Οι Τούρκοι και ιδιαίτερα ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια μας αποκαλύπτουν ευθέως τις προθέσεις και τους στόχους τους, φαίνεται όμως ότι κανείς από την δυτική πλευρά του Αιγαίου, παρά τα όσα συμβαίνουν, δεν θέλει ή δεν μπορεί να αναγνώσει σωστά το ευρύτερο σχέδιο των Τούρκων με αποτέλεσμα να είμαστε μονίμως αιφνιδιασμένοι και να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα.
Ήταν πλήρως απογοητευτικές και ίσως κωμικές (αν δεν αφορούσαν την εθνική μας αξιοπρέπεια ) οι αντιδράσεις της Ελληνικής και της Κυπριακής κυβέρνησης όταν οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν τους αρμοδίους αν όντως οι Τούρκοι τρύπησαν την Κυπριακή ΑΟΖ (35 νμ μόλις από την Πάφο και 220 νμ από την κοντινότερη Τουρκική ακτή). Οι Ελληνικές αρχές και ενώ το τρυπάνι είχε φθάσει στα 3000 μ. , απαντούσαν «ναι, υπάρχουν κάποιες φήμες αλλά δεν ξέρουμε, ρωτήστε τους Κυπρίους», οι Κύπριοι στην ίδια ερώτηση έλεγαν «ναι, υπάρχουν φήμες αλλά δεν ξέρουμε θα πρέπει να το πει η Τουρκία».
Η φράση του Ερντογάν σε ομιλία του, πριν από λίγες μέρες «ΑΝ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΚΑΒΓΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΕΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΙ» αποκαλύπτει ξεκάθαρα τους στόχους, τις επιδιώξεις, το γεωπολιτικό σχέδιο και τελικά το όραμα των νέο-Οθωμανών (αλλά και οι Κεμαλιστές εκεί καταλήγουν) για την Τουρκία του μέλλοντος. Ο Ερντογάν ΔΕΝ έχει στόχο μόνο την ενέργεια, αυτή είναι ένα υποσύνολο των όσων οραματίζεται.
Το όραμά του είναι η Τουρκία να γίνει όχι μόνο μια περιφερειακή δύναμή αλλά και μια Μεγάλη Δύναμη παγκοσμίου εμβέλειας. Η ανάδυση της όμως σε τέτοιου είδους Δύναμη απαιτεί Ζωτικό Χώρο (όπως έχει περιγράψει ο θεωρητικός της Τουρκικής νέο-Οθωμανικής γεωπολιτικής Νταβούτογλου) και ο χώρος αυτός ΔΕΝ είναι χερσαίος αλλά ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ (Γαλάζια Πατρίδα). Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι:
Πρώτον: Η υπεροχή και ο Έλεγχος επί των θαλασσίου χώρων Αιγαίου και Ανατολικής Μεσογείου με την δημιουργία ισχυρής Ναυτικής Δύναμης.
Δεύτερον: Η αμφισβήτηση και τελικά αφαίρεση από την Ελλάδα της θαλάσσιας υπεροχής η οποία αποκτήθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους, την συνθήκη της Λωζάννης και την συνθήκη των Παρισίων.
Έλληνας μηχανικός και αεροπόρος. Πρωτοπόρος της ελληνικής αεροπορίας και o πρώτος νεκρός της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας.
Ο Εμμανουήλ Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1889 και ήταν γιος του διπλωμάτη Γεωργίου Αργυρόπουλου, πρεσβευτή της Ελλάδας στη Ρωσία. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στη Γερμανία και αεροπλοΐα στη Γαλλία. Τον Ιανουάριο του 1912 επέστρεψε στην Ελλάδα, φέρνοντας μαζί του το διαλυμένο σε κομμάτια ιδιόκτητο αεροπλάνο του, ένα μονοπλάνο τύπου Νιεπόρ (Nieuport IVG), ιπποδυνάμεως 50 ίππων.
Με τη βοήθεια των μηχανικών της στρατιωτικής μονάδας του Ρουφ στην Αθήνα, το συναρμολόγησε και ύστερα από λίγες ημέρες ήταν έτοιμος για την πρώτη του πτήση στους ελληνικούς ουρανούς. Στις 6 Φεβρουαρίου 1912 ανακοίνωσε μέσω των αθηναϊκών εφημερίδων το εγχείρημά του αυτό, ορίζοντας ως τόπο απογείωσης την περιοχή του Ρουφ και χρόνο την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου.
Πράγματι, την προκαθορισμένη ημερομηνία πλήθος κόσμου κατέκλυσε τον χώρο του αυτοσχέδιου αεροδρομίου για να θαυμάσει το πρωτοφανές θέαμα. Ακριβώς στις 8:10 το πρωί ο Αργυρόπουλος «σήκωσε» το αεροπλάνο του, υπό τις επευφημίες του πλήθους, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν ο βασιλιάς Γεώργιος Α’, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και πολλοί επίσημοι. Η πτήση αυτή, που σηματοδοτεί τη γέννηση της ελληνικής αεροπορίας, διήρκεσε 16 λεπτά και υπήρξε απόλυτα επιτυχής. Μία ώρα αργότερα έγινε και δεύτερη πτήση, με συνεπιβάτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Το αεροπλάνο διέγραψε μερικούς κύκλους πάνω από τον χώρο απογειώσεως σε ύψος 80 μέτρων και προσγειώθηκε ύστερα από 4 λεπτά με επιτυχία.
