Οι «μύθοι» του ’21 και οι ψευδο-επιστημονικές «τεχνικές» της αποδόμησης

Από Κατάνυξη

του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Λίγες μόλις μέρες μετά την 25η Μαρτίου, είναι ομολογουμένως μία καλή αφορμή για να ξαναθυμηθούμε κάποια πράγματα σχετικά με την επίσημη «γραμμή» που περνά εδώ και αρκετά χρόνια μέσα στα Πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ (και σταδιακά βεβαίως και στα σχολεία) σχετικά με τη μεγάλη μας Επανάσταση του 1821. Τη «γραμμή» την οποία διαμορφώνει η ανθελληνική κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία του σύγχρονου ελλαδικού κράτους, σε συνεργασία με τη λεγόμενη αποδομητική σχολή, δηλαδή μια ομάδα δήθεν ιστορικών, που σχετίζονται ενεργά με διάφορα νεοταξίτικα όργανα και που χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν τις ιστορικές πηγές, προσπαθούν να απονευρώσουν και να ακυρώσουν το ιστορικό μας παρελθόν. Για μας τους…«άλλους» ιστορικούς, που δεν μάθαμε να συμπεριφερόμαστε στις πηγές με τη γνωστή προκρούστεια μέθοδο, ώστε να «επιβεβαιώνουν» πάση θυσία τις ιδεοληψίες μας, ετούτη η ιστορία είναι γνωστή στην Ελλάδα εδώ και 25 τουλάχιστον χρόνια, αν και βέβαια ο πολύς κόσμος ήταν μάλλον ανυποψίαστος ως τη στιγμή που εμφανίστηκε το εκκωφαντικό εκείνο ανοσιούργημα της Μαρίας Ρεπούση. Για τους κάπως πιο υποψιασμένους βέβαια το πρώτο εμβληματικό ίσως έργο αυτού του αποδομητικού κλίματος υπήρξε το διαβόητο «Τι είν’ η πατρίδα μας» (1997), όπου οι κυρίες Δραγώνα, Φραγκουδάκη, Αβδελά και άλλα ερίτιμα μέλη αυτής της ελληνοφοβικής συνάξεως, εξέμεσαν διάφορα απίστευτα για την ελληνική εθνογένεση.

Χοντρικά και σχηματικά, σύμφωνα με τους εθνοαποδομητές, η εθνογένεση αυτή χρονολογείται μέσα στον 19ο αιώνα – και μάλιστα αρκετά μετά από την Επανάσταση του ’21. Αυτήν δεν την έκαναν συνεπώς εξ αίματος Έλληνες (τέτοιοι άλλωστε δεν υπήρχαν πια), αλλά ένα συνονθύλευμα από απογόνους Σλάβων, Βλάχων και κυρίως Αλβανών, που απλώς χάρη στη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό επιζητούσαν ελευθερία, λαμβάνοντας έμπνευση και από ένα τεχνητό ρομαντικό αρχαιοελληνικό παρελθόν. Το λεγόμενο νεοελληνικό έθνος προέκυψε αργότερα, στην προσπάθεια να επιτευχθεί η εσωτερική ομοιογένεια του ελληνικού βασιλείου. Και επρόκειτο ουσιαστικά για μία εθνογένεση τεχνητή.

Και μετά το πόνημα της Ρεπούση (ευκλεούς εξάλλου τέκνου της ίδιας ομάδας), φτάσαμε βεβαίως και σε μία ακόμη μετωπική επίθεση μέσα από εκείνο το απερίγραπτο τηλεοπτικό… έπος του Σκάι «1821-Η γέννηση ενός έθνους» (το β΄ μέρος του τίτλου παραπέμπει ακριβώς στην προαναφερθείσα «εθνογένεση»). Όσα είχαν ακουστεί στο εν λόγω πολύωρο αντι-ιστορικό παραλήρημα, ήταν απολύτως χαρακτηριστικά αφηγήματα των αποδομητών: συνεχείς αναφορές στην ανεξιθρησκεία και τις ευρύτερες φιλελεύθερες συνθήκες ή για την οικονομική ανάκαμψη και άνθηση των πρώτων αιώνων της Τουρκοκρατίας, ενώ ούτε λέξη φυσικά για τους μαζικούς εξισλαμισμούς, τις σφαγές, τα βασανιστήρια, την απόλυτα ντροπιαστική νομικά θέση του «ραγιά» και γενικά για την πιο βάρβαρη σκλαβιά που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Συνεχείς προσπάθειες συμψηφισμού μεταξύ των δήθεν αγριοτήτων που διεπράχθησαν «και από τις δύο πλευρές» (η γνωστή καραμέλα της εξίσωσης θυτών και θυμάτων), αλλά και με συνεχή προσβλητικά σχόλια για τους αγωνιστές και τη δράση τους. Και φυσικά συνεχείς και οι υπαινιγμοί για τη μη ελληνική προέλευση των επαναστατών. Με έμφαση εννοείται στην πλήρη ταύτιση των αλβανόφωνων με τους Αλβανούς (δεν συζητάμε δηλαδή καν το να πέρασε έστω και ως απλή…υπόνοια το ενδεχόμενο να επρόκειτο για πληθυσμούς με ελληνική προέλευση και ελληνική εθνική συνείδηση που απλώς έχασαν την επαφή με τη γλώσσα τους μες στο σκοτάδι της δουλείας – κάτι σαν τους τουρκόφωνους Έλληνες της Καππαδοκίας ή τους σλαβόφωνους Έλληνες της Μακεδονίας – και ειδικά σε μια περιοχή, που, όπως δείχνει και η δράση του πατρο-Κοσμά, τόσο υπέφερε η ελληνική γλώσσα και παιδεία).

Η δολοφονία του Καποδίστρια

Από ovigreek.wordpress.com

Στις 9 Οκτωβρίου του 1831, οι Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλης δολοφονούν τον πρώτο μετά την Επανάσταση κυβερνήτη του ελεύθερου ελληνικού κράτους, Ιωάννη Καποδίστρια, έξω από τον ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο, όπου συνήθιζε να παρακολουθεί την κυριακάτικη λειτουργία.

Το προηγούμενο έτος (1830) είχε ξεκινήσει αρκετά αισιόδοξο για την Ελλάδα. Η Πύλη είχε αναγνωρίσει στον Καποδίστρια την πολιτική της ανεξαρτησία και ο κυβερνήτης ήταν αποφασισμένος να πετύχει τη βελτίωση των εδαφικών ορίων, που αρχικά προσδιόριζαν την ελληνική επικράτεια. Από την άλλη, είχε εξασφαλίσει πλήρη έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και των διοικητικών οργάνων, με ένα όμως σύννεφο να σκιάζει τους στόχους του: την άρνηση των σημαντικότερων ανδρών της αντιπολίτευσης να συνεργασθούν με το καθεστώς του. Στο γενικότερο κλίμα ηρεμίας που φάνηκε να επικρατεί προσωρινά, η παραίτηση από τη Γερουσία μεγάλων ονομάτων που είχαν υποστηρίξει την Επανάσταση (μεταξύ αυτών των Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, Ανδρέα Ζαΐμη, Εμμανουήλ Τομπάζη, Ανδρέα Μιαούλη, Γεώργιου Κουντουριώτη) είχε στείλει στον κυβερνήτη το δυσοίωνο μήνυμα, ότι δεν θα είχε τη συναίνεσή τους να ασκήσει την πολιτική του όπως επιθυμούσε, δίνοντας δηλαδή προτεραιότητα στην εξωτερική πολιτική και στις διπλωματικές σχέσεις του νεοσύστατου κράτους με τις μεγάλες Δυνάμεις.

Λίγο αργότερα, η παραίτηση του Λεοπόλδου από τον θρόνο χρεώθηκε από την αντιπολίτευση στον Καποδίστρια, συνοδευόμενη από τη φήμη ότι ο κυβερνήτης επεδίωκε να αναλάβει στη θέση του την απόλυτη εξουσία του κράτους. Από την άλλη ο ίδιος, στηριζόμενος από νωρίς στις αρχές της αυστηρής αστυνομικής επιτήρησης , τον έλεγχο του Τύπου και τις διώξεις των αντιφρονούντων, προέβαινε διαρκώς σε όλο και πιο αυστηρά μέτρα, οδηγώντας την αντιπολίτευση σε μια συστράτευση, που σύντομα απέκτησε εθνικό χαρακτήρα. Όλη αυτή η κατάσταση, σε μια εποχή που τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ταλαιπωρημένα από τα χρόνια που είχαν προηγηθεί, περίμεναν με αγωνία έναν «σωτήρα» που θα έδινε λύσεις στα προβλήματα της καθημερινής τους ζωής, επέφερε νέους κραδασμούς.

Η επιστολή του Οδυσσέα Ανδρούτσου προς τους Γαλαξειδιώτες (22 Μαρτίου 1821)

Η ακόλουθη επιστολή στάλθηκε από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο από την Πάτρα προς τους προκρίτους του Γαλαξιδίου, προτρέποντας τους να συμπράξουν στο ξέσπασμα της επανάστασης στην Ρούμελη.

