβανοί ήταν ανέκαθεν πιστοί ακόλουθοι του σουλτάνου και πολύτιμη βακτηρία του για την καταστολή της εξέγερσης των Ελλήνων χριστιανών στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το γνωρίζουμε ιστορικά από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Όπως γνωρίζουμε, επίσης, τον κατασκοπευτικό ρόλο που έπαιξαν πολλοί απ’ αυτούς μεταναστεύοντας στην Ήπειρο και την Μακεδονία κατ’ εντολή της Υψηλής Πύλης, για να ανταμειφθούν στη συνέχεια με σπουδαίες θέσεις επειδή ανταποκρίθηκαν θαυμάσια ως πολιτικοί και στρατιωτικοί Αξιωματούχοι ή υψηλόβαθμοι υπάλληλοι σε κρατικές υπηρεσίες ή στην Αυλή του εκάστοτε σουλτάνου ως σύμβουλοι.
Ανταποκρίνονταν θαυμάσια απ’ τον 15ο αιώνα ακόμα (πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ανάδειξη Οθωμανικής) πολεμώντας στο πλευρό των Τούρκων κατακτητών με έμβλημα την τουρκική σημαία και με το όνομα »Σπαχήδες» (τιμαριούχοι ιππείς του ολέθρου, σφαγείς των υποδουλωμένων Ελλήνων που πήγαιναν να σηκώσουν κεφάλι στον κατακτητή στην περιοχή της Ηπείρου).
Προϊόντος του χρόνου, εντωμεταξύ, οι μη μουσουλμάνοι Σπαχήδες εξισλαμίστηκαν (κατά τον 17ο-18ο, κυρίως, αιώνα), για να μη χάσουν τα φέουδά τους από τους Αλβανούς μπέηδες και καταντήσουν ραγιάδες.
Απόγονοι εκείνων είναι οι »Αλβανοτσάμηδες Θεσπρωτίας» που έστρεψαν τα όπλα τους κατά των Ελλήνων μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου και της Κατοχής.
Σαράντα τρεις απ’ αυτούς συνελήφθησαν απ’ τις Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών (Ε.Ο.Ε.Α. ) και τους άνδρες του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ), για να καταδικαστούν μετά την απελευθέρωση της Παραμυθιάς και της Πάργας (27η και 29η Ιουνίου 1944) απ’ το στρατοδικείο με την κατηγορία των εμπρησμών, βιασμών και σφαγών Ελλήνων γυναικοπαίδων.
Την ώρα που ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει το παραλήρημα και τις απειλές, σημαντικές φωνές από την Άγκυρα προβάλλουν ξεκάθαρα τη διαφωνία τους.
Δυο τούρκοι πρώην πρέσβεις, βασίζοντας τα επιχειρήματά τους στις συνθήκες που έχουν υπογραφεί, εκφράζουν ενστάσεις για τη νομιμότητα των ισχυρισμών του τούρκου προέδρου περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.
«Η Ελλάδα έχει δίκιο» στο θέμα των νησιών του Αιγαίου, λέει ο τούρκος πρέσβης επί τιμή, Γιαλίμ Εράλντ, προκαλώντας την αντίδραση των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ που έχουν κάνει «σημαία» το αφήγημα περί «αμφισβητούμενης ελληνικής κυριαρχίας» υιοθετώντας το παραλήρημα της Αγκυρας κατά της χώρας μας.
«Υπάρχουν πολλοί ισχυρισμοί για την κυριαρχία ότι τα νησιά δόθηκαν υπό όρους. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Τα νησιά που βρίσκονται πέρα από τα τρία μίλια δόθηκαν στην Ελλάδα και η Τουρκία το έχει αποδεχτεί εδώ και πολλά χρόνια. Το να τεθεί αυτό σε αμφισβήτηση τώρα -στην διπλωματία- καθιστά την Τουρκία επιτιθέμενο κράτος» τόνισε ο Εράλντ σε δηλώσεις του σε τηλεοπτική εκπομπή, επισημαίνοντας:
«Λέμε : “Δεν μέτρησαν αυτό το νησί στη Λωζάνη, δεν μέτρησαν εκείνο το νησί». Αν θυμάμαι καλά στη Μεσόγειο υπάρχουν πάνω από 2.400 νησιά και βραχονησίδες. Αποκλείεται μια συνθήκη να μετρήσει όλα αυτά τα νησιά. Δεν το έχουμε δει πουθενά, Η Λωζάνη, τα νησιά πέρα από τα τρία μίλια, τα έδωσε στην Ελλάδα, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει».
