Από Άρδην

Του Γιώργου Ρακκά από το slpress.gr 

Το μεταναστευτικό αδιέξοδο που βιώνουμε ως χώρα και κοινωνία τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτει πολλά για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδας και στην Ευρώπη. Mέσω αυτού εκφράζεται μια νέα πολιτική διαίρεση: Από τη μια πλευρά βλέπουμε από τα γκάλοπ ότι τα ποσοστά των πολιτών που αντιτίθενται στην παράνομη μετανάστευση είναι συντριπτικά, κυμαίνονται μεταξύ 75-85%.

Από την άλλη έχουμε τις πολιτικές και τις μορφωτικές ελίτ να αρνούνται ακόμα και την χρήση των όρων που περιγράφουν την παράνομη μετανάστευση, καταγγέλλοντας ότι οποιαδήποτε απόρριψή της συνιστά “απανθρωπιά”, ενώ μέμφονται την ελληνική κοινωνία για ρατσισμό και μισαλλοδοξία. Όσο μειοψηφική κι αν είναι αυτή η άποψη μέσα στην Ελλάδα σήμερα, κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στα επιτελεία όλων των μακρόβιων κοινοβουλευτικών κομμάτων, στους κόλπους των ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στα ινστιτούτα και στις ΜΚΟ, με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις.

Αυτές οι ελίτ, ωστόσο, υποτίθεται ότι έχουν ρόλο σε μια λειτουργική δημοκρατία να εκφράσουν στον δημόσιο χώρο, αλλά και να μεταβιβάσουν στην διαδικασία λήψης αποφάσεων τις στάσεις και τις βουλήσεις που εκδηλώνει η κοινωνία: Πρέπει να την εκπροσωπούν, πράγμα που αρνούνται να το κάνουν, χρησιμοποιώντας μάλιστα εσκεμμένα ένα λόγο που τους πολώνει εναντίον της.

Έτσι, σήμερα έχουμε δυο απόψεις για το μεταναστευτικό αδιέξοδο. Την άποψη της κοινωνικής πλειοψηφίας και την άποψη των πολιτικών και μορφωτικών ελίτ. Η πρώτη βλέπει το ζήτημα πρακτικά και το αντιμετωπίζει με έναν εθνικό ρεαλισμό. Βλέπει ότι η Ελλάδα μετεξελίσσεται σε μόνιμο χώρο υποδοχής και εγκατάστασης των μεταναστευτικών ροών που θέλουν να πάνε προς τη δυτική Ευρώπη, καθώς τα βόρεια σύνορά της παραμένουν κλειστά. Οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης σκληραίνουν τις εθνικές μεταναστευτικές τους πολιτικές, ενώ η Τουρκία ενορχηστρώνει την διόγκωση των πληθυσμιακών μετακινήσεων.

Οι ελίτ καταγγέλλουν την κοινωνία

Έχει σημασία να σταθούμε στο εξής: Οι ελίτ στηλιτεύουν την κοινωνική πλειοψηφία για ξενοφοβία, ρατσισμό και απανθρωπιά. Η τελευταία, όμως, δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα σε ιδεολογική βάση. Δεν τοποθετείται για τον “άλλον” από θέση αρχών, αλλά επί του συγκεκριμένου. Η στάση της κοινωνίας θα ήταν πολύ διαφορετική αν μιλούσαμε για μερικές δεκάδες χιλιάδες (ή και εκατοντάδες χιλιάδες) ανθρώπων που συρρέουν στην Ελλάδα εξαιτίας μιας αιφνίδιας διεθνούς κρίσης.

Ή αν το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που σήμερα εισέρχονται στην χώρα δεν προέρχονταν από χώρες και κοινωνίες που περνούν τόσο έντονη φάση ισλαμοποίησης. Ή αν η παραμονή τους ήταν όντως βραχυχρόνια στην Ελλάδα και δεν υπήρχε ως μόνη προοπτική η μόνιμη εγκατάσταση. Εάν συνέβαινε ένα από τα παραπάνω, το αρνητικό 85% θα γινόταν μάλλον μειοψηφικό ποσοστό.

Περισσότερα…