***

Ἀγαπητοί μου Γαλαξιδιῶται,

Ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ ἁρπάσωμεν τὰ ὅπλα μίαν ἡμέραν καὶ νὰ ριφθῶμεν κατὰ τῶν τυράννων μας.

Τί τὴν θέλομεν, ἀδελφοί μου, τὴν πολυπικραμένην ζωὴν τοῦ δούλου; Δὲν βλέπετε, ὅτι δὲν μᾶς ἀπέμεινε τίποτε; Καὶ αὐταὶ αἱ ἐκκλησίαι μας ἔγιναν τζαμιὰ καὶ στάβλοι τῶν Τούρκων. Δὲν εἶναι πρέπον νὰ σταυρώσωμεν τὰς χεῖρας. Ἄς ἐρωτήσωμεν τὴν καρδίαν μας καὶ ὅ,τι ἀποφασίσωμεν, νὰ τὸ βάλωμεν ἐμπρὸς σύντομα. Ἄν βραδύνωμεν, θὰ μετανοήσωμεν καὶ τότε ἄδικα θὰ κτυπῶμεν τὴν κεφαλὴν μας.

Τὴν ἐποχὴν αὐτὴν ἡ Τουρκία εἶναι ἀπησχολημένη εἰς πολέμους. Ἄς ὠφεληθῶμεν ἀπὸ τὴν περίστασιν αὐτήν, τὴν ὁποίαν μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς εἰσακούων τα δίκαια παράπονά μας.

Εἰς τὰ ὅπλα, ἀδελφοί! Ἤ νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἦ νὰ ἀποθάνωμεν ὅλοι. Καλύτερον θάνατον δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἐπιθυμήσῃ Ἕλλην καὶ χριστιανός. Ἐγώ, καθὼς γνωρίζετε, ἠμπορῶ νὰ ζήσω λαμπρὰ μὲ πλούτη καὶ τιμὰς καὶ δόξαν. Ὅ,τι καὶ ἂν ζητήσω, οἱ Τοῦρκοι προθύμως θὰ μοῦ τὸ δώσουν, διότι φοβοῦνται τὸ σπαθὶ τοῦ Ἀνδρούτσου. Ἀλλὰ σᾶς λέγω τὴν ἀλήθειαν, ἀδελφοί μου, δὲν θέλω νὰ καλοπερνῶ ἐγὼ καὶ τὸ Γένος μου νὰ ὑποφέρῃ εἰς τὴν δουλείαν.

Ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον μοῦ γράφουν, ὅτι εἶναι ὅλοι ἓτοιμοι μὲ τὰ παλικάρια των. Θέλω ὅμως νὰ εἶμαι βέβαιος, ὅτι θὰ μὲ ἀκολουθήσετε. Ἄν κάμετε σεῖς ἀρχὴν ἀπὸ τὸ ἕν μέρος καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὸ ἄλλο, θὰ σηκωθῇ ὅλη ἡ Ρούμελη.

Περιμένω ἀπάντησιν μὲ τὸν κομιστὴν τῆς ἐπιστολῆς μου.

Τὴν μπαρούτην καὶ τὰ βόλια τὰ ἔλαβα καὶ τὰ ἐμοίρασα.

22 Μαρτίου 1821

Σᾶς χαιρετῶ καὶ σᾶς γλυκοφιλῶ
Ὁ ἀγαπητός σας
Ὀδυσσεὺς Ἀνδροῦτσος

Πηγή : Αναγνωστικό ΣΤ΄Δημοτικού 1943

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (11 Μαΐου 1771 – 22 Μαΐου 1825)

Ελαιογραφία της Μπουμπουλίνας, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (11 Μαΐου 1771 – 22 Μαΐου 1825) ήταν Ελληνίδα ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Με καταγωγή από την αρβανίτικη κοινότητα της Ύδρας, η Λασκαρίνα Πινότση, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της, Παρασκευώ (Σκεύω), επισκέφθηκε τον σύζυγό της και πατέρα της Λασκαρίνας, Σταυριανό Πινότση, ο οποίος ήταν ετοιμοθάνατος και είχε φυλακιστεί εκεί από τους Τούρκους επειδή είχε συμμετάσχει στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-1770, τα γνωστά Ορλωφικά.

Μετά τον θάνατο του πατέρα της, επέστρεψε μαζί με την χήρα μητέρα της στην Ύδρα όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια. Ύστερα μετακόμισαν στις Σπέτσες, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον εντόπιο καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλώφ^.

Από την παιδική της ηλικία η Λασκαρίνα είχε πάθος με την θάλασσα και με τις ιστορίες ναυτικών, καθώς και με τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους που ήταν υπό τουρκικό ζυγό για 400 περίπου χρόνια.

Παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1788 όταν ήταν 17 χρονών, τον Δημήτριο Γιάννουζα (σκοτώθηκε το 1797), με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ο Δημήτριος Μπούμπουλης, τον οποίο παντρεύτηκε σε ηλικία 30 ετών το 1801 και από τον οποίο πήρε και το όνομα και έγινε γνωστή ως «Μπουμπουλίνα».

Σκουριες κι Ιερισσος γεννουν επαναστατες ! Αγνωστοι Ιερισσιωτες αγωνιστες του 1821

 

Άγνωστοι Ιερισσιώτες αγωνιστές κατά την επανάσταση του 1821

Όταν αναφέρεται κάποιος στη συμβολή της Ιερισσού και γενικότερα της περιοχής στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, το μυαλό όλων πηγαίνει στον περίφημο Καπετάν Γιαγλή. Ο Γεώργιος Γιαγλής του Θεοδώρου και της Ασημίνας ή Καπετάν Γιαγλής, όπως είναι ευρύτερα γνωστός, γεννήθηκε στην Ιερισσό το 1869 και εκοιμήθη στο Ιβηρίτικο κελί του Τιμίου Προδρόμου, με το όνομα Γαβριήλ, το 1944. Ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που γνωρίζουν πως ο Καπετάν Γιαγλής δεν είναι παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου από μια πλειάδα συμπατριωτών μας που έδωσαν δυναμικά το παρόν στους αγώνες για την ελευθερία του υπόδουλου γένους γενικά και της ιδιαίτερης πατρίδας μας ειδικότερα, από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 1821. Το μικρό αυτό άρθρο εκτός από την απότιση φόρου τιμής στους “ξεχασμένους” συμπατριώτες μας, προσδοκά να αποτελέσει την αφορμή για την έναρξη μιας δημόσιας συζήτησης αρχικά και αν το επιτρέψουν οι συνθήκες μιας εκτενέστερης και πιο εμπεριστατωμένης έρευνας στη συνέχεια, για τη συμμετοχή των Ιερισσιωτών και γενικότερα των Χαλκιδικιωτών στους αγώνες για την ελευθερία της πατρίδας.

Στις 23 Μαρτίου του 1821 την ίδια ώρα που οι σπίθες της επανάστασης ξεπετάγονται σε κάθε γωνιά που ζουν υπόδουλοι Έλληνες, ο Εμμανουήλ Παπάς αποβιβάζεται στο Άγιο Όρος για την ετοιμασία της εξέγερσης. Ο μουτεσελίμης (αναπληρωτής του Πασά), Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ μπέης, πληροφορείται την άφιξη του Ε. Παπά στη χερσόνησο του Άθω και πηγαίνει ο ίδιος με μεγάλες δυνάμεις στην Ιερισσό με σκοπό να εισβάλει στο Άγιο Όρος. Επειδή δεν έχει σαφή στοιχεία για την προετοιμασία της επανάστασης, αφήνει φρουρά για να αφοπλίσει τους κατοίκους που, από ό, τι γνωρίζουμε ήταν πολύ καλά οπλισμένοι (Dr. Hunt 1801). Η καταπίεση των κατοίκων από τη φρουρά ήταν μεγάλη και αναγκάστηκαν πολλοί να καταφύγουν στα γύρω βουνά.

Ο δάσκαλος και Φιλικός Γεώργιος Λασσάνης (1793 – 1870)

Από Ερανιστής

Ο Γεώργιος Λασσάνης (1793 – 1870) ήταν λόγιος και πολιτικός από την Κοζάνη. Ο Γ. Λασσάνης ανέπτυξε δραστηριότητα ως συγγραφέας, δραματουργός, δάσκαλος ενώ παράλληλα συμμετείχε στην επανάσταση του 1821. Ήταν συνεργάτης του Αλ. Υψηλάντη και βοήθησε στην προετοιμασία της ελληνικής επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Μετά την ίδρυση του ελλήνικου κράτους κατέλαβε υψηλά αξιώματα.

Δημοσιεύουμε, σε νεοελληνική απόδοση, αποσπάσματα από το βιβλίο του φιλολόγου Παναγιώτη Λιούφη Ιστορία της Κοζάνης, έκδοση 1924.

Κείμενο: Παναγιώτης Λιούφης, απόδοση στα νέα ελληνικά: Δημήτρης Τζήκας*

Γεώργιος Λασσάνης

Ιερολοχίτης και πολιτικός άνδρας της νεότερης Ελλάδας. Γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1793· πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Λάσκος (Σαπουντζή) και μητέρα του η Αικατερίνη, θυγατέρα του Ιωάννη Χατζηκλήμου, ο οποίος ήταν και δικός μας προππάπος [σ.σ. του Λιούφη].

