Πίστη, αγάπη, δικαιοσύνη και ανθρωπιά! Αυτό είναι το Άγιο Πάσχα!Το Άγιο Φως ας φωτίσει τις ψυχές και τις ζωές όλων μας!

Το φλουρί του φτωχού

Τάχα εγώ μοιράζω τα λεφτά μου με το φτωχό ή ο φτωχός μοιράζεται τα λεφτά του μ’ εμένα; Παύλος Νιρβάνας

Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου ’πεσε –ένα αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή εγγλέζικη λίρα– βγήκε μοιρασμένο.

Πώς έρχονται τα πράγματα καμιά φορά!

Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει να κομμάτια των παιδιών, σταμάτησε, σα να θυμήθηκε κάτι.

«Ξεχάσαμε», είπε, «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ’ρθει ύστερ’ από τους αγίους. Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα και ύστερα θ’ αρχίσω τα παιδιά. Πρώτα ο φτωχός».

Κατέβασε το μαχαίρι.

«Του φτωχού…» ονομάτισε.

Έπειτα ερχότανε το δικό μου κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά.

Καθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, για να κόψει το δικό μου, το χρυσό φλουρί κύλησε απάνω στο τραπεζομάντιλο. Το κόψιμο της πίτας σταμάτησε. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, κι ο πατέρας όλους μας.

Τα μέλη της Ένωσης Μακεδόνων Κέρκυρας σας εύχονται Καλά Χριστούγεννα, με ειρήνη, υγεία, αγάπη και χαρά!!!

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: Αν υπάρχει μία κατάρα μεγάλη στην Ελλάδα, αυτή είναι η διχόνοια

“Δεν κατάφερε ποτέ η Ελλάδα να νικήσει το σύνδρομο του Κάιν. Δηλαδή την εμφυλιακή τάση. Μόνο οι Έλληνες ανά την υφήλιο κάνουν ηρωικώς πόλεμο εμφύλιο”

Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ είναι μια χαρισματική προσωπικότητα, μια αειθαλής δασκάλα που απολαμβάνει κανείς να ακούει, μια δυναμική γυναίκα που δεν διστάζει να συγκρουστεί με την καθεστηκυία άποψη όταν δηλώνει ότι «Είμαστε οι πιο μεγάλοι ρατσιστές της Ευρώπης. Και αυτό γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο από τους άλλους».

Advertisement

Απώλεια

«Πραγματική απώλεια είναι όταν οι γυναίκες κρύβουν τα χρόνια τους και χάνουν αναμνήσεις. Είναι αυτό που έλεγε ο Τσαρούχης: μια κυρία όλο και έκοβε τα χρόνια της στα γενέθλιά της, οπότε, κάποια στιγμή, εκείνος της ευχήθηκε να τα μηδενίσει!».

Βαρβαρότητα

«Το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει καλύτερους τους ανθρώπους είναι να ξέρουν τον διπλανό τους. Να μάθουν να αναγνωρίζουν το δίκιο και στον διπλανό τους. H γνώση του Άλλου είναι αυτό που καθιστά κάποιον μη βάρβαρο. Η αποδοχή της αλήθειας του Άλλου εκπολιτίζει τον άνθρωπο».

Γεννήθηκα

«Από τα έξι παιδιά της οικογένειάς μου, είμαι το μόνο παιδί που γεννήθηκα στην Αθήνα, στον Βύρωνα. Από τον τελευταίο μου αδερφό έχω έξι χρόνια διαφορά και από τον μεγαλύτερο δεκαπέντε. Οι γονείς μου ήρθαν από τη Μικρά Ασία το ‘22. Η μάνα μου, πρόσφυγας τότε, χωρίς σπίτι, χωρίς λεφτά, ήθελε να «με ρίξει», όπως λέγανε τότε. Η μαμή της περιοχής, η κυρία Ξηρουχάκη, της είπε: «Βρε, Καλλιρόη, μπορεί αυτό το παιδί να είναι το καλύτερο». Ε, ήταν και θεοφοβούμενη η μάνα μου και τελικά με άφησε και γεννήθηκα. Τη μέρα που γεννήθηκα, δηλαδή 28 προς 29 Αυγούστου του 1926, ο πατέρας μου είχε βάλει την οικογένειά του σε κάτι καράβια. Και τα δύο βούλιαξαν στις Φλέβες, στη Βουλιαγμένη, τη μέρα που γεννήθηκα. Και έτσι ήμουν το ‘μικρό και το γρουσούζικο’ της οικογένειας».

1922 – Τα αναπάντητα ερωτήματα της καταστροφής: Θα μπορούσε να είχε περιέλθει η Αν. Θράκη στην ελληνική επικράτεια;

Η είσοδος του βασιλιά Αλέξανδρου στην Αδριανούπολη, τον Ιούλιο του 1920. Η Μικρασιατική Καταστροφή καθόρισε την τύχη της Ανατολικής Θράκης. Αμέσως μετά την υπογραφή της ανακωχής των Μουδανιών άρχισε η αποχώρηση του ελληνικού στρατού που ολοκληρώθηκε στις 12/25 Νοεμβρίου 1922. Τον στρατό ακολούθησαν πανικόβλητοι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες της περιοχής. Φωτ. ΕΘΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΑΘΗΝΑ

Χθες την εσπέραν», έγραφε η «Καθηµερινή» στις 14 Ιουλίου 1920, «περί την δύσιν, το πυροβόλον απηύθυνεν από των λόφων εκατό ελληνικών πόλεων, βαρύβοον εσπερινόν ύμνον προς τον Θεόν της Ελλάδος διότι ηυνόησε τα Ελληνικά όπλα εν τη απελευθερωτική των προσπαθεία. Κατά την ιδίαν ώραν, χθες, ο μουεζίνης θ’ απηύθυνε, μελαγχολικώτερος ή άλλοτε, από των μιναρέδων του Σουλτάν Σελήμ προς τον δύοντα ήλιον της Αδριανουπόλεως, αντί προσευχής, πικρόν παράπονον διά τον Αλλάχ, όστις εγκατέλειψε τους πιστούς και ευνοεί τους απίστους».

