Συνωστισμός στο Αιγαίο

Από Ερανιστής

Γράφει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Σ’ όλη σχεδόν τη Μεταπολίτευση, μας έλεγαν ότι οι Τούρκοι είναι και ήταν καλά παιδιά, ντερβίσηδες και καραμπουζουκλήδες, ότι εμείς φταίγαμε που εξεγερθήκαμε το ’21, κι ότι περνούσαμε μια χαρά στην Τουρκοκρατία, χαϊρλίδικα. Ότι εμείς οι Έλληνες φταίμε για όλα, ακόμα και για το ότι υπάρχουμε και αναπνέουμε. Πως στην Σμύρνη δεν έγινε παρά ένας απλός συνωστισμός με μπόλικο κολλητήρι, ότι Γενοκτονία των Ποντίων δεν υπήρξε ποτέ, ούτε των Αρμενίων. Πως έπρεπε όταν μπήκαμε στην Τριπολιτσά, μετά από αιώνες σφαγών των Ελλήνων, εξανδραποδισμών, γενιτσαρισμών και άπειρων εγκλημάτων και σκότους επί τέσσερις αιώνες, να τους μιλάμε στον πληθυντικό και να τους λέμε υποκλινέστατα μπουγιουρούμ εφέντη μ’. Ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν αδερφή και πιθανώς ο Καραϊσκάκης να είχε στάχτες στο πέτο. Να μην μιλάμε περί μπούρκας γιατί η Μπουμπουλίνα σε κάποιον πίνακα ζωγραφικής φορούσε τσεμπέρι κι ότι στο Ζάλογγο οι γυναίκες σάλταραν κατά λάθος, σκοτώθηκαν κάνοντας ακραία σπορ, ή ότι έπεσαν στον γκρεμό απλώς λόγω του άθλιου νόμου της βαρύτητας.

Και είχαν κολλήσει με εμμονή στο ότι δεν υπήρξε κρυφό σχολειό, ούτε Αρκάδι, ούτε Κούγκι, και έπρεπε οι ημιδιανοούμενοι να προσαρμόζονται σε αυτό το μοτίβο μήπως και φανούν μη επαρκώς προοδευτικοί, να απολογούνται στη διάχυτη, λευκή, αριστερή τρομοκρατία συνέχεια και δουλοπρεπώς. Να αναμασούν διαρκώς ανθελληνικά κλισέ, αρνούμενοι την οποιαδήποτε μελέτη των πρωταρχικών πηγών – άσε, εκείνος ο καημένος ο Παλαιών Πατρών που αναδρομικά, ύστερα από εκατόν πενήντα χρόνια τράβηξε περισσότερα από όσα είχε τραβήξει επί Τουρκοκρατίας. Ακόμα λίγο και θα τον έμπλεκαν με τη Novartis και με κανένα τροχήλατο μανουάλι-πεσκέσι απ’ την εταιρεία.

Το παιδομάζωμα επί τουρκοκρατίας: Απάντηση στους αναθεωρητές διά χειρός Παπαρρηγόπουλου

Από ΕΛΛΑΣ

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος

Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε μια δημοσίευση που αναφέρεται στους “εθνικούς μύθους”, τους οποίους υποτίθεται ότι προπαγανδίζει η επίσημη ελληνική ιστορία. Κατά τον συγγραφέα του άρθρου, το παιδομάζωμα, η συμβολή της Ορθόδοξης εκκλησίας, ακόμα και η Ελληνική Επανάσταση αποτελούν “μυθεύματα”. Με την εγκυρότητα του καθηγητή Πανεπιστημίου και τη -δήθεν- επιστημονική προσέγγιση του άρθρου, προσπαθεί να παρουσιάσει με αοριστολογίες και γενικό τρόπο, μεμονωμένα περιστατικά σαν την πραγματικότητα που το “εθνικιστικό” κράτος κρύβει τόσα χρόνια από το σύνολο του ελληνικού λαού!

Βέβαια, δεν μας εκπλήσσουν τέτοιες απόψεις. Τα τελευταία χρόνια μέσα από σχολικά εγχειρίδια, ντοκιμαντέρ, μελέτες και βιβλία με χρηματοδοτήσεις γνωστών κύκλων του εξωτερικού, επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία για δικά τους οφέλη. Με τη λογική αυτή της προπαγάνδας (τύπου Γκέμπελς, που ελπίζουν ότι στο τέλος κάτι θα μείνει από όσα υποστηρίζουν) φαίνεται πως συμφωνεί και ο συντάκτης του παραπάνω άρθρου που αναφέρουμε.

Τι και αν διακεκριμένοι ιστορικοί, ερευνητές και ακαδημαϊκοί (Σαράντος Καργάκος, Κωνσταντίνος Χολέβας, Κώστας Ζουράρις κλπ) έχουν αναιρέσει τα ψευδοεπιχειρήματα που κατά καιρούς, προβάλουν οι αναθεωρητές (και αποδομητές) της ιστορίας, τι και αν η Ακαδημία Αθηνών έχει αναιρέσει και αυτή τέτοιες λογικές, οι προσπάθειες αλλοίωσης της ιστορικής αληθείας δεν σταματούν. Στο άρθρο αυτό θα επικεντρώσουμε στην άποψη περί “εθνικού μύθου” για το παιδομάζωμα…

Ο Αντώνης Λιάκος θεωρεί «κατασκευασμένη» την ηρωική εικόνα του Μακεδονικού Αγώνα και «εγκληματίες πολέμου» τους Μακεδονομάχους…

Από Ιστορικά Τεκμήρια

Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2014

Προς μεγάλη μου έκπληξη διάβασα σήμερα στο διαδικτυακό περιοδικό «Χρόνος«, ένα άρθρο του καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Αντώνη Λιάκου. Ο τίτλος του «Η κατασκευή της ηρωικής εικόνας του Μακεδονικού Αγώνα από την Πηνελόπη Δέλτα φωτίζεται με την έρευνα του Σπύρου Καράβα». Από τον τίτλο κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Παραθέτω αναλυτικά το άρθρο για να το διαβάσει ο καθένας και να βγάλει τα συμπεράσματά του:

