Βρετανική πρόταση-σοκ για τα Γλυπτά του Παρθενώνα: «Οχι επιστροφή, ας τα μοιραστούμε»

«Εχει πρακτικά τεθεί υπό σκέψη ότι ορισμένα από τα Γλυπτά θα μπορούσε να δανειστούν στην Ελλάδα, αρκεί να μη γίνουν πιόνια πολιτικής εκμετάλλευσης», επισημαίνει ο Νίκολας Πένι (δεξιά). Στη φωτογραφία, Γλυπτά από το ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο.

Μαίρη Αδαμοπούλου/ΤΑ ΝΕΑ

Η πρόταση του διευθυντή της βρετανικής Εθνικής Πινακοθήκης, Νίκολας Πένι, για τα Γλυπτά του Παρθενώνα.

Τον Τζορτζ Κλούνι δεν τον συνάντησε την περασμένη εβδομάδα, όταν ο διάσημος ηθοποιός επισκέφθηκε το Λονδίνο στο πλαίσιο της καμπάνιας προώθησης της νέας του ταινίας «Μνημείων άνδρες». Οχι επειδή διαφώνησε με τις δηλώσεις του υπέρ του επαναπατρισμού των Γλυπτών του Παρθενώνα – οι οποίες πήραν τεράστιες διαστάσεις και κράτησαν το θέμα ψηλά στην επικαιρότητα για περισσότερο από δύο εβδομάδες -, αλλά πολύ απλά επειδή «μου φαινόταν ότι ήταν πολύ ευτυχισμένος μόνος του» λέει στους «Σάντεϊ Τάιμς» ο διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης της Βρετανίας, Νίκολας Πένι.

Θεωρεί λοιπόν κι εκείνος ότι ο Τζορτζ Κλούνι «τρελάθηκε» – όπως τον ειρωνεύονταν οι βρετανικές εφημερίδες – και ότι είναι ανόητος, όπως υπονόησε ο δήμαρχος του Λονδίνου, επειδή υποστήριξε το ελληνικό αίτημα; «Δεν νομίζω ότι το να τα γυρίσουμε απλά πίσω (σ.σ.: τα Γλυπτά) θα ήταν μια πολύ καλή κίνηση, αλλά θεωρώ ότι το Βρετανικό Μουσείο θα ήταν ανοιχτό στο να μοιραστεί τα Ελγίνεια Μάρμαρα, αρκεί να μη γίνει έμμονη ιδέα το σε ποιον ανήκουν πραγματικά» είναι η απάντηση του 65χρονου επιστήμονα που βρίσκεται στο τιμόνι της Εθνικής Πινακοθήκης εδώ και έξι χρόνια.

Το ΚΑΣ εγκρίνει επιπλέον δαπάνες για τις αρχαιολογικές έρευνες στο Μετρό Θεσσαλονίκης

 Επιπλέον 42 εκ. ευρώ θα απαιτηθούν για την ολοκλήρωση των αρχαιολογικών ερευνών και εργασιών στο πλαίσιο της κατασκευής του Μετρό Θεσσαλονίκης. Η αύξηση της δαπάνης των ανασκαφών (για τις οποίες έχουν ξοδευτεί ως σήμερα 82 εκ. ευρώ) κρίθηκε αναγκαία από τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, που συμφώνησαν με τις εκτιμήσεις των δύο αρμόδιων Εφορειών Αρχαιοτήτων. Συγκεκριμένα, ο προϋπολογισμός βασίστηκε στα χρονοδιαγράμματα και στο προσωπικό που ζήτησαν οι Εφορείες (με βάση τους μισθούς της Αττικό Μετρό), τα οποία μεταφράζονται σε περίπου 3 επιπλέον χρόνια -χρόνος που μπορεί να συμπτυχτεί, όπως ειπώθηκε στη συνεδρίαση- και σε προσλήψεις 630 ατόμων.
Σημειώνεται ότι μέχρι σήμερα έχουν ανασκαφτεί σχεδόν 35 στρέμματα, έχοντας φέρει στην επιφάνεια περίπου 135.000 ευρήματα, ενώ μένουν να διερευνηθούν οι περιοχές των εισόδων και εξόδων των σταθμών, του αμαξοστασίου Πυλαίας και του νοτίου τμήματος της Αγίας Σοφίας. Το επιπλέον ποσό αφορά τους 13 σταθμούς στο κέντρο της πόλης, δηλαδή το κυρίως έργο, και όχι τις επεκτάσεις του, ενώ σε αυτό συμπεριλαμβάνεται η πλήρης συντήρηση και καταγραφή των ευρημάτων, χωρίς τη δημοσίευση και έκθεσή τους. Από αυτά τα χρήματα, περίπου τα 10 εκατομμύρια ευρώ θα διατεθούν για τις αποσπάσεις και τις επανατοποθετήσεις μνημείων, καθώς και για τις συνοδευτικές μελέτες.

Παναγιώτης Κονδύλης – Ιδεολογίες και Ελληνική Εθνική Στρατηγική

Από Χοιροβοσκός ο Αναγνώστης μέσω Ερανιστή

Αφ’ ότου ήρθε στο προσκήνιο το Κυπριακό ως σήμερα -δη­λαδή επί μισόν αιώνα- όχι λίγες ήττες έπεσώρευσε στην Ελλάδα η, πανθομολογούμενη άλλωστε, ανυπαρξία μιας μακρο­πρόθεσμης εθνικής στρατηγικής, αποδεκτής από τον κύριο κορμό του πολιτικού κόσμου και επεξεργασμένης χάρη στη σύμπραξη πολιτικών, διπλωματών, στρατιωτικών και επιστη­μόνων. Έχοντας την εμπειρία τούτη δεν χρειάζεται να διαθέ­τει κανείς το προφητικό χάρισμα για να προβλέψει ότι στο μέλλον πολλά θα εξαρτηθούν από το αν θα πραγματοποιηθεί τώρα ότι δεν έγινε στο παρελθόν.

Δύο παράγοντες επέδρα­σαν, και εξακολουθούν να επιδρούν, αρνητικότατα: η λειτουργία του πολιτικού συστήματος και η εμπλοκή σε ιδεολο­γήματα. Ο πολιτικός κόσμος δεν βρέθηκε στο ύψος των περιστάσεων όχι μόνον γιατί οι α ή β εκπρόσωποι του έλαβαν συχνά τις α ή β εσφαλμένες αποφάσεις στο α ή β ζήτημα, αλλά και επειδή στο σύνολο του δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα πάγιο και αθόρυβο θεσμικό πλαίσιο ικανό να εξουδετε­ρώνει κατά το δυνατόν τους πειρασμούς κομματικής εκμε­τάλλευσης των εθνικών θεμάτων. Η ανικανότητα προς αυτο­συγκράτηση είναι κατ’ εξοχήν γνώρισμα εφηβικής ανωριμό­τητας. Και το γεγονός ότι ο ένας επιρρίπτει την ευθύνη στον άλλον αποδεικνύει απλώς ότι ενέχονται όλοι.

Η επιρροή ιδεολογημάτων σε θέματα εθνικής στρατηγικής ανάγεται γενικότατα στο ότι το νεοελληνικό κρατίδιο αναγκάσθηκε εξ αρχής να αντισταθμίσει, την ιστορική του καχεξία με υπεραυτάρεσκους μύθους. Γίναμε έτσι λαός που τέρπεται παράγοντας λήρους και χορταίνει καταναλίσκοντας ανεμώλια έπη. Η αιτιολογία όμως δεν αποτελεί δικαιολογία, ούτε εν­δείκνυται ως πραξεολογία. Αντίθετα: επιβιώνει όποιος αντι­στέκεται στους ίδιους του τους μύθους και καταποντίζεται οποίος τους πιστεύει μέχρις εσχάτων. Στή σημερινή συγκυ­ρία, δύο αντιτιθέμενα ιδεολογήματα παρακωλύουν, κοντά στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, την κατάστρωση καί την εφαρμογή μιας νηφάλιας εθνικής στρατηγικής: ασαφή καί άποδυναμούμενα στοιχεία ενός γηγενούς εθνικισμού και εξίσου ασαφή, αλλά ένισχυόμενα άναμασήματα ενός ξενό­φερτου είρηνισμού και οικουμενισμού.

