Γιάννης Θ. Διαμαντής 29.05.2023

Στις 29 Μαΐου 1453, «η Πόλις έαλω». Η Κωνσταντινούπολη, η πάλαι ποτέ “βασιλεύουσα», η λαμπερή και πανίσχυρη πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου όπως καθιερώθηκε αργότερα να αποκαλούμε την αυτοκρατορία αυτή, έπεσε μετά από πολιορκία στα χέρια των Οθωμανών και του εμβληματικού ηγέτη τους, Μωάμεθ Β’.

Βεβαίως η Κωνσταντινούπολη δεν έπεσε μόνο λόγω της πολιορκίας των Οθωμανών.

Ιστορικοί και μελετητές σημειώνουν με σαφήνεια ότι ήδη από καιρό η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η ίδια η Κωνσταντινούπολη βρίσκονταν σε μία μη αναστρέψιμη παρκμή και καθίζηση.

Όπως γράφει στο «ΒΗΜΑ» τον Μάιο του 2003 ο Αυγουστίνος Ζενάκος:

«Για την επιβίωσή της η Κωνσταντινούπολη πάλεψε θαρραλέα αλλά η μοίρα της είχε ήδη προδιαγραφεί 249 χρόνια πριν, όταν την είχαν κουρσέψει οι Σταυροφόροι και οι Ενετοί της χριστιανικής Δύσης.

»Το βυζαντινό κράτος διασπάστηκε τότε σε τρία μέρη: στην Αυτοκρατορία της Νικαίας, στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Ετσι, όταν το 1259 ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, σφετεριστής του αυτοκρατορικού θρόνου της Νικαίας, κατόρθωσε με τη βοήθεια των Γενουατών να διώξει τους Ενετούς από την Κωνσταντινούπολη και μετά από δύο χρόνια, το 1261, να στεφθεί ο ίδιος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ως Μιχαήλ H’ ο Ελευθερωτής, η αυτοκρατορία ήταν πλέον διαμελισμένη και συρρικνωμένη και η Βασιλεύουσα λεηλατημένη και πάμπτωχη».

(…)

» Τα άλλοτε πλούσια βυζαντινά λιμάνια και αστικά κέντρα τα κατείχαν Φράγκοι, και στη Μικρά Ασία οι Τούρκοι γίνονταν όλο και πιο απειλητικοί. Το εσωτερικό της αυτοκρατορίας σπαρασσόταν από εμφύλιες διαμάχες.

»H αδυναμία – και πολλές φορές η αμέλεια – των αυτοκρατόρων να προφυλάξουν τα ανατολικά σύνορα από την επέλαση των Οθωμανών στέρησε το Βυζάντιο από τους πλούσιους σιτοβολώνες της Μικράς Ασίας και από τη δυνατότητα στρατολόγησης ανδρών.

Περισσότερα