Σημείο αναφοράς στην Ανατολική Θράκη, η Αδριανούπολη είχε καταληφθεί από τον ελληνικό στρατό στις 12 Ιουλίου, ενώ την επομένη εισερχόταν στην πόλη ο βασιλιάς Αλέξανδρος. «Η κατάληψις ολοκλήρου της Ανατολικής Θράκης, μέχρι της Μαύρης Θαλάσσης και της γραμμής της Τσατάλτζας πιστεύεται ότι θα έχει συντελεσθή εντός βραχυτάτου διαστήματος και όλως ακόπως πλέον», έγραφε το ίδιο φύλλο της εφημερίδας. Επειτα από δύο εβδομάδες (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920) υπογραφόταν η Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία –πέραν των άλλων– αποδιδόταν στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Θράκης.

Είκοσι έξι μήνες αργότερα (Σεπτέμβριος 1922), όταν διεξάγονταν οι συνομιλίες οι οποίες κατέληξαν στη Σύμβαση Ανακωχής των Μουδανιών, η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική.

Ο ελληνικός στρατός είχε ηττηθεί στη Μικρά Ασία και το ηθικό των δυνάμεών του στην Ανατολική Θράκη ήταν καταρρακωμένο. Και μπορεί οι Τούρκοι να μη διέθεταν δυνάμεις στην περιοχή ούτε να είχαν εύκολη πρόσβαση στην Ανατολική Θράκη –καθώς οι σύμμαχοι, κυρίως οι Βρετανοί, κατείχαν τα Στενά και την Κωνσταντινούπολη–, ωστόσο ούτε για την Ελλάδα ήταν εύκολο να διατηρήσει στην επικράτειά της την περιοχή: μετά την κατάρρευση και την καταστροφή στη Μικρασία –με ό,τι συνεπαγόταν αυτή– μια νέα πολεμική σύγκρουση για τη διατήρηση της Ανατολικής Θράκης θα ήταν από κάθε άποψη δυσβάσταχτη, δεν θα εξασφάλιζε την υποστήριξη της Βρετανίας – ίσως να οδηγούσε και σε σύγκρουση μαζί της, μια και η Βρετανία ενδιαφερόταν κυρίως για τον έλεγχο των Στενών και ουδόλως για την Ανατολική Θράκη–, ενδεχομένως δε, θα πρόσφερε ερείσματα στην τουρκική επιδίωξη για διεκδίκηση υπέρογκων πολεμικών αποζημιώσεων έναντι της Ελλάδας.

Υπό το βάρος αυτών των δεδομένων, ελήφθη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο –που είχε επανέλθει στο προσκήνιο, ηγούμενος της ελληνικής διπλωματίας και επηρεάζοντας αποφασιστικά τις επιλογές της τότε κυβέρνησης– η απόφαση για απόσυρση του ελληνικού στρατού από την Ανατολική Θράκη και η εκχώρησή της στην Τουρκία. Ηταν σωστή αυτή η απόφαση; Θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό και να μην παραδοθεί η Ανατολική Θράκη; Τα στρατιωτικά δεδομένα στην περιοχή και τα διπλωματικά τεκταινόμενα κατά την περίοδο αυτή επέτρεπαν κάποια άλλη επιλογή; Το ερώτημα αυτό, το οποίο φορτίζεται από τις αντιπαραθέσεις του Εθνικού Διχασμού, προσεγγίζουν ο Αγγελος Συρίγος και ο Θεοδόσης Καρβουναράκης.

Μαρδοχαίος Φριζής: Ο θάνατος τού είχε στήσει καρτέρι στην Πρεμετή

Ο συνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής, πρώτος πεσών έλληνας αξιωματικός εβραϊκής καταγωγής στο Αλβανικό Μέτωπο, γεννήθηκε το 1893 στη Χαλκίδα.

Ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το 1916 αποφοίτησε από τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών.

Ο Φριζής έλαβε μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ουκρανική Εκστρατεία (εκστρατεία στην Κριμαία) και στη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Συνελήφθη από τον εχθρό στη Σμύρνη και παρέμεινε στην αιχμαλωσία επί μακρόν, επιλέγοντας να υπομείνει μαζί με τους συμμαχητές του την κοινή μοίρα και να αρνηθεί τη χείρα βοηθείας που έτειναν σε αυτόν οι ομόθρησκοί του, οι οποίοι είχαν κινητοποιηθεί για την απελευθέρωσή του διά της καταβολής λύτρων.

Κατά το Μεσοπόλεμο ο Φριζής υπηρέτησε στην Κρήτη και στο Δελβινάκι, όπου συνδέθηκε με το μητροπολίτη Ιωαννίνων και μετέπειτα αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σπυρίδωνα.

Κατά την έναρξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο αντισυνταγματάρχης Φριζής ήταν διοικητής του Υποτομέα Δελβινακίου της VIII Μεραρχίας.

Ήταν αυτός που, ως επικεφαλής του Αποσπάσματος Αώου, αναχαίτισε την ιταλική προέλαση, αντιπαρατάχθηκε επιτυχώς στην επίλεκτη μεραρχία αλπινιστών «Τζούλια» και συνέλαβε τους πρώτους ιταλούς αιχμαλώτους.

Χωρίς υπερβολή, τα επιτεύγματα του Φριζή τα πρώτα κρίσιμα εικοσιτετράωρα της ελληνοϊταλικής σύρραξης έθεσαν τα θεμέλια του μετέπειτα θριάμβου των ελληνικών όπλων.

«Αν η Ελλάς χάρισε την πρώτη νίκη στους συμμάχους, ο Φριζής χάρισε την πρώτη νίκη στα ελληνικά όπλα» έγραψε αργότερα ένας από τους επιτελείς της VIII Μεραρχίας.

Αξιοποιώντας στο μέγιστο δυνατό βαθμό το δύσβατο εδαφικό ανάγλυφο, ο Φριζής πέρασε εν συνεχεία στην αντεπίθεση.

Κατάφερε να απελευθερώσει την Κόνιτσα και να εισέλθει υπό δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες στα αλβανικά εδάφη.