Η διαφορά του γεωπολιτικού δυναμικού ανάμεσα στίς δύο χώρες αυξάνεται συνεχώς υπέρ της Τουρκίας, καί σε 20-30 χρόνια θα είναι αβάσταχτη για την ελληνική πλευρά

ΑΘΩΟΣ ΠΑΜΨΗΦΕΙ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΜΑΡΙΝΟΣ!

Από Ελεύθερος Λόγος Αργυροκάστρου

Επιτέλους η δικαιοσύνη έλαμψε στην Ελλάδα και ειδικά στον σκανδαλώδη τομέα της διπλωματίας.

Πάνω από μια δεκαετία ενώ τα λαμόγια άρπαζαν και με τα δύο χέρια το κρατικό χρήμα μέσω ΜΚΟ που θα έκαναν δήθεν εθνικό έργο, με τις ευλογίες της ηγεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών, το διεφθαρμένο σύστημα επιχείρησε να καταδικάσει έναν από τους ελάχιστους Ελληνόψυχους διπλωμάτες που εργάζονται για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Σήμερα λοιπόν Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014, το τριμελές Εφετείο Αθηνών έκρινε αθώο παμψηφεί -και μάλιστα με πρόταση της Εισαγγελέως- τον πρώην Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στην Κορυτσά Θεόδωρο Οικονόμου – Καμαρινό, από τις κατηγορίες για παράβαση καθήκοντος κατά την έκδοση μερικών θεωρήσεων.

Ο πρόεδρος του Εφετείου κατά την ανακοίνωση της απόφασης δήλωσε ότι οι κατηγορίες που αποδόθηκαν στον κ. Καμαρινό δεν ευσταθούν, χαρακτηρίζοντας τις γενικές, αόριστες, ατελείς και αστήρικτες, ενώ δεν αποτελούν ούτε καν παραπτώματα.

Παράλληλα πρέπει να τονιστεί ότι η κατηγορούσα αρχή, το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, δεν έχει δικαίωμα να ασκήσει νέα έφεση κατά της απόφασης, διότι αυτή στηρίχθηκε στην πρόταση της Εισαγγελέως.

Μετά από αυτή την εξέλιξη αναιρούνται όλες οι ποινές που επέβαλλε το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΥΠΕΞ, το οποίο είναι υποχρεωμένο πλέον να επιστρέψει στον κ. Καμαρινό τα χρήματα που του αφαίρεσαν από το μισθό του, στο διάστημα του ενός έτους που τέθηκε σε διαθεσιμότητα αλλά και του τριμήνου που τον έθεσε σε παύση, καθώς και να του επιστρέψει το υπηρεσιακό του αυτοκίνητο.

Ο Ελεύθερος Λόγος Αργυροκάστρου επικοινώνησε με τον Ελληνόψυχο διπλωμάτη Θεόδωρο Οικονόμου – Καμαρινό ο οποίος μας δήλωσε τα εξής:

«Η απόφαση του Εφετείου αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα. Είναι η πρώτη απόφαση που εκδίδεται υπέρ ενός πατριώτη και ίσως σηματοδοτεί μια αλλαγή στη στάση της δικαιοσύνης. Όσο για το υπουργείο εξωτερικών, αποδεικνύεται περίτρανα ότι το τύλιγμα των υπαλλήλων και των διπλωματών με ανεξαρτησία πνεύματος σε μία κόλα χαρτί δεν αποδίδει πλέον τα αναμενόμενα».

Από την πλευρά μας ευχόμαστε ολόψυχα καλή δύναμη στον κ. Καμαρινό ώστε να συνεχίσει με την ίδια θέληση να εκπροσωπεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Διαβάστε και το άρθρο με τις τοποθετήσεις των μαρτύρων και την απολογία του κ. Καμαρινού στο Εφετείο

Το μυστικό της ηχητικής των αρχαίων θεάτρων

Από Olympia.gr

Η ηχητική των αρχαίων θεάτρων που θαυμάζουμε σήμερα εξασφαλιζόταν με τα αντηχούντα αγγεία που βρίσκονταν κάτω από τα σκαλιά του κοίλου και τα σκηνικά άλλαζαν σχεδόν αυτόματα, όπως αποδεικνύει η πρόσφατη ανασκαφική έρευνα στο Αρχαίο Θέατρο του
Δίου.

Η τεχνολογία του Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου, και ιδιαιτέρως το Θέατρο του Δίου, έχει απασχολήσει τον αρχιτέκτονα, καθηγητή του ΑΠΘ Γιώργο Καραδέδο. Ο ίδιος μας είπε ότι «τα αντηχούντα αγγεία τοποθετούνταν σύμφωνα με έναν μαθηματικό υπολογισμό σε κόγχες κάτω από τα σκαλιά του κοίλου, διηρημένα σε αγγεία τέταρτης, πέμπτης, όγδοης και διπλής όγδοης, σύμφωνα με τις αντηχήσεις τους στις διάφορες νότες. Όταν η φωνή των ηθοποιών, περιβάλλοντας τα αγγεία, που είναι στον ίδιο τόνο με αυτήν, προκαλεί την αντήχηση τους, γίνεται πιο δυνατή, πιο καθαρή και πιο μεγαλεπήβολη».

Όλα ξεκίνησαν όπως φαίνεται από την εισαγωγή των μαθηματικών και της θεωρίας των αριθμών από τους Πυθαγόρειους στην αρχιτεκτονική. Τότε χρησιμοποίησαν γεωμετρικές χαράξεις στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό των κτιρίων και ειδικότερα των θεάτρων. «Ειδικά ο σχεδιασμός των θεάτρων επηρεάστηκε σημαντικά από την ακουστική, η οποία διαμορφώνεται σε επιστήμη από τον Αριστόξενο τον Ταραντίνο.

Ο Βιτρούβιος στο πέμπτο βιβλίο του αναλύει την αρμονική θεωρία του Αριστόξενου και παραθέτει μουσικό διάγραμμα του Αριστόξενου. Το διάγραμμα αυτό δεν έχει σωθεί. Είναι όμως εύκολο να το αναπαραστήσουμε με βάση τις περιγραφές του Βιτρούβιου. Ο Αριστόξενος μας δίνει τις ακριβείς θέσεις και τις προδιαγραφές των “ηχείων”, δηλαδή των αντηχούντων αγγείων».

Το Αιγαίο φλέγεται ενώ εμείς κυνηγάμε «μάγισσες»

Από Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος – Συγγραφέας – Τουρκολόγος

Εφημερίδα Sabah, 21 Φεβρουαρίου 2014, ανακοίνωση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου. «Για άλλη μια φορά τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη F16 που εκτελούσαν «εκπαιδευτική» πτήση πάνω από τον «διεθνή» εναέριο χώρο του Αιγαίου παρενοχλήθηκαν από ελληνικά και μάλιστα τα ελληνικά εγκλώβισαν τα τουρκικά με άμεσο κίνδυνο να βληθούν». Φυσικά η ανακοίνωση δεν αναφέρει τις ανυπολόγιστες συνέπειες που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια εξέλιξη, ένα τέτοιο τυχαίο γεγονός στην «καυτή» ζώνη του εναέριου χώρου του Αιγαίου.