Μικρός στην ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος φονεύτηκε καθώς επέστρεφε στην πατρίδα απ΄ τη Βιέννη, όπου ασκούσε εμπόριο. Διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρα, διακρινόμενος μεταξύ των συμμαθητών του για την ευφυΐα και τις επιδόσεις του. Κατά την παιδική του ηλικία, κρύφτηκε στην οικία Καρατζά, μαζί με τη μητέρα του Αικατερίνη, η οποία ήταν ονομαστή για το κάλλος της και την καταζητούσε ο Αλή πασάς.

Σε ηλικία 20 ετών, μνηστεύτηκε την Αναστασία, θυγατέρα του Νικολάου, εξέχουσα στην ομορφιά και την αρετή. Εξαιτίας όμως νέας καταδίωξης του τυράννου των Ιωαννίνων, απομακρύνθηκε απ’ την Κοζάνη και κατέφυγε στον πεθερό του Τακιατζή στην Πέστη, όπου κι εργάστηκε για λίγον καιρό σ’ εμπορικά καταστήματα. Απ’ εκεί μετέβη στη Λειψία και συνέχισε τις σπουδές του.

Ο Γεώργιος Λασσάνης στην επίσημη σφραγίδα του Δήμου Κοζάνης

Φύση ζωηρή και πλήρης πατριωτικού ενθουσιασμού, έχοντας νωπά τα ίχνη της τυραννίας, δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος μπροστά στα γεγονότα της εποχής εκείνης. Εγκαίρως (από το 1817) μυημένος στη Φιλική Εταιρία εγκατέλειψε τη Γερμανία και αφίχθη στην Οδησσό το 1818, κι εκεί, με το πρόσχημα της διδασκαλίας, εργαζόταν για την ενίσχυση του μεγάλου σκοπού.

Στην Ελληνική Σχολή της Οδησσού, δίδασκε μαζί με τον Βαρδάλαχο και τον Γεννάδιο, εισήγαγε δε την αλληλοδιδακτική μέθοδο του Κλεόβολου. Στην Οδησσό έγραψε και τα εξής ποιήματα, κάποια με το ψευδώνυμο Γοργίδας Λυσανίας: 1) «Ελλάς», εν Μόσχα, 1820, 2) Αριστομένης και Γόργος, ποίημα Αυγούστου Λαφονταίνου εκ του Γερμανικού, μεταφρασθέν αύτοθι, 1820, 3) Αρμόδιος και Αριστογείτων, τραγωδία διδαχθείσα εν Οδησσώ, αλλά μη τυπωθείσα, 4) Προπαιδευτική εγκυκλοπαίδεια εξάτομος, τη συνεργασία του Γενναδίου. Πλην τούτων, έγραψε κάποιες διατριβές στον Λόγιο Ερμή.

Κατά τον Αύγουστο δε του 1820, αφού παραιτήθηκε απ’ τη διδασκαλία και ήρθε σε διάσταση με τον πεθερό του, λόγω της οποίας διέλυσε την μνηστεία με τη θυγατέρα του Τακιατζή, ακολούθησε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος είχε αναγνωριστεί αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας εν Κισνοβίω της Βεσσαραβίας· ο Λασσάνης έγινε γραμματέας του και υπασπιστής κατά την έκρηξη της Επανάστασης, ορίστηκε δε χιλίαρχος του Ιερού Λόχου. Μετά την καταστροφή στο Δραγατσάνι, ακολούθησε την τύχη του Αλέξανδρου Υψηλάντη.

Το ελληνικό έθνος δεν είναι πρόσφατη κατασκευή

Από Άρδην-Ρήξη

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μελέτη Μελετόπουλου, To ζήτημα του πατριωτισμού, το οποίο κυκλοφόρησε πέρυσι (σ.σ. 2010) από τις εκδόσεις Παπαζήση, δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 84.

Τά στερεότυπα καί οἱ ἰδεοληψίες τῆς «προοδευτικῆς» διανόησης

«Θά ᾽ρθει πρῶτα ἕνα ψευτορωµέϊκο˙
νά µήν τό πιστέψεις. Θά φύγει πίσω».

Κοσµᾶς Αἰτωλός

Μία ὀλιγάριθµη ἀλλά πανταχοῦ παροῦσα ὁµάδα πανεπιστηµιακῶν, δηµοσιογράφων, διανοουµένων καί πολιτευτῶν ἐπιχειρεῖ τά τελευταῖα χρόνια µέ συστηµατικό καί ἐπίµονο τρόπο νά ἐπηρεάσει τήν κοινή γνώµη καί ἰδιαίτερα τήν νεολαία καί νά µεταβάλει τήν ἱστορική συνείδηση καί τούς πολιτικούς προσανατολισµούς τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Προωθεῖ καινοφανεῖς ἀπόψεις γιά γεγονότα µείζονος σηµασίας, ὅπως ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση, ἀλλά καί ὑποστηρίζει συγκεκριµένες θέσεις γιά τίς σύγχρονες ἑλληνοτουρκικές σχέσεις, τό Κυπριακό, τήν ἐνταξιακή πορεία τῆς Τουρκίας πρός τήν Εὐρωπαϊκή ῞Ενωση, τήν ὑποτιθέµενη ὕπαρξη µειονοτήτων στό ἐσωτερικό τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τήν ἀπόδοση ρατσιστικῶν καί σωβινιστικῶν χαρακτηριστικῶν στόν ἑλληνικό λαό, τήν σχέση µας µέ τήν Ὀρθοδοξία καί πολλά ἄλλα. Ἡ ἀπήχηση αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων στήν ἑλληνική κοινωνία εἶναι ἐλάχιστη, ἀφοῦ ὅλες οἱ ἔγκυρες µετρήσεις τῆς κοινῆς γνώµης δείχνουν µία συντριπτική κυριαρχία τοῦ πατριωτικοῦ αἰσθήµατος καί τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν σέ ὅλες τίς ἡλικίες καί τίς κοινωνικές ὁµάδες. Παρά ταῦτα, ἡ προσπάθεια χονδροειδοῦς ἀναθεώρησης τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, µαζί µέ τήν προώθηση «ἐναλλακτικῶν» ἀπόψεων στά ἐθνικά µας θέµατα, ἔχουν προκαλέσει κατά καιρούς µεγάλες ἀντιδράσεις καί τήν ὀργή τῆς κοινῆς γνώµης. []

Κεντρικό στοιχεῖο αὐτῆς ὅλης τῆς πολιτικῆς «φιλοσοφίας» εἶναι ἡ ἐπίθεση στήν ἔννοια τῆς Πατρίδας καί στό πατριωτικό συναίσθηµα. ῎Εχουν καταβληθεῖ ἀπό τούς κύκλους αὐτούς ἐπίµονες προσπάθειες νά ταυτισθεῖ ὁ Πατριωτισµός µέ τόν ἐθνικισµό, τόν σωβινισµό, τόν ρατσισµό, τήν µισαλλοδοξία. Κάθε αὐτονόητη, ἀκόµη καί ἡ µετριοπαθέστερη, ἄποψη γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς ἐθνικῆς µας κυριαρχίας καί τήν ἀντιµετώπιση ξένης ἐπιβουλῆς συκοφαντεῖται ὡς «ἐθνικιστική ὑστερία» καί ἀντιπροτείνεται ὁ «διάλογος» γιά τά κυριαρχικά µας δικαιώµατα, ὁ κατευνασµός κ.λπ. Λογική ἀπόληξη παρόµοιων ἀντιλήψεων, βεβαίως, εἶναι ἡ διαµόρφωση ἑνός κλίµατος αὐτοενοχοποίησης καί παθητικῆς ἀποδοχῆς τῶν ἀµφισβητήσεων τῆς ἐθνικῆς µας ὑπόστασης. Καί ἡ ἀποδυνάµωση τοῦ πνεύµατος ἀντίστασης στίς ἀπειλές πού πάντοτε ὑπῆρχαν καί πάντοτε θά ὑπάρχουν, στόν ταραγµένο κόσµο πού πορευόµαστε ὡς ἔθνος ἐπί χιλιάδες χρόνια.

῎Αλλοθι καί ἀφορµή τῆς ἐπίθεσης ὁρισµένων προσώπων καί ὁµάδων ἐναντίον τοῦ πατριωτικοῦ αἰσθήµατος, τῆς ἔννοιας τοῦ ῎Εθνους καί ὅλων τῶν ἐθνικῶν συµβόλων, εἶναι ἀσφαλῶς ἡ κατάχρησή τους ἀπό τήν δικτατορία τῶν συνταγµαταρχῶν (1967-1974). Οἱ συνταγµατάρχες κατασκεύασαν ἕνα κάπηλο ἰδεολογικό προσωπεῖο χρησιµοποιώντας τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὅπως τό Εἰκοσιένα, τό Σαράντα, τό τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οἰκογένεια κ.λπ.