Μετά και τη δεύτερη πτήση ακολούθησε η βάπτιση του αεροπλάνου, με ανάδοχο τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος του έδωσε το όνομα Αλκυών (αποδημητικό πτηνό, κοινώς ψαροπούλι) και με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι ευχήθηκε τα ακόλουθα: «Εύχομαι όπως η Αλκυών τερματίσει φυσικόν τον βίον. Εύχομαι όπως ο κ. Αργυρόπουλος, ο πρώτος Έλλην αεροναύτης, που πέταξε υπέρ τα ιερά εδάφη, συνεχίσει επί άλλου τελειότερου μηχανήματος, το οποίον να οφείλεται εξ ολοκλήρου εις αυτόν, τας ενδόξους παραδόσεις του Ικάρου, χωρίς τας ατυχίας εκείνου, προς δόξαν και αυτού και της Ελληνικής Πατρίδος».
Στις 12 Φεβρουαρίου 1912 ο Εμμανουήλ Αργυρόπουλος πραγματοποίησε νέα πτήση πάνω από το Παλαιό Φάληρο. Ως χώρος απογειώσεως αυτή τη φορά χρησιμοποιήθηκε η περιοχή του Ζωολογικού Κήπου. Πλήθη λαού από την Αθήνα και τον Πειραιά έσπευσαν να θαυμάσουν τον ατρόμητο Έλληνα αεροπόρο, σε μία εξίσου επιτυχημένη πτήση, που κατέληξε σε ανέλπιστη αεροπορική γιορτή. Το πλήθος σήκωσε στα χέρια τον Αργυρόπουλο και τον έφερε θριαμβευτικά στη βασιλική εξέδρα, όπου δέχθηκε τα θερμά συγχαρητήρια του βασιλιά Γεωργίου A’.
Όταν ξέσπασαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι τον Οκτώβριο του 1912, ο Αργυρόπουλος εντάχθηκε στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων, με τον βαθμό του υπολοχαγού. Στις 4 Απριλίου 1913 απογειώθηκε από το αεροδρόμιο Λεμπέτ της Θεσσαλονίκης (στη σημερινή Σταυρούπολη), με ένα αεροπλάνο τύπου Μπλεριό 11 (λάφυρο από τον τουρκικό στρατό) και συνεπιβάτη τον αγωνιστή και ποιητή Κωνσταντίνο Μάνο. Η αποστολή τους ήταν αναγνωριστική για την ανίχνευση των κατεχομένων από τον βουλγαρικό στρατό περιοχών πλησίον της Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της πτήσης το αεροσκάφος του υπέστη μηχανική βλάβη και κατέπεσε κοντά στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης. Και οι δύο επιβαίνοντες βρήκαν ακαριαίο θάνατο. Ο πρωτοπόρος της Ελληνικής Αεροπορίας Εμμανουήλ Αργυρόπουλος ήταν μόλις 24 ετών και ο Κωνσταντίνος Μάνος 44 ετών.
Το καινούργιο βιβλίο των εκδόσεων Πατάκη και του Ευάνθη Χατζηβασιλείου, αναλύει και παρακολουθεί τους μηχανισμούς της ανάδειξης ενός ελληνικού εθνικού συμβόλου στον χώρο της Μακεδονίας, και συγκεκριμένα του Δοξάτου Δράμας, κατά την περίοδο από τους Βαλκανικούς Πολέμους έως την επαύριον του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στο διάστημα αυτό, η Ανατολική Μακεδονία γνώρισε τρεις βουλγαρικές κατοχές (1912-13, 1916-18, 1941-44), κατά τις οποίες το Δοξάτο κατέβαλε επανειλημμένα βαρύ φόρο αίματος. Βασικός ερμηνευτικός άξονας του βιβλίου είναι η επισήμανση ότι, ενώ οι συγκρούσεις ήταν ευρύτερες (Βαλκανικοί και Παγκόσμιοι Πόλεμοι), «κρυμμένες» μέσα σε αυτές βρίσκονταν φάσεις του ιστορικού φαινομένου που περιγράφεται με τον όρο «Μακεδονικό ζήτημα».
Μέσα στις μεγάλες διεθνείς συγκρούσεις, το Μακεδονικό είχε την τάση να αναβιώνει και να δημιουργεί τις δικές του τρομερές πιέσεις, τοπικές, εθνικές και περιφερειακές. Έτσι, το βιβλίο, αναλύοντας τη … διαδικασία σχηματισμού των προσλήψεων σε εθνικό επίπεδο, παράλληλα επιχειρεί να αποδώσει και πτυχές της εμπειρίας του μέσου ανθρώπου της Ανατολικής Μακεδονίας – μια ιστορία που δεν έχει λεχθεί έως τώρα, τουλάχιστον στον βαθμό που της αξίζει.