Το τελευταίο επεισόδιο είναι συνέχεια μιας σειράς άλλων παρομοίων επεισοδίων. Στις 4/2 πάλι με ανακοίνωση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου οι Τούρκοι υποστήριξαν ότι ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη παρενόχλησαν τέσσερις φορές τα τουρκικά F16 που εκτελούσαν «ερευνητικές» πτήσεις σε «διεθνή» εναέριο χώρο, σύμφωνα πάντα με τις τουρκικές απόψεις. Το πιο «ενοχλητικό» για τους Τούρκους, τα ελληνικά εγκλώβισαν για άλλη μια φορά στα ραντάρ τους τα τουρκικά τα οποία στοχοποιήθηκαν προκαλώντας μεγάλη ένταση πάνω από τον εναέριο χώρο του Αιγαίου.

Η νέα αυτή ανακοίνωση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου είχε έρθει λίγες μέρες μετά την τελευταία, στις 3/2, όπου πάλι σύμφωνα με τους Τούρκους, τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη παρενόχλησαν τα τουρκικά προκαλώντας ξανά ένταση. Τα εκπληκτικό μέσα σε δέκα μέρες, τρεις παρόμοιες ανακοινώσεις. Φαίνεται πως το τουρκικό Γενικό Επιτελείο αποφάσισε να καλύψει, φυσικά πάντα με την τουρκική εκδοχή, το «σκοτάδι» της ελληνικής ενημέρωσης πάνω σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα. Άλλωστε τώρα τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν «μεγάλο έργο» να εκτελέσουν κυνηγώντας τις «μάγισσες» της Χρυσής Αυγής!

Οι νέοι δρόμοι του παγκόσμιου εμπορίου

Από EURO2day μέσω Ινφογνώμων Πολιτικά

Της Σύλβια Παβόνι

Το παγκόσμιο εμπόριο αλλάζει και μαζί αλλάζει και η «παγκοσμιοποίηση». Ανταγωνιστικότατη η περιφέρεια της Ευρώπης για μεταφορά επιχειρήσεων, πιθανός ο επαναπατρισμός πολυεθνικών σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Το εμπόριο μεταξύ των αναδυόμενων αγορών αποτέλεσε το μεγάλο growth story της περασμένης δεκαετίας. Αν και οι συναλλαγές στις οποίες εμπλέκεται μία τουλάχιστον ανεπτυγμένη αγορά έχει ακόμη τη μερίδα του λέοντος στο παγκόσμιου εμπορίου, το συγκεκριμένο ποσοστό έχει αρχίσει να μειώνεται.

Οι εμπορικές διαδρομές ανάμεσα στις αναδυόμενες οικονομίες, από την άλλη, επεκτείνονται γρήγορα. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO), το εμπόριο μεταξύ αναδυόμενων αγορών ως μέρος του παγκόσμιου όγκου, διπλασιάστηκε στα 20 χρόνια έως το 2011, φτάνοντας περίπου τα 20 τρισ. δολάρια. Με τις παγκόσμιες εξαγωγές να αντιστοιχούν σε περισσότερο από το 30% του παγκόσμιου ΑΕΠ, το διασυνοριακό εμπόριο θα εξακολουθήσει να αποτελεί τον ταχύτερο δρόμο που μπορούν να ακολουθήσουν οι αναπτυσσόμενες χώρες, ώστε να πλουτίσουν.

Η σημασία των διεθνών εξαγωγών επισημάνθηκε πρόσφατα από την πρώτη, διστακτική αλλά και συμβολική, συμφωνία που ολοκλήρωσε ο WTO από το 1995, όταν και ξεκίνησε. Κατά τη διάρκεια της υπουργικής σύσκεψης του WTO στο Μπαλί τον περασμένο Δεκέμβριο, οι 159 χώρες συμφώνησαν να θέσουν κοινά στάνταρτς και να διευκολύνουν τη ροή εμπορευμάτων ανάμεσα στις χώρες.

Διαφορετικές διαδρομές

Την ίδια στιγμή, λόγω των χρονοτριβών του WTO, άλλοι εναλλακτικοί δρόμοι και εμπορικές συμφωνίες δημιουργούνται, όπως η δια-Ειρηνική Συνεργασία και η Διατλαντική Συνεργασία για το Εμπόριο και τις επενδύσεις. «Οι συμφωνίες αυτές ενδυναμώνουν η μία την άλλη. Πιστεύω ότι το παγκόσμιο εμπόριο ακολουθεί μια πολύ επιτυχημένη πορεία», λέει ο Fred Bergsten, ιδρυτικό στέλεχος του Ινστιτούτου Peterson for International Economics.

Αν και το διεθνές σύστημα εμπορίου είναι σε θετική τροχιά, υπάρχουν πολλοί οικονομικοί και γεωπολιτικοί παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την ταχύτητα και την κατεύθυνση αυτής της πορείας. Για παράδειγμα, η εμπορική δομή της Ουκρανίας θα άλλαζε σε περίπτωση επιτυχούς κατάληξης των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. Αντί για αυτό, η κυβέρνηση μπορεί να συνάψει στενότερη σχέση με τη Ρωσία, αναπτύσσοντας διαφορετικές εμπορικές διαδρομές.

Πώς, η ευχάριστη είδηση ότι θα έχουμε φθηνό ρεύμα, ενοχλεί

Από archaeopteryx (29 Μαρτίου 2013)

Σας έβαλα μουσική, γιατί θέλω να απολαύσετε, και να καταλάβετε αυτή την ανάρτηση… Έχει και «δια ταύτα», στο τέλος

http://www.energypress.gr/news/Synehizetai-h-trikymia-sthn-agora-hlektrismoy:-Sta-18-eyrw-h-OTS-tria-CCGT-s-kai-8-lignitikes-ektos-agoras

Σε φυσιολογικές καταστάσεις, η ιδέα ότι βρέχει πολύ και έχουμε πολλά νερά και άφθονο και φθηνό υδροηλεκτρικό ρεύμα θα ήταν δώρο εξ ουρανού όταν λόγω φτώχειας προσπαθούμε, παρακαλάμε, να έχουμε φθηνό ρεύμα.  Τα υδροηλεκτρικά, που σε χώρες σαν και εμάς είναι κυρίως για την διαχείριση φορτίων αιχμής, όταν περισσεύει το νερό, είναι ευχής έργο επειδή λειτουργούν και σαν ισχύ βάσης. Ανοίγεις την βάνα, και έχεις ρεύμα, όταν το χρειάζεσαι. Κι αν έχει πολύ νερό, προγραμματίζεις και μείωση του λιγνίτη, που είναι ισχύς βάσης. Όνειρο. Το όνειρο χαλάει λόγω λεγόμενης «απελευθέρωσης» στην μικροσκοπική μας αγορά. Θυμίζω ότι η EDF είναι ενιαία, και ημικρατική….

Όταν η ΔΕΗ είναι/ήταν ενιαία, (δημόσια ή ιδιωτική, αδιάφορο) το δώρο από τον Θεό είναι φθηνό ρεύμα για τον καταναλωτή, κέρδη και κεφάλαιο για την εταιρία, τέτοια μικροαστικά. Όταν όμως διάφοροι επίδοξοι ενεργειακοί βαρώνοι μπαίνουν στον χορό, χαλάει το όνειρο. Οι κύριοι Π, Κ, Μπ, Μ, Β, και Λ, δεν έχουν και δεν βάζουν κεφάλαια ούτε να αγοράσουν όλη την ΔΕΗ, ούτε για να φτιάξουν λιγνιτικές και υδροηλεκτρικές μονάδες. Μικρή χώρα, δύσκολα (τώρα ειδικά) τα κεφάλαια εξ ου και Δημόσια η ΔΕΗ. Αυτό που μπορούν και κάνουν οι βαρώνοι είναι να φτιάχνουν φτηνές (σε αρχικά κεφάλαια) μονάδες. Μονάδες αερίου. Ή, αφού ανακάλυψαν το μηχανάκι να εισπράττουν τσάμπα λεφτά, ΑΠΕ. Και προσπαθούν με αυτά να πουλάνε ρεύμα.