῎Ετσι, µόλις κατέρρευσε τό δικτατορικό καθεστώς, τό 1974, ἡ κατάχρηση αὐτή τῶν ἐθνικῶν συµβόλων ἀπό τήν δικτατορία ἔδωσε τό «δικαίωµα» σέ κάποιους κύκλους νά ἐπιτεθοῦν ὄχι µόνον ἐναντίον τοῦ στρατοκρατικοῦ αὐταρχισµοῦ, ἀλλά καί τῶν συµβόλων πού αὐτός καταχράστηκε.

∆ιάφοροι πανεπιστηµιακοί, δηµοσιογραφοῦντες ἱστορικοί κ.λπ., [ ] ἀντέγραψαν καί εἰσήγαγαν ἀτελῶς κάποιες ἄσχετες πρός τά ἑλληνικά δεδοµένα θεωρητικές κατασκευές ἀπό τήν Εὐρώπη καί τίς ΗΠΑ ἤ ξεσήκωσαν κάποιες πολιτικῶς ὀρθές ἰδέες τῆς µόδας ἀπό πολιτικά περιοδικά τῆς Νέας Ὑόρκης ἤ τοῦ ῎Αµστερνταµ καί τίς ὕψωσαν ὡς λάβαρο πανεπιστηµιακῆς σταδιοδροµίας καί ἐπιστηµονικῆς ἀνέλιξης. Καί βρῆκαν στόν κλειστό τους χῶρο εὐνοϊκή ἀνταπόκριση, διότι στήν πανεπιστηµιακή µας κοινότητα ἡ ἄκριτη εἰσαγωγή θεωριῶν (ὅπως καί καταναλωτικῶν προϊόντων) ἀπό τό ἐξωτερικό, πού ὑποκαθιστᾶ τήν κοπιαστική παραγωγή τους, ἔχει δυστυχῶς µακρά παράδοση.

Αναστάσιος Λαυρέντζος: Έφτασε η ώρα να απαντηθεί το ερώτημα που τέθηκε το 1204

Από Ινφογνώμων Πολιτικά

Το 1204 ήταν ίσως η πιο σημαντική χρονιά για τον ελληνισμό. Ήταν η χρονιά της πρώτης άλωσης της Κωνσταντινούπολης, όταν η πόλη ήταν ακόμη η Νέα Υόρκη του Μεσαίωνα και όχι η σκιά του εαυτού της που έπεσε αργότερα στους Οθωμανούς.

Από την άποψη αυτή το 1204 ήταν απείρως πιο σημαντικό από το 1453, αλλά με βάση το ιστορικό ερώτημα που έθεσε, πιο σημαντικό και από το 1821… Σε αυτό το ερώτημα θα αναφερθούμε στη συνέχεια και θα δείξουμε ότι ήλθε η ώρα να απαντηθεί οριστικά σήμερα…

Το 1204 η ανικανότητα, αλλά και η ανενδοίαστη βουλιμία ενός πολιτικού συστήματος που θυσίασε καθετί συλλογικό και μακροπρόθεσμο στον βωμό του πρόσκαιρου και του ατομικού, έφερε έξω από τα τείχη της Βασιλεύουσας τις ορδές των σταυροφόρων. Αυτοί δεν είχαν παρά να λεηλατήσουν (με ασύλληπτη βαρβαρότητα για χριστιανούς…) μια πόλη της οποίας τον πλούτο δεν είχαν καν φανταστεί. Θα πετύχαιναν έτσι την πρώτη μεγάλη αποικιακή τους κατάκτηση.

Είχαν προηγηθεί 80 χρόνια βυζαντινής παρακμής, εμφυλίων συγκρούσεων και αλληλοϋπονομεύσεων μεταξύ της αυλικής γραφειοκρατίας και της στρατιωτικής αριστοκρατίας, οι οποίες οδήγησαν σε μια ταχύτατη (για τα δεδομένα της εποχής) συρρίκνωση της αυτοκρατορίας. Ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει πόσο εύκολα και πόσο γρήγορα χάθηκε την περίοδο αυτή μια τεράστια γεωγραφική έκταση με συμπαγείς ελληνικούς και ελληνόφωνους πληθυσμούς όπως η Μ.Ασία. Κι όμως, τυφλωμένοι από το πάθος τους οι ντόπιοι διεκδικητές της εξουσίας και του πλούτου, δεν δίστασαν να παραδώσουν ακόμη και τα κλειδιά μεγάλων μικρασιατικών πόλεων, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη στρατιωτική συνδρομή των Τούρκων φυλάρχων στους εμφύλιους πολέμους τους. Αργότερα θα ερχόταν και η ώρα των σταυροφόρων…

Οι προεργασίες της Επανάστασης του 1821: Από την Αικατερίνη στον Ναπολέοντα

Από Άρδην-Ρήξη

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ.84 με αφιέρωμα “1821, ξαναγράφοντας την ιστορία, μια απάντηση στο ντοκιμαντέρ του Σκάι” .

Ο Κοραής και ο Ρήγας σώζουν την Ελλάδα, του Θεόφιλου

Ένα από τα ισχυρότερα δήθεν επιχειρήματα του κυρίου Βερέμη και των συν αυτώ για την άμεση συνάρτηση της Ελληνικής Επανάστασης με τη… γαλλική είναι η αναφορά στον Αδαμάντιο Κοραή ως μετακενωτή της Γαλλικής Επανάστασης στην Ελλάδα και ως εφευρέτη του όρου «Έλληνες». Ωστόσο, είναι πασίγνωστο πως ο Κοραής δεν ενέκρινε τον όρο «Έλληνες» και υποστήριζε το «γραικός», ενώ έχει ιδιαίτερη σημασία να καταδειχθούν και οι πραγματικές του απόψεις περί της Ρωσίας και της Γαλλικής Επανάστασης. Από το προς έκδοση βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Ο Ρήγας Βελεστινλής και η εποχή του, δημοσιεύουμε ένα σχετικό κεφάλαιο.

Άρδην

Ο Κοραής και η Ρωσία

Ο Κοραής ήταν ένας λόγιος που θαύμαζε και αγαπούσε τη Γαλλία και τον Διαφωτισμό. Ταυτόχρονα όμως ήταν Έλληνας ‒«Γραικός»‒ και κατά συνέπεια αναγκασμένος να υποστηρίζει όποια μεγάλη δύναμη ενίσχυε τους Έλληνες και τα δίκαιά τους. Έτσι, σε όλη τη διάρκεια του πολέμου των τριών Ιμπερίων [1], δείχνει στις επιστολές του, τη συμπάθειά του προς τους Ρώσους και την αυτοκράτειρα, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, και εύχεται τη βοήθειά τους για την απελευθέρωση του γένους. Επανειλημμένα καταφέρεται εναντίον των ευρωπαϊκών δυνάμεων που επιθυμούν την ακεραιότητα της οθωμανικής Αυτοκρατορίας και παρεμποδίζουν τις προσπάθειες της Αυστρίας και της Ρωσίας να τη διαμελίσουν, όπως είχαν συμφωνήσει, κηρύσσοντάς τους τον πόλεμο ή απειλώντας τους ότι θα το πράξουν. Και πράγματι, οι συνασπισμένες δυνάμεις της Σουηδίας, της Πρωσίας, της Αγγλίας, της Ολλανδίας και της Ισπανίας ‒με τη συνεπικουρία και των Γάλλων, την οποία μάλλον αποσιωπά ο Κοραής‒ θα διασώσουν για μια ακόμα φορά τον «μεγάλο ασθενή» της Ευρώπης. Ήδη, το 1788, θα παρεμποδίσουν την έλευση του ρωσικού στόλου στη Μεσόγειο μέσω της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας, υποχρεώνοντας τον Κατσώνη να παλεύει σχεδόν μόνος του εναντίον των Τούρκων. Η Σουηδία θα κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ρωσίας και η Ισπανία θα απειλεί πως δεν θα αφήσει τα ρώσικα πλοία να διέλθουν από το Γιβραλτάρ:

Τὰ πολεμικὰ πλοῖα τῆς Ῥωσσίας εἶναι 18 τῆς Λίνεας λεγόμενα, καί ἄλλα τοσαῦτα σχεδὸν δευτέρας καί τρίτης κλάσεως· δὲν ἐκίνησαν ἀκόμα ἀπὸ τὸ Κρονστάδ· εἶναι ὅμως μεγάλη ἡ ὑποψία ὅτι ἡ Ἰσπανία μελετᾶ νὰ τὰ ἐμποδίση δυναστικῶς. (Μομπελιέ, 13 Ἀπριλίου 1788) [2]…

Ἠξεύρης ὅτι ἡ Σουηκία ἐκήρυξεν ἀνελπίστως τὸν πόλεμον κατὰ τῆς Ρωσίας· [ ] ἠξεύρεις ὅτι ἡ Προυσία ἀπειλεῖ καί αὐτὴ νὰ ἐγερθῇ κατὰ τῶν δύο αὐτοκρατόρων, ἄν αὐτοὶ δὲν ἀφήσωσι τὸν καλόν σου Τοῦρκον εἰς ­ἡσυχίαν (Παρίσι, 15 Σεπτεμβρίου 1788) [3].