«Με φρίκη τα διεθνή Μ.Μ.Ε. αναφέρονται στις ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων από φανατικούς εξτρεμιστές του Ισλάμ, στο Ιράκ, τις μέρες αυτές, ή στη Συρία, τους προηγούμενους μήνες. Ακόμη μεγαλύτερη φρίκη όταν πρόκειται για αμάχους. Μια παρόμοια ιστορία είναι η ακόλουθη: μια ομάδα ενόπλων, συναντά στο δάσος καμιά εκατοσταριά άοπλους υλοτόμους, τους συλλαμβάνει, τους δένει πισθάγκωνα, τους παίρνει μαζί της και όταν φτάνει σε μεγάλο και βαθύ ποταμό τούς ρίχνει στο νερό. Λίγο αργότερα, δεκάδες πτώματα ξεβράζοναι στις όχθες. Την ιστορία αυτή τη γνώριζε η Πηνελόπη Δέλτα και τη βρίσκουμε στο αρχείο της. Είναι μια καταγραμμένη συζήτηση που είχε με τον επικεφαλής της ένοπλης ομάδας, τον Σπύρο Σπυρομήλιο που συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα ως καπετάν Μπούας. Το ποτάμι είναι ο Αλιάκμονας. Ο Σπυρομήλιος δεν δικάστηκε για εγκλήματα κατά αμάχων. Προβιβάστηκε σε στρατηγό της Χωροφυλακής και ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ήρωας του βορειοηπειρωτικού αγώνα.

Η Δέλτα συνέλεγε μαρτυρίες για να γράψει το βιβλίο της Τα μυστικά του βάλτου, ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε σε άπειρα αντίτυπα, καθώς πραγματοποίησε αλλεπάλληλες εκδόσεις, διαβάστηκε και διαπαιδαγώγησε πολλές γενιές Ελληνόπουλων από τον Μεσοπόλεμο έως σήμερα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εθνικής διαπαιδαγώγησης και διάπλασης ηρωικών χαρακτήρων, στο οποίο εξιδανικεύτηκε ο Μακεδονικός Αγώνας, ή μάλλον συγκροτήθηκε η δημόσια εικόνα του. Δεν είναι η πρώτη φορά που η λογοτεχνία αναλαμβάνει να ανασυγκροτήσει το παρελθόν ως εθνικό παρελθόν. Και το κάνει πληρέστερα από την ιστοριογραφία. Δεν έχει ενδοιασμούς να αποσιωπήσει ή να μεταπλάσει εγκλήματα. Κυρίως η λογοτεχνία προσκομίζει πλοκή, δράση, συναίσθημα. Η παραπάνω ιστορία αποδίδεται ως το «δυστύχημα της βαρκαδιάς που βούλιαξε στον Αλιάκμονα και πνίγηκαν οι Βούλγαροι αρκουδιαραίοι, ξυλοκόποι και καρβουνιάρηδες».

Ο Σπύρος Καράβας στο βιβλίο του Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας (Βιβλιόραμα, 2014) αναλαμβάνει να ψηλαφήσει τον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε αυτή η λογοτεχνική εικόνα του Μακεδονικού Αγώνα, διαβάζοντας παράλληλα τα κείμενα της Δέλτα και αντιπαραβάλλοντάς τα με τις καταγραφές που είχε συγκεντρώσει στο αρχείο της, αλλά και με τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών όπου συγκεντρώνονταν οι εκθέσεις των προξένων αλλά και των στρατιωτικών παραγόντων της Μακεδονίας, και τα οποία γνωρίζουμε ότι επισκεπτόταν και μελετούσε η συγγραφέας.

Γιατί ενοχλεί η συνέχεια του Ελληνισμού

Από ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός επιστήμων

Με σχολικά βιβλία, με τετράτομες Ιστορίες των Βαλκανίων που χρηματοδοτούν διεθνείς χρηματιστές, με ψευδο-ιστορικά ντοκιμαντέρ ιδιωτικών σταθμών και με άλλους τρόπους βάλλεται κατά τα τελευταία χρόνια η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.

Ο στόχος όλων των επιθέσεων κατά του μαθήματος της Ιστορίας, κατά των Ορθοδόξων Θρησκευτικών και κατά των Αρχαίων Ελληνικών δεν είναι απλώς η αλλαγή παιδαγωγικού προτύπου. Είναι η αποκοπή των Ελλήνων και μάλιστα των νέων από τις ρίζες και από το παρελθόν τους. Να είναι δέντρα χωρίς ρίζα ώστε να λυγίζουν πιο εύκολα. Να μην γνωρίζουν την πραγματική τους καταγωγή, να μην μαθαίνουν για αρχαίους σοφούς, για βυζαντινά παλληκάρια, για κλεφτουριά και νεομάρτυρες, ώστε να υποδουλώνονται ευκολότερα. Και οι υποδουλώσεις δεν είναι μόνον στρατιωτικού τύπου. Έχουν άλλοτε μορφή πολιτιστική, άλλοτε οικονομική, άλλοτε θρησκευτική.

Η συνέχεια του Ελληνισμού πρέπει να διατηρηθεί ως θησαυρός πολύτιμος ώστε να εξέλθουμε νικητές από τη σημερινή μάχη με την κρίση. Για να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία, για να σηκώσει κεφάλι ο λαός μας που υποφέρει οικονομικά, κοινωνικά, πνευματικά. Στερείται υλικών αγαθών, αλλά επιπλέον στερείται προτύπων, ιδανικών. Για να επικρατήσει η ανθρωπιά σ’ αυτόν τον τόπο χρειαζόμαστε το χριστιανικό μήνυμα της αλληλεγγύης, πρέπει να ξαναγίνουμε άνθρωποι κατά την αρχαιοελληνική έννοια. Οι άνω θρώσκοντες, αυτοί που ανεβαίνουν προς τα επάνω, που κοιτάζουν προς τον Θεό, που έχουν υψηλούς στόχους, ηθικούς και πνευματικούς. Η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού, Αρχαιότητα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατούμενος- Φραγοκρατούμενος και  Νεώτερος Ελληνισμός πρέπει να διδάσκεται σωστά σε μικρούς και μεγάλους. Μακρυά από φανατισμούς και ιδεοληψίες. Ούτε θα γίνουμε ρατσιστές και εθνικώς αλαζόνες, ούτε όμως θα υποκύψουμε στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, στην εθνική μειονεξία, στην ηττοπάθεια.