Το Ισλάμ κατακτά αθόρυβα την Ευρώπη

Από Ινφογνώμων Πολιτικά

Του Μάνου Ηλιάδη

Στα προηγούμενα άρθρα για την διείσδυση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Δύση, είχαμε αναφερθεί στην αυξανόμενη με εντυπωσιακούς ρυθμούς επέκταση των Ισλαμιστών σε διάφορες περιοχές του κόσμου, με ειδική αναφορά στο προηγούμενο τεύχος στην σημαντική διείσδυσή τους στις ΗΠΑ (βλ. προώθηση μελών της Μ.Α. στον κυβερνητικό μηχανισμό επί διοικήσεως Ομπάμα).

Στο ίδιο τεύχος είχαμε ερμηνεύσει την επικέντρωση της προσπάθειας της Μ.Α. στις ΗΠΑ ως συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο της οργανώσεως, ο οποίος εδράζεται στην λογική της κατακτήσεως του κέντρου του δυτικού κόσμου, από το οποίο προέρχεται η όλη εκστρατεία εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αν το κέντρο αυτό κατακτηθεί, είχαμε επισημάνει, ή γενικώς εδραιωθεί κατά την διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα, η προώθηση των σκοπών του παγκόσμιου ισλαμικού κινήματος θα είναι σημαντικά ευκολότερη, δεδομένου ότι η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ακόμη χειρότερη.

Το τελευταίο γεγονός δεν προκαλεί απορίες γιατί, ενώ η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι ένα σχετικώς πρόσφατο φαινόμενο, η διείσδυση στην Ευρώπη είχε ξεκινήσει νωρίτερα και συγκεκριμένως λιγότερο από τρεις δεκαετίες μετά την ίδρυσή της στην Αίγυπτο το 1928 από τον Χασάν Αλ Μπάνα. Όπως είναι γνωστό, η Μ.Α. διαμόρφωσε με τις ριζοσπαστικές απόψεις της τον ιδεολογικό προσανατολισμό ολόκληρων γενεών Ισλαμιστών στη Μ. Ανατολή, αν και για αρκετά μεγάλο διάστημα είχε απολέσει μεγάλο μέρος της ισχύος της λόγων των απηνών διώξεών της σε πολλές χώρες της περιοχής. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί το εξής παράδοξο: το κέντρο βάρους και η ισχύ της μεταφέρθηκε σταδιακά από την Μ. Ανατολή στην Ευρώπη, η οποία τελικώς ανεδείχθη σε ένα «εκτροφείο» στελεχών και χώρο επωάσεως της ισλαμικής σκέψεως και της πολιτικής της μεθοδολογίας.

Η διαδικασία διεισδύσεως στην Ευρώπη ξεκίνησε από την Γερμανία, για να μεταδοθεί αργότερα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Αυτό έγινε λίγο μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1950, με την άφιξη μουσουλμάνων μεταναστών στην Γερμανία, λόγω της λειψανδρίας που παρατηρήθηκε δέκα περίπου χρόνια μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μέλη της Μ.Α. και φιλικώς διακείμενα προς αυτήν άρχισαν μετακινούνται στην Ευρώπη και να αναπτύσσουν αργά αλλά σταθερά ένα ευρύ και καλώς οργανωμένο δίκτυο τζαμιών, φιλανθρωπικών συλλόγων καθώς και ισλαμικών οργανώσεων.

«Ανώμαλη προσγείωση» για χιλιάδες νεοφερμένους Έλληνες η Αυστραλία

Μελβούρνη – (Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης) – Ιαν/14.

 Τα τελευταία χρόνια χιλιάδες είναι οι Έλληνες που, λόγω της κρίσης, μετανάστευσαν στην Αυστραλία. Ελάχιστοι ήρθαν με την κανονική μεταναστευτική βίζα. Πολλοί ήρθαν με τουριστική βίζα και αναγκάστηκαν να φύγουν μόλις έληξε αφού δεν έχουν δικαίωμα παραμονής, άλλοι πάλι ήρθαν με φοιτητική βίζα και αυτοί είναι που αντιμετωπίζουν και τα περισσότερα προβλήματα- οικονομικά και όχι μόνο και οι πιο πολλοί είναι αυτοί που έχουν την αυστραλιανή υπηκοότητα και δεν είχαν πρόβλημα να επιστρέψουν στην Αυστραλία.

Τα προβλήματα για πολλούς απ΄ αυτούς αρχίζουν μετά την άφιξή τους. Όπως γράφει σε σχετική έρευνά του ο «Νέος Κόσμος» πολλοί οι ενδιαφερόμενοι Έλληνες να τολμήσουν το μακρινό ταξίδι, λίγοι όμως εκείνοι που μπαίνουν στον κόπο να ερευνήσουν λίγο πιο πέρα από το ότι «άκουσαν ότι στην Αυστραλία υπάρχουν μεγάλες ευκαιρίες, πολλές δουλειές και ακόμη περισσότερα χρήματα». Αποτέλεσμα, συχνά, να φεύγουν άρον-άρον από τη σημερινή εφιαλτική κατάσταση της Ελλάδας και να φτάνουν σε μια -για κείνους- εξωπραγματική. Να μένουν, στην καλύτερη περίπτωση, άφωνοι και να λένε «καλά, αυτή είναι η Αυστραλία;» Ελάχιστοι εκείνοι που μπαίνουν στον κόπο -και έχουν την προνοητικότητα- να μάθουν ορισμένα πράγματα για τη χώρα, τον τρόπο ζωής, την αγορά εργασίας, και να μην πέφτουν, όπως οι απληροφόρητοι, από τα σύννεφα.

<!–moreΠερισσότερα->

«Φεύγουν από μια τραγική, συχνά, κατάσταση και φτάνουν σε μια πραγματικότητα που ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους δεν είχαν δει» θα πει χαρακτηριστικά, ο Γιάννης Αθανασόπουλος, στον οποίο οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος, η πρωτοβουλία της συγκρότησης σωματείου στήριξης των νεοφερμένων Ελλήνων στη Μελβούρνη, παλιννοστούντων ή νέων μεταναστών, Hellenic Australian Community Support Association. Ευαισθητοποιημένος ο ίδιος από το γεγονός ότι ανήκει στην κατηγορία των παλιννοστούντων -έστω και αν αυτό έγινε πριν- 28 χρόνια- με πολύ καλύτερες από τις σημερινές συνθήκες, θεωρεί ότι «η ομογένεια ήταν απροετοίμαστη για να δεχτεί αυτό το κύμα των ανθρώπων που σε πολλά σημεία θυμίζει τη μαζική μετανάστευση του ’50, αναφορικά με τις προσδοκίες από τη νέα Γη».

Είναι γεγονός ότι τότε, οι άνθρωποι εγκατέλειπαν την πατρίδα τους από ανάγκη. Την Αυστραλία, την έβλεπαν σαν τη χώρα που θα τους επέτρεπε να δραπετεύσουν από την ανέχεια και να χτίσουν μια άνετη ζωή για τους ίδιους, αυτούς που άφησαν πίσω τους και την οικογένεια που θα δημιουργούσαν. Από λίγο έως πολύ, οι συνθήκες και το κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο των τότε μεταναστών ήταν παρόμοιο, το ίδιο και η ηλικιακή τους κλίμακα. Οι περισσότεροι ήταν κάτω των τριάντα.