«Η πτώση της Κωνσταντινούπολης για το έθνος μας, δεν είχε τέτοια σημασία, όπως αυτή η έξοδος του ελληνισμού από ολόκληρη την Ανατολή. Ένα φοβερό πράμα…». Διδώ Σωτηρίου
Η Μικρασιατική καταστροφή αποτέλεσε αναμφίβολα την μεγαλύτερη συμφορά στην ιστορία του νεότερου Ελληνισμού… Τα παραπάνω λόγια της Διδώς Σωτηρίου μπορεί να φαντάζουν λίγο υπερβολικά, αφού το Ελληνικό Έθνος έχει βιώσει και πιο «ηχηρές» ιστορικά συμφορές, όπως είναι η πτώση της Κωνσταντινούπολης, ωστόσο αν προσεγγίσουμε τα ιστορικά γεγονότα, με γεωστρατηγικά και συνακόλουθα με οικονομοτεχνικά κριτήρια, δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε με την μεγάλη Ελληνίδα συγγραφέα…
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε από τους Έλληνες, αλλά από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις της εποχής εκείνης, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Κάποιοι θεωρούν ότι η Ελληνική επανάσταση υποκινήθηκε απ’ αυτές τις δυνάμεις, για να διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ’ ένα πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων της εποχής εκείνης, που στόχο είχε την αναδιανομή του πλούτου που διαχειριζόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον οποίο οι μεγάλες δυνάμεις ήθελαν να τις καρπωθούν προς όφελος τους, σε μια νέα μορφή αποικιοκρατίας.
Αν συνυπολογίσουμε ότι το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος υποθηκεύτηκε από τα δάνεια που μας έδωσαν οι Άγγλοι, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η παραπάνω άποψη δεν απέχει πολύ από την αλήθεια…
Το θωρηκτό «Αβέρωφ» είναι ένα πλοίο-θρύλος του Πολεμικού μας Ναυτικού. Οι επιτυχίες του στο Αιγαίο του χάρισαν αμέσως τον χαρακτηρισμό «το τυχερό πλοίο», ενώ έγινε ο φόβος και ο τρόμος του τουρκικού στόλου.
Το πολεμικό πλοίο Αβέρωφ είναι το πλέον θρυλικό πλοίο της νεότερης Ελλάδας. Παρά την ονομασία του ως θωρηκτού, στην πραγματικότητα είναι θωρακισμένο καταδρομικό, κλάσης ΠΙΖΑ (ακριβές αντίγραφο του ιταλικού θωρακισμένου καταδρομικού «Pisa» που είχε ναυπηγηθεί το 1907 με βάση σχέδιο του ναυπηγού Ιωσήφ Ορλάντο), το οποίο ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία του Oρλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας την περίοδο 1908 – 1911, και εντάχθηκε στο τότε Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό.
Η καθέλκυση του Αβέρωφ, στις 12 Μαρτίου 1910
Το πλοίο παραδόθηκε στη χώρα μας στις 15 Μαΐου 1911. Την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου κατέπλευσε στο Φάληρο κι έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον ελληνικό λαό.
Κόστισε συνολικά 25.000.000 χρυσές ελληνικές δραχμές. Το 1/3 της τιμής του κατέβαλε ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ και τα 2/3 το ελληνικό δημόσιο με εξωτερικό δανεισμό.
Κριτική του William Mallinsonγια το βιβλίο του Θάνου Βερέμη «Greeks and Turks in War and Peace», Athens, Athens News, 2007, ISBN 978-960-89200-2-6
Το βιβλίο είναι απλώς επιφανειακό, παραλείπει ορισμένα από τα πλέον ζωτικής σημασίας γεγονότα και μοιάζει ωσάν να έχει λογοκριθεί από τη Βρετανική ή/και την Αμερικανική πρεσβεία.
Πρόκειται, δίχως αμφιβολία, περί απλής σύμπτωσης το γεγονός ότι το βιβλίο του Καθηγητή κ. Βερέμη δημοσιεύθηκε τη στιγμή που μαινόταν ο δημόσιος διάλογος σχετικά με τις παραποιήσεις, τις μεροληπτικές προσεγγίσεις και τις καταφανώς ανακριβείς αναφορές του βιβλίου Ιστορίας της Έκτης δημοτικού. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε κάποιους Τούρκους φίλους του κ. Βερέμη από το Ελληνοτουρκικό Φόρουμ, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν συμβάλλει στη διαμόρφωση της κατάστασης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων σχετικά με το Κυπριακό και τις λεγόμενες ’Γκρίζες Ζώνες’. Ο εκδότης, που περιέγραψε το βιβλίο ως ’τόμο’, αναφέρει ότι το βιβλίο απευθύνεται στους ’μη ειδικούς’ στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το γεγονός ότι δημοσιεύθηκε στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά περιορίζει τον αριθμό των σοβαρών, μη ειδικών αναγνωστών του σε ένα μικρό κύκλο Βρετανών και Αμερικανών διπλωματών που ενδιαφέρονται για το θέμα. Το λογικό θα ήταν ένα τέτοιο βιβλίο να είχε δημοσιευθεί στα Ελληνικά και τα Τουρκικά.