H Πολιορκία της Ακρόπολης και οι μάχες του 1827

Από Άρδην-Ρήξη

Η πολιορκία της Ακρόπολης από τον Κιουταχή – Ιωάννης Μακρυγιάννης – Παναγιώτης Ζωγράφος

του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από το Άρδην τ. 91

Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, τον Απρίλιο του 1826, η ελληνικές δυνάμεις στη Στερεά Ελλάδα είχαν βρεθεί σε πραγματικά δύσκολη θέση. Οι τουρκο-αιγυπτιακές δυνάμεις του Ιμπραήμ βρίσκονταν στην Πελοπόννησο από το 1925, όπου και διεξαγόταν σκληρός αγώνας για την επιβίωση της ελληνικής επανάστασης. Αμέσως μετά τη νίκη στο Μεσολόγγι, ο Μεχμέτ Ρεσίτ πασάς ή Κιουταχής, έχοντας διασφαλίσει τη Δυτική Στερεά, στράφηκε εναντίον της Αθήνας, του μοναδικού οχυρού που κατείχαν, πλέον, οι επαναστάτες. Με μια δύναμη 30 χιλιάδων στρατιωτών και με την υποστήριξη πολιορκητικών πυροβόλων και ιππικού, έφτασε στην Αθήνα στις 3 Ιουλίου και στρατοπέδευσε έξω από την πόλη, στο Μενίδι. Παράλληλα, τοποθέτησε ιππικό και φρουρές γύρω από το οχυρό, έτσι ώστε να αποκλείσει κάθε επαφή των αμυνόμενων με την υπόλοιπη Αττική και ξεκίνησε, χωρίς καθυστέρηση, την πολιορκία της πόλης.

Οι λόγοι που ο Κιουταχής βιαζόταν ήταν το ότι είχε πληροφορηθεί την ανάθεση της αρχιστρατηγίας των ελληνικών δυνάμεων της Στερεάς Ελλάδας στον Γεώργιο Καραϊσκάκη, ο οποίος συγκέντρωνε δυνάμεις από ολόκληρη την ελληνική επικράτεια για ενδεχόμενη αντεπίθεση, αλλά και οι γενικότερες εξελίξεις στο διπλωματικό πεδίο. Η τουρκική πλευρά είχε λάβει εσωτερική πληροφόρηση από τον Αυστριακό πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη, πως οι Μεγάλες Δυνάμεις προσανατολίζονταν στην αναγνώριση ελληνικού κράτους, μόνο όμως στις περιοχές που ήταν επαναστατημένες, και αδημονούσε έτσι να σβήσει την επανάσταση στη Στερεά μια και καλή.

Στις 12 Ιουλίου, οι πολιορκημένοι Αθηναίοι, με αρχηγό τον Γιάννη Γκούρα, απορρίπτουν το τελεσίγραφο παράδοσης του Κιουταχή και η μάχη αρχίζει με δριμύ βομβαρδισμό των ελληνικών οχυρών. Το ίδιο βράδυ διεισδύει στην Αθήνα μαζί με εβδομήντα πολεμιστές και ο γνωστός από τη δράση του στο Μεσολόγγι Κώστας Χορμοβίτης, ο επονομαζόμενος και Λαγουμιτζής, ο οποίος ειδικεύεται στη διάνοιξη λαγουμιών κάτω από τις εχθρικές θέσεις, τις οποίες ανατινάζει, ανατρέποντας τα επιθετικά σχέδια των πολιορκητών. Την 1η και 2η Αυγούστου οι βομβαρδισμοί στους πύργους εντείνονται, έτσι ώστε οι αμυνόμενοι να μην προλαβαίνουν να επισκευάζουν τις ζημιές, και τα χαράματα της 3ης Αυγούστου, 5 χιλιάδες Τούρκοι, ποτισμένοι με ρούμι και ρακί εφορμούν άτακτα εναντίον των ελληνικών οχυρώσεων. Η πρώτη επίθεση αποτυγχάνει, αλλά ο βομβαρδισμός των προηγούμενων ημερών έχει δημιουργήσει ρήγματα στην πύλη των Αχαρνών, από τα οποία τα εχθρικά στρατεύματα μπαίνουν στην πόλη. Οι μάχες διεξάγονται πλέον σώμα με σώμα και η φρουρά οπισθοχωρεί στη δεύτερη οχυρωματική γραμμή στην Ακρόπολη, όπου η εχθρική επίθεση αποκρούεται, με βαριές απώλειες για τους επιτιθέμενους.

Βίκτωρ Ουγκώ: Ο Γάλλος βάρδος του μεγαλείου της Ελληνικής Εθνικής Ιδέας

Από Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

Ο μεγάλος μυθιστοριογράφος και ποιητής Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) υπήρξε ένας συνεπής αναγνώστης των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και ανυπόκριτος θαυμαστής τους. Στα γραπτά του έκανε δεκάδες κολακευτικές αναφορές στα έργα τους, τα οποία και τοποθετούσε στην κορυφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Π.χ. έγραφε για τον Όμηρο:

Ο Όμηρος είναι η μεγαλοφυΐα που λύνει αυτό το ωραίο πρόβλημα της Τέχνης, το ωραιότερο ίσως απ΄όλα, την αληθινή απεικόνιση της ανθρωπότητας, που κατορθώνεται με την μεγέθυνση του ανθρώπου, δηλαδή με την γενεσιουργία του πραγματικού μέσα στο ιδανικό. Μύθος και Ιστορία υπόθεση και παράδοση, χίμαιρα και επιστήμη, συνθέτουν τον Όμηρο. Δεν έχει βάθος και γελάει. όλα τα βάθη των παλαιών εποχών μετακινούνται, αχτινοβολούν φωτισμένα, στο απλόχερο γλαυκό διάστημα του πνεύματος αυτού…

Ο Ελληνικός πολιτισμός με την ποίηση και την τέχνη είχε τέτοια δύναμη, ώστε πολλές φορές νικούσε και τον πόλεμο. Οι Σικελοί, λέει ο Πλούταρχος, εξαιτίας του Νικία, ελευθέρωναν τους Έλληνες αιχμαλώτους που τραγουδούσαν στίχους του Ευρυπίδη.

Ο ρομαντισμός του Ουγκώ και η πίστη του στις Ιδέες ως αυθύπαρκτες έννοιες που καθορίζουν την Ιστορία και τον πολιτισμό, τον έστρεψε σταδιακά υπέρ του αναδυόμενου Ελληνικού Έθνους ως αληθινού συνεχιστή του Αρχαίου Ελληνικού κλέους. «Ο κόσμος είναι μία διεύρυνση της Ελλάδος και η Ελλάς είναι ο κόσμος σε σμίκρυνση» έλεγε χαρακτηριστικά. Ως γνήσιος πνευματικός άνθρωπος προσπαθούσε να αναδείξει την υπεροχή του Πνεύματος έναντι της Ύλης και ως αξιοσημείωτο παράδειγμα θεωρούσε την διάρκεια και την διαχρονική επικαιρότητα του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος έναντι της προσωρινότητας άλλων εμπορικών και οικονομοκεντρικών Αρχαίων πολιτισμών.

Γιώργος Σεφέρης : Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης

Ο Γιώργος Σεφέρης το 1963

Ο Νομπελίστας μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, έζησε στην Αίγυπτο – με μικρά διαλείμματα απουσίας – στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από το 1941 έως το 1944, ως διπλωματικός υπάλληλος του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος, και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τους Έλληνες πάροικους, και να ανακαλύψει την πνευματική πλευρά της ελληνικής κοινότητας.

Κατά την παραμονή του στην Αίγυπτο, έδωσε, μεταξύ άλλων, την περίφημη διάλεξή του για τον Μακρυγιάννη που παρουσιάζουμε σήμερα. Η διάλεξη δόθηκε στις 16 Μαΐου 1943 στο “Ριάλτο” της Αλεξάνδρειας και επαναλήφθηκε στις 19 Μαΐου στο Κάιρο.

Από MYRIOBIBLOS βιβλιοθήκη

Πηγή: Γιώργου Σεφέρη, «Δοκιμές», εκδ. Ίκαρος, Αθήναι 1981 (4).

Κεφάλαιο 1

ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ συνοικία του Μακρυγιάννη την ξέρουν όλοι οι Αθηναίοι. Τη δράση του αγωνιστή του ’21, του πρωτεργάτη της Γ’ Σεπτεμβρίου και του κατάδικου των στρατοδικείων του Όθωνα, την ξέρουν όσοι μελέτησαν τα χρονικά της Επανάστασης και της βαυαροκρατίας. Είναι όμως λιγοστοί εκείνοι που πρόσεξαν πως ο Μακρυγιάννης μας άφησε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο -την ιστορία της ζωής του- ίσως επειδή ήταν ένας αγράμματος.