Σήμερα, η Αυστραλία, φαντάζει ξανά σα μία διέξοδος, οι άνθρωποι όμως που τη βλέπουν σα σωσίβιο μέσα στην τρικυμία της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, διαφέρουν μεταξύ τους, τόσο κοινωνικο-οικονομικά, όσο και ηλικιακά» θα πει ο Γιάννης Αποστολόπουλος. «Τους νοιώθω απόλυτα» θα πει χαμηλόφωνα, ο άνθρωπος που γεννημένος στη Μελβούρνη, σε ηλικία 6 χρόνων τον πήραν οι γονείς του στην Ελλάδα, στο ταξίδι της δικής τους επανόδου, μετά από 7 χρόνια στην Αυστραλία. Ο πατέρας του, θα πει σήμερα, υπήρξε νοσταλγός του τόπου που γεννήθηκε. Γύρισε στην Καλαμάτα και η Αυστραλία ήταν απλώς μια χώρα στην οποία είχε ζήσει κάποια χρόνια της ζωής του. Όσο για τον ίδιο, «είχα μνήμες που δεν έσβηναν. Το πάρκο, τον Αη Δημήτρη, το Λούνα Παρκ, το ατελείωτο καλοκαίρι, τα παιχνίδια με τους φίλους μου». Στα 19 του, ο Γιάννης αποφασίζει να γυρίσει στην Αυστραλία για διακοπές. Γνωρίζει, όμως, τη Μαγδαληνή, τον έρωτα της ζωής του και παρ’ ότι επιχειρεί να γυρίσει στην Ελλάδα, όταν ζει εκεί μερικούς μήνες, νοιώθει ότι δεν μπορεί να μείνει: «Ένοιωθα ανασφάλεια για την οικογένεια. Η Αυστραλία μου ενέπνεε ένα αίσθημα ασφάλειας, ιδίως για το μέλλον των δυο αγοριών μου».

«Πονάει πολύ», θα πει ο Γιάννης σήμερα, «να βλέπεις ανθρώπους που ήταν καλά εγκατεστημένοι στην Ελλάδα ν’ αρχίζουν από το μηδέν. Νέοι να νοιώθουν απόγνωση, το χειρότερο όμως να μη βρίσκουν βοήθεια από πουθενά. Ακριβώς, η διαπίστωση αυτή ώθησε εμένα και δέκα άλλα άτομα πριν τρία χρόνια να συσπειρωθούμε προκειμένου να βοηθήσουμε τους νεοφερμένους. Το HACSA προσφέρει ανθρωπιστική, ηθική, ψυχολογική και υλική βοήθεια. Από το να υποδεχτεί τους νεοφερμένους στο αεροδρόμιο, να τους βρει σπίτι, να τους βοηθήσει να βρουν τα απαραίτητα έπιπλα και να μετακομίσουν, μέχρι το κυριότερο που είναι να βρουν δουλειά» θα πει ο Γιάννης, ο οποίος έρχεται σε καθημερινή σχεδόν επαφή με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεομετανάστες. «Είναι απίστευτο το ότι, μετά από πάνω από μισό αιώνα, επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο με διαφορετικά πρόσωπα. Να έρχονται εδώ άνθρωποι που δεν έχουν πού να σταθούν, πώς να βρουν δουλειά και, κυρίως, πώς να αντιμετωπίσουν μια πραγματικότητα που δεν είναι αυτή που φαντάστηκαν.

Η απομυθοποίηση της Αυστραλίας είναι το μεγαλύτερο ίσως εγχείρημα σ’ αυτήν την περίπτωση. Οι περισσότεροι έρχονται εδώ, χωρίς να γνωρίζουν τις συνθήκες ζωής, εύρεσης εργασίας και πέφτουν από τα σύννεφα». Η στέγαση, είναι το άλλο μεγάλο πρόβλημα, θα πει ο Γιάννης. «Η εύρεση και ενοικίαση σπιτιού, είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, το οποίο πραγματικά μας απασχολεί πάρα πολύ όλους εμάς που ερχόμαστε σε άμεση επαφή μαζί του. Τα κτηματομεσιτικά γραφεία δεν ενοικιάζουν σε νεοφερμένους, αν δεν εγγυηθεί κάποιος που εγκρίνεται ή αν οι ζητούντες να ενοικιάσουν δεν έχουν τουλάχιστον ένα χρόνο στην Αυστραλία. Αυτό είναι όντως μεγάλο πρόβλημα.

Καταφέραμε να εξασφαλίσουμε ένα φορτηγάκι για τη μεταφορά επίπλων, αλλά εκείνο που χρειαζόμαστε επειγόντως είναι μία αποθήκη. Ζητάμε από τους οργανισμούς να συσπειρωθούν και να βοηθήσουν, όσο μπορούν αυτούς τους ανθρώπους, που, από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκαν χωρίς δουλειά, χωρίς στέγη, χωρίς μέλλον, μέσα στην ίδια την πατρίδα τους». Στη συνέχεια, ο Γιάννης θα πει ότι ακόμη ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα είναι η προσαρμογή στις νέες συνθήκες ζωής. Πώς κάποιος, από υψηλόβαθμο στέλεχος σε εταιρία, να ψάχνει τώρα για δουλειά σε εργοστάσιο και, μάλιστα, να μη βρίσκει. Πώς να μην πέσει το ηθικό του. Πώς να μη θέλει να γυρίσει πίσω, αλλά την ίδια ώρα να διαπιστώνει ότι δεν μπορεί. Βέβαια, υπάρχουν και οι περιπτώσεις εκείνων που δείχνουν τέτοιο ψυχικό θάρρος που πραγματικά προκαλούν το θαυμασμό. Που προσαρμόζονται και προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους κάτω από δύσκολες, απίστευτα σκληρές συνθήκες. Που στα πενήντα τους, από ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, αναγκάζονται να κάνουν χειρονακτικές, βαριές δουλειές».

Εκείνο που θαυμάζει ο ίδιος, θα πει, στους νεοφερμένους, είναι το πνεύμα αλληλεγγύης. «Πώς κοιτάζει ο ένας να στηρίξει τον άλλον, να τον ενθαρρύνει, μ’ έναν καλό λόγο, αλλά και πρακτική βοήθεια. Είναι υπέροχο να βλέπεις αυτήν την πηγαία ανθρωπιά, την αδελφοσύνη, την αγάπη του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο που αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με εκείνον». Η διασκέδαση, θα πει ο Γιάννης, είναι κάτι για το οποίο διψάνε.

«Το έξω είναι, βέβαια, λόγω των συνθηκών, απαγορευτικό. Έτσι κοιτάζουν να συγκεντρώνονται πότε στο σπίτι του ενός και πότε του άλλου, να ακούνε μουσική και να διασκεδάζουν με τα ίδια απλά μέσα που διασκέδαζαν οι μετανάστες του ’50. Είναι απίστευτο!» Μια συγκέντρωση που δεν θα πρέπει να λείψει κανείς, είναι εκείνη που διοργανώνει το σωματείο στις 2 Φεβρουαρίου στο Clayton, στο γήπεδο της Clarinda. «Είναι μια ευκαιρία να γραφούν νέα μέλη, να γνωρίσουν οι νεοφερμένοι τους παλιούς και να διασκεδάσουν με μουσική και ελληνικά εδέσματα σ’ ένα περιβάλλον ζεστό που οι νεοφερμένοι το έχουν τόση ανάγκη».

http://www.ellinikifoni.gr

Τζ.Κλούνεϊ:Οι Βρετανοί τάσσονται υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων.Ο κόσμος ακολουθεί.Αυτά είναι τα γεγονότα.

Η αποστομωτική απάντηση του ηθοποιού στον δήμαρχο του Λονδίνου που τον σύγκρινε με τον Χίτλερ.

Ο Τζορτζ Κλούνεϊ όπως φαίνεται ανέλαβε από μόνος του την θέση του πρεσβευτή για το ζήτημα της επιστροφής των Μαρμάρων στην Ελλάδα.