Ο Ερλαντ διετέλεσε στο παρελθόν σύμβουλος του Μεσούτ Γιλμάζ και της Τανσού Τσιλέρ, ενώ υπηρέτησε στην τουρκική μόνιμη αντιπροσωπεία στα Ηνωμένα Έθνη, στο ΝΑΤΟ, στις πρεσβείες της Ουάσιγκτον.
Εξαιτίας των θέσεων που διατυπώνει δημόσια τις τελευταίες μέρες και των ενστάσεων που εκφράζει για τη νομιμότητα των ισχυρισμών του Ερντογάν κατά της χώρας μας, ο έμπειρος διπλωμάτης έχει βρεθεί στο στόχαστρο φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ που τον κατηγορούν ακόμη και για… «ενδοτισμό».
Βέβαια, οι συγκεκριμένες δηλώσεις δεν θα μπορούσαν να μην προκαλέσουν την οργή των φιλοκυβερνητικών Μέσων, με χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ του TRT που ανέφερε ότι ο Εράλπ έλαβε τα αξιώματά του επί κυβερνήσεων του κεμαλικού CHP, ενώ ενδεικτική είναι η φράση που ακούστηκε στον αέρα: «Με τη στάση του και τις απόψεις που εξέφρασε, ο Γιαλίμ Εράλπ αποκάλυψε ξεκάθαρα τι νοοτροπία κυριάρχησε για λίγο στην τουρκική εξωτερική πολιτική».
Ευνοημένη η Ελλάδα
Την ίδια στιγμή, ο Σελίμ Κιουνεράλπ επισημαίνει ότι «βάσει των τελευταίων εξελίξεων η άνοδος της έντασης με την Ελλάδα ευνοεί αυτή τη χώρα, αφού οι φωνές για αυτοσυγκράτηση απευθύνονται στην Τουρκία και η Ελλάδα έδρεψε τους καρπούς αυτής της κρίσης. Το είδαμε και στην ομιλία του καγκελάριου Σόλτς την προηγούμενη εβδομάδα που υποστήριξε τις ελληνικές θέσεις».
Μπορεί να μειδιάσαμε όταν ακούσαμε πως η Ουκρανία ζητά από την Τουρκία να συμμετάσχει σε ένα σύστημα εγγυήσεων, μαζί με άλλα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, για να διασφαλίζει την ασφάλεια και την ανεξαρτησία αυτής της χώρας. Μπορεί να εκπλαγήκαμε, να ενοχληθήκαμε, να θυμώσαμε. Κι αυτό, γιατί η Τουρκία, στη δική μας περίπτωση, της Κύπρου, χρησιμοποιώντας το γεγονός ότι συμμετείχε με την Ελλάδα και τη Βρετανία στο σύστημα εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας εισέβαλε στο νησί το 1974 και έκτοτε κατέχει διά της στρατιωτικής ισχύος έδαφος της χώρας μας. Κι αυτό, παρόλο που η Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960 δεν παρέχει το δικαίωμα χρήσης βίας σε κάποια από τις εγγυήτριες δυνάμεις.
Όλα αυτά όφειλαν να τα ξέρουν και να τα λάβουν υπόψη στο Κίεβο. Αλλά την ίδια ώρα, είτε το γνώριζαν είτε όχι, η Λευκωσία θα έπρεπε να είχε αντιδράσει. Θα έπρεπε ήδη να είχε διαβιβάσει στο Κίεβο την οργίλη αντίδρασή της για το γεγονός αυτό. Έπρεπε να κληθεί στο υπουργείο Εξωτερικών ο Ουκρανός πρέσβης για να του υποδειχθεί πως αυτή η ενέργεια της χώρας του, να ζητήσει την κατοχική Τουρκία να συμμετάσχει σε ένα σύστημα εγγυήσεων, κρίνεται ως μη φιλική ενέργεια (με ό,τι αυτό σημαίνει στη διπλωματική γλώσσα). Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει εξαρχής ευθυγραμμιστεί με τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για κυρώσεις κατά της Ρωσίας, που εισέβαλε στην Ουκρανία, έχοντας κόστος, διαδηλώνοντας όμως πίστη σε αρχές που παραβιάστηκαν στην περίπτωσή της.