Τον Μακρυγιάννη των Απομνημονευμάτων τον αγάπησαν πραγματικά μερικοί νέοι που άρχισαν να δημοσιεύουν ύστερα από τη μικρασιατική καταστροφή. Δε νομίζω πως θα γελαστώ πολύ αν προσθέσω πως η φωνή του μπαίνει δειλά και ψιθυριστά στην ελληνική ζωή ανάμεσα στα 1925 και στα 1935. Κι αυτό δεν μπορούσε να φανεί στο πλατύ κοινό. Οι νέοι που μεγάλωσαν στον περασμένο παγκόσμιο πόλεμο και ήταν ακόμη στην ακμή της ηλικίας τους όταν άρχισε η σημερινή κρίση, δεν πρόφτασαν ούτε το έργο τους να ωριμάσουν ούτε να αποκαταστήσουν τη δική τους ιεραρχία πνευματικών αξιών όπως την ήθελαν. Και όμως είναι γνωστό σε όσους ενδιαφέρθηκαν να παρακολουθήσουν τα ελληνικά ρεύματα στα μεσοπολεμικά εκείνα χρόνια, πως με τη μικρασιατική καταστροφή αρχίζει στον τόπο μας μια περίοδος ιδεολογικών ισολογισμών και μετατροπών που μπορεί να παραβληθεί με την περίοδο, της αναμόρφωσης που ακολούθησε τον πόλεμο του ’97. Τις προσπάθειες αυτές τις σκέπασε ή τις ετοιμάζει οξύτερες ο σημερινός αγώνας. Γι’ αυτό και ο Μακρυγιάννης, που βρήκε μια φορά το δρόμο της καρδιάς των νέων, θα πρέπει να περιμένει να καθαρίσει πάλι ο ουρανός για να πάρει τη θέση που του αξίζει.

Αισθάνομαι -και πιστεύω πως το αισθανόσαστε και σεις -ότι με τέτοιες συνθήκες μου είναι δύσκολο, μέσα στο διάστημα μιας σύντομης ομιλίας, να σας πείσω για τη σημασία του βιβλίου του Μακρυγιάννη, ή τουλάχιστο να σας δείξω το μονοπάτι που ακολούθησα για να νιώσω ένα τόσο αγνοημένο έργο. Είμαι, με κάποιον τρόπον, ο πρώτος μάρτυρας που ακούτε για μιαν άγνωστη υπόθεση. Έτσι θα ήθελα να σας παρακαλέσω να προσέξετε χωρίς προκατάληψη τις λίγες περικοπές που θα σας διαβάσω από το κείμενο του Μακρυγιάννη και να μου δώσετε την καλή σας προαίρεση.

Ὁ ὑπερασπιστὴς τοῦ Γένους, Μακρυγιάννης ὡς σημερινὸ πρότυπο

Από Ῥωμαίϊκο Ὀδοιπορικό

Γράφει ὁ Γεώργιος Κ. Ἔξαρχος

Ἄν ποτὲ τοῦτος ὁ δύσμοιρος τόπος ἀναδείξει πέντε-δέκα νεοέλληνες, σίγουρα ὁ Μακρυγιάννης θὰ καταταχθεῖ ἀνάμεσά τους. Ὁ ρουμελιώτης στρατηγὸς ἀποτελεῖ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ ρωμηοῦ σὲ τοῦτον τὸν τόπο. Πρόκειται γιὰ μία ἀπὸ τὶς ἁγνότερες καὶ ἠρωικότερες μορφὲς ποὺ συνετέλεσαν στὸ «θαῦμα» τοῦ ΄21, προσωπικότητα ἀνιδιοτελῆ, ἑλληνορθόδοξη, μὲ ἔκδηλη τὴν λαικὴ εὐλάβεια. Ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ μᾶς ἦταν γνωστά, ἂν ὁ γενναῖος στρατηγὸς δὲν συνέγραφε τὸ ἐκπληκτικὸ κείμενο τῶν Ἀπομνημονευμάτων του. Σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο ὁ Μακρυγιαννης σημειώνει ἀναμνήσεις καὶ κρίσεις ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς Ἐπανάστασης ἕως τὸ ἔτος 1851. Τὸ ἔργο αὐτὸ ὁ ἀγωνιστὴς τὸ φύλαγε σὲ χειρόγραφες σημειώσεις στὸν κῆπο τοῦ σπιτιοῦ του.

Ὁ Γ. Βλαχογιάννης τὸ 1904 ἐξέδωσε, ἀφοῦ βεβαίως πρῶτα μετέγραψε τὸ ἔργο τοῦ Στρατηγοῦ.  Ὡστόσο τὸ ἔργο αὐτὸ θὰ ἔμενε περαιτέρω στὴν ἀφάνεια ἂν ὁ Γ. Σεφερης τὸ 1943 δὲν διέγειρε μέσα ἀπὸ ἄρθρα καὶ ἐργασίες του τὸ ἐνδιαφέρον ὄχι μόνο μεγάλου κύκλου διαννοουμένων ἀλλὰ καὶ τοῦ εὐρυτέρου κοινοῦ γιὰ τὸν Μακρυγιαννη. Ὁ νομπελίστας μας ποιητὴς γράφει: «τὸ Α καὶ τὸ Ω στὴν ζωὴ μου εἶναι ὁ Μακρυγιάννης…». Ὁ Σεφέρης λοιπόν, τολμᾶ νὰ ταυτίσει τὸν Στρατηγὸ μὲ τοὺς ἀρχαίους ἕλληνες συγγραφεῖς, καὶ θεωρεῖ πὼς τὰ Ἀπομνημονεύματα εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Παπαδιαμάντη τὸ μεγαλύτερο κατόρθωμα τοῦ πεζοῦ λόγου στὴν νέα ἑλληνική. Ὁ Κ Ζουράρις ὑποστηρίζει «…ἐὰν τὸ γραπτό του εἶχε γραφῆ σὲ μία ἐποχὴ ὁπού ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἡ ἑλληνικὴ γραμματεία θὰ εἶχαν τὴν ἴδια καθολικότητα ἢ οἰκουμενικότητα μὲ τὴν ἐποχὴ τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδας, τότε ὁ Μακρυγιάννης θὰ ἐβάραινε τὸ ἴδιο –ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς ἐπιστημονικῆς ἐγκυρότητας καὶ τῆς διαμορφώσεως τῶν σχημάτων τῆς πολιτικης– μὲ τὸν παγκόσμιο Θουκυδιδη1.»Τὸ 1983 ἕνα ἄλλο χειρόγραφο τετράδιο βλέπει τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας. Στὰ «Ὁράματα καὶ Θαύματα» ὁ Μακρυγιάννης περιγράφει προσωπικὰ βιώματα καὶ ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες μέσα ἀπὸ τὴν καθημερινότητα. Τὸ δεύτερο αὐτὸ «πόνημα» τοῦ Στρατηγοῦ καταδεικνύει περίτρανα πὼς ὁ ἴδιος ἦταν φορέας τῆς Κολλυβαδικῆς Ἀσκητικῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως (μαζὶ μὲ τὸν Παπουλάκο καὶ τὸν Κοσμᾶ Φλαμιάτο) καὶ ἄξιος συνεχιστὴς τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Νοταρᾶ, τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων κ.ἂλ.

Σαν σήμερα ο θάνατος του στρατηγού Μακρυγιάννη τον Απρίλιο του 1864

Από Έλληνες Μαχητές

Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του, η οποία υπογράφεται από τον Δήμαρχο Αθηναίων Εμμανουήλ Κουτσικάρη ως Ληξίαρχη, ανάφερει πως απεβίωσε «ο Αντιστράτηγος Ιωάννης Μακρηγιάννης ετών 68 έγγαμος σύζυγος Αικατερίνης υπό γενικής ατροφίας».

Ο Γιάννης Μακρυγιάννης του Δημητρίου και της Βασιλικής γεννήθηκε στο Αβορίτι Δωρίδας τον Ιανουάριο του 1797. Το πραγματικό όνομα του ήταν Ιωάννης Τριανταφύλλου (ή Τριανταφυλλοδημήτρης – το Μακρυγιάννης είναι παρωνύμιο που οφειλόταν στο ψηλό ανάστημά του). Το 1804 σε ηλικία 7 ετών αναγκάστηκε να καταφύγει με την οικογένειά του στη Λιβαδειά, ύστερα από το φόνο του πατέρα του από τουρκαλβανούς του Αλή Πασά.

Από τότε αναγκάστηκε να δουλέψει για να επιβιώσει και πέρασε επώδυνα και στερημένα παιδικά χρόνια. Αρχικά εργάστηκε ως ψυχογιός ως το 1811. Το 1811 εγκαταστάθηκε στην Άρτα, όπου δούλεψε αρχικά ως επιστάτης στο υποστατικό του συμπατριώτη του Θανάση Λιδωρίκη και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το εμπόριο και απέκτησε αξιόλογη περιουσία, την οποία πρόσφερε αργότερα στον Αγώνα.Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το 1821 οργάνωσε στρατιωτική ομάδα 18 ανδρών από την Άρτα και εντάχθηκε στο σώμα του Γώγου Μπακόλα. Συμμετείχε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις δείχνοντας ιδιαίτερη ανδρεία και μεγάλες στρατιωτικές ικανότητες και διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση. Πολέμησε σε πολλές μάχες, τραυματίστηκε πολλές φορές, συχνά βαριά. Οι πληγές του οδήγησαν το κορμί του σε σταδιακή σήψη, η οποία τον συνόδευε για την υπόλοιπη ζωή του. Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους και την άφιξη του Καποδίστρια το 1828 διορίστηκε Γενικός Αρχηγός της Εκτελεστικής Δύναμης της Πελοποννήσου, θέση την οποία έκρινε ως υποτιμητική σε σχέση με τη συνολική προσφορά του και η οποία τον οδήγησε σε πικρία.