Οι πρώτες παραλείψεις
Αν και έχει συνταχθεί από έναν καθηγητή Πολιτικής Ιστορίας, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι προφανές ότι δεν έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Απουσιάζουν, λοιπόν, οι πρωτογενείς πηγές, ιδίως τα Βρετανικά, Ελληνικά, Αμερικανικά και τα εν πολλοίς δυσπρόσιτα Οθωμανικά και Τουρκικά διπλωματικά έγγραφα, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, αφηγούνται μια μάλλον διαφορετική ιστορία από αυτή του βιβλίου. Η πρώτη κιόλας πρόταση του πρώτου κεφαλαίου το ’ορεκτικό’ για τον αναγνώστη- μας ’κερνά’ δύο επικίνδυνα απλουστευτικές απόψεις, οι οποίες μαρτυρούν είτε άγνοια είτε σκόπιμη παράλειψη: «Η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν το αποκορύφωμα μιας σταδιακής συρρίκνωσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ξεκινήσει με τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071. Το 1453, η κυριαρχία της αυτοκρατορίας είχε μειωθεί …». Ο συγγραφέας παραλείπει να αναφέρει ότι κάποια χρόνια μετά από τη μάχη του Ματζικέρτ, Βυζαντινοί και Σταυροφόροι είχαν νικήσει τους Σελτζούκους Τούρκους, καθώς και τις επιθέσεις των Νορμανδών εναντίον του Βυζαντίου κάποια χρόνια αργότερα. Παραλείπει επίσης να αναφέρει ότι το Βυζάντιο ουσιαστικά καταστράφηκε από τους Σταυροφόρους του 1204, οι οποίοι μοίρασαν το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας σε φέουδα και ότι ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος ανέκτησε το 1261 μια ακρωτηριασμένη Κωνσταντινούπολη, έπειτα από τη μάχη της Πελαγονίας το 1259. Ο κίνδυνος από την απλουστευτική και ανώδυνη προσέγγιση του συγγραφέα έγκειται στο ότι ο αμύητος μη ειδικός, στον οποίο προφανώς απευθύνεται το βιβλίο, δεν θα μάθει ότι η Χριστιανοσύνη της Δύσης είναι εξ ίσου υπεύθυνη με τις τουρκικές φυλές για την τελική πτώση της Κωνσταντινούπολης στα χέρια των Οθωμανών.
Εκπληκτική παρουσίαση του Σύγχρονου Ελληνικού κράτους και των γειτόνων του, μέσα από 250 διαφάνειες από τον κ.Νικόλαο Τσιρέλη.
Μία εξαιρετικά τεκμηριωμένη ομιλία, με θέμα «Πόσο «Μακεδόνες» είναι οι Σκοπιανοί;» είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν οι φίλοι της Σχολής Γονέων Κατερίνης- Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης τη Δευτέρα 18/11/2013, από τον δικηγόρο κ. Νικόλαο Τσιρέλη στο συνεδριακό Κέντρο του δήμου Κατερίνης.
Συνδιοργανωτές της εξαιρετικής αυτής εκδήλωσης ήταν τα Αικατερίνεια 2013, ο Σύλλογος Μικρασιατών Πιερίας και ο Μορφωτικός Σύλλογος «Αλέξανδρος Υψηλάντης».
Ο 19ος αιώνα με τον έντονο εθνικισμό των Βουλγάρων, τη δημιουργία της «Μεγάλης Βουλγαρίας» με τη συνθήκη του Αγ. Στεφάνου το 1878 (διάρκειας 130 ημερών), την ίδρυση για 7 χρόνια της Ανατολικής Ρωμυλίας και την ανακατάληψή της από τους Βουλγάρους. Με την αποσκίρτηση της Εκκλησίας από το Πατριαρχείο δημιουργείται η Εξαρχική Εκκλησία της Βουλγαρίας και αρχίζει στην Οθωμανική ακόμη Μακεδονία έντονη προπαγάνδα και στη συνέχεια βιαιοπραγίες από τους κομιτατζήδες για αλλοτρίωση του ελληνικού στοιχείου της Μακεδονίας. Περισσότερα στο βίντεο που ακολουθεί!!!
Πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορική διαδρομή και την εξέλιξή τους συνηθίζουν να τιμούν οι πόλεις, δίνοντας το όνομά τους σε δρόμους, πλατείες και πάρκα.
Μια πρακτική που ακολουθείται φυσικά και στα Γιάννινα από την αρμόδια Επιτροπή Ονοματοδοσίας του Δήμου, χωρίς ωστόσο να λείπουν οι ενστάσεις κατά καιρούς από φορείς και πολίτες για τις επιλογές της.
Ένα βασικό ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι το εξής: Εκτός απ’ τους θετικούς πρωταγωνιστές της τοπικής ή γενικότερης ιστορίας πρέπει ως πόλη να τιμάμε και εκείνους που με κάποιο τέλος πάντων τρόπο έπαιξαν αρνητικό ρόλο; Πρέπει να μνημονεύουμε, για παράδειγμα, καθημερινά τους αντιπάλους μας σε πολέμους ή τους δυνάστες μας;
Mια μεγάλη συζήτηση μπορεί να ανοίξει πάνω σ’ αυτό το ζήτημα με επίκεντρο το πρόσωπο του Εσάτ Πασά, του τελευταίου Τούρκου διοικητή των Ιωαννίνων, ο οποίος και παρέδωσε την πόλη στον ελληνικό στρατό το Φεβρουάριου του 1913. Ο Δήμος θεωρεί ότι ο Εσάτ πρέπει να τιμηθεί, γι’ αυτό και έδωσε το όνομά του σε δρόμο της Κιάφας, δίπλα μάλιστα στην οδό Βελισσαρίου! Το αιτιολογικό του ότι ο Πασάς υπήρξε… φιλέλληνας!