Γι’ αυτό, δεν μπορεί να αντιληφθεί πως η κατοχική Τουρκία θα είναι εγγυήτρια δύναμη της Ουκρανίας, όταν η ίδια παραβιάζει κατάφωρα την ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια άλλων χωρών (Κύπρος, Συρία) και απειλεί άλλες (Ελλάδα). Τούτο, μεταξύ άλλων, ξεπλένει την Άγκυρα, που είναι ένα κράτος-επιδρομέας, όπως σήμερα η Ρωσία.
Το υπουργείο Εξωτερικών της Βουλγαρίας εξέφρασε την έκπληξη και την αμφιβολία του για τα πρόσφατα αποτελέσματα της απογραφής στη Βόρεια Μακεδονία, σύμφωνα με τα οποία μόλις 3.504 πολίτες, ήτοι το 0,19% του συνόλου των πολιτών της χώρας, αυτοπροσδιορίστηκαν ως Βούλγαροι.
«Η Δημοκρατία της Βουλγαρίας έχει επανειλημμένως τονίσει ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία να δημιουργηθούν οι συνθήκες για τον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό των πολιτών με βουλγαρική συνείδηση στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και για την εγγύηση των δικαιωμάτων τους. Από αυτή την άποψη, βλέπουμε με μεγάλη έκπληξη τα δημοσιευμένα στοιχεία για τον αριθμό των πολιτών που δηλώθηκαν ως Βούλγαροι στην απογραφή στη χώρα. Επισημαίνουμε ότι υπάρχει δραματική απόκλιση μεταξύ αυτών και των στοιχείων για τον αριθμό των περισσότερων από 100.000 πολιτών της Βόρειας Μακεδονίας οι οποίοι έχουν προσωπικώς καταθέσει έγγραφα που αποδεικνύουν βουλγαρική καταγωγή και συνείδηση με σκοπό να αποκτήσουν βουλγαρική υπηκοότητα», σημειώνεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών της Βουλγαρίας.
Η Βουλγαρία τα τελευταία 15 χρόνια έχει χορηγήσει πάνω από 100.000 διαβατήρια σε πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας. Τα μέσα ενημέρωσης των Σκοπίων σημειώνουν ότι μεγάλος αριθμός πολιτών της Βόρειας Μακεδονίας επιδιώκει να λάβει βουλγαρικό διαβατήριο προκειμένου να μπορεί να εργάζεται χωρίς προβλήματα σε χώρες της ΕΕ.
Η απώλεια ανθρώπινων ζωών, τα κύματα προσφύγων και οι εικόνες καταστροφής από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία προκαλούν την ανθρώπινη ευαισθησία και δικαιολογούν το τεράστιο ενδιαφέρον και τη συνεχή ενασχόληση πολιτικών, μέσων ενημέρωσης και απλών πολιτών.
Ωστόσο, στο πλαίσιο της καταγραφής και ανάλυσης των εξελίξεων έχει χαθεί, ή μάλλον δεν έχει προβληθεί στον βαθμό που θα έπρεπε, ο παραλληλισμός με μια άλλη εισβολή σε μια άλλη ανεξάρτητη χώρα της Ευρώπης: αυτή της Τουρκίας στην Κύπρο, πριν από 48 χρόνια, όπου πέρα από την παραβατικότητα της εισβολής, ιδιαίτερα της δεύτερης, υπάρχει η συνεχιζόμενη κατοχή.
Αναπόφευκτα έρχονται στο μυαλό μνήμες από τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του ’74, αλλά και εικόνες από τη γραμμή της διχοτόμησης και τους 40.000 Τούρκους στρατιώτες να παραμένουν μέχρι και σήμερα στη Μεγαλόνησο, ενώ με το πέρασμα του χρόνου και τις αποτυχημένες απόπειρες λύσης έχουμε διολισθήσει στο σημείο η χώρα που εισέβαλε να απαιτεί πλέον τη νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής και τη διαίρεση του νησιού σε δύο ανεξάρτητα κράτη.
Τώρα που ολόκληρη η υφήλιος αντιδρά και απορρίπτει τη ρωσική εισβολή, η ελληνική πλευρά έχει κάθε λόγο να υπενθυμίζει στη διεθνή κοινότητα τι συνέβη το 1974.
Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί. Και τα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών δεν είναι απαραίτητο να προβάλλονται σε υπερβολικό βαθμό, διότι η προσπάθεια θα απολέσει την αποτελεσματικότητά της.