Ο ηθοποιός αποφάσισε να στηρίξει όσο πιο σθεναρά μπορεί την αυθόρμητη – ή όχι – απάντηση που έδωσε στην Συνέντευξη Τύπου για τη νέα του ταινία, όπου υπερασπίστηκε το δικαίωμα των Ελλήνων να ζητούν πίσω τα Ελγίνεια.

Ο Τζορτζ Κλούνεϊ με νέα δήλωσή του επιμένει στην επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα, δίνοντας απάντηση στα προσβλητικά σχόλια του δημάρχου του Λονδίνου, Μπορίς Τζόνσον, ο οποίος με ανακοίνωσή του είχε πει: «Αυτός ο Κλούνεϊ δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να υποστηρίζει τη χιτλερική ατζέντα για τους πολιτιστικούς θησαυρούς του Λονδίνου. Θα έπρεπε να αφήσει το σενάριο του Χόλιγουντ και να επικεντρωθεί στην ιστορία».

Η απάντηση του Τζορτζ Κλούνεϊ ήταν για άλλη μία φορά αποστομωτική και τιμητική για την χώρα μας: «Ένα έθνος-κατακτητής δεν μπορεί να ξεπουλήσει την εθνική κληρονομιά της χώρας που έχει υπό κατοχή» αναφέρει συγκεκριμένα ο Τζορτζ Κλούνεϊ, εξηγώντας ότι τα μάρμαρα του Παρθενώνα ξεπουλήθηκαν από τους Τούρκους και ένα μνημείο κόπηκε σε πολλά κομμάτια. Χρησιμοποίησε μάλιστα το εξής παράδειγμα:

«Φανταστείτε το κεφάλι του αγάλματος του Δαυίδ να πωλούνταν στην Αγγλία, το μπράτσο του στο Βατικανό και το κορμί του στο Met.Υπάρχουν πολλά κομμάτια σε διάφορες χώρες όπου θα έπρεπε να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Το καλύτερο όμως είναι να ξεκινήσει από το πιο «ορατό σημείο»: Ήδη οι Βρετανοί όταν ερωτήθηκαν σε δημοσκόπηση απάντησαν ότι τάσσονται υπέρ της επιστροφής. Ο υπόλοιπος κόσμος ακολουθεί. Αυτά είναι τα γεγονότα. Αλλά ίσως είναι ευκολότερο να με συγκρίνετε με τον Χίτλερ».

Τόνισε επίσης ότι ήδη πολλά τμήματα του Παρθενώνα έχουν επιστραφεί από το Βατικανό κάτι που θα μπορούσε να κάνει και το βρετανικό μουσείο.

http://www.exedra.gr

Τι γιορτάζουμε την Τσικνοπέμπτη;

Τι γιορτάζουμε την Τσικνοπέμπτη;

Η Τσικνοπέμπτη είναι ένα πατροπαράδοτο έθιμο του οποίου οι ρίζες χάνονται στον χρόνο. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της χριστιανικής παράδοσης, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι πάρα πολύ σημαντικές οπότε η Πέμπτη θεωρείται μια μέρα όπου ο πιστός μπορεί να καταναλώσει ό,τι θέλει.

Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στη δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου. Το Τριώδιο αποτελείται από τρεις εβδομάδες εκ των οποίων η πρώτη ονομάζεται Προφωνή, η δεύτερη ονομάζεται Κρεατινή και η τελευταία Τυρινή. Mε την Τσικνοπέμπτη οι πιστοί έχουν την δυνατότητα να καταναλώσουν όσες ποσότητες κρέατος τους έχουν απομείνει ούτως ώστε να οδηγηθούν στην Κυριακή των Απόκρεων που είναι η τελευταία ημέρα που επιτρέπεται η κατανάλωση κρέατος. Έπειτα από αυτή την Κυριακή ακολουθεί η Τυρινή εβδομάδα, όπου επιτρέπεται μόνο η κατανάλωση γαλακτοκομικών και ψαριού.

Σημασιολογικά, η λέξη «τσικνοπέμπτη» περιέχει τον όρο «τσίκνα» που υποδηλώνει την μυρωδιά του ψημένου κρέατος. Ημερολογιακά εορτάζεται έντεκα ημέρες πριν από την Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτώντας και επισήμως την προετοιμασία των χριστιανών ενόψει της νηστείας της Σαρακοστής πριν από το Πάσχα.

Σύμφωνα με την παράδοση, όλοι, ακόμα και οι πιο φτωχοί μιας κοινότητας, πρέπει να ψήσουν κρέας με λίγο λίπος επάνω του ώστε η τσίκνα να γεμίσει την ατμόσφαιρα και οι άλλοι να ξέρουν ότι γιορτάζουν αυτή τη μέρα.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και οι άνθρωποι που εμπορεύονται τα έθνη

Από Ερανιστής

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορες ήταν ο Αλέξιος Δ’ ο Αλέξιος Ε’ Μούρτζουφλος και ο Θεόδωρος Α’ από την Δ’ Σταυροφορία, με επικεφαλής τον Ερρίκο Δάνδολο, τον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό και τον Βαλδουίνο Α’. Η σταυροφορία διήρκεσε μέχρι το 1204 , όταν τελικά η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε.

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Το μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη «Οι έμποροι των Εθνών» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, σε συνέχειες, στην εφημερίδα «Μη Χάνεσαι» από το Νοέμβριο του 1882 ως το Φεβρουάριο του 1883. Έκτοτε εκδίδεται κι επανεκδίδεται και η πρόβλεψη ότι θα εξακολουθήσει να κεντρίζει το εκδοτικό ενδιαφέρον εσαεί δεν είναι καθόλου παρακινδυνευμένη. Γιατί «Οι Έμποροι των Εθνών» (όπως και όλο το έργο του Παπαδιαμάντη) πήρε διαστάσεις αιώνιες πληρώντας επακριβώς αυτό που ονομάζουμε κλασικό. Κι εδώ δεν μπορούμε να περιοριστούμε σε δεδομένα όπως η παπαδιαμαντική γλώσσα, που τόσο έχει απασχολήσει τους φιλολογικούς κύκλους, ή η ερωτική συνθήκη στο έργο του Παπαδιαμάντη (που επίσης έχει επιφέρει αναλύσεις επί αναλύσεων), ή η θέση της γυναίκας, ή η θρησκευτικότητα ή αν υφίσταται το ζήτημα του λανθάνοντος μισογυνισμού, που μερικοί αρέσκονται να ερευνούν, αφού όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν να καταστήσουν ένα έργο κλασικό από μόνα τους. Γιατί η δύναμη των κλασικών έργων δεν αφορά ούτε τις τεχνοτροπίες, ούτε τα παρεπόμενα ερωτήματα επί προσωπικού, ούτε τη γλώσσα, ούτε τίποτε από αυτά, αλλά τη δυναμική της ίδιας της ανθρώπινης παρουσίας, που αναδεικνύεται σε όλο το ύψος των παθών της, διαμορφώνοντας, με τρόπο ασφυκτικό, την αμετάκλητα διαγραφόμενη μοίρα. Ένα λογοτεχνικό έργο, που δεν εστιάζει στον άνθρωπο, όσο άρτιο κι αν είναι γλωσσικά ή όσο καινοτόμο από άποψη τεχνοτροπίας, είναι αδύνατο να παραμείνει κλασικό. Η λογοτεχνία δεν είναι αντικείμενο των φιλολογικών σπουδαστηρίων. Είναι καθημερινή συνθήκη, ως επανεξέταση από μηδενική βάση της ανθρώπινης παρουσίας. Τέχνη ξεκομμένη από τον άνθρωπο, δεν είναι τέχνη. Όταν όμως η παρουσία του ανθρώπου συνδυαστεί με την αποθέωση της γλώσσας και του ύφους, δημιουργώντας το τεχνητό κλίμα της κίνησης της πλοκής, που όμως πρέπει να αποδοθεί απολύτως φυσικά, τότε βρισκόμαστε μπροστά στη μαγιά του έργου που θα παραμείνει στο χρόνο. Γιατί μόνο έτσι μετουσιώνεται η προσωπική οπτική σε πανανθρώπινη. Γιατί η φυσικότητα του τεχνητού κόσμου είναι η επανάσταση του πολυδιάστατου που προκαλεί τις πολλαπλές αναγνώσεις. Ένας κόσμος καταφανώς τεχνητός, είναι κόσμος μονόπλευρος, κι αυτό εκμηδενίζει την ανθρώπινη παρουσία, αφού όταν μιλάμε για τους ανθρώπους, ένα κι ένα δεν κάνουν κατ’ ανάγκη δύο.