Οι κάτοικοι αντιδρούν
Διαφορετική γνώμη, ωστόσο, έχουν οι κάτοικοι της συγκεκριμένης οδού που εδώ και τρία χρόνια αγωνίζονται να αλλάξουν την ονομασία της. Όπως υποστηρίζουν, ο Εσάτ Πασάς μόνο… φιλέλληνας δεν ήταν. Οργάνωσε την αντίσταση των Ιωαννίνων απέναντι στον ελληνικό στρατό, μ’ αυτήν καθυστέρησε την προέλαση των Ελλήνων προς τη Βόρειο Ήπειρο και τελικά, όταν διαπίστωσε ότι όλα είχαν χαθεί, αναγκάστηκε να παραδόσει την πόλη. Για την προσφορά του αυτή, λοιπόν, υποστηρίζουν πως πρέπει να τιμηθεί απ’ τους συμπατριώτες του κι όχι από τα Γιάννινα!
Οι κάτοικοι της «οδού Εσάτ Πασά» καθώς μέχρι σήμερα δεν έχουν βρει κατανόηση απ’ την αρμόδια Επιτροπή του Δήμου, επανήλθαν αυτές τις ημέρες με νέο έγγραφό τους, με το οποίο ζητούν να συζητηθεί το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Το έγγραφο υπογράφουν τα μέλη της αντιπροσωπείας τους Θεόδωρος Σούλης, Ιωάννης Σφήκας, Ευάγγελος Παλάσκας, Κων/νος Νταλάκος και Γιάννης Σομάκος. Παράλληλα, δημοσιοποιούν μέσω του «Π.Λ.» τις αντιρρήσεις τους για ένα θέμα που μπορεί για κάποιους να μοιάζει «μικρό», για τους ίδιους όμως έχει ιδιαίτερη σημασία.
γράφει ο Νίκος Νικολούδης, Διδάκτωρ Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου
Εκατό χρόνια μετά τους αναπάντεχα σύντομους αλλά και δραματικά σκληρούς Βαλκανικούς Πολέμους (Οκτώβριος 1912-Ιούλιος 1913), η Ιστορία έχει πλέον αξιολογήσει το ειδικό βάρος κάθε μάχης που πραγματοποιήθηκε στη διάρκειά τους και τη συμβολή καθεμιάς στην τελική νίκη των ελληνικών όπλων. Υπ’ αυτή την έννοια, η πολύμηνη πολιορκία του Μπιζανίου υπήρξε αναμφίβολα η σκληρότερη δοκιμασία του Ελληνικού Στρατού κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Σύγχρονοί μας ιστορικοί έχουν τονίσει τη σημασία της ως σύγκρουσης που προοιωνιζόταν τις σκληρές μάχες χαρακωμάτων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, παρότι οι τότε στρατιωτικοί ειδήμονες κάθε άλλο παρά ως τέτοια την είχαν κατατάξει. Ταυτόχρονα, δεν θα ήταν υπερβολική η αξιολόγησή της ως εξίσου σημαντικής με την πολύμηνη και πολυαίμακτη μάχη του Μόντε Κασίνο, τον χειμώνα του 1943-44, ο τερματισμός της οποίας άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση της Ρώμης από τους Συμμάχους. Ας μην ξεχνάμε ότι, αντίστοιχα, η πτώση του «απόρθητου» Μπιζανίου είχε ως άμεση συνέπεια την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, συμβάλλοντας καταλυτικά στην κατοχύρωση των ελληνικών διεκδικήσεων κατά τις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης του Λονδίνου μεταξύ των αντιπάλων του Α’ Βαλκανικού Πολέμου.
Στο πλαίσιο εορτασμού των 100 χρόνων (1912-2012) από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης διοργανώνεται σπονδυλωτή έκθεση με τίτλο «1912- Η Θεσσαλονίκη των Ελλήνων» μέσα από τα αρχεία και τις συλλογές των Κωνσταντίνου Γκιουλέκα και Γεωργίου Κωνσταντινίδη που φιλοξενείται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης στο Βασιλικό Θέατρο (ΚΘΒΕ), στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης και στο Συνεδριακό Κέντρο της Τράπεζας Πειραιώς. Η έκθεση θα διαρκέσει έως 31 Μαρτίου 2013.
Η έκθεση αξιοποιεί μια σειρά ιστορικών τεκμηρίων, ετερογενών αντικειμένων, που προέρχονται από δύο πλούσιες και ανεκτίμητες συλλογές θεσσαλονικέων συλλεκτών, του Κωνσταντίνου Γκιουλέκα και του Γεωργίου Κωνσταντινίδη. Αρθρώνεται σε πέντε εκθεσιακές ενότητες που επιγράφονται α) θεσμοί και λειτουργία της ελληνικής κοινότητας, β) πολιτισμός και κοινωνική ζωή, γ) εμπόριο και επιχειρηματικότητα, δ) η αρχαιολογία στον αγώνα για την ανάδειξη της ελληνικότητας της Θεσσαλονίκης και ε) μακεδονικός αγώνας και απελευθέρωση.