Ωστόσο, Ελληνες πολιτικοί, διπλωμάτες, ακαδημαϊκοί, ακόμη και δημοσιογράφοι, μπορούν να υπενθυμίζουν σε διμερείς συναντήσεις και διεθνή φόρα ότι ο ελληνισμός κατανοεί περισσότερο ίσως από πολλούς άλλους αυτό που συμβαίνει σήμερα διότι μόλις πριν από μερικές δεκαετίες υπέστη μια παρόμοια εισβολή από γειτονική χώρα, η οποία είχε τους δικούς της νεκρούς, αγνοουμένους και πρόσφυγες, όπως δυστυχώς συμβαίνει σε κάθε πολεμική επιχείρηση.
Σε ό,τι, δε, αφορά όσους υποστηρίζουν τη Μόσχα ή επιλέγουν τις ίσες αποστάσεις, δεν μπορεί αυτό που συμβαίνει σήμερα –η εισβολή της Ρωσίας σε μια μικρότερη γειτονική της χώρα– να μην τους θυμίζει το ’74 και το τι έκανε η Τουρκία στην Κύπρο. Ο αντικειμενικός παρατηρητής –όχι μόνον οι Ελληνες– δικαιούται να κάνει τον παραλληλισμό.
Και, φυσικά, η ενέργεια αυτή του προέδρου Πούτιν δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική σχέση της Ελλάδας με τον ρωσικό λαό.
Οσο για τις ευθύνες της Δύσης στην κρίση της Ουκρανίας, προφανώς υπάρχουν και είναι μεγάλες. Η αντικειμενική ανάλυση των εξελίξεων περιλαμβάνει σοβαρή και αυστηρή κριτική για ατυχείς εξαγγελίες, υπερβολικές υποσχέσεις και εσφαλμένους χειρισμούς που επιδείνωσαν το σκηνικό.
Ομως, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η εισβολή της Ρωσίας. Οπως δεν δικαιολογείται αυτή της Τουρκίας στην Κύπρο…
Η ρωσική εισβολή θέτει σε δοκιμασία τις διπλωματικές αντοχές της Τουρκίας – Οι προκλήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα του Καυκάσου, οι νέες διερευνητικές με την Αθήνα και η διάταξη των ενόπλων δυνάμεων από τον Εβρο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο
Οι αρμόδιοι επιτελείς των υπουργείων Εξωτερικών και Εθνικής Αμυνας παρακολουθούν τις καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία για έναν επιπλέον λόγο. Αυτός σχετίζεται με τη στάση που θα τηρήσει η Τουρκία έναντι της Μόσχας αλλά και αναφορικά με το περιβάλλον αστάθειας που διεθνώς διαμορφώνεται και το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «πειρασμός» για χώρες με αναθεωρητικές βλέψεις και ροπή προς αμφισβήτηση των διεθνών συνθηκών (όπως πράττει η Αγκυρα σε σχέση με τη Συνθήκη της Λωζάννης). Εμπειρος παρατηρητής των διεθνών εξελίξεων σχολίαζε στο «Βήμα» πριν από μερικές ημέρες ότι «με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ να έχουν αυτή τη στιγμή το βλέμμα τους στραμμένο αποκλειστικά στη διαχείριση και αντιμετώπιση της ρωσικής απειλής, πολύ δύσκολα θα είχαν τη δυνατότητα να παρέμβουν και σε άλλο μέτωπο αν αυτό κρινόταν αναγκαίο». Ωστόσο, το «νόμισμα έχει δύο όψεις». Ελληνας αξιωματούχος, που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, σημείωνε ότι «με την καταδίκη της ρωσικής εισβολής να είναι τόσο ευρεία και απόλυτη εντός του ΝΑΤΟ και πέραν αυτού, η μίμηση αυτής της τακτικής από την Αγκυρα θα έμοιαζε μάλλον με αυτοκτονία στην παρούσα φάση».