Την περίοδο εκείνη ο Μακρυγιάννης έμαθε να γράφει, και άρχισε στις 26 Φεβρουαρίου 1829 να γράφει τα Απομνημονεύματά του, τα οποία θεωρήθηκαν από τους ιστορικούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας ως πρότυπο γλωσσικού ύφους και αφηγηματικής τεχνικής και τον τοποθέτησαν στο χώρο του έντεχνου λόγου. Το 1831 μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, τον οποίο θεωρούσε υπαίτιο για την άδικη στάση του κράτους έναντι των αγωνιστών του ’21, αποδέχθηκε με ενθουσιασμό την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας. Απογοήτευση δοκίμασε και από τη στάση του Όθωνα και από τον τρόπο διακυβέρνησης της Αντιβασιλείας. Τότε αποσύρθηκε στο σπίτι του (στη σημερινή περιοχή της Αθήνας που φέρει το όνομά του) μαζί με τη γυναίκα του Αικατερίνη Σκουζέ, με την οποία απέκτησε δώδεκα παιδιά, 10 αγόρια και δύο κορίτσια. Επανήλθε στον πολιτικό χώρο λίγο αργότερα και ως το 1834 εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας, η οποία ήδη είχε γίνει πρωτεύουσα του κράτους.

Οι ενέργειές του για παραχώρηση Συντάγματος οδήγησαν σε κατ’ οίκον περιορισμό του, συνέχισε ωστόσο να αγωνίζεται και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Το 1851 συνελήφθη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και ύστερα από δίκη καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του τελικά δεν εκτελέστηκε και ο ίδιος αποφυλακίστηκε το 1854 με ενέργειες του Δ. Καλλέργη. Από τότε αποσύρθηκε στο σπίτι του και μόνο μετά την έξωση του Όθωνα ξαναπήρε τιμητικά τον τίτλο του υποστράτηγου και το 1864 του αρχιστράτηγου. Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε πληρεξούσιος Αττικής με απόφαση της Εθνικής Συνέλευσης. Η υγεία του όμως ήταν κλονισμένη από τις κακουχίες, τους τραυματισμούς κατά την Επανάσταση και τις σκληρές συνθήκες της φυλακής. Έτσι εγκατέλειψε την ενεργό δράση και αποσύρθηκε στο σπίτι του. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1864. Στο λογοτεχνικό του έργο ανήκουν επίσης τα Οράματα και θάματα, γραμμένα κατά τη διετία 1851 – 1852.

Η διχόνοια (με αφορμή την Μάχη της Αγίας Μαρίνας – Απρίλιος 1822)

Απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη

Άνοιξη του 1822. Μετά την πτώση του Αλή Πασά οι τουρκικές δυνάμεις είναι ελεύθερες να ασχοληθούν με τους επαναστατημένους Έλληνες. Τη θέση του Χουρσίτ Πασά έχει πάρει ο Ομέρ Βρυώνης.

Έχει προηγηθεί η Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου ή Πρώτη Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου (20 Δεκεμβρίου 1821 – 16 Ιανουαρίου 1822), η οποία ανακήρυξε Πρόεδρο του Νομοτελεστικού Σώματος τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, που προσέφερε στον Ιωάννη Κωλέττη τη θέση του Μινίστρου (Υπουργού) των Εσωτερικών, ενώ για μικρό διάστημα ανέλαβε και τη θέση του Μινίστρου των Στρατιωτικών.

Στις 15-20 Νοεμβρίου 1821, συνήλθε ένα συμβούλιο στην Άμφισσα στο οποίο συμμετείχαν πληρεξούσιοι της Στερεάς, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Υπό την καθοδήγηση του Θεόδωρου Νέγρη συντάχθηκε η «Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος», ένα είδος Συντάγματος και θεσμοθετήθηκε ένα κυβερνητικό σχήμα, ο Άρειος Πάγος, τα 14 μέλη του οποίου έλαβαν αργότερα μέρος στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου.

Εν τω μεταξύ, η διαμάχη μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών, που τόσα δεινά επέφερε, οδηγώντας στον Α’ Εμφύλιο Πόλεμο (Φθινόπωρο 1823 – Ιούλιος 1824),  έχει ήδη αρχίσει.

Ας αφήσουμε τον Μακρυγιάννη να μας εξιστορήσει τα γεγονότα…

***

Επήγαν όλοι κι’ ανταμώθηκαν, όλοι οι αρχηγοί της ανατολικής Ελλάδος, ανταμώθηκαν εις τουρκοχώρι, γνωρίστηκαν με τον Υψηλάντη και Νικήτα και μιλήσανε να κινηθούν δια την πατρίδα. Μετρήθηκαν πόσα στρατέματα μπορεί να ’χουν όλοι, και μετρήθηκαν το όλο και ήταν ως εφτά χιλιάδες. Κι’ αποφάσισαν να ετοιμαστούν να κινηθούν δια την Αγιαμαρίνα και Στυλίδα και Πατρατζίκι. Κι’ ο Αργειοπάγος να τους ετοιμάση τα καράβια και τ’ αναγκαία του πολέμου.

Αφού ανάλαβα κ’ εγώ, οπού ήμουν αστενής, μου παράγγειλε ο Γώγος επίτηδες να πάγω εκεί. Αυτό μαθαίνοντας οι πατριώτες, με παρακίνησαν να μην πάγω εκεί, να μείνω εδώ οπού ’ναι η πατρίδα μου, κ’ ένας αγώνας είναι κ’ εκεί κ’ εδώ. Τότε του παράγγειλα του Γώγου, ότι είμαι αστενής και δεν πάγω.¹ Αφού έμεινα ’στην ανατολική Ελλάδα, γράφτηκα ότι θέλω δουλέψη την πατρίδα μου με πίστη κι’ αμιστί. Οι άλλοι όλοι, οι αρχηγοί και στρατιώτες, πλερώνονταν από τους κατοίκους. Θέλησαν και τέσσερα χωριά του Σαλώνου Σερνικάκι, Κούσκι, Αγιώργης, Σεργούνι να με βάλουν κεφαλή τους, να τους συνάζω να πηγαίνωμεν εις τα δεινά κι’ αγώνες της πατρίδος, το φτόνησαν οι άλλοι οι αρχηγοί αυτό, να μην τους λιγοστέψω τον ραγιά τους. Όμως τα χωριά επίμεναν και τα τέσσερα συνφώνως, και τα σύναζα και πηγαίναμεν όθεν ήταν αγώνας και πηγαίνανε και οι άλλοι.

Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ή Τουρκοφάγος (1782-1849)

Έγινε το σκέδιον να κινηθούν αναντίον των Tούρκων. Ο Αργειοπάγος ετοίμασε τα καράβια. Πέρασε ο Δυσσέας, ο Νικήτας κι’ ο Γιωργάκη Δυοβουνιώτης δι’ Αγιαμαρίνα και Στυλίδα. Ο Πανουργιάς κι’ ο Υψηλάντης αποφασίστη να καθίσουνε εις την Δρακοσπηλιά, οι άλλοι, Σαφάκας, Καλτζοδήμος, Κοντογιανναίγοι, Δυοβουνιώτης, Γιολντασαίοι να πάνε εις Πατρατζίκι. Και το σκέδιόν τους ήταν να βαρέσουνε όλοι μαζί εις την Στυλίδα και Αγιαμαρίνα και Πατρατζίκι το Μεγάλο Σαββάτο συνφώνως, εκείνη την ημέρα, να μεραστούν οι Tούρκοι. Και κινήθη ο καθείς δια την διορισμένη του θέσιν. Εβήκαν εις την Στυλίδα κι’ Αγιαμαρίνα την διορισμένη ’μέρα, τα ’βραν πιασμένα από τους Tούρκους και τα δυο μέρη, τους πολέμησαν γενναίως, άλλους κάψαν εις τα σπίτια, άλλους κυργέψαν, άλλους σκοτώσαν και πήραν και τις δυο θέσες οι Έλληνες. Οι άλλοι οπού πήγαν εις Πατρατζίκι δεν βάρεσαν ντουφέκι το Μεγάλο Σαββάτο, οπού βάρεσαν οι άλλοι εις Αγιαμαρίνα κι’ αλλού. Τότε η Τουρκιά έπεσε, όλη η δύναμη, απάνου τους με καβαλλαρία, με πεζούρα, με κανόνια, με πρώτη ορμή των Tούρκων, και τους πήγαν μέσα εις τα ταμπούρια τους τους Έλληνες, κ’ έφκειασαν χαρακώματα οι Tούρκοι, ότ’ ήταν πολλή δύναμη και με τ’ αναγκαία τους, και οι δικοί μας δεν είχαν ούτε ψωμί.