Οι ενότητες αυτές φιλοξενούνται σε αντίστοιχους συμβολικούς χώρους της πόλης: το συνεδριακό κέντρο της Τράπεζας Πειραιώς, το Βασιλικό Θέατρο (ΚΘΒΕ), το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Συγκεκριμένα:
Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης «Μακεδονικός αγώνας και απελευθέρωση» (Γρ. Λαμπράκη 4 [πίσω πλευρά του ΠΑΜΑΚ και του Παλαιού 424 ΓΣΝΕ], τηλ. 2310 893731 – 2310 249803, καθημερινές 09:00- 14:00, Σαββατοκύριακα 10:00 – 14:00)
Συνεδριακό κέντρο της Τράπεζας Πειραιώς «Θεσμοί και λειτουργία της ελληνικής κοινότητας» (Κατούνη 12 – 14, Λαδάδικα, τηλ. 2310 385651, 385661, Δευτέρα έως Παρασκευή, ώρες 10:00 – 14:00 & 18:00 – 21:00
Δεν ήταν μόνον το 2012 επετειακή χρονιά. Και το 2013, που έχει ήδη ξεκινήσει, είναι μία χρονιά με πολλές επετείους. Κλείνουν 100 χρόνια από το ένδοξο 1913, από την ολοκλήρωση των Βαλκανικών Πολέμων και την υπογραφή των Συνθηκών Ειρήνης που κατοχύρωσαν στο χαρτί αυτά που κερδίσαμε με μάχες και με αίμα. Θυμίζω εν τάχει τα κυριώτερα γεγονότα του 1913, τα οποία επηρέασαν την μετέπειτα πορεία του Ελληνισμού.
Στις 5 Ιανουαρίου 1913 έγινε η νικηφόρος για τον Ελληνικό Στόλο ναυμαχία του Μούδρου στη Λήμνο. Ο τουρκικός στόλος κρύφτηκε ντροπιασμένος στα Στενά των Δαρδανελλίων.
Στις 21 Φεβρουαρίου πήραμε τα Γιάννενα. Η πρωτεύουσα της Ηπείρου δυσκόλεψε τον Στρατό μας, διότι οι Τούρκοι είχαν πολλές γραμμές αμύνης με τη βοήθεια των βαρέων πυροβόλων και του ορεινού όγκου. Στην τελική νίκη συνετέλεσαν: α) το άριστο δίκτυο πληροφοριών που είχε οργανώσει μέσα στα τουρκοκρατούμενα Γιάννενα το ελληνικό κλιμάκιο υπό τον Νικόλαο Χαντέλη και β) η ευφυία του Ταγματάρχη Βελισσαρίου.
Στις 5 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη δολοφονήθηκε ο βασιλεύς Γεώργιος, ένας συνετός Δανός πρίγκηπας που προσαρμόσθηκε στα καθήκοντα του Συνταγματικού βασιλέως και συμπαθήθηκε από τους Έλληνες. Μυστήριο παραμένουν τα κίνητρα του δολοφόνου Σχοινά, ο οποίος σκοτώθηκε πέφτοντας από ψηλό παράθυρο. Παράφρων ή πράκτωρ των Γερμανών και των Αυστριακών;
Στις 17 Μαίου υπογράφεται στο Λονδίνο η λήξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου. Η Οθωμανική Τουρκία χάνει όλα τα βαλκανικά της εδάφη πλην μιας λωρίδας γύρω από την Κωνσταντινούπολη, ενώ η Ελλάς, η Σερβία, η Βουλγαρία και το Μαυροβούνιο απολαμβάνουν εδαφικά κέρδη ως νικητές.
Τα νέα τεχνολογικά παρόντα μέσα σε έναν πόλεμο όπου στα πεδία των μαχών κυριαρχούσαν ακόμη ο άνθρωπος, τα άλογα και άλλα μη μηχανοκίνητα μέσα.
Τι γνωρίζει σήμερα η νέα γενιά για τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – 1913 που οδήγησαν από την εθνική φαντασίωση στην εδαφική πραγματικότητα σε ένα κλίμα τόσο διαφορετικό από το σημερινό στην Ελλάδα; «Πολύ λίγο», απαντά ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, επιμελητής της έκθεσης: «Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-1913. Η αυγή του ελληνικού 20ού αιώνα» που θα διαρκέσει στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη (Κουμπάρη 1 και Βασιλίσσης Σοφίας) από τις 12 Δεκεμβρίου 2012 έως τις 10 Φεβρουαρίου 2013.
Στόχος της έκθεσης αυτής, λοιπόν, που με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τη διεξαγωγή αυτών των νικηφόρων πολέμων διοργανώνεται από το Μουσείο Μπενάκη με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» (Χανιά) και τον Δήμο Θεσσαλονίκης είναι «να μπορέσει να ζωντανέψει μνήμες και προβληματισμό στους παλαιότερους και να δώσει τρόπο και εργαλείο “τροφοδότησης” της μνήμης στους νεώτερους», σύμφωνα με τα λεγόμενα του επιμελητή της.
Η συνύπαρξη του Βασιλιά Κωνσταντίνου A’ και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου στην κεφαλή του κράτους κατά τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους διαμόρφωσε καταρχήν την αίσθηση ότι οι πολιτικές δυνάμεις τις οποίες εκπροσωπούσαν θα γινόταν δυνατόν να λειτουργήσουν συνθετικά.
Μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων, η Ελλάδα άλλαξε σε εδαφικό, πολιτικό αλλά και πολιτιστικό επίπεδο. Με αφετηρία το 1912 και όριο το 1974, η χώρα εξελίχθηκε και αναδιπλώθηκε, διχάστηκε και ενώθηκε, πάντοτε σε συνάρτηση με διεθνείς, τοπικές ή εμφύλιες πολεμικές συγκρούσεις.