Δυστυχώς, ο θάνατος τού είχε στήσει καρτέρι στην Πρεμετή, στις 5 Δεκεμβρίου 1940.

Ιταλικά αεροσκάφη έπληξαν εκείνη την αποφράδα ημέρα τις ελληνικές δυνάμεις στην περιοχή της Πρεμετής.

Ο ατρόμητος αντισυνταγματάρχης έφυγε έφιππος και περήφανος, πάνω στο λευκό άλογό του, στην πρώτη γραμμή, κυριολεκτικά στο πλευρό των παλικαριών του.

Τα οστά του αείμνηστου ήρωα, που έλαβε τιμητικώς μετά θάνατον το βαθμό του συνταγματάρχη, αναγνωρίστηκαν το 2002 στην Αλβανία και ενταφιάστηκαν ακολούθως στο νεκροταφείο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης.

https://www.in.gr/

Πέθανε ο μεγάλος δάσκαλος της θρακιώτικης παράδοσης Χρόνης Αηδονίδης

Έφυγε από τη ζωή σήμερα Δευτέρα 23 Οκτωβρίου ο μεγάλος δάσκαλος της παραδοσιακής μουσικής Χρόνης Αηδόνιδης.

Την είδηση του θανάτου του μεγάλου Εβρίτη έκανε γνωστή ο Απόστολος Ευφραιμίδης, Πρόεδρος του Αρχείου Μουσικολαογραφικής Παράδοσης Χρόνης Αηδονίδης (ΑΜΠΧΑ).

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

“Με μεγάλη οδύνη ανακοινώνουμε πως ο αγαπημένος μας Δάσκαλος Χρόνης Αηδονίδης δεν είναι πια μαζί μας.

Σε ηλικία 95 ετών και μετά από 75 χρόνια συνεχούς διακονίας και προσφοράς στη διδασκαλία, διάσωση, διάδοση και καταγραφή της μουσικής παράδοσης της Θράκης, οδεύει για τον Παράδεισο, αφήνοντας πίσω του πολύτιμες μουσικές καταγραφές και τέσσερις γενιές μαθητών και συνεργατών που θα διαιωνίσουν το όνομα, το όραμα και τη διδασκαλία του ες αεί.
Αιωνία η μνήμη του και η ευγνωμοσύνη όλων μας για την προσφορά του.
Για το Αρχείο Μουσικολαογραφικής Παράδοσης «Χρόνης Αηδονίδης»”

Ο πρόεδρος
Απόστολος Ευφραιμίδης

Ποιος ήταν ο Χρόνης Αηδονίδης

Ο Χρόνης Αηδονίδης, μαζί με τη Δόμνα Σαμίου είναι οι δύο βασικοί πυλώνες ανάδειξης της Παραδοσιακής Μουσικής. Τα Δημοτικά Τραγούδια, ολόκληρης της ΕΛλάδας αλλά και κυρίως της Θράκης, έγιναν γνωστά χάρην σε αυτόν. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει, στο ότι ο Χρόνης Αηδονίδης, δάσκαλος και στο επάγγελμα ο ίδιος, γόνος ανατολικοθρακιώτικης οικογένειας, πρόσφυγας απο την Ανατολική Θράκη – Ανατοκική Ρωμυλία. Με σπουδές στη Βυζαντινή Μουσική, ανέδειξε όλες τις μουσικές της Πόλης και της Σμύρνης, δημιούργησε μία δική του σχολή Θρακικής και Μικρασιατικής Μουσικής Εκπαίδευσης, με παράλληλα ιστορικά δεδομένα απο τις Αλησμόνητες Πατρίδες.

Εϊναι μία απο τις σημαντικότερες προσωπικότητες του θρακικού πολιτισμού, σε αυτόν χρωστά η Θράκη την μουσική της ανάδειξη, την πολιτισμική της ανάδειξη, ήταν η γέφυρα ανάμεσα στις αλησμόνητες πατρίδες και τη μάνα γη Θράκη που αγκάλιασε τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Πόλης και της Ανατολικής Θράκης.

Απο τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Θρακικής Ιστορίας εδώ και 80 και πλέον χρόνια.

http://www.thracenews.gr

Γρίφος με αρχαία πόλη στις Σέρρες: Εντόπισαν μνημεία και πατητήρια για κρασί, τι αποκαλύπτουν τα ευρήματα

Στα χνάρια μίας αρχαίας πόλης της Κάτω Κοιλάδας του Στρυμόνα στην τοποθεσία «Παλαιόκαστρο» της Τερπνής του δήμου Βισαλτίας, με διάρκεια ζωής από το τέλος τον 6ο αιώνα π.Χ. έως τον 6ο αιώνα μ.Χ., βρίσκεται η συστηματική αρχαιολογική έρευνα που διεξάγεται για δεύτερη χρονιά στην περιοχή, από την Εφορία Αρχαιοτήτων Σερρών σε συνεργασία με τη Γαλλική Σχολή Αθηνών.

Η αρχαιολογική έρευνα, αποκαλύπτει εντυπωσιακά μνημεία και συμπληρώνει τις γνώσεις των αρχαιολόγων αλλά το παζλ του αρχαίου χάρτη της περιοχής. Όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ΜΠΕ η Προϊσταμένη Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών Δημητρία Μαλαμίδου, «η θέση Παλαιόκαστρο, ταυτίζεται με μια από τις αρχαίες πόλεις της κάτω κοιλάδας του Στρυμόνα που είναι γνωστές από τις αρχαίες ιστορικές πηγές».