Προκλήσεις για την Αγκυρα
Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα δοκιμάσει τις διπλωματικές αντοχές της Τουρκίας, η οποία παραδοσιακά αλλά ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια επιμένει να κινείται στους «αρμούς» της διεθνούς πολιτικής. Μετά τη ρωσική εισβολή, το θεωρητικώς εύκολο πρώτο βήμα ήταν η επίσημη καταδίκη της, καθώς η Αγκυρα δεν θα μπορούσε να κινηθεί εκτός νατοϊκού πλαισίου. Ωστόσο, οι περιπλοκές θα αρχίσουν σε επόμενο στάδιο. Ηδη ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου ξεκαθάρισε, απαντώντας στο αίτημα της Ουκρανίας να κλείσουν τα Στενά ώστε να μην περάσουν ρωσικά πολεμικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα, ότι η χώρα του θα προχωρήσει σε μια τέτοια κίνηση μόνο εφόσον βρεθεί σε κατάσταση πολέμου. Διευκρίνισε επίσης παράλληλα ότι η Ρωσία διαθέτει το δικαίωμα επιστροφής των πλοίων της στις βάσεις τους ακόμη και αν τα Στενά κλείσουν. Ωστόσο, ενημερωμένες πηγές τόνιζαν προς «Το Βήμα» ότι το τελευταίο διάστημα σημαντικός αριθμός ρωσικών σκαφών έχει περάσει στη Μαύρη Θάλασσα και αυτό προσφέρει σοβαρό πλεονέκτημα στη Μόσχα για την εκτέλεση των στρατιωτικών σχεδίων της.
Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το ερώτημα είναι πόσο θα κρατήσει η πολεμική επιχείρηση, έως πού θα φτάσει και τι καταστροφές θα προκαλέσει είτε στις εμπόλεμες χώρες είτε γενικότερα στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή οικονομία. Ανεξάρτητα από την έκβαση, την έκταση και τη διάρκεια της αναμέτρησης, είναι σίγουρο ότι και να κατακαθίσει σύντομα ο κουρνιαχτός θα προκαλέσει παρατεταμένες αλλαγές σε αρκετές χώρες και σε πολλά επίπεδα: πρώτα και κύρια σε όλες τις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, γιατί μπορεί να βρει και για αυτές παρόμοια προσχήματα να τις πλήξει.
Δεύτερον, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, γιατί μπορεί πλέον να χτυπηθούν μέλη της, οπότε δεν θα μπορεί να μένει αμέτοχη. Τρίτον, γιατί αλλάζει το status quo σε διεθνές επίπεδο δεδομένου του ρόλου της Ρωσίας και των σχέσεών της με άλλες δυνάμεις, είτε συμμαχικές είτε ανταγωνιστικές.
Κατά συνέπεια, η εισβολή στην Ουκρανία σηματοδοτεί την απαρχή μιας νέας περιόδου αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Η κλασική αντιμετώπιση στην οποία καταφεύγουν τα κράτη σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η αύξηση των εξοπλισμών για να βελτιώσουν την άμυνά τους στην πιθανότητα πολεμικής εμπλοκής, μικρής ή μεγάλης, ατομικής ή συλλογικής. Και αυτό με τη σειρά του θέτει σε κίνηση έναν άλλον μηχανισμό επίσης δυσάρεστο και επίφοβο: την αύξηση του δημόσιου χρέους για να χρηματοδοτηθούν οι αμυντικές δαπάνες.
Στη σημερινή συγκυρία, όλες οι χώρες του πλανήτη – και ακόμα περισσότερο οι ανεπτυγμένες – έχουν ήδη συσσωρεύσει υπερβολικό δημόσιο χρέος που φτάνει τα 87 τρισ. δολάρια. Αρχικά για να μετριάσουν την ύφεση από την παγκόσμια κρίση του 2008 και μετά για να χρηματοδοτήσουν τις κλειστές επιχειρήσεις λόγω της πανδημίας την τελευταία τριετία. Αποτέλεσμα είναι τα περιθώρια περαιτέρω δανεισμού για εξοπλισμούς να είναι πλέον πολύ περιορισμένα και οι πιθανότητες το χρέος να ξεφύγει από τον έλεγχο να μεγαλώνουν.
Χαρακτηριστικό της στάσης της Τουρκίας και της εμπλοκής του τουρκικού κράτους στη λαθραία διακίνηση μεταναστών στην Ελλάδα είναι το εξής γεγονός: Με την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο να εισρεύσουν στην Τουρκία εκατομμύρια Αφγανοί, οι περισσότεροι από τους οποίους θα έμεναν στην Τουρκία, η τουρκική κυβέρνηση έκανε ένα κατασκευαστικό… θαύμα.