Ο Μπλάζε Ριστόβσκι (Blaže Ristovski), γηρεός ακαδημαϊκός της αυτοαποκαλούμενης «Μακεδονικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών» (MANU), θεωρεί ότι η υλική υπεροχή ήταν εκείνη που εμπόδισε τους Σέρβους, Βούλγαρους και Έλληνες που ζούσαν στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας από το να χειραφετηθούν ως «Μακεδόνες » (Makedonci).
Σύμφωνα με αυτή την απλοϊκή μαρξιστική προοπτική της ιστορίας, αυτό που εμπόδισε την εμφάνιση ενός ξεχωριστού σλαβικού «Μακεδονικού» λαού οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανώτερη υλική και οικονομική δύναμη και οργάνωση της Σερβίας, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.
Η δήλωση του Ristovski ήρθε μετά από συμπόσιο που χρηματοδοτήθηκε από την «MANU» για την επέτειο των 100 χρόνων από τους Βαλκανικούς πολέμους.
Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012 το 3ήμερο συνέδριο με θέμα «Από τον Μακεδονικό Αγώνα … στην απελευθέρωση της Δράμας» που συνδιοργάνωσε στη Δράμα το «Κέντρο Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ανατολικής Μακεδονίας» με την Περιφερειακή Ενότητα Δράμας, το Δήμο Δράμας, τη ΔΕΚΠΟΤΑ του Δήμου Δράμας και το Δήμο Προσοτσάνης, εν όψει των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Δράμας και της ευρύτερης περιοχής μας. Μέσα από τις 22 εισηγήσεις, ενταγμένες σε πέντε θεματικές συνεδρίες, που ανακοίνωσαν 27 διακεκριμένοι καθηγητές πανεπιστημίων (Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λευκωσίας Κύπρου), ερευνητές, ιστοριογράφοι, φώτισαν πτυχές του συγκεκριμένου χωροχρόνου (1870-1913).
Το θεωρητικό μέρος του συνεδρίου άρχισε το απόγευμα της Παρασκευής και τελείωσε το βράδυ του Σαββάτου. Στην έναρξη του συνεδρίου, με ιδιαίτερη συγκίνηση απόλαυσε το κοινό ιστορικά μακεδονικά τραγούδια από τους Δημήτριο Κώττα, Ιωάννη Σιλλό, Μαρία Κιάκου, τους αδελφούς Γρηγόρη και Πέτρο Παπαεμμανουήλ με τη χορωδία τους και τον συγκλονιστικό Ευάγγελο Δασκαλούδη, βάρδο της τοπικής παραδοσιακής μας μουσικής. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου εκτέθηκε φωτογραφικό υλικό από δραμινούς Μακεδονομάχους στον προθάλαμο του Δημοτικού Ωδείου.
Το «Κέντρο Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ανατολικής Μακεδονίας» σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Δράμας, το Δήμο Δράμας, τη ΔΕΚΠΟΤΑ του Δήμου Δράμας και το Δήμο Προσοτσάνης, εν όψει των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Δράμας και της ευρύτερης περιοχής μας, συνδιοργανώνουν 3ήμερο επιστημονικό ιστορικό συνέδριο με θέμα: «Από τον Μακεδονικό Αγώνα… στην απελευθέρωση της Δράμας» στις 16-17 & 18 Νοεμβρίου2012 στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας.
Ο Μακεδονικός Αγώνας αναμφίβολα κατέχει μια θέση αληθινής εποποιίας στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Ήταν ένας αγώνας άγνωστος στη δύναμη και το πάθος του για τους περισσότερους. Αγώνας με πολλές θυσίες, με πολλούς σιωπηλούς μάρτυρες, με γενναίους πολεμιστές και «ωραίους νεκρούς» που έγινε για την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Τούρκους, αλλά πρώτιστα, για την επιβίωση του ίδιου του ελληνισμού από τον κίνδυνο του σλαβισμού.
Ήταν ένας αγώνας που τον επωμίσθηκε κυρίως ο ντόπιος Μακεδονικός ελληνισμός, με τη συνδρομή του μικρού και ανίσχυρου τότε Ελληνικού κράτους, αλλά και την εθελοντική συμμετοχή πατριωτών από τις ελεύθερες περιοχές της Ελλάδας. Και επιτέλους, η μέρα της ανέκφραστης χαράς για τη Δράμα, η απελευθέρωσή της ήρθε, την 1η Ιουλίου 1913. «Ο Ελληνικός μας στρατός νικητής και τροπαιούχος εισήλθεν εις την Δράμαν! Χαρά! Αγαλίασις! Χορός! Άσματα, δάκρυα Χαρμόσυνα! Ελευθερία! …» γράφει ο μητροπολίτης Αγαθάγγελος στο ημερολόγιό του, ο οποίος υποδέχθηκε τον ελευθερωτή συνταγματάρχη Μιχαλακόπουλο Αρκαδικό στη Δράμα.
Εμείς οφείλουμε με αίσθημα ευθύνης το πλάτεμα του ιστορικού φάσματος για να δημιουργήσουμε –ως συμβολή- στέρεες βάσεις ιστορικής αντικειμενικότητας. Θέλουμε να συμβάλλουμε στην ανάγκη δημιουργίας της αναδρομής σ’ όλες τις πηγές, της ανατροφοδότησης, με συγκριτικούς ελέγχους, κριτική σύνθεση και ανάπλαση όλων των δεδομένων για την κρίσιμη αυτή περίοδο 1870 (ίδρυση της εξαρχίας) – 1913 (απελευθέρωση).