«Ελπίζουμε ότι με την καινούργια έρευνα θα υπάρξουν ευρήματα (επιγραφές, νομίσματα) που θα επιτρέψουν τον ασφαλή προσδιορισμό του ονόματός της. Είναι πάντως ήδη φανερό ότι η στρατηγική της θέση ανάμεσα στην εύφορη κοιλάδα του ποταμού Στρυμόνα και στις πλαγιές των πλούσιων σε μεταλλεύματα βουνών Κερδύλλιον και Βερτίσκος, συνέβαλε στην μακραίωνη επιτυχημένη ιστορική της πορεία. Δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ των παλαιότερων ευρημάτων ξεχωρίζει επιγραφή που αναφέρει τη λέξη «αδάμαϛ», όρο που αναφέρεται στο χρυσό και πιθανότατα στην εκμετάλλευσή του», επισημαίνει η κα Μαλαμίδου.
ανασκαφες
Οι ανασκαφές στο λόφο αποκάλυψαν μέχρι τώρα οικοδομικές φάσεις των ελληνιστικών χρόνων, τμήμα της οχύρωσης, ρωμαϊκή βασιλική (δημόσιο κτίριο) με συγκρότημα θερμών, εργαστηριακό χώρο με πατητήρια για κρασί.

Ο παραδοσιακός χορός μπορεί να είναι για όλους!!!

Ο Παραδοσιακός χορός είναι ο χορός που αναφέρεται στην παράδοση.

Ο Παραδοσιακός χορός είναι μια ευχάριστη ενασχόληση. 

Ο Παραδοσιακός χορός είναι για όλους.

Ο Παραδοσιακός χορός δεν έχει ηλικία.

Στον παραδοσιακό χορό δε βάζουμε ταμπέλα. Το συναίσθημα του καθενός είναι ελεύθερο να εκφραστεί. Γιατί να μην είναι ελεύθερος κι ο χορός; Εξάλλου ο καθένας μαθαίνει και χορεύει για τους δικούς του προσωπικούς λόγους.

«Παράδοση δεν είναι η διατήρηση της στάχτης, αλλά η μεταφορά της φλόγας».
Ελάτε να μοιραστούμε τη χαρά του “χορεύειν” με τρόπο «παλιό», μα και συγχρόνως «νέο» και δημιουργικό.

Άννα Μισσιριάν: Δεν μπορώ να δεχτώ τη βουλγαροποίηση της Καβάλας

Η πρόεδρος του Ερευνητικού Κέντρου MOHA μιλάει για την ολοένα αυξανόμενη εγκατάσταση Βουλγάρων στην περιοχή, για το Ιμαρέτ, αλλά και για το «θαυμαστό είδος των μελισσών»

Η Ἑλλάς ἔχει τή δική της «Ἀλάμπρα», τό Ἰμαρέτ, ἵδρυμα πού δημιούργησε ὁ Μωχάμεντ Ἄλι στήν Καβάλα, σήμερα φημισμένο ξενοδοχεῖο, δίπλα στό Μουσεῖο πού φέρει τό ὄνομά του καί ἑδράζεται τό Ἐρευνητικό Κέντρο «Μόχα», κτίσματα συναρτημένα χάρις εἰς στό ὅραμα καί τήν ἐμπνευσμένη δραστηριότητα τῆς κ. Ἄννας Μισσιριάν, λειτουργοῦν ὡς πύλες εἰσόδου και μετεβλήθησαν σέ πυρῆνες βιωματικῆς δραστηριότητος καί πολιτισμικῆς ἀμύνης τῆς Θράκης, μέ βάση τήν αἰσθητική προσέγγιση… σέ ἄλλο χωροχρόνο!

Ἡ ἴδια, δέν εἶναι, τοὐλάχιστον, δέν αἰσθάνεται «ἐπιχειρηματίας». Ως γόνος μεγάλης οἰκογενείας τῆς πόλεως, ἔταξε τόν ἑαυτό της στήν ὑπηρεσία τῆς περιβαλλοντικῆς προστασίας, αλλά κυρίως στήν ὑπεράσπιση τῆς ἴδιας τῆς Ἑλλάδος ἔναντι παντοειδῶν κινδύνων καί, ναί, τοῦ μεταναστευτικοῦ «προγεφυρώματος» τῶν Βουλγάρων στήν Καβάλα, θέματα γιά τά ὁποῖα καί μίλησε στήν «Ἑστία τῆς Κυριακῆς».

«Ἡ πρώτη προσέγγιση  -ἐπεσήμανε ἡ κ. Μισσιριάν στήν “ΕτΚ”- ἦταν ἡ ἀποκατάσταση τοῦ μνημείου, ἀλλά ἐπειδή ἤδη ἀποτελοῦσε τοπόσημο τῆς παλαιᾶς πόλης, ἔπρεπε νά βρεθεῖ μία χρήση συμβατή, ἀνάλογη μέ τόν χαρακτῆρα κτηρίου, τό ὁποῖο ὅταν λειτουργοῦσε ὡς σχολεῖο εἶχε μικρά δωμάτια ὅπου στέγαζε μαθητές καί εἶχε μεγαλύτερους δημόσιους χώρους κ.ἄ. Ἄρα ἡ ὅποια χρήση του ἦταν ἤ νά ἐπαναλειτουργήσει ὡς σχολεῖο, πρᾶγμα πού ἀποκλειόταν, ἤ νά μετατραπεῖ σέ ξενοδοχεῖο, δέν ὑπῆρχε κάποια ἄλλη ἐφαρμόσιμη πρόταση… Τό κτήριο εἶχε πολλά δωμάτια, στήν προϋπάρχουσα λογική μοναστηριοῦ μέ ἐκκλησία καί πολλά κελλιά, περίκλειστο ὡς χῶρος καί, στήν συνέχεια, οἱ Ὀθωμανοί ἐπηρεάστηκαν πολύ ἀπό τήν μοναστική ἀρχιτεκτονική ἐπαναλαμβάνοντας τήν ἴδια δομή ὡς τέμενος καί Κορανικό σχολεῖο…».

14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2023 – ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Στο 1998 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος». Η έκδοση του σχετικού προεδρικού διατάγματος από την κυβέρνηση έλαβε χώρα δύο χρόνια αργότερα.