Όρθωσε τσιμεντένιο τείχος στα σύνορα με το Ιράν, σε μήκος 243 χιλιομέτρων, κλείνοντας έτσι τους δρόμους που χρησιμοποιούσαν οι μετανάστες για να εισέλθουν στο τουρκικό έδαφος και εκείθεν να φτάσουν στα σύνορα με την Ελλάδα. Το εκπληκτικό είναι ότι μετά την κατασκευή και αυτού του τείχους κόπηκαν με το… μαχαίρι και οι μεταναστευτικές ροές από Αφγανιστάν, Πακιστάν και Μπανγκλαντές προς την Τουρκία. Αρα, η λαθραία είσοδος μεταναστών στην Τουρκία γίνεται πλέον μόνο από συγκεκριμένους και απόλυτα ελεγχόμενους από τον τουρκικό στρατό δρόμους.
Από τους δρόμους αυτούς περνούν συνήθως Κούρδοι, γιατί αυτό εξυπηρετεί το σχέδιο της Τουρκίας για αποκουρδοποίηση του νότιου Κουρδιστάν. Συγκεκριμένα, πρόκειται για αλλοδαπούς, Ασιάτες ή Αφρικανούς, που φτάνουν στην Τουρκία με αεροπλάνα της κρατικής ΤΗΥ. Αρα, πρόκειται για ανθρώπους που η Τουρκία σκόπιμα τους καλεί, για να εκπληρώσει το σχέδιό της που είναι:
• η δημογραφική αλλοίωση της Ελλάδας με φιλικούς προς την Τουρκία, κυρίως μουσουλμανικούς, πληθυσμούς,
• η δημιουργία στρατηγικού χαρακτήρα μουσουλμανικών κοινοτήτων στην Ευρώπη, με στόχο σε βάθος χρόνου τον πλήρη έλεγχό της.
Όσον αφορά την Κύπρο, η κατάσταση είναι πιο κραυγαλέα. Η Τουρκία μεταφέρει με εμφανή εμπλοκή του τουρκικού κράτους αλλοδαπούς στα Κατεχόμενα και από κει τους διοχετεύει στις ελεύθερες περιοχές, όπου παραμένουν εγκλωβισμένοι. Αποτέλεσμα; Σε λίγα χρόνια ο εξισλαμισμός ολόκληρου του νησιού. Ενώ, λοιπόν, έχει έτσι η κατάσταση, ενώ η Τουρκία είναι ένα κράτος-λαθροδιακινητής, όταν γίνονται ατυχήματα στην προσπάθεια των λαθροδιακινητών να στείλουν αλλοδαπούς στην Ελλάδα, τότε η τουρκική κυβέρνηση με απύθμενο θράσος κατηγορεί την Ελλάδα ότι πνίγει ή σκοτώνει μετανάστες, κατηγορίες που επαναλαμβάνει η TRT World, διαδίδοντας σε όλον τον κόσμο την τουρκική προπαγάνδα. Οσον αφορά την προβολή των ελληνικών θέσεων, σε πολιτικό επίπεδο είναι φοβική, ίσως γιατί από το Μεταναστευτικό «τρέφονται» πολλοί, πάρα πολλοί, ενώ σε επίπεδο ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης η κατάσταση είναι τραγική.
Η προστασία των ελληνικών συνόρων, δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση, είναι και ευρωπαϊκή, τόνισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Αλλαγής, Νίκος Ανδρουλάκης, σε παρέμβασή του στη συζήτηση των ετήσιων Εκθέσεων για με την εφαρμογή της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής, Πολιτικής Ασφαλείας και Άμυνας, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Αναφερθείς στο εξοπλιστικό πρόγραμμα που ενέκρινε χθες η Βουλή, ο κ. Ανδρουλάκης τόνισε πως η περιφρούρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας «είναι βασική μας προτεραιότητα». «Το 2022, η Ελλάδα έχει τις υψηλότερες αμυντικές δαπάνες στην Ένωση» σημείωσε, προσθέτοντας πως «έίναι όμως αδιανόητο, τη στιγμή που ο ελληνικός λαός με κόπους και θυσίες χρηματοδοτεί αυτά τα προγράμματα, να υπάρχουν ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία συνεχίζουν να εξοπλίζουν την Τουρκία, ενισχύοντας τις διεκδικήσεις της».
Όπως επισήμανε, είναι ζήτημα αλληλεγγύης, το Συμβούλιο να αποφασίσει την επιβολή εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, όπως ψηφίστηκε πριν από ένα χρόνο στο Κοινοβούλιο.