Η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών αφιερώνει επτά διαλέξεις στις οποίες ειδικοί επιστήμονες αποτιμούν κορυφαία γεγονότα με επίκεντρο την ελεύθερη Θεσσαλονίκη και Μακεδονία κάθε Τετάρτη, ώρα 19.00 από 7 Νοεμβρίου μέχρι και 19 Δεκεμβρίου 2012
Το καινούργιο βιβλίο των εκδόσεων Πατάκη και του Ευάνθη Χατζηβασιλείου, αναλύει και παρακολουθεί τους μηχανισμούς της ανάδειξης ενός ελληνικού εθνικού συμβόλου στον χώρο της Μακεδονίας, και συγκεκριμένα του Δοξάτου Δράμας, κατά την περίοδο από τους Βαλκανικούς Πολέμους έως την επαύριον του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στο διάστημα αυτό, η Ανατολική Μακεδονία γνώρισε τρεις βουλγαρικές κατοχές (1912-13, 1916-18, 1941-44), κατά τις οποίες το Δοξάτο κατέβαλε επανειλημμένα βαρύ φόρο αίματος. Βασικός ερμηνευτικός άξονας του βιβλίου είναι η επισήμανση ότι, ενώ οι συγκρούσεις ήταν ευρύτερες (Βαλκανικοί και Παγκόσμιοι Πόλεμοι), «κρυμμένες» μέσα σε αυτές βρίσκονταν φάσεις του ιστορικού φαινομένου που περιγράφεται με τον όρο «Μακεδονικό ζήτημα».
Πρόκειται, δίχως αμφιβολία, περί απλής σύμπτωσης το γεγονός ότι το βιβλίο του Καθηγητή κ. Βερέμη δημοσιεύθηκε τη στιγμή που μαινόταν ο δημόσιος διάλογος σχετικά με τις παραποιήσεις, τις μεροληπτικές προσεγγίσεις και τις καταφανώς ανακριβείς αναφορές του βιβλίου Ιστορίας της Έκτης δημοτικού. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε κάποιους Τούρκους φίλους του κ. Βερέμη από το Ελληνοτουρκικό Φόρουμ, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν συμβάλλει στη διαμόρφωση της κατάστασης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων σχετικά με το Κυπριακό και τις λεγόμενες ’Γκρίζες Ζώνες’. Ο εκδότης, που περιέγραψε το βιβλίο ως ’τόμο’, αναφέρει ότι το βιβλίο απευθύνεται στους ’μη ειδικούς’ στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το γεγονός ότι δημοσιεύθηκε στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά περιορίζει τον αριθμό των σοβαρών, μη ειδικών αναγνωστών του σε ένα μικρό κύκλο Βρετανών και Αμερικανών διπλωματών που ενδιαφέρονται για το θέμα. Το λογικό θα ήταν ένα τέτοιο βιβλίο να είχε δημοσιευθεί στα Ελληνικά και τα Τουρκικά.
Αν και έχει συνταχθεί από έναν καθηγητή Πολιτικής Ιστορίας, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι προφανές ότι δεν έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Απουσιάζουν, λοιπόν, οι πρωτογενείς πηγές, ιδίως τα Βρετανικά, Ελληνικά, Αμερικανικά και τα εν πολλοίς δυσπρόσιτα Οθωμανικά και Τουρκικά διπλωματικά έγγραφα, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, αφηγούνται μια μάλλον διαφορετική ιστορία από αυτή του βιβλίου. Η πρώτη κιόλας πρόταση του πρώτου κεφαλαίου το ’ορεκτικό’ για τον αναγνώστη- μας ’κερνά’ δύο επικίνδυνα απλουστευτικές απόψεις, οι οποίες μαρτυρούν είτε άγνοια είτε σκόπιμη παράλειψη: «Η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν το αποκορύφωμα μιας σταδιακής συρρίκνωσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ξεκινήσει με τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071. Το 1453, η κυριαρχία της αυτοκρατορίας είχε μειωθεί …». Ο συγγραφέας παραλείπει να αναφέρει ότι κάποια χρόνια μετά από τη μάχη του Ματζικέρτ, Βυζαντινοί και Σταυροφόροι είχαν νικήσει τους Σελτζούκους Τούρκους, καθώς και τις επιθέσεις των Νορμανδών εναντίον του Βυζαντίου κάποια χρόνια αργότερα. Παραλείπει επίσης να αναφέρει ότι το Βυζάντιο ουσιαστικά καταστράφηκε από τους Σταυροφόρους του 1204, οι οποίοι μοίρασαν το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας σε φέουδα και ότι ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος ανέκτησε το 1261 μια ακρωτηριασμένη Κωνσταντινούπολη, έπειτα από τη μάχη της Πελαγονίας το 1259. Ο κίνδυνος από την απλουστευτική και ανώδυνη προσέγγιση του συγγραφέα έγκειται στο ότι ο αμύητος μη ειδικός, στον οποίο προφανώς απευθύνεται το βιβλίο, δεν θα μάθει ότι η Χριστιανοσύνη της Δύσης είναι εξ ίσου υπεύθυνη με τις τουρκικές φυλές για την τελική πτώση της Κωνσταντινούπολης στα χέρια των Οθωμανών.
![](http://maccunion.files.wordpress.com/2012/06/btn_blue_122x44.gif?w=122")
Ένωση Μακεδόνων Κέρκυρας 
Πρόσφατα σχόλια