Η έκδοση του Π.Δ. συνάντησε αντιδράσεις από όσους θεωρούσαν ότι δεν είναι ιστορικά ακριβής η περιγραφή των γεγονότων ως «γενοκτονία», αλλά αποσκοπούσε στην παρεμπόδιση της ελληνοτουρκικής προσέγγισης εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα το Π.Δ. να μην περιέχει τον όρο αυτό και να κατηγορηθεί η κυβέρνηση για αλλαγή στάσης. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στις 24 Μαρτίου 2015 η Αρμενία αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων και Ασσυρίων. Σε επίπεδο ομοσπονδιακό έχει αναγνωριστεί από τις Πολιτείες των Η.Π.Α. Νέα Υόρκη (2002), Νιου Τζέρσεϊ (2002), Columbia (2002), South Carolina (2003), Georgia (2003), Pennsylvania (2003), Cleveland (2005). Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων.

Στα πλαίσια της πολιτικής άρνησης των γενοκτονιών των Ελλήνων, όπως και των Αρμενίων και Χριστιανών Ασσυρίων, το τουρκικό κράτος χρηματοδοτεί στο εξωτερικό ενέργειες που αντισταθμίζουν, ελαχιστοποιούν, σχετικοποιούν και υποβαθμίζουν αυτές τις γενοκτονίες. Η τραγωδία της καταστροφής της Σμύρνης το 1922. Η Μικρασιατική καταστροφή. Ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα από το NATIONAL GEOGRAPHIC

14η Σεπτεμβρίου: Ημέρα Εθνικής Μνήμης για τη Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού

Η 14η Σεπτεμβρίου για την Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί σπουδαία ημέρα καθώς τιμάται η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, του συμβόλου της πίστεως που δείχνει τον δρόμο προς την Ανάσταση και τη λύτρωση του ανθρώπου από τα δεινά των παθών. 

Για τον Ελληνισμό, η 14η Σεπτεμβρίου, έχει ακόμη μια ιδιαίτερη σημασία. Έχει καθιερωθεί από το 1998 από την Πολιτεία ως ημέρα “εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας”, η οποία κορυφώθηκε με την καταστροφή της Σμύρνης και τον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων κατοίκων το 1922. Εκείνες οι μέρες αποτέλεσαν τη Μεγάλη Παρασκευή του Μικρασιατικού Ελληνισμού, με τον φόρο αίματος να είναι μεγάλος. Οι ορδές του Κεμάλ Αττατούρκ δεν υπολόγισαν τίποτα μπροστά στην τύφλωση που τους είχε επιβάλει το μίσος για τον “καθαρισμό” των περιοχών των Μικρασιατικών παραλίων από το Ελληνικό και συνάμα χριστιανικό στοιχείο.

Φέτος συμπληρώνονται εκατό ακριβώς χρόνια από εκείνες τις δραματικές μέρες και ώρες που έμελλαν να σφραγίσουν τις ψυχές χιλιάδων Ελλήνων που έφτασαν στην Μητέρα Πατρίδα ως πρόσφυγες.

Η απόφαση για την καθιέρωση της Ημέρας Μνήμης

Η Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 και τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου.

Την πρωτοβουλία είχαν τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με μικρασιατική καταγωγή, ο Γιάννης Καψής, ο Γιάννης Διαμαντίδης και ο Γιάννης Χαραλάμπους, οι οποίοι κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου στις 12 Μαΐου 1997. Στην εισηγητική έκθεση ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι:

“Η κατάρρευση των ελληνικών δυνάμεων το 1922 στη Μικρά Ασία, οι σφαγές, λεηλασίες και η προσφυγιά που ακολούθησαν, αποτελούν το αποκορύφωμα μιας συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης του ελληνικού στοιχείου από τα χώματα της Μικρά Ασίας, που έβαλε τέρμα στην τρισχιλιετή παρουσία του στην πέραν του Αιγαίου Ελλάδα, μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε η ωριμότερη φάση του ελληνικού πολιτισμού […] την τερατώδη αυτή γερμανική σύλληψη πρώτοι οι Νεότουρκοι ανέλαβαν να κάνουν πράξη. Και κοντά στις βάρβαρες ασιατικές μεθόδους του βίαιου εξισλαμισμού, του γενιτσαρισμού και των κατά τακτά διαστήματα φυλετικών εκκαθαρίσεων ήρθε να προστεθεί η τευτονική ψυχρή μεθοδικότητα με τη λειτουργία των περίφημων ταγμάτων εργασίας”.

2 Σεπτεμβρίου 1944: Η σφαγή του Χορτιάτη

«Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή»
– Νίκος Καββαδίας από τη συλλογή Θεσσαλονίκη ΙΙ
«Ξάπλωσα πάνω στα πτώματα και έκανα τη σκοτωμένη. Έτσι γλίτωσα από τη σφαγή»,  – Ελένη Νανακούδη, η τελευταία μάρτυρας του Ολοκαυτώματος του Χορτιάτη.

Θανάσης Μαρίνης

02/09/2023

Η αποφράδα ημέρα ήταν η 2 Σεπτεμβρίου του 1944, όταν Γερμανοί και Έλληνες Nαζί έβαψαν στο αίμα τον Χορτιάτη Θεσσαλονίκης, το χωριό που βρίσκεται πάνω στο ομώνυμο βουνό, γράφοντας ακόμα μια σελίδα στην μαύρη βίβλο των εγκλημάτων πολέμου. Ο Χορτιάτης θα ζήσει ένα ολοκαύτωμα, θα γνωρίσει τα κρεματόρια και τον θάνατο. Ταυτόχρονα, όμως, θα μετατραπεί σε ένα μέρος όπου η ιστορική μνήμη διατηρείται ζωντανή και μας καλεί να ρίξουμε φως στα γεγονότα της εποχής, να βγάλουμε συμπεράσματα και να αναφωνήσουμε «Ποτέ Ξανά Φασισμός!».

Η μαύρη μέρα του Σεπτέμβρη του 1944 ⁽¹⁾

Ο θάνατος ενός Γερμανού στρατιώτη-χημικού σε μια τυχαία ένοπλη συμπλοκή στο Ρωμαϊκό Υδραγωγείο (Καμάρα), μεταξύ ανταρτών του ΕΛΑΣ, που είχαν στήσει ενέδρα για άλλο λόγο και Γερμανών, που συνόδευαν προπορευόμενο –κατά μια ώρα περίπου– όχημα της εταιρείας Ύδρευσης και μετέβαιναν στις πηγές της Αγίας Παρασκευής για να τις απολυμάνουν, επίσπευσε την προαποφασισμένη και καλά οργανωμένη απόφαση των Ναζί να αφανίσουν το Χορτιάτη και τους κατοίκους του, οι οποίοι είχαν προ πολλού στοχοποιηθεί για την αντιστασιακή τους δράση.