Η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού κράτησε όρθιο το Έθνος μας σε δύσκολες στιγμές. Στη ζοφερή περίοδο της Τουρκοκρατίας η αναφορά στην Αρχαιότητα και στο Βυζάντιο (Ρωμανία) έδινε δύναμη και ελπίδα για εθνική ανάσταση. Με Αρχαία Ελληνικά, Ορθόδοξη Πίστη και ιστορική γνώση γαλουχήθηκε το Γένος στα κρυφά και φανερά σχολεία των υποδούλων. Ο Όμηρος, τα «μαθηματάρια» με επιλογή κειμένων του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, το Ψαλτήριο και η Οκτώηχος στο πρωτότυπο, αυτά και πολλά άλλα πνευματικά εφόδια στήριξαν τη Μεγάλη Ιδέα και οδήγησαν στη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση.

Η διαχρονικότητα της Ελληνικής συνείδησης και η ψευδεπίγραφη «ρωμαϊκότητα» των Βυζαντινών

Από HellasOnTheWeb

Γράφει ο Κυριάκος Κατσιμάνης
Docteur d’ Etat του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, Επίκ. Καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

1. Η κυρίαρχη ελληνικότητα

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν, ιδιαίτερα μέσω του διαδικτύου, ιστορικού περιεχομένου μελέτες και επισημάνσεις με αντικείμενο το Βυζάντιο, από την ανάγνωσή των οποίων προκύπτει η ακόλουθη διαπίστωση: άλλος είναι ο φαινομενικός σκοπός των συντακτών τους και αλλού κατατείνουν συνειδητά και εμπρόθετα χωρίς όμως να το ομολογούν. Ενώ δηλαδή η προβαλλόμενη επιδίωξή τους είναι να αποδείξουν ότι ο όρος «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» είναι ιστορικώς αδόκιμος, το κύριο βάρος της επιχειρηματολογίας τους επικεντρώνεται υπόρρητα στη θεμελίωση των ακόλουθων θέσεών τους:

1. Οι υπήκοοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως την πτώση της, το 15^ο αιώνα, ήταν ελληνόφωνοι Ρωμαίοι και τίποτα περισσότερο. Επομένως,
2. Η συνείδησή τους ήταν αποκλειστικά και μόνο ρωμαϊκή[1].

Οι παραπάνω θέσεις –απόλυτα σεβαστές καθαυτές– εντάσσονται πιθανώς στις «παρενέργειες» του μεταμοντερνισμού και ενδεχομένως ευνοούνται από την υπερατλαντικής προέλευσης αντίθεση προς το εθνικό κράτος, καθώς και από την ταυτόχρονη προβολή του πολυεθνικού κρατικού «μοντέλου» made in USA. Οι θέσεις, λοιπόν, αυτές υιοθετούνται στη χώρα μας από τους εκπροσώπους του ιστοριογραφικού αναθεωρητισμού και παίρνουν κάποτε τη μορφή ενός ανιστόρητου ελληνομηδενισμού που θεμελιώνεται στις ακόλουθες δύο κυρίαρχες συνιστώσες:

1. Η δήθεν ελληνικότητα του Βυζαντίου πρέπει να απορριφθεί, άρα,
2. Η ιστορική συνέχεια του ελληνισμού αποτελεί μύθο.

Δεν αγνοώ ότι οι παραπάνω ελληνομηδενιστικές τάσεις τροφοδοτούνται και διαιωνίζονται, εκτός των άλλων, και από την απογοήτευση που προκαλείται εξαιτίας της γενικευμένης και παρατεταμένης παρακμής –για να μην πω αποσύνθεσης– της πατρίδας μας σε κοινωνικό, ηθικό, διοικητικό, κρατικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Ωστόσο, ούτε η αποκαρδιωτική αυτή διαπίστωση ούτε η διαχρονική ανεπάρκεια της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας έχουν σχέση με το θέμα που συζητάμε εδώ. Μπορεί αυτά όλα να ευνοούν μια τάση απαξίωσης παντός του ελληνικού, τα αίτια, όμως, της κακοδαιμονίας δεν τα αντιμετωπίζουμε ακρωτηριάζοντας το εθνικό παρελθόν μας με τον αποκλεισμό από αυτό της Αρχαίας Ελλάδας ούτε αμφισβητώντας την ιστορική «νομιμότητα» της παραδοχής ότι ο ελληνισμός επιβιώνει ως τις μέρες μας. Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν, ιδιαίτερα μέσω του διαδικτύου, ιστορικού περιεχομένου μελέτες και επισημάνσεις με αντικείμενο το Βυζάντιο, από την ανάγνωσή των οποίων προκύπτει η ακόλουθη διαπίστωση: άλλος είναι ο φαινομενικός σκοπός των συντακτών τους και αλλού κατατείνουν συνειδητά και εμπρόθετα χωρίς όμως να το ομολογούν. Ενώ δηλαδή η προβαλλόμενη επιδίωξή τους είναι να αποδείξουν ότι ο όρος «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» είναι ιστορικώς αδόκιμος, το κύριο βάρος της επιχειρηματολογίας τους επικεντρώνεται υπόρρητα στη θεμελίωση των ακόλουθων θέσεών τους:

Τα παιδιά μας διδάσκονται: Δεν είναι ελληνικά τα Ίμια!

Από ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΗΣ

Σχόλιο Αντιρατσιστή:
Οι τρείς Ήρωες της φωτογραφίας, σας θυμίζουν άραγε κάτι;;;

«Βόμβα» πολλών μεγατόνων και ένα απρόσμενο δώρο στην Τουρκία περιέχεται στο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία», όπου αναφέρεται ότι τα Ίμια δεν ανήκουν στην Ελλάδα, αλλά τα διεκδικούμε μαζί με την Τουρκία!

Στο βιβλίο αυτό που διδάσκεται στους μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου, όταν φθάνουμε στην εποχή της κρίσης με τα Ίμια, τον Γενάρη του 1996 στη σελ. 163 αναγράφονται επί λέξει τα εξής:

«Με αφορμή τη ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ της βραχονησίδας Ίμια στα Δωδεκάνησα ξέσπασε κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που αποκλιμακώθηκε με αμοιβαίες αποχωρήσεις».

Δηλαδή οι συγγραφείς του βιβλίου της ιστορίας Ευαγγελία Λουβή και Δημήτριος Ξιφαράς μαθαίνουν στα παιδιά μας ότι τα Ίμια δεν είναι κομμάτι της ελληνικής επικράτειας, αλλά μία βραχονησίδα που διεκδικούμε με την Τουρκία, άρα δεχόμαστε ότι μπορεί να ανήκει και στους Τούρκους.