ΤΟ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟ ΣΧΙΣΜΑ

Εικόνα εξωφύλλου: Σχισματική Βουλγαρική Σύναξη.Κωνσταντινούπολη 1871.

Ο Μιχάλης Χρυσανθόπουλος μας αιφνιδίασε ευχάριστα με την έκδοση του παραπάνω βιβλίου, το οποίο παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον,  γιατί αναφέρεται στο Βουλγαρικό ζήτημα που ουσιαστικά  είναι ο προπομπός και προανάκρουσμα για άλλα ζητήματα, που θα ανέκυπταν αργότερα στη Βαλκανική χερσόνησο.

Στην επιμελημένη του εργασία παρουσιάζεται το πρόβλημα συνολικά, μέσα από τα πρωταγωνιστούντα πρόσωπα.Συγχρόνως αναλύεται η προβληματική των ενεργειών αυτών των προσώπων, τα κίνητρα τους και ο ρόλος τους κατά το μέτρο της συμμετοχής τους στο ζήτημα.Αναλύονται οι τάσεις και οι φορείς αυτών, οι κατευθύνσεις και η πορεία του ζητήματος, μέσω της διπλωματίας και των προσωπικών ενεργειών τους.Επίσης αποκαλύπτεται η πολιτική χροιά του Βουλγαρικού ζητήματος και οι διπλωματικές διεργασίες που το πλαισίωναν, τόσο μέσα στα όρια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο και έξω από αυτήν.

Αξίζει να αναφερθεί ο πλούτος των βιβλιογραφικών πηγών και αρχείων  πληροφοριών, για την καλύτερη και εγκυρότερη παρουσίαση του θέματος, γιατί το Βουλγαρικό ζήτημα στην εκκλησιαστική του διάσταση, ταλάνισε επί μια εικοσαετία (1850-1870) το εσωτερικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας,  για να καταλήξει στην Εξαρχία και στο σχίσμα.

Εν κατακλείδι θα λέγαμε, ότι το ζήτημα αυτό, με τις συνέπειες του, θα καθόριζε για δεκαετίες ολόκληρες τις διεθνοτικές σχέσεις στα Βαλκάνια και τις συγκρουσιακές ολέθριες καταστάσεις που θα ακολουθούσαν.

Επιστολή της Παμμακεδονικής Ένωσης Μακεδονικού Αγώνα Ελλάδος – Αυστραλίας

View this document on Scribd

Οι Yaunâ takabarâ (Γιαούνα τακαμπάρα) και οι αρχαίοι Μακεδόνες

Από  ΕΘΝΟ – ΛΟΓΙΚΑ

Χάρτης της περιοχής Naqsh-i-Rustam

Οι Γιαούνα τακαμπάρα των αρχαιοπερσικών επιγραφών

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη Εθνολόγου

Για την εθνολογική κατάταξη του φύλου των Μακεδόνων, η νεώτερη έρευνα προσκόμισε αδιαμφισβήτητα στοιχεία και από μια άλλη πηγή εκτός ελλαδικού χώρου, τα οποία εξάλειψαν κάθε ενδοιασμό που υπήρχε για την ελληνικότητα αυτού του φύλου. Το απροσδόκητο αυτής της πηγής είναι ασφαλώς το γεγονός ότι προέρχεται από την Περσική αυτοκρατορία, τους Πέρσες, τους άσπονδους εχθρούς των Ελλήνων κατά την αρχαιότητα.

Στα βόρεια των ερειπίων της Περσέπολης, της πρωτεύουσας των Αχαιμενιδών ηγεμόνων της περσικής αυτοκρατορίας, σε απόσταση περίπου 5 χλμ, βρίσκεται η τοποθεσία Naqsh–i Rustam [=τα ανάγλυφα του (μυθικού ήρωα) Ρουστάμ], όπου υπάρχουν οι τάφοι του Δαρείου Ι (521–486 π.Χ.), του γιου του, Ξέρξη (486–465) και άλλων δύο Αχαιμενιδών βασιλέων (Αρταξέρξη Ι και Δαρείου ΙΙ), σκαλισμένοι στον βράχο, καθώς και άλλα οκτώ ανάγλυφα της εποχής των Σασσανιδών (η Δυναστεία που κυβέρνησε, μετά τους Αχαιμενίδες και τους Πάρθους, το ιρανικό οροπέδιο μεταξύ 224 – 651 μ.Χ. και είναι γνωστή για τους πολέμους της εναντίον του Βυζαντίου).

Ο τάφος του Δαρείου στο Naqsh–i Rustam

Η εφόρμηση του Ισλάμ με (γιγάντια) τζαμιά που κατακλύζουν την Ευρώπη

Από δημοκρατία (15/12/13)

Η ολοκλήρωση του διαγωνισμού για την ανέγερση του ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, η απόφαση -κατ’ απαίτηση των Τούρκων- για αποκατάσταση του τζαμιού Φετιχιέ στη σκιά της Ακροπόλεως και η υποβολή αιτήματος εκ μέρους της Τουρκίας για την επαναλειτουργία ως χώρων λατρείας σειράς παλαιών οθωμανικών τζαμιών εκτιμάται ότι θα χαρακτηριστούν σύντομα σταθμοί για την έναρξη μιας νέας εποχής για την Ελλάδα. Υπό μια μεταφορική -αλλά ουδόλως απέχουσα της πραγματικότητας- άποψη, τα γεγονότα αυτά αποτελούν μια μορφή «θρησκευτικής αλώσεως» της χώρας, κάτι που υποστηρίζεται από πλήθος στοιχείων και τις εμπειρίες άλλων χωρών.

Οι ανατροπές

Εάν τούτο ακούγεται υπερβολικό, αρκεί να επισημανθεί ότι η αλλαγή αυτή λαμβάνει χώρα σε μια εποχή κατά την οποία ο παράγοντας της θρησκείας έχει καταστεί μείζον πολιτικό εργαλείο σε παγκόσμια κλίμακα και προκαλεί μεγάλης εκτάσεως ανατροπές στις μέχρι τώρα επικρατούσες πολιτικές ισορροπίες.

Το θέμα της ανεγέρσεως του ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα πρέπει να ιδωθεί ως τμήμα της τεκμηριωμένης -με αμέτρητα βιβλία, μελέτες, αναφορές υπηρεσιών πληροφοριών και πλήθος δημοσιευμάτων- επεκτατικής τάσεως του Ισλάμ, η οποία, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου το θέμα δεν έχει καν συζητηθεί ούτε σε συνέδριο, έχει προκαλέσει τεράστιες συζητήσεις στην Αμερική και την Ευρώπη, όχι βέβαια για θρησκευτικούς λόγους, αλλά ως απειλή εθνικής ασφαλείας. Οι διακηρύξεις από απλούς ιμάμηδες μέχρι επιφανή στελέχη του ισλαμικού κινήματος περί ανωτερότητας του νόμου του Αλλάχ σε σχέση με τον ανθρώπινο νόμο και κατ’ επέκταση και την οργάνωση των κρατών με βάση τον ισλαμικό νόμο (Σαρία) και όχι το Σύνταγμα που είναι ένα απλό ανθρώπινο κατασκεύασμα δεν αφήνουν πολλές αμφιβολίες για τους πραγματικούς σκοπούς του Ισλάμ.