Λίγες ώρες αργότερα από το πρωϊνό επεισόδιο, οι γερμανικές ναζιστικές δυνάμεις συνεπικουρούμενες από ορδές ταγματασφαλιτών του Σούμπερτ, θα φτάσουν στο Χορτιάτη με 32 οχήματα έτοιμες να εφαρμόσουν το προμελετημένο τους σχέδιο. Ξεσπούν σε πράξεις παράφορης βίας, σκοτώνουν βρέφη, βιάζουν, εκτελούν εν ψυχρώ, καίνε και λεηλατούν. Συγκεντρώνουν όσους και όσες δεν έχουν εγκαταλείψει το χωριό στο φούρνο του Γκουραμάνη και το σπίτι του Νταμπούδη, μετατρέποντας τους δύο χώρους σε κρεματόρια. Ο απολογισμός: 149 άνθρωποι νεκροί, στο σύνολό τους άμαχος πληθυσμός. Οι 51 εξ’ αυτών κάτω των 18 ετών, ενώ κάηκαν περίπου 300 σπίτια. Δύο ημέρες μετά οι εγκληματίες ξαναγύρισαν για να ολοκληρώσουν το πλιάτσικο.

Χαμένος τάφος Μεγάλου Αλεξάνδρου: Η ανακάλυψη της γυναίκας που πιστεύει ότι αγγίζει το Άγιο Δισκοπότηρο της Αρχαιολογίας

Αν υπάρχει ένα πράγμα που εξιτάρει τους αρχαιολόγους ολόκληρου του κόσμου, αυτό δεν είναι άλλο από το σημείο ταφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μια ανακάλυψη που αν και εφόσον πραγματοποιηθεί ποτέ είναι βέβαιο πως θα συνταράξει την επιστημονική κοινότητα.

Κατά καιρούς έχουν εκφραστεί πολλές διαφορετικές απόψεις σχετικά με το πού θάφτηκε ο μεγάλος στρατηλάτης, με τα κύρια σημεία βεβαίως να επικεντρώνονται σε μέρη που έχουν παραμείνει συνυφασμένα με τον βασιλιά της Μακεδονίας. Προφανώς από αυτήν την συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει και η πόλη της Αιγύπτου που φέρει το όνομά του, δηλαδή η Αλεξάνδρεια.

Την ίδια γνώμη έχει και η Ελληνίδα αρχαιολόγος Καλλιόπη Παπακώστα η οποία έχει στην κυριολεξία θυσιάσει την καριέρα της στο «κυνήγι» αυτού του μεγάλου στόχου, καθώς τα τελευταία 25 χρόνια προσπαθεί να ξετυλίξει το νήμα και να φτάσει στην άκρη του, ελπίζοντας ότι θα βρει τον τάφο του Αλέξανδρου.

Πριν από μερικά χρόνια η σκαπάνη των συνεργατών της έφερε στο φως ένα εύρημα που αναπτέρωσε τις ελπίδες τόσο της ίδιας όσο και πολλών άλλων εκπροσώπων της επιστημονικής κοινότητας, στο πάρκο της Αλεξάνδρειας στους Κήπους Σαλαλάτ, όπου πλέον οι αρχαιολόγοι κατόρθωσαν να εντοπίσουν βαθιά μέσα στο έδαφος τα θεμέλια της παλιάς, της αρχαίας πόλης της Αλεξάνδρειας και πλέον έχουν την βεβαιότητα ότι κινούνται σε χώρους στους οποίους περπάτησαν οι σύγχρονοι του Μακεδόνα ηγεμόνα αν όχι και εκείνος αυτοπροσώπως!

Χρόνια Πολλά Πατρίδα μου……Χρόνια Πολλά Έλληνες. Η Παναγιά κοντά σας κάθε στιγμή, να σας χαρίζει υγεία και δύναμη στις δύσκολες μέρες που ζούμε!!!

Κ. Θύμης: ‘’Το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος της 11ης Αυγούστου 1716.’’

Κωνσταντίνος Π. Θύμης
Θεολόγος – Ιστορικός
Γραμματέας της Ι. Μητροπόλεως Κερκύρας

Το έτος 2016 τιμήθηκε δεόντως η επέτειος των 300 χρόνων της απαλλαγής της Κέρκυρας από τη μεγάλη πολιορκία των Οθωμανών Τούρκων του έτους 1716. Μία σημαντική συνεισφορά στην επέτειο ήταν η παρουσίαση νέων αρχειακών στοιχείων και τεκμηρίων, τα οποία όχι μόνο δεν μείωσαν την αξία των μέχρι τότε ισχυρισμών, αλλά αντιθέτως την ενίσχυσαν, επιβεβαιώνοντας τη σωτήρια σημασία της Θείας επεμβάσεως δια του Αγίου Σπυρίδωνος.
Ο ίδιος ο Στρατάρχης των χερσαίων δυνάμεων της Κέρκυρας Ιωάννης Ματθαίος Κόμης του Σούλενμπουργ, κλείνει το Ημερολόγιό του για τα γεγονότα του 1716, με τη φράση: «Αλλά ο Θεός θέλησε να σώσει την Πόλη, και γι’ αυτόν τον λόγο έσπειρε τον πανικό στους Απίστους τόσο στη θάλασσα όσο και την ξηρά».(1)

Ιωάννης Ματθαίος Κόμης του Σούλενμπουργ

Κατ’ αρχάς αξίζει να προβούμε σε μία ιστορική προσέγγιση της εποχής προκειμένου να εκτιμήσουμε καλύτερα τα γεγονότα και τη σημασία τους.