«Η απουσία μιας πραγματικά ευρωπαϊκής, κοινής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας, επιβαρύνει δυσθεώρητα την Ελλάδα, με ευθύνες που θα έπρεπε να αναλάβουμε όλοι μαζί. Δαπανώντας πόρους που θα μπορούσαμε και να εξοικονομήσουμε, για να χρησιμοποιήσουμε σε άλλους τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα στη βελτίωση του κοινωνικού μας κράτους» συνέχισε ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ.
Τόνισε τέλος πως πρωτοβουλίες όπως η PESCO και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας «πρέπει να προχωρήσουν άμεσα, αν θέλουμε να έχουμε σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή».
«Η Τουρκία απομακρύνεται από την Ευρώπη ως σύνολο αρχών και αξίων», προωθώντας μια «τελείως διαφορετική, αποκλίνουσα, νεοοθωμανική ατζέντα», ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας σε παρέμβασή του στο συνέδριο για το «Μέλλον της Ευρώπης» που διοργανώνει στην Κύπρο το ίδρυμα «Γλαύκος Κληρίδης».
«Η ενταξιακή της διαδικασία, την οποία η Ελλάδα με γενναιότητα υποστήριξε έχει ουσιαστικά τελματώσει», επισήμανε ο υπουργός Εξωτερικών, προσθέτοντας όμως ότι υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της τουρκικής κοινωνίας που εξακολουθεί να πιστεύει στις ευρωπαϊκές αξίες, στην προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών.
«Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο αξιών επαναλαμβάνω την απόλυτη πεποίθησή μου ότι η διαφορά μας με την Τουρκία μπορεί να επιλυθεί», τόνισε χαρακτηριστικά και συνέχισε λέγοντας:
«Βεβαίως δεν στερούμαι ρεαλισμού, δεν διαβλέπω σήμερα να υπάρχει αυτή η προοπτική. Δυστυχώς μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά επιμένω να πιστεύω ότι η εμπέδωση αρχών, όπως ο σεβασμός στο διεθνές δίκαιο και το διεθνές δίκαιο της θάλασσας αποτελεί τη μόνη λεωφόρο, τον μόνο δρόμο των κρατών της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου».
«Με αυτό το όραμα, με αυτή την αξιακή αντίληψη θα συνεχίσει να πορεύεται τόσο η Ελλάδα όσο και η Κυπριακή Δημοκρατία εντός της ΕΕ», σημείωσε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών και χαρακτήρισε την ένταξη της Κύπρου στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όπως και η ένταξη της Ελλάδας πριν από δεκαετίες, «επίτευξη μέγιστου στρατηγικού στόχου του ελληνισμού».
Πέρασαν ήδη τρία χρόνια από τις 25 Ιανουαρίου του 2019, τότε που η Ελληνική Βουλή με 153 θετικές ψήφους, επικύρωσε την Συμφωνία των Πρεσπών, που μετονομάζει και αναγνωρίζει καθολικά τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας.
Γράφει ο Χρήστος Μανταρτζίδης
Η κυβέρνηση του κ Τσίπρα, ωθούμενη αποφασιστικά από τις δογματικές της αριστερές αντιλήψεις, ¨τόλμησε¨ να κλείσει το Μακεδονικό ζήτημα, που όλες οι προηγούμενες Ελληνικές Κυβερνήσεις θέλανε διακαώς, αλλά καμιά δεν τολμούσε. Ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης επειδή συμφωνούσε με τον όρο Βόρεια Μακεδονία, προσπάθησε με κάθε τρόπο αφενός να μην χαλάσει η συμφωνία και αφετέρου να την εκμεταλλευτεί πολιτικά.
Ήταν δε τόσο σφοδρή η επιθυμία της Ελληνικής πολιτικής σκηνής να τελειώσει το ζήτημα, που δεν σκέφτηκαν, καν, την περίπτωση κυβερνητικής αλλαγής στη Βόρεια Μακεδονία και του ερχομού της εθνικιστικής αντιπολίτευσης.