Το βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου έχει προκαλέσει συναγερμό στο υπουργείο Εξωτερικών δεδομένου ότι προσφέρει ένα σοβαρό επιχείρημα στην Τουρκία να επικαλείται σε διεθνείς οργανισμούς ότι η Ελλάδα παραδέχεται ότι δεν έχει την κυριαρχία της βραχονησίδας Ίμια, αλλά τη διεκδικεί μαζί με την Τουρκία.

Ήδη πολλές οργανώσεις καθηγητών έχουν ενημερώσει για τη διαστρέβλωση της ιστορίας και το υπουργείο Παιδείας και την ΟΛΜΕ ζητώντας άμεση παρέμβαση για την αλλαγή του συγκεκριμένου σημείου στο βιβλίο «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία».

Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας*

Από Άρδην-Ρήξη

Στον βαθμό που αναπτύσσεται και εδραιώνεται η «αποδομητική» ιστορική σχολή, θα πρέπει να αναμετρηθεί και με το αγωνιστικό/ανταγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων. Θα πρέπει να «απομυθοποιηθεί» το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η Τριπολιτσά, τα Ορλωφικά, η ίδια η «κλεφτουριά» να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης. Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της δεν ήταν αποκλειστικώς οι λόγιοι και η «γαλλική Επανάσταση». μια άλλη αποφασιστική συνιστώσα υπήρξαν οι ένοπλες συσσωματώσεις των Ελλήνων, από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, τον 15ο αι., έως τους Σουλιώτες, τους Μανιάτες, την κλεφτουριά. Κατ’ εξοχήν, δε οι Σουλιώτες καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο, εξ αιτίας του μακρόχρονου αγώνα τους, επί δύο αιώνες, ενάντια στους Τούρκους και της συμμετοχής τους στην Επανάσταση.

Η αποδομητική σχολή επιχειρεί, λοιπόν, να καταδείξει, αν χρειαστεί, και δια του βιασμού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή έστω πρωτοεθνική συνείδηση. Αν το επιτύχει, τότε θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο βασικό ιδεολογικό της πρόταγμα: η εθνική συνείδηση είναι απούσα από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση, ενώ το ελληνικό έθνος διαμορφώνεται, κυρίως, μέσω του κράτους. Οι Σουλιώτες «δεν είναι» Έλληνες, αλλά «εξελληνίζονται» επιγενέστερα!

Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να «απομυθοποιηθούν» και να διαστρεβλωθούν γεγονότα-σταθμοί στην ιστορία των Σουλιωτών, αλλά και στη νεώτερη ιστορική συνείδηση των Ελλήνων: Η αυτοπυρπόληση του Σαμουήλ στο Κούγκι δεν έγινε ποτέ. είναι αμφίβολο εάν ανατινάχτηκε η Δέσπω στου «Δημουλά τον Πύργο». προπαντός, ο χορός του Ζαλόγγου, όχι μόνο αποτελεί «εθνικιστικό μύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγμένες από τους ίδιους τους Σουλιώτες πολεμιστές! Συνωστισμένοι στη Σμύρνη, συνωστισμένες στο Ζάλογγο!

* Ο επίλογος από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας, που κυκλοφορεί.

Γιώργος Κεκαυμένος – «Το Κρυφό Σχολειό: Το χρονικό μιας ιστορίας»

Από LoMak’s Blog

Εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα

Είναι γνωστό πως οι αναθεωρητές ιστορικοί θέλουν να αποσυνδέσουν εντελώς την Εκκλησία από την επανάσταση του 1821 και από όλα τα άλλα ιστορικά γεγονότα, στα οποία το σύγχρονο ελληνικό κράτος χρωστάει την ύπαρξη και τη συγκρότησή του. Γι’ αυτό και οτιδήποτε συνδέει τον ελληνισμό με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη χαρακτηρίζεται αυτόχρημα ως μύθος. Ένας από αυτούς τους «μύθους» είναι και το κρυφό σχολειό. Και μάλιστα όχι οποιοσδήποτε, αλλ’ ίσως ο κυριότερος.

Λίγες δεκαετίες πριν, όλοι σχεδόν οι ιστορικοί και ερευνητές αποδέχονταν και προασπίζονταν την ιστορικότητα του κρυφού σχολειού. Όμως, τώρα πια, οι πιο πολλοί, ακόμη και αυτοί του λεγόμενου πατριωτικού χώρου, μαζί με εκείνους του εκκλησιαστικού, δεν διστάζουν να παραδεχτούν ευθέως πως, όταν οι αναθεωρητές ιστορικοί υποστηρίζουν ότι κρυφό σχολειό δεν υπήρξε ποτέ, έχουν δίκιο.

Παράδειγμα χαρακτηριστικό ο γνωστός ιστορικός Τ. Γριτσόπουλος, ο οποίος παλαιότερα υπήρξε ένας από τους πλέον ένθερμους υπέρμαχους και υποστηρικτές του κρυφού σχολειού, με μεγάλη συγγραφική παραγωγή ειδικά γι’ αυτό το θέμα. Κι όμως, προς το τέλος της ζωής του, δεν δίστασε να δηλώσει ευθέως ότι «ορθώς^[1] αμφισβητείται η λειτουργία Κρυφού Σχολείου. Διότι δεν μαρτυρείται στις πηγές, αφού μάλιστα οι Τούρκοι δεν απαγόρευαν την λειτουργία σχολείων μετά την Άλωσιν»^[2].

Το ίδιο σαφής και ξεκάθαρος στην τοποθέτησή του είναι και ο π. Γ. Μεταλληνός, ο οποίος, ήδη από το 1988, έχει δεχτεί πως το κρυφό σχολειό είναι «ατεκμηρίωτο ιστορικά, ως προς τη διαθρυλούμενη μορφή του». Ο «θρύλος» αυτός, προσθέτει, «έχει οπωσδήποτε υπόσταση», αλλά «με την έννοια, ότι την οργανωμένη παιδεία, αδύνατη για την εποχή αυτή, αναπλήρωνε η ανεπίσημη και ταπεινή φροντίδα της Εκκλησίας, στους νάρθηκες των ναών και στις μονές. Τίποτε όμως δεν αποδεικνύει επίσημα καθιερωμένη και συστηματική δίωξη της παιδείας από τους Τούρκους»^[3], «έστω και αν σε κάποιες περιπτώσεις έλαβε χώρα, αλλ’ ως αποτέλεσμα ατομικής πρωτοβουλίας και υπερβάλλοντος ζήλου»^[4]. Και για τα περαιτέρω παραπέμπει στην «σπουδαία ανάλυση» του Άλκη Αγγέλου, στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους^[5], δηλαδή στο κείμενο εκείνο, όπου, για πρώτη φορά σε επίπεδο έγκριτου επιστημονικού λόγου, χαρακτηρίστηκε το κρυφό σχολειό ως μύθος. Αυτή η άποψη του π. Γ. Μεταλληνού έχει πρακτικά γίνει και η ημιεπίσημη θέση της Εκκλησίας, αφού εκφράζεται δημόσια από πολλούς θεολόγους, ιερείς αλλά και μητροπολίτες.