Από τα τέλη του 15ου αι. στην Ευρώπη δημιουργούνται κράτη. Η εξέλιξη αυτή προκαλεί μεταξύ τους ένα ανταγωνισμό με στόχο το καθένα από την πλευρά του να εξασφαλίσει μεγαλύτερη οικονομική δύναμη και εδαφική κυριαρχία. Από Ανατολάς κυριαρχεί η υπερδύναμη της περιόδου εκείνης η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μέσα σε αυτό το γεωπολιτικό πλαίσιο ξεσπούν πόλεμοι ή συνάπτονται συμμαχίες με τελικό σκοπό την επίτευξη των βλέψεών τους, αλλά και ει δυνατόν την από κοινού (των δυτικών-χριστιανικών δυνάμεων) αντιμετώπιση της Οθωμανικής απειλής.

Έτσι φτάνουμε στις αρχές του 18ου αι. Οι Τούρκοι, μετά την αποτυχία του Μ. Πέτρου στα Βαλκάνια (1711), κήρυξαν πόλεμο εναντίον της Βενετίας, ανακατέλαβαν την Πελοπόννησο (1715) και συνέχισαν την επεκτατική πολιτική τους στα Ιόνια Νησιά. Η επιχείρησή τους αυτή κορυφώνεται με τη μεγάλη πολιορκία της Κέρκυρας του έτους 1716. Τα απέναντι παράλια του Βουθρωτού και της Σαγιάδας και το ενδιάμεσο θαλάσσιο στενό με την Κέρκυρα αποτέλεσαν τον τόπο συγκέντρωσης και προπαρασκευής των τουρκικών δυνάμεων. Εκεί πρωτοεμφανίστηκαν στις 24 Ιουνίου/5 Ιουλίου(2) του 1716. Οι Τούρκοι με πολυάριθμο στρατό, υπολογίζεται από 33.000 ως και 50.000 σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις ιστορικών και των πρωταγωνιστών των γεγονότων, επταπλάσιο ή και οκταπλάσιο περίπου των δυνάμεων που διέθετε η φρουρά της Κέρκυρας και με αντίστοιχο στόλο, ξεκίνησαν αρχές Ιουλίου την πολιορκία. Αποβιβάζονται στην περιοχή της Κασσιόπης, του Ύψου και των Γουβιών. Στόχος η κατάληψη της πόλης της Κέρκυρας και ολόκληρου του νησιού. Ο ίδιος ο Στρατάρχης Ιωάννης Ματθαίος Κόμης του Σούλενμπουργ αναφέρει: «Οι Τούρκοι ήθελαν να καταλάβουν την Κέρκυρα ή επεδίωκαν να εισβάλουν στην Αδριατική για να προκαλέσουν τρόμο και σύγχυση μέχρι την ίδια την πρωτεύουσα της Γαληνοτάτης (Βενετία)».(3)

Τύμβος Καστά: Επιστρέφουν τα αποκομμένα μάρμαρα του περίβολου (ΦΩΤΟ)

Μετά από 2.100 χρόνια, οι μαρμάρινοι όγκοι (δόμοι) με τους οποίους ήταν επενδυμένος ο εξαιρετικής τέχνης εξωτερικός περίβολος του εντυπωσιακού Tύμβου Καστά επιστρέφουν και πάλι

Μετά από 2.100 χρόνια, οι μαρμάρινοι όγκοι (δόμοι) με τους οποίους ήταν επενδυμένος ο εξαιρετικής τέχνης εξωτερικός περίβολος του εντυπωσιακού Tύμβου Καστά επιστρέφουν και πάλι στη θέση τους, χάρη στη μελέτη και εποπτεία του αρχιτέκτονα Δρ. Μιχάλη Λεφαντζή.

Οι δόμοι, επιστρέφουν στην αρχική τους θέση μετά από ένα μεγάλο ταξίδι διασποράς τους στην περιοχή γύρω από τον ποταμό Στρυμόνα. Οι δόμοι αποξηλώθηκαν από τους Ρωμαίους κατακτητές σε μια προσπάθεια εξαφάνισης του λαμπρού μνημείου που αποτέλεσε σημείο αναφοράς της δόξας του Μακεδονικού στρατού και της εκστρατείας στην ανατολή. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την ανακάλυψή του από την αρχαιολογική σκαπάνη της Κατερίνας Περιστέρη, ο Τύμβος Καστά αποτελεί ένα μοναδικό αρχαιολογικό μνημείο ανυπολόγιστης αξίας και γοήτρου για τη χώρα μας.

Το μυστήριο των διάσπαρτων μαρμάρινων δόμων

Η προέλευση ενός μεγάλου πλήθους μαρμάρινων δόμων που ήταν διάσπαρτοι κατά μήκος της κοίτης του Στρυμόνα, πέριξ της Αμφίπολης, αποτελούσε για πολλά χρόνια μυστήριο για τους αρχαιολόγους. Ο αριθμός τους ήταν τόσο μεγάλος, που το 1934 η γερμανική εταιρία που κατασκεύασε το φράγμα της λίμνης Κερκίνης στον Λιθότοπο, χρησιμοποίησε 1.600 τεμάχια, προκειμένου να αποφύγει τη χρήση τσιμέντου που και ακριβότερο ήταν και δεν παρείχε τη σταθερότητα που προσέφερε το μάρμαρο.

Όσα μάρμαρα δεν χρησιμοποιήθηκαν τότε για το εν λόγω έργο, έμειναν για δεκαετίες βυθισμένα στον πυθμένα της Κερκίνης. Όταν το 2014 κατέβηκε η στάθμη των υδάτων, αποκαλύφθηκαν περισσότερα από εκατό μέλη του μαρμάρινου περιβόλου του Τύμβου Καστά, όπως γείσα, ορθοστάτες και στέψεις.

Νωρίτερα, και αρκετές δεκαετίες πίσω, μάρμαρα από τον περίβολο του Τύμβου Καστά είχαν ανακαλυφθεί στο Στρυμόνα στη διάρκεια των έργων διευθέτησης της κοίτης του ποταμού. Ένα μέρος αυτών χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του νέου βάθρου του περίφημου Λέοντα της Αμφίπολης.