Σήμερα η πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην Β. Μακεδονία είναι ρευστή και εγκυμονεί κινδύνους για την Ελλάδα. Η άνοδος των εθνικιστών του VMRO-DPMNE αποδεικνύει, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών–αφού χρησιμοποιήθηκε από τους «Μακεδόνες», ως χαρτί για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ (η ένταξη τους στην ΕΕ δεν έχει επιτευχθεί εξαιτίας του veto που άσκησε η Βουλγαρία τον Νοέμβριο του 2020)-αποτελεί πλέον για αυτούς ένα κουρελόχαρτο χωρίς σημασία και όπως φαίνεται την καταπατούν συνεχώς. Και αν λοιπόν τη συμφωνία δεν την τηρούσε η μετριοπαθής κυβέρνηση του κ Ζάεφ, δεν είναι δύσκολο να φανταστείτε, τι θα συμβεί αν οι εθνικιστές του VMRO-DPMNE κάνουν κάποια στιγμή κυβέρνηση. Η δήλωση άλλωστε του αρχηγού του VMRO-DPMNE κ Χρίστιαν Μίτσκοσκι ότι δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Σκεφτείτε de facto κατάργηση της Συμφωνίας αλλά όχι de jure… και τι θα κάνει η Ελληνική Κυβέρνηση; Θα ζητήσει από τους εθνικιστές του VMRO-DPMNE να τηρήσουν τη συμφωνία; Και αυτοί θα βάλουν τα γέλια…
Οι οποιεσδήποτε προσπάθειες για δημιουργία καλού κλίματος έχουν πέσει πολλάκις στο κενό, όπως θα πέσουν και οι όποιες επόμενες, μιας και ποτέ δεν υπήρξε μακρά περίοδος καλών σχέσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και τη γείτονά της εξ’ Ανατολών, καθ’ όλη τη διάρκεια της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Ήδη από τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 και μετά, οι πόλεμοι ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, οι εντάσεις και οι συγκρούσεις δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο ή τυχαίο και σποραδικό, αλλά μάλλον παγιωμένη συνήθεια των γειτόνων μας.
Έχουν κάθε λόγο όμως τώρα να φοβούνται οι ανατολικοί μας γείτονες και δεν είναι τόσο η θωράκιση της Ελλάδος μέσω των πρόσφατων και πρωτόγνωρων για τα ελληνικά δεδομένα εξοπλιστικών προγραμμάτων, ούτε οι αμυντικές συμφωνίες στρατιωτικής συνδρομής που υπεγράφησαν… Άλλα είναι εκείνα που τη φοβίζουν περισσότερο και που για πολλούς δεν είναι άμεσα ορατά και κατανοητά!
Εάν ολοκληρωθεί το γιγαντιαίο έργο του αγωγού EastMed, θα υπάρξει μια σημαντική αλλαγή στη γεωπολιτική σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου που θα συμπαρασύρει τα πάντα. Σε αυτή την απευκταία γι’ αυτούς περίπτωση, η Τουρκία θα αντιμετωπίσει μια ισχυρή συμμαχία κρατών που θα αποτελείται από την Ελλάδα, τους Ελληνοκύπριους, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Γαλλία και βέβαια το μπλοκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που όπως πιστεύουν οι γείτονές μας, θα έχει ως κύριο στόχο να αποκλείσει την Τουρκία και το «Ψευδοκράτος” από την Ανατολική Μεσόγειο και να αποτρέψει συγχρόνως την αξιοποίηση των εκεί ενεργειακών πόρων από την Τουρκία -οι Τουρκοκύπριοι για τους Τούρκους αποτελούν αμελητέα ποσότητα και τους χρησιμοποιούν μόνο ως όχημα για τους σχεδιασμούς τους. Αυτή η μεγάλη αντί-Οθωμανική Συμμαχία στοχεύει κατά τους Τούρκους, στο να αποκόψει την Τουρκία από την Ανατολική Μεσόγειο υψώνοντας έναν αδιαπέραστο φράκτη μπροστά από τις ακτές τους, όπως επανειλημμένα προειδοποιούν κάποιοι φανατικοί «ειδικοί” επί των γεωπολιτικών, υπογραμμίζοντας από την άλλη, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για την όσο πιο ταχεία υλοποίηση του συγκεκριμένου αυτού σχεδίου -του EastMed, που βέβαια υποστηρίζουν με σθένος και οι ΗΠΑ στοχεύοντας να αποκομίσουν γενναίο μερίδιο από αυτόν τον υποθαλάσσιο ενεργειακό θησαυρό, ώστε επιτέλους να μειωθεί η εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο και τις βασισμένες σε αυτό ορέξεις του Πούτιν.
![](http://maccunion.files.wordpress.com/2012/06/btn_blue_122x44.gif?w=122")
Ένωση Μακεδόνων Κέρκυρας 
Πρόσφατα σχόλια