Και πάλι για το βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού…

Το θέμα του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους.

Η πρόθεση του Υπουργείου να γίνει χρήση του βιβλίου της κ. Μ. Ρεπούση, που με το «συνωστισμό» της προκάλεσε την αντίδραση και αγανάκτηση μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού, δεν ευοδώθηκε τελικά, ακριβώς λόγω αυτών των διαμαρτυριών που ξεσήκωσε. Έτσι λοιπόν, αντικαταστάθηκε από το βιβλίο που συνέγραψε ο κ. Ι. Κολιόπουλος (και οι συνεργάτες του), το οποίο άρχισε από εφέτος να χρησιμοποιείται στα δημοτικά σχολεία της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ωστόσο, το αποσυρθέν βιβλίο της κ. Ρεπούση δεν είχε μόνο επικριτές· οι υποστηρικτές του ήταν αρκετοί και εξίσου δυναμικοί.

Το όλο ζήτημα αποτέλεσε την αφορμή να αρχίσει μία συζήτηση σχετικά με τα θέματα παιδείας, της διατήρησης της ταυτότητας του λαού μας, τη θέση που θέλουμε να έχουμε (ή να προβάλλουμε) στο σύγχρονο κόσμο, κλπ., και βέβαια δεν άργησε να πάρει πολιτική (ή καλύτερα ιδεολογική) χροιά. Έτσι λοιπό, από την μία πλευρά έχουμε εκείνους που υποστηρίζουν ότι μόνο μέσα από τη διατήρηση της ταυτότητάς μας θα μπορέσουμε να έχουμε ενεργή θέση στο νέο κόσμο που διαμορφώνεται, και από την άλλη, εκείνους που θεωρούν ότι η υποχώρησή της θα συμβάλει στην καλύτερη προσαρμογή μας στις νέες συνθήκες και την ενσωμάτωσή μας σε αυτόν τον νέο κόσμο.

Αυτό που θα πρέπει να σημειωθεί ως συμπέρασμα της ως τώρα συζήτησης, είναι ότι η τάση που εκφράζεται από την κ. Ρεπούση, το βιβλίο και τους συνεργάτες της, έχει  επικρατήσει «σιωπηλά» εδώ και δύο δεκαετίες στα ελληνικά πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα να «βγάζουν» ιστορικούς (δηλ. δασκάλους και καθηγητές) που προωθούν τις συγκεκριμένες ιδέες. Το γεγονός αυτό ήταν δύσκολο να γίνει ευρύτερα γνωστό όσο περιορίζονταν στο χώρο της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, αλλά «αποκαλύφθηκε» με την προσπάθεια εισαγωγής των ιδεών αυτών στην δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι ένα ζήτημα στο οποίο θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στο μέλλον…

Επιστρέφοντας στο νέο βιβλίο ιστορίας, πρέπει να πούμε ότι η υιοθέτησή του από το Υπουργείο έδωσε το έναυσμα για έναν νέο κύκλο αντιδράσεων, μέσω δημοσιεύσεων στο διαδίκτυο και αρθρογραφίας σε διάφορα έντυπα. Ενδεικτικό του κλίματος που έχει διαμορφοθεί είναι τα δύο άρθρα που αναδημοσιεύουμε. Αξίζει κανείς να διαβάσει και τα σχόλια που έχουν αναρτηθεί στις αρχικές δημοσιεύσεις, που δεν υπάρχει πρακτικός τρόπος να αναδημοσιευτούν από εμάς. Καλή ανάγνωση.

Σημείωση : Το νέο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού μπορείτε να το δείτε στον ιστοχώρο του Ψηφιακού Σχολείου, κάνοντας κλικ στο δεσμό Ηλεκτρονικό Βιβλίο

Στούς ἀντίποδες τοῦ ἱστορικοῦ ἀναθεωρητισμοῦ

Από ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΚΕΨΙΣ

Mεταξύ τῶν προβλημάτων πού συζητοῦνται στίς ἡμέρες μας καταγράφεται καί ἡ προσπάθεια νά «ξαναγραφεῖ» ἡ ἑλληνική ἱστορία στό πλαίσιο ἑνός γενικότερου «ἱστορικοῦ ἀναθεωρητισμοῦ».

Κι ἄν οἱ ἑρμηνεῖες παρέμειναν μόνον ἑρμηνεῖες, ἴσως τότε δέν θά χρειαζόταν νά ἀπαντηθοῦν. Ἐπειδή, ὅμως, οἱ ἑρμηνεῖες καθίστανται «δόγματα» καί «γραμμές» καί «κατευθύνσεις» στό σχολεῖο, στήν ἐπιστημονική ἔρευνα ἀλλά καί στήν καθημερινή συζήτηση, οἱ ἀπαντήσεις εἶναι μᾶλλον ἐπιβεβλημένες.

Ὑποστηρίζεται, ἀτυχῶς, στήν σύγχρονη ἱστοριογραφία μας ὅτι τό ἑλληνικό ἔθνος ἔχει δημιουργηθεῖ κατά τόν 19ο αἰ. Ὁπότε δέν χρειάζεται νά γίνει λόγος γιά τήν ἱστορική συνέχεια, μεταξύ τοῦ ἀρχαίου, τοῦ βυζαντινοῦ καί τοῦ νεώτερου ἑλληνισμοῦ.

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι κατά τίς ἐπαναπροσεγγίσεις τῶν «ἀναθεωρητικῶν τῆς ἱστορίας» δέν ἔχει ξεφύγει κανείς: ὁ Ρίτσος χαρακτηρίζεται «νεκρόφιλος», ὁ Ἐγγονόπουλος «φασίστας», ὁ Θεοδωράκης «βυζαντινιστής», ὁ Παπαρρηγόπουλος «παρακρατικός»! Παράλληλα, στό πλαίσιο τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας ἀλλά καί ἐξ αἰτίας τῆς καταναλωτικῆς συνείδησης ἡ ἱστορική μνήμη διαγράφεται σταδιακά ἀπό τήν πολιτιστική καί κοινωνική πραγματικότητα. Δέν θά ἀναφερθῶ ἐδῶ στήν τυραννικῶς ἐπιβληθεῖσα εἰσαγωγή τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος στήν ἑλληνική γλῶσσα.