100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης: Τι προβλέπει και γιατί οι Τούρκοι θέλουν να την αλλάξουν

Η ελληνική αντιπροσωπεία στη Λωζάνη. Καθήμενοι από αριστερά: Δημήτριος Κακλαμάνος, Ελευθέριος Βενιζέλος (επικεφαλής), Ανδρέας Μιχαλακόπουλος και Αλέξανδρος Μαζαράκης-Αινιάν

Στις 24 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης. Πρόκειται για τη συνθήκη που ρύθμισε εδαφικές και άλλες εκκρεμμότητες ανάμεσα στους Συμμάχους της Entente και την Τουρκία, η οποία αν και ηττημένη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανιζόταν να βρίσκεται πλέον σε θέση ισχύος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Η Συνδιάσκεψη της Λωζάνης ξεκίνησε στις 8/21 Νοεμβρίου 1922. Κατά την εναρκτήρια συνεδρίαση προήδρευσε, τιμής ένεκεν, ο Πρόεδρος της Ελβετίας. Στη Λωζάνη βρίσκονταν αντιπρόσωποι από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, τη Ρουμανία, τη Σερβία και βέβαια την Ελλάδα από τη μία πλευρά και την Τουρκία από την άλλη.

Επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και, ανάμεσα στα άλλα μέλη, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ο Αλέξανδρος Μαζαράκης-Αινιάν, ο Μιχαήλ Θεοτοκάς, ειδικός σε θέματα Πατριαρχείου/Οικονομικών, και ο Δημήτριος Κακλαμάνος. Επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας ήταν ο Ισμέτ πασάς, μετέπειτα Ισμέτ Ινονού.

Επικεφαλής της γαλλικής αντιπροσωπείας ήταν ο Πουανκαρέ και οι πρέσβεις Μπαρέρ και Μπομπάρ, της βρετανικής ο υπουργός Εξωτερικών λόρδος Κέρζον και ο πρέσβης Ρούμπολντ και της ιταλικής ο Μουσολίνι και οι διπλωμάτες Γκαρόνι, Μοντανά και Λάγκο. Επικεφαλής της Σερβίας και της Ρουμανίας ήταν οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών και της Βουλγαρίας ο πρωθυπουργός Σταμπολίνσκι.

Μικρασιατική Καταστροφή | Μαρία Ευθυμίου

Η καθηγήτρια ιστορίας Μαρία Ευθυμίου μιλά για την μικρασιατική καταστροφή και τις επιπτώσεις στην Ελλάδα μετά το 1922.

Πως προσδιορίζεται η ημερομηνία του Πάσχα;

Όλοι γνωρίζουμε ότι το Πάσχα είναι κινητή γιορτή αλλά δεν γνωρίζουμε ίσως τον ακριβή λόγο. Αυτό λοιπόν γίνεται κάθε χρόνο, έχει βαθιά τις ρίζες του στο χρόνο και βασίζεται στην εξής παράδοση.

Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία, ο Εβραίοι γιόρταζαν το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα με επικεφαλής τον Μωυσή την 14η μέρα του μήνα Νισάν, δηλαδή ανήμερα της πρώτης εαρινής πανσελήνου.

Οι πρώτοι Χριστιανοί συνήθιζαν να γιορτάζουν το Πάσχα μαζί με τους Εβραίους, ωστόσο αργότερα θέλοντας να το συνδέσουν με την αναστάσιμη ημέρα, την Κυριακή, αποφάσισαν να το γιορτάζουν την πρώτη Κυριακή μετά την ανοιξιάτικη πανσέληνο ούτως ώστε να μην συμπίπτει με το εβραϊκό.

Πως όμως προσδιορίζεται η ημερομηνία του Πάσχα;

Η απόφαση για τις ημερομηνίες εορτασμού του Πάσχα λήφθηκε στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο που έγινε το 325μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας.

Συγκεκριμένα αποφασίστηκε το εξής:

Το Πάσχα γιορτάζεται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο που γίνεται μετά την εαρινή ισημερία, δηλαδή μετά την 21η Μαρτίου (με το παλαιό ημερολόγιο), εκτός αν η πανσέληνος τυγχάνει να γίνει Κυριακή, οπότε μεταφέρεται την επόμενη Κυριακή.

Η πρώτη μέρα της Σελήνης τοποθετείται στο διάστημα μεταξύ της 8ης Μαρτίου και της 5ης Απριλίου. Επομένως, δεδομένου ότι η περιστροφή της σελήνης γύρω από τη Γη διαρκεί περίπου 28 μέρες, έχουμε πανσέληνο στο μέσο του κύκλου δηλαδή την 14η μέρα.

Αυτό σημαίνει ότι το Πάσχα μπορεί να πέσει στο διάστημα μεταξύ 22ας Μαρτίου και 25ης Απριλίου.

Σημειώστε ότι οι παραπάνω ημερομηνίες αφορούν το παλαιό ημερολόγιο. Άρα αν προσθέσουμε τις 13 μέρες που είναι η διαφορά παλιού και νέου ημερολογίου, βρίσκουμε ότι το Ορθόδοξο Πάσχα θα «πέφτει» πάντα από 4 Απριλίου ως 8 Μαΐου.

Γιατί δεν συμπίπτει το Ορθόδοξο με το Καθολκό Πάσχα;

Αυτό συμβαίνει γιατί οι Ρωμαιοκαθολικοί καθορίζουν το Πάσχα σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο. Για το λόγο αυτό το Πάσχα των Καθολικών γιορτάζεται συνήθως νωρίτερα από αυτό των Ορθοδόξων.

Υπάρχει ωστόσο και η περίπτωση, για κάποιες συγκεκριμένες ημερομηνίες της εαρινής πανσελήνου, που ο εορτασμός του Πάσχα από τις δύο εκκλησίες ταυτίζεται.

Οπότε μπορείτε πλέον πανεύκολα και με ακρίβεια να βρίσκετε πότε πέφτει το Πάσχα κάθε χρόνο με λίγους μόνο υπολογισμούς!

https://coolweb.gr/