Πώς παρουσιάζεται η Eλληνική Eπανάσταση του 1821 στα Τουρκικά σχολικά βιβλία

Από ΕΛΛΑΣ

Γράφουν οι Κατσουλάκος Θεόδωρος και Τσαντίνης Κώστας

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του τουρκικού σχολικού εγχειριδίου (Emin Oktay, Tarih, Lise: III, έκδ. 1988, σσ. 237-240) και καταδεικνύει τον τρόπο που διδάσκονται οι γείτονες την κοινή μας Ιστορία. Τα σχόλια και οι υποσημειώσεις είναι των συγγραφέων Κατσουλάκου Θ.,Τσαντίνη Κ. από το βιβλίο τους “Προβλήματα Ιστοριογραφίας στα Σχολικά Εγχειρίδια των Βαλκανικών Κρατών. Επανάσταση του. ΄21, Βαλκανικοί Πόλεμοι. εκδ. Εκκρεμές”.

Η Ελληνική Επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1820-1829), κατά το Τουρκικό εγχειρίδιο.

Οι Έλληνες¹, οι οποίοι είχαν περισσότερα προνόμια² απ’ όλους τους χριστιανικούς λαούς που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία, ζούσαν κυρίως στην Ελλάδα³, στην Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου, στη Δυτική Μικρασία και στα παράλια της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, όπου ήταν εγκαταστημένοι σε πόλεις και κωμοπόλεις και ασχολούνταν με τις τέχνες και το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη ναυτιλία.

Οι Έλληνες είχαν υποταχτεί οριστικά στο οθωμανικό κράτος επί Μωάμεθ του Πορθητή⁴. Είχαν παραχωρηθεί τότε και σ’ αυτούς, όπως και στους άλλους χριστιανούς, ελευθερίες ως προς τα θέματα θρησκείας και γλώσσας. Στην Πελοπόννησο μάλιστα και στα νησιά του Αιγαίου οι Έλληνες ζούσαν σχεδόν αυτόνομοι⁵.

Οι Οθωμανοί θεωρούσαν ανώτερους τους Έλληνες από τους άλλους χριστιανούς και τους διόριζαν σε ορισμένες θέσεις και ιδιαίτερα σε θέσεις διερμηνέων⁶. Ορισμένοι μάλιστα Έλληνες άρχοντες από το Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως προωθούνταν σε θέσεις ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας⁷.

Σε σχέση με τους άλλους χριστιανικούς λαούς οι Έλληνες ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι. Οι σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τη Ρωσία κατά τον 18ο αιώνα συντέλεσαν στη διάδοση εθνικοαπελευθερωτικών ιδεών μεταξύ τους⁸. Στην πραγματικότητα οι Ρώσοι ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου⁹ ξεσήκωναν τους Έλληνες σε κάθε ευκαιρία εναντίον του οθωμανικού κράτους. Όταν στη διάρκεια της εκστρατείας του 1768 ο ρωσικός στόλος είχε καταπλεύσει στην Πελοπόννησο, οι Έλληνες είχαν επαναστατήσει, αλλά η επανάσταση είχε κατασταλεί αμέσως¹⁰.

Γιατί τρομάζει η Επανάσταση του ’21, τους σύγχρονους εθνομηδενιστές;

Από anti-ntp.net

Του Αλέξανδρου Χρυσανθακόπουλου

Απάντηση στους αριστερούς ταξικούς επαναστάτες που παίζουν το παιχνίδι των εχθρών της πατρίδας

ΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ;
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ…
ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ

Ήταν γενναίοι και παράτολμοι, θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας, έχυσαν ποτάμια αίμα για να έχουμε πατρίδα κυρίαρχη και κράτος Ελληνικό.

Απέναντι τους οι παγκόσμιοι βαβυλωνοποιητές έχουν ένα σκοπό, να σβήσουν τις μνήμες και να κατασκευάσουν μια ψεύτικη δουλοπρεπή νέα τάξη πραγμάτων. Η παραχάραξη της ιστορίας είναι η απαρχή εφαρμογής του σχεδίου «πνευματικής, πολιτισμικής εθνοκάθαρσης». Παράλληλα κινούνται ενάντια στην γλώσσα, ενάντια στην ορθοδοξία, ενάντια στην φιλοπατρία, υπέρ του διαμελιστικού μειονοτικού πολυπολιτισμού, υπέρ της μονομερούς από την Ελλάδα κατάργησης των συνόρων, υπέρ των μεταναστών και ενάντια στους γηγενείς!!

Το 1821 δεν προέκυψε τυχαία, προηγήθηκαν εξεγέρσεις και μακροχρόνιοι περιφερειακοί πόλεμοι. Ήταν ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των εθνικών-λαϊκών δυνάμεων, (δεν υπήρχε αστική τάξη και προλεταριάτο τότε στη χώρα)…..

Υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός και καλή προετοιμασία από την Φιλική Εταιρεία.

Η εξέγερση στην Μολδοβλαχία ήταν αντιπερισπασμός.

Οι Πόντιοι έστειλαν πολλά χρήματα, γιατί δεν μπορούσαν να συμβάλλουν στρατιωτικά.

Στο ταμείο στην Βόστιτσα (Αίγιο) αρχές του 1821 μαζεύτηκαν μεγάλα ποσά.

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όρκισε στο λάβαρο από τις 17 Μάρτη στην Αγία Λαύρα εκατοντάδες πολεμιστές και με την συμμετοχή του άγνωστου στο ευρύ κοινό οπλαρχηγού Στριφτόμπολα.

Ο ίδιος και σε συντονισμό με τον Κολοκοτρώνη κινήθηκαν ταυτόχρονα.

Ο Κολοκοτρώνης με τον Μαυρομιχάλη μέριασαν τις διαφορές τους και απελευθέρωσαν την Καλαμάτα, την ίδια στιγμή απελευθερωνόταν τα Καλάβρυτα.

Ο Σαράντος Καργάκος και ο Δημήτρης Νατσιός συζητούν για την Επανάσταση του 1821

Η εξιστόρηση της Επαναστάσεως από τους μη διαπιστευμένους «ιστορικούς»… Τροφή για την ψυχή!!!

Ανωνύμου του Έλληνος – Ελληνική Νομαρχία

View this document on Scribd

Το μανιφέστο της Επανάστασης ή ο «Ανώνυμος»

Από Άρδην-Ρήξη

του Γιώργου Καραμπελιά από το νέο Λόγιο Ερμή τ. 4

Η γαλλική Επανάσταση και οι ιδέες του Διαφωτισμού, κατ’ εξοχήν του γαλλικού και του αγγλικού¹, θα εισέλθουν ορμητικά στην Ελλάδα με την προέλαση των στρατιών του Βοναπάρτη. Επρόκειτο για ένα ιστορικό παράδοξο που όμως έχει επαναληφθεί αμέτρητες φορές στην ιστορία². Η Θερμιδώρ, την οποία εκπροσωπούσε ο Ναπολέων, σηματοδοτούσε, στο εσωτερικό της Γαλλίας, το τέλος της επαναστατικής περιόδου και, ταυτόχρονα, την επέκταση των ιδεών της στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ιδιαίτερα στην Ιταλία και τα Επτάνησα, οι στρατιές του Ναπολέοντα θα φέρουν μαζί τους την κατεδάφιση της παλιάς κοινωνικής ιεραρχίας –στα Επτάνησα θα κάψουν το Libro d’ oro– και θα πυροδοτήσουν την εμφάνιση μιας γενιάς επαναστατών που θα εμπνέονται από το πνεύμα της Καρμανιόλας και του 1793.

Όταν ο Ναπολέων θα εγκαταλείψει τις επαναστατικές αρχές και θα χριστεί Αυτοκράτορας, ορισμένοι επαναστάτες, στη Γαλλία και την Ιταλία, θα θεωρήσουν αναγκαίο το βάθεμα της επανάστασης και την ενίσχυση των ριζοσπαστικών της χαρακτηριστικών, προς την κατεύθυνση μιας βαθύτερης κοινωνικής αλλαγής. Οι μπαμπουβιστές (οπαδοί του Γράκχου Μπαμπέφ) στη Γαλλία και οι μεταγενέστεροι «καρμπονάροι» στην Ιταλία (μετά το 1808), αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (ο Φίλιππος Μπουοναρότι υπήρξε ο επιφανέστερος συνεχιστής του Μπαμπέφ³), θα δημιουργήσουν αναρίθμητες συνωμοτικές επαναστατικές ομάδες και οργανώσεις, οι οποίες θα συναντηθούν κάποτε και με τεκτονικές κινήσεις, ενώ θα αποτελέσουν και το υπόστρωμα για την ανάπτυξη του σοσιαλιστικού κινήματος στη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Στους Έλληνες που ζούσαν στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αυστροουγγαρία, τη Δυτική Ελλάδα και τα Επτάνησα, οι ιδέες της γαλλικής Επανάστασης και η παρουσία του Ναπολέοντα θα επιταχύνουν την ωρίμανση των επαναστατικών, δημοκρατικών και πρωτο-κοινωνιστικών ιδεών που είχαν ήδη αρχίσει να αχνοφαίνονται σε ένα τμήμα των διανοουμένων⁴. Ο Βιτόριο Αλφιέρι, στην Ιταλία, με τη μεγάλη απήχηση των έργων του, αποτέλεσε προνομιακό διάμεσο για τη διάδοση των ριζοσπαστικών ιδεών στους Έλληνες, της Ιταλίας και των Επτανήσων κατ’ εξοχήν⁵.