Ὁ εἰδικός καί μή ἀναγνώστης, δάσκαλος, ἐργαζόμενος, πολίτης θά διερωτηθεῖ κάποτε ἄν οἱ ἑρμηνεῖες πού δίδονται στό πλαίσιο τοῦ ἱστορικοῦ ἀναθεωρητισμοῦ προέρχονται ἀπό ἄγνοια ἤ ἀπό σκοπιμότητα. Προφανῶς, ἐάν ἀγνοεῖ κανείς τά πράγματα, ἀνατρέχει σέ ἔγκυρους ἱστορικούς, ἡμεδαπούς καί ἀλλοδαπούς, καί βρίσκει τίς ἀπαντήσεις (οἱ ἀσχολούμενοι μέ τήν φιλοσοφία θά θυμοῦνται τό παλαιότερο «ἐπιχείρημα ἐκ τῶν ἐνδόξων»).

Στήν περίπτωση τῶν σκοπιμοτήτων, ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ ἀπάντηση, εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ πολίτης, ὁ ἐργαζόμενος, ὁ δάσκαλος καί ὁ ἀναγνώστης ἐπιβάλλεται νά ἀντισταθοῦν. Ἐάν ἡ μνήμη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κριτήριο τῆς ταυτότητάς του, τότε ἡ ἀπώλεια τῆς ἱστορικῆς μνήμης θά πρέπει νά σημαίνει ἀπώλεια καί τῆς ἱστορικῆς ταυτότητας. Ἔτσι ἡ διατήρηση τῆς ἱστορικῆς μνήμης εἶναι πράξη ἀντίστασης μέσα στήν παγκοσμιοποιημένη καί καταναλωτική κοινωνία. Ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ ἀντίσταση αὐτή θά ἔχει ὁπωσδήποτε ἕνα πολιτιστικό-ψυχολογικό περιεχόμενο. Ἄλλωστε σέ κάθε τυραννική συμπεριφορά ἡ ἀντίσταση εἶναι ὑποχρέωση καί ὄχι δικαίωμα.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ευθύνη.

Η υποταγή της ελληνικής στην τούρκικη ιστοριογραφία

Από Άρδην-Ρήξη

Συγγραφέας: Χρήστος Κoρκόβελος

Άρδην τ. 66

«Η νέα αυτή τάση σημαίνει αναθεώρηση της βασικής, κοινής στα βαλκανικά εθνικά κράτη (πλην του τουρκικού, βεβαίως), ερμηνείας της οθωμανικής κληρονομιάς: Ότι η οθωμανική περίοδος της ιστορίας τους υπήρξε μια “αλλότρια” επιβολή στις αυτόχθονες χριστιανικές κοινωνίες που είχε τη μορφή “ζυγού”»

Χριστίνα Κουλούρη,
Πειραιάς 2007

Εθελοδουλία και αντίσταση στα χρόνια της σκλαβιάς

Αδαμάντιος Κοραής

Το έτος 1798, ο κορυφαίος των Ελλήνων διαφωτιστών, Αδαμάντιος Κοραής εξέδωσε το περίφημο κείμενό του Αδελφική Διδασκαλία, προκιμένου να αντικρούσει τις απόψεις που κυκλοφόρησαν με την υπογραφή του πατριάρχη Ιεροσολύμων Άνθιμου και τίτλο Διδασκαλία Πατρική¹, το κείμενο που κήρυττε την εθελοδουλία στους Τούρκους και αντιστρατευόταν τις φιλελεύθερες ιδέες.

Ο Κοραής ανασκεύαζε τα επιχειρήματα της Δ. Π. και στηλίτευε τον συγγραφέα της, διότι «υπερασπίζει και δικαιολογεί την τυραννίαν των Τούρκων, (των οποίων) ανερυθριάστως σπουδάζει να συγκαλύψει την ασχημοσύνην, μήτε εντρέπεται να μας διδάσκη την εις αυτούς υποταγήν, ήγουν να υποφέρωμεν τας αδικίας, τας αρπαγάς, τας ασελγείας, τέλος και να τουρκίσωμεν προτιμότερον, παρά να φύγωμεν την τυραννίαν αυτών».

Ο Κοραής αντέκρουε τη Δ. Π. ως ψευδεπίγραφη, μωρά και αντίθεον, και επέκρινε τον συντάκτη της, διότι «πιστώνει φρονήματα ενάντια εις την διδασκαλίαν του Χριστού και των Αποστόλων²».

Στην Αδελφική Διδασκαλία του, ο Κοραής προέβαινε σε μια γλαφυρή σκιαγράφηση της κατάστασης των Ελλήνων επί τουρκοκρατίας:

«Είναι εις όλους γνωστόν εις πόσην ακμήν έφθασε την σήμερον των Τούρκων η τυραννία. Οι ταλαίπωροι Γραικοί δεν είναι πλέον κύριοι μήτε κτημάτων, μήτε τέκνων, μήτε των ιδίων αυτών γυναικών. Η τιμή και η ζωή των κρέμαται από την θέλησιν όχι μόνον αυτού του πρωτοτυράννου, αλλά και εκάστου από τους ελαχίστους αυτού δούλους. Τις δεν ηξεύρει το πλήθος των Γραικών της Κρήτης, όσοι δια να φύγωσι τα τοιαύτα δεινά, ηναγκάσθησαν να αρνηθώσι την πατρικήν αυτών θρησκείαν.

Τις αγνοεί τας βίας και τας αρπαγάς των παρθένων, των παίδων, όσαι καθ’ ημέραν συμβαίνουσιν εις την Θεσσαλονίκην, ώστε να αναγκάζονται οι άθλιοι γονείς να μακρύνωσιν από την ασέλγειαν των βδελυρών Γιανιτσάρων. Τις δεν έφριξεν ακούων την καταδυναστείαν και τους αφορήτους φόρους (…)

Τις δεν εθρήνησε τους εκτοπισμούς και τας μετοικεσίας τοσούτων Γραικών, όσοι μην υποφέροντες πλέον τον οθωμανικόν ζυγόν, εσκορπίσθησαν, εις διαφόρους τόπους της Ευρώπης»³.