Μια άλλη τουρκική φωνή για την Κύπρο, θέτει το κομβικό ερώτημα: Θα αποσυρθούν τα στρατεύματα κατοχής;

Από Ινφογνώμων Πολιτικά

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στα δυο προηγούμενα άρθρα μας αναφερθήκαμε στα ενεργειακά της Κύπρου και στις γεωπολιτικές εξελίξεις που εκτυλίσσονται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Μάλιστα, κλείναμε το άρθρο μας της Κυριακής με την εξής πρόταση: «Δεν θα αναφερθούμε στους -υπαρκτούς- κινδύνους από ένα νέο Σχέδιο Ανάν. Στο χέρι των πολιτικών Κύπρου και Ελλάδος είναι να χρησιμοποιήσουν το υπερόπλο που λέγεται πολιτική, για να περάσουμε με επιτυχία κι αυτόν τον σκόπελο.»

Μια μέρα μετά τη δημοσίευση του παραπάνω άρθρου, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης και ο ηγέτης των τουρκοκυπρίων Ντερβίς Έρογλου, συμφώνησαν στο λεγόμενο κοινό ανακοινωθέν, το οποίο θα αποτελέσει τη βάση των διαπραγματεύσεων και στο οποίο γίνεται και πάλι αναφορά στην τραγέλαφο που λέγεται «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», στα πλαίσια της οποίας ανατρέπονται ακόμα και οι φυσικοί νόμοι και οι νόμοι της αριθμητικής, με το 20% να εξισούται με το 80%!

Στο άρθρο μας της Κυριακής θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια «συνοπτική εκτίμηση καταστάσεως» για το Κυπριακό, προσπαθώντας κι εμείς από την πλευρά μας να συμβάλουμε στον προβληματισμό που θα αναπτυχθεί αυτό το διάστημα, για το πιο σημαντικό εθνικό μας θέμα, που είναι η παράνομη εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου.

Μέχρι τότε, σας αφήνουμε να προβληματιστείτε με το σκεπτικό που αναπτύσσει ο Τούρκος αρθρογράφος Ενγκίν Αρντίτς σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην φιλοκυβερνητική Σαμπάχ (14-2-2014), που πουλάει 330 χιλιάδες φύλλα, με τίτλο «Ένα διαφορετικό άρθρο για την Κύπρο»:

Γρηγόρης Βαλλιανάτος σε Σκοπιανούς: ”Σας αγαπώ & είμαστε αδέρφια με τους ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ» (ΒΙΝΤΕΟ)

Από arouraios

Φιλοσκοπιανός παρουσιάζεται ο Γρηγόρης Βαλιανάτος σε συνέντευξη του στη Марија Котовска για τη “Μακεδονική” Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΜΡΤ)!

Ο υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων αναφέρει χαρακτηριστικά πως “η «Μακεδονία» έχει αναγνωριστεί από 134 χώρες του κόσμου. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ σας”!

Δείτε την συνέντευξη του Γρηγόρη Βαλιανάτου με τις άκρως εθνικιστικές ερωτήσεις της Σκοπιανής δημοσιογράφου τις οποίες απαντάει ως… σύμμαχος τους:

Η Δομή της Ανθρώπινης Ψυχής και η Μορφή του Πολιτεύματος κατά τον Πλάτωνα

Από Πεμπτουσία

1.1 Διάκριση της ανθρώπινης ψυχής

Ο Πλάτων υποστηρίζει ότι το ήθος της πολιτείας επηρεάζεται κατά τρόπο άμεσο από το ήθος των πολιτών της[1], δηλαδή η εξατομίκευση των επιθυμιών των πολιτών έχουν άμεσο αντίκτυπο στην δόμηση των αξιών του πολιτεύματος, πράγμα που σημαίνει ότι, όταν οι πόλεις εμφανίζουν φαινόμενα νοσηρών καταστάσεων τότε οι ψυχές των πολιτών ασθενούν[2].

Ο Πλάτων διακρίνει την ψυχή σε τρία μέρη· το επιθυμητικό, το οποίο κατευθύνει στην απόλαυση και στις ηδονές, το λογιστικό και το θυμοειδές, το οποίο εμφανίζεται ως αρωγός της λογικής. Στην τριμερή διάκριση της ψυχής αντιστοιχούν οι τρεις τάξεις των πολιτών, αλλά και η πολιτεία θα αναπτυχθεί σε τρία στάδια[3]. Τα πολιτεύματα, όμως, μεταβάλλονται και μάλιστα, ακολουθώντας μία συγκεκριμένη σειρά, εκκινώντας με βάση τον βαθμό, που υπολείπονται από το ιδεώδες[4], πράγμα με το οποίο διαφωνεί ο Αριστοτέλης[5]. Ως εκ τούτου, καθετί που γεννιέται υπόκειται στην φθορά, το ίδιο θα συμβεί και στην πόλη των φιλοσόφων, η οποία θα διαλυθεί[6]. Η διατάραξη της αρμονικής σχέσεως των τριών μερών της ψυχής επιφέρει την πτώση του άριστου πολιτεύματος στο επίπεδο του τιμοκρατικού[7]· η πρώτη μεταβολή αναπόφευκτα θα επιφέρει και την δεύτερη[8]. Το θυμοειδές, το οποίο είναι το μεσαίο στοιχείο μεταξύ του λογιστικού και του επιθυμητικού εξουσιάζει τον τιμοκρατικό άνθρωπο. Τα γνωρίσματα του οποίου είναι τα ακόλουθα: η φιλοδοξία, η αυτοπεποίθηση, η ανεπαρκής μόρφωση, η δουλοπρέπεια, η χρήση της βίας προς τους πολίτες και η επιθυμία των υλικών αγαθών[9].

Ο ολιγαρχικός άνθρωπος εξουσιάζεται από το επιθυμητικό, υποκρίνεται τον ενάρετο πολίτη, αλλά η απαιδευσία του τον καθιστά πλεονέκτη[10]· δεν δύναται να διακρίνει την κατοχή και την εξοικονόμηση χρημάτων από τις αφύσικες επιθυμίες[11] και φθάνει στο σημείο να καταχραστεί την περιουσία ανθρώπου που επιτροπεύει[12]. Η ακόρεστη επιθυμία των ολιγαρχικών για τον πλούτο και η μη θεσμοθέτηση νόμων, οι οποίοι θέτουν φραγμούς στην αλόγιστη απόκτησή του, προκαλούν αύξηση των πτωχών πολιτών, την επικράτηση του χρηματισμού και της τοκογλυφίας, γεγονότα που προξενούν κοινωνικές αναταραχές[13]. Η αλληλουχία των γεγονότων είναι η ακόλουθη: οι πλούσιοι μεγεθύνουν τον πλούτο τους και τονίζουν τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας, η φτώχεια αυξάνεται, εν συνεχεία αναπτύσσεται η ταξική συνείδηση, ακολούθως η ταξική πάλη και πλέον οι συνθήκες για την εκδήλωση της επανάστασης είναι ώριμες. Η ανωτέρω κατάσταση επιφέρει δυσμενείς επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή και κατ’ επέκτασιν στην σταθερότητα του πολιτεύματος[14]. Ο Πλάτων θεωρεί ότι η υπέρμετρη αύξηση του πλούτου μίας ομάδος και γενικώς η ανακατανομή του πλούτου προκαλεί ή δυνητικά προκαλεί πολιτικές αλλαγές. Η προσέγγιση του ζητήματος δεν είναι οικονομική, αλλά ψυχολογική και στην οποία το στοιχείο της επιθυμίας προσδιορίζει την ψυχολογική βάση της οικονομικής ζωής[15].