ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ. Οι περιπτώσεις Γιάννη Ζεβγού και Χρήστου Λαδά

Από Παραφωνία

Της ΝΑΤΑΣΑΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ

Την περίοδο του Εμφυλίου δύο πολιτικές δολοφονίες ηγετικών στελεχών των αντίπαλων στρατοπέδων συγκλόνισαν τη χώρα, πυροδοτώντας το υπάρχον κλίμα τρόμου και αυξάνοντας την αιματηρή λίστα των νεκρών. Το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Γιάννης Ζεβγός και ο υπουργός Δικαιοσύνης Χρήστος Λαδάς δολοφονήθηκαν, το 1947 και 1948 αντίστοιχα, κατόπιν προμελετημένου σχεδίου, στο φως της ημέρας, ενώ οι δράστες των επιθέσεων συνελήφθησαν. Το κουβάρι των αποκαλύψεων ξετυλίχθηκε τις ημέρες που ακολούθησαν, φέρνοντας στο φως κρυφούς σχεδιασμούς των αντιτιθέμενων, που συνδέονταν με τη διεξαγωγή των πολεμικών επιχειρήσεων στα πεδία των μαχών, αλλά και τη συνολικότερη πολιτική που ακολουθούσαν με στόχο την ολοκληρωτική επικράτηση έναντι του αντιπάλου.

Το μεταδεκεμβριανό καθεστώς

Η ήττα της Αριστεράς στα Δεκεμβριανά επισφραγίστηκε με την υπογραφή της Συμφωνία της Βάρκιζας, που καλούνταν να ρυθμίσει τα εξής ζητήματα: τον αφοπλισμό – διάλυση του ΕΛΑΣ και τη συγκρότηση του Εθνικού Στρατού, την εκκαθάριση των Σωμάτων Ασφαλείας και των δημόσιων υπηρεσιών, κυρίως από συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων (αλλά και από οπαδούς του ΕΑΜ που είχαν συμμετάσχει στη δεκεμβριανή σύγκρουση), τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το πολιτειακό και τη διεξαγωγή εκλογών, ώστε να νομιμοποιηθεί το μεταπολεμικό καθεστώτος. Ταυτόχρονα η Συμφωνία προέβλεπε αμνηστία για πολιτικά αδικήματα τελεσθέντα από της 3^ης Δεκέμβρη 1944 μέχρι υπογραφής του παρόντος, εξαιρώντας όμως μια σειρά αδικημάτων.

Ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ πραγματοποιήθηκε χωρίς χρονοτριβή, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ανάκτηση του πλήρους ελέγχου της χώρας από την ανασυγκροτημένη Εθνοφυλακή και τα βρετανικά στρατεύματα. Ταυτόχρονα, ένα κύμα βίαιων επιθέσεων εναντίον των οπαδών του ΕΑΜ εξαπολύθηκε, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, από παρακρατικές φιλοβασιλικές οργανώσεις, πολλές από τις οποίες είχα συνεργαστεί με τις κατοχικές δυνάμεις. Η «λευκή τρομοκρατία», που είχε την ανοχή της Εθνοφυλακής, έλαβε τρομακτικά έντονες διαστάσεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΑΜ (Μαύρη Βίβλος) από τη Βάρκιζα μέχρι τον Απρίλη του 1946 έγιναν 1.289 φόνοι, 6.671 τραυματισμοί, 30.000 βασανισμοί, 20.000 καταστροφές και λεηλασίες γραφείων ή κατοικιών.

Ο Γκρούεφσκι και οι Πολιτικοί Πρόσφυγες του 1946-49

Από Ιστορία της Μακεδονίας

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Ο κατά κανόνα προκλητικός Πρωθυπουργός των Σκοπίων Νίκολα Γκρούεφσκι δήλωσε προ ημερών ότι θα αποφύγει να εκφράζει δημοσίως απόψεις, οι οποίες πιθανόν να δίνουν άλλοθι στην Ελλάδα και να αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση για το όνομα. Όμως η δήθεν καλή του διάθεση διανθίσθηκε από τις συνήθεις εθνικιστικές κορώνες της σκοπιανής προπαγάνδας περί «μακεδονικής μειονότητος» στην Ελλάδα και για το δικαίωμα επιστροφής των «πολιτικών προσφύγων του Ελληνικού Εμφυλίου», όπως ακριβώς είπε. Ας θυμηθούμε ποιούς εννοεί.

Τα δραματικά γεγονότα της περιόδου 1946 -49 οδήγησαν πολλούς Έλληνες στις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού όπου έζησαν επί πολλά έτη -και αρκετοί απ’ αυτούς πέθαναν- ως πολιτικοί πρόσφυγες. Οι περισσότεροι εκ των επιζώντων και οι οικογένειές τους επέστρεψαν στην χώρα μας κατά την διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών και η επανένταξή τους στην ελληνική κοινωνία έγινε ομαλά χωρίς να προκληθούν τριβές. Είναι ένδειξη ωριμότητος μιας δημοκρατικής κοινωνίας να προωθεί την εθνική συμφιλίωση. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι μία ώριμη κοινωνία πρέπει να λησμονεί ότι κάποιοι ξεκίνησαν ένοπλο αγώνα για την απόσπαση ελληνικών εδαφών από τον εθνικό κορμό. Η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου με υπογραφές των τότε Υπουργών Γιώργου Γεννηματά και Γιάννη Σκουλαρίκη είχε νομοθετήσει να επιστρέψουν μόνο οι Έλληνες το γένος πολιτικοί πρόσφυγες αποκλείοντας αυτούς που δήλωσαν «Μακεδόνες» και εργάσθηκαν για την προπαγάνδα του Τίτο κατά της χώρας μας.