Ο συντάκτης της Διδασκαλίας Πατρικής μετέρχονταν διάφορα επιχειρήματα για να αποδείξει ότι «η μοναρχία και αν ήθελεν είναι τυραννική, είναι όμως αιρετωτέρα παρά την δημοκρατίαν», ενώ δεν δίσταζε να προβεί και εις την «φρικτήν βλασφημίαν ονομάζων τον σουλτάνον “πρύτανιν των αγαθών”»⁴.

Μια ωδή προς τον αδικημένο Φαλμεράυερ, του Νάσου Θεοδωρίδη

Ομολογώ ότι μέχρι προσφάτως δεν ήξερα την δράση του κ. Νάσου Θεοδωρίδη… Ίσως επειδή δεν διαβάζω την Αυγή… Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Ο κ. Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων, και μέλος της επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε παρακάτω τη δημοσίευσή του στην Αυγή, με την οποία υπερασπίζεται τον καημένο τον Φαλμεράυερ και το έργο του. Ποιος ήταν ο Φαλμεράυερ; ήταν ένας Γερμανός ιστορικός που ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε ότι το ελληνικό έθνος έπαψε να υπάρχει (εξολοθρεύτηκε) και τη θέση του πήραν οι Σλάβοι που τον 6ο μ.Χ. αιώνα «κατέβηκαν» στην Ελλάδα.

Θα μου πείτε, γιατί καίγονται οι κύριοι αυτοί για το ελληνικό έθνος; αφού δεν πιστεύουν στα έθνη και θέλουν να τα καταργήσουν…

Το πράγμα είναι απλό. Αν δεχτεί κανείς ότι το ελληνικό έθνος έπαψε κάποια στιγμή να υπάρχει, τότε οι σημερινοί Έλληνες τι είναι; πώς προέκυψαν;

Το ερώτημα έρχονται να απαντήσουν συγκεκριμένοι «αναθεωρητές» ιστορικοί – πολλούς από αυτούς τους γνωρίσαμε από το «ιστορικό ντοκιμαντέρ» 1821 του ΣΚΑΙ. Βέβαια η δράση τους δεν περιορίζεται στη συμμετοχή τους στο τηλεοπτικό αυτό πρόγραμμα· υπάρχουν και τα γραπτά τους όπου αναπτύσσουν με λεπτομέρειες τις απόψεις τους, αλλά αυτά δεν είναι γνωστά στον πολύ κόσμο. Για το λόγο αυτό και αναφέρομαι στα τηλεοπτικά τους κατορθώματα…

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, θα πρέπει να πούμε ότι :

Εκεί που αρχίζει ο σεβασμός στην άποψη τελειώνουν οι αρχές και η ιστορική πραγματικότητα;

Από Εθνική Παιδεία

Κρίνουμε απαραίτητο να γράψουμε μερικά πράγματα σχετικά με το άρθρο του κ. Νάσου Θεοδωρίδη (φωτο αριστερά) το οποίο δημοσίευσε ακριβώς έναν χρόνο πριν η εφημερίδα ΑΥΓΗ και που κρίναμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε, όπως άλλωστε έπραξαν και αρκετοί άλλοι ιστότοποι και ιστολόγια, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορούσε τον Ελληνισμό του Πόντου για εγκλήματα εναντίον των Τούρκων. Το γεγονός αυτό λοιπόν φαίνεται πως θορύβησε τόσο πολύ την εφημερίδα ΑΥΓΗ ώστε προέβη στην εξής ανακοίνωση:

Για την Γενοκτονία των Ποντίων
Ημερομηνία δημοσίευσης: 22/05/2012

Πριν από έναν (!) χρόνο (στις 20 Μαΐου 2011) η «Αυγή» δημοσίευσε άρθρο του τακτικού αναγνώστη μας Νάσου Θεοδωρίδη, ο οποίος αναπτύσσει τις απόψεις του για την «εθνικιστική οπτική» σχετικά με τη Γενοκτονία των Ποντίων. Το άρθρο βρήκαν και μετά από έναν χρόνο διαδίδουν στο Διαδίκτυο κυρίως ακροδεξιές ομάδες, όχι με στόχο να συμβάλουν στην ιστορική διερεύνηση της Γενοκτονίας, αλλά για να δημιουργήσουν εντυπώσεις εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Επαναλαμβάνουμε ότι η «Αυγή» δεν λογοκρίνει, αλλά σέβεται τη διατύπωση απόψεων όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το παρελθόν. Δημοσιεύουμε σήμερα κείμενο – απάντηση του Γιάννη Χατζηαντωνίου τονίζοντας ότι τα προβλήματα, για τα οποία καλείται να αποφασίσει ο λαός μας, δεν ανάγονται στις αρχές του 20ού αιώνα.

Λυπούμαστε πολύ αλλά θα πρέπει να πούμε ότι η ΑΥΓΗ μάλλον ψεύδεται όταν αναφέρεται στον Νάσο Θεοδωρίδη ως «τακτικό αναγνώστη της», μια που ο εν λόγω κύριος όχι μόνο είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αρθρογραφεί ανελειπώς εδώ και πολλά χρόνια τόσο στην ΑΥΓΗ, όσο και σε διάφορους ιστότοπους / ιστολόγια του ΣΥΡΙΖΑ, ή φιλικά προσκείμενα σε αυτόν. Βλέπε:

Eνόχλησε την Τουρκία η διαγραφή του … «συνωστισμού» στην Σμύρνη!

Από prionokordela.gr

Η Milliyet στην πρώτη σελίδα  με τον τίτλο «Βρικολάκιασε το πνεύμα πολέμου στον γείτονα» αναφέρει ότι στην Ελλάδα γράφηκε και πάλι το βιβλίο της Ιστορίας της 6ης τάξης Δημοτικού που είχε προκαλέσει την αντίδραση, όπως λέει,  των εθνικιστών επειδή περιείχε ήπιες διατυπώσεις για τους Τούρκους και τους Οθωμανούς. Το βιβλίο αυτό -εννοεί της κ. Ρεπούση- είχε αρχίσει να διδάσκεται το 2007, όμως στο βιβλίο αυτό τώρα υπάρχουν πολύ βαριές διατυπώσεις αναφορικά με την είσοδο του τουρκικού στρατού στην Σμύρνη.

Να θυμίσουμε ότι το νέο βιβλίο Ιστορίας -που ανακοινώθηκε χθες- έχει τίτλο  «Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου και είναι των καθηγητών Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ι. Κολιόπουλου, Ιακ. Μηχαηλίδη και των εκπαιδευτικών Χ. Μηνάογλου και Αθ. Καλιανιώτη. «Το νέο βιβλίο κάνει τον Έλληνα α αισθάνεται καλά που είναι Έλληνας» δήλωσε χαρακτηριστικά το μέλος της συγγραφικής ομάδας, κ. Μηνάογλου.

Το σύγγραμμα θα αντικαταστήσει το βιβλίο της Μ. Ρεπούση, που είχε προκαλέσει τεράστιο σάλο όταν εισήχθη  ιδίως για την πρόταση ότι «Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη.

Γαλλία: Αντιδράσεις τούρκων μαθητών σε σκίτσο για την αρμενική γενοκτονία

Από HellasOnTheWeb

Την έντονη αντίδραση δυο τούρκων μαθητών σε γαλλικό σχολείο προκάλεσε σκίτσο με έναν τούρκο να μεταφέρει ένα καλάθι γεμάτο νεκροκεφαλές το οποίο αναγράφει «Αρμενική Γενοκτονία». Το επίμαχο σκίτσο παρουσιάστηκε σε λύκειο στην πόλη Montbéliard.

Κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος ιστορίας και γεωγραφίας ο καθηγητής παρουσίασε το επίμαχο σκίτσο και ρώτησε τους μαθητές «τι καταλαβαίνετε από αυτό το σκίτσο; Γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να ενταχθεί στην ΕΕ σύμφωνα με αυτό;»

Η σφαγή της Χίου υπό αναθεώρηση!

Από ΕΓΝΟ-ΛΟΓΙΚΑ

Η σφαγή της Χίου υπό αναθεώρηση: Δεν εσφάγησαν, αλλά αυτοκτόνησαν!

Το οστεοφυλάκιο στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά στην Χίο
όπου φυλάσσονται τα οστά των σφαγιασθέντων

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr

Η σημερινή εθνική επέτειος, της Επαναστάσεως του ‘21, μας καλεί να αντισταθούμε στην μεθοδευμένη προσπάθεια χειραγώγησης και απάλειψης της ιστορικής αλήθειας που υπαγορεύουν και επιβάλουν γνωστά κέντρα, με καθηγητές και λέκτορες και με συμμάχους παράγοντες στα υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Οι εν λόγω ιστορικοί αναθεωρητές, ισχυρίσθηκαν προσφάτως, ότι ο πίνακας του διάσημου Γάλλου ζωγράφου Ευγενίου Ντελακρουά « η σφαγή της Χίου» αποτελεί υπερβολική απεικόνιση εκ μέρους του καλλιτέχνη και ξεπερνάει την πραγματικότητα. Μπορεί και να αυτοκτόνησαν και έτσι, ο πίνακας αφαιρέθηκε προ διετίας από το Βυζαντινό μουσείο Χίου, κατ’ απαίτηση των Tούρκων!

Η υποβάθμιση της ελληνικής Ιστορίας και το βρώμικο παρασκήνιο στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Από ΕΛΛΑΣ

Φοβερές καταγγελίες και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα απίστευτα που συμβαίνουν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με πρωταγωνιστές μια σπείρα εθνομηδενιστών και επιόρκων ακαδημαϊκών “δασκάλων”. Μια συνέντευξη που πρέπει να διαβαστεί…

Συνέντευξη στην Άννα Δοντά

Η Απόλυτη Κατάντια των Ελληνικών ΑΕΙ. Σημείωση: Φροντίστε να μάθετε ιστορία μόνοι σας. Το Καθεστωτικό “εκπαιδευτικό” σύστημα φροντίζει επιμελώς να ξεχάσετε και αυτά που ήδη γνωρίζετε για την Ιστορία της Ελλάδος! Συγκλονιστική συνέντευξη του κου Εμμανουήλ Μικρογιαννάκη στο περιοδικό Hellenic NEXUS.

Hellenic NEXUS: Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα βάλλεται από παντού. Ωστόσο, ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι βολές εκ των έσω. Αρχίζοντας με τη μείωση βασικών μαθημάτων (όπως τα Αρχαία Ελληνικά), την απάλειψη του προσδιορισμού «εθνική», περνώντας στην αλλοίωση κειμένων, κυρίως στα βιβλία της Ιστορίας, και καταλήγοντας στην ουσιαστική κατάργηση της, κάνοντας τη μάθημα επιλογής! Πώς τα ερμηνεύετε όλα αυτά εσείς, που έχετε διά βίου υπηρετήσει την Ελληνική Παιδεία και, μάλιστα, από την έδρα της Ιστορίας;

Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης: Σήμερα, πράγματι, μας απασχολεί μία κατάστασις, η οποία είναι ανυπόφορη! Πολλαπλά πλήγματα και κίνδυνοι που υπάρχουν για το Έθνος μας. Ποιο είναι αυτό το Έθνος; Μήπως αυτή η έννοια έχει παραμεληθεί και παραγκωνισθεί, ώσπου να την εγκαταλείψουμε; Πολλά με το όνομα «εθνικόν» έλειψαν. Μένει ακόμη «εθνικός κήπος», «εθνικό θέατρο», «εθνική άμυνα». Επί του παρόντος μένουν. Μήπως είναι ένας διωγμός του Έθνους;

Ποιοί πλαστογραφούν την αληθινή Ιστορία του 1821

Από Αντίβαρο

Οι δήθεν αναθεωρητές «Έλληνες Ιστορικοί» και η διατεταγμένη υπηρεσία τους.

του Βασίλη Φίλια
καθηγητή και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου

Ένας αποτελεσματικός τρόπος  ίσως ο αποτελεσματικότερος  για να αποφύγεις να κριθεί μια επιστημονική εργασία επί της ουσίας, δηλαδή με ποιοτικά κριτήρια, είναι να επιτύχεις να χαρακτηρισθεί ως «προοδευτική προσέγγιση» σαν αντιπαράθεση και κατ’ αντιδιαστολή με τις «λοιπές», που συλλήβδην στιγματίζονται ως «ξεπερασμένες», «πεπαλαιωμένες», ακόμη και αντιδραστικές.

Με τον τρόπο αυτό επέρχεται μια μετάθεση από το επίπεδο των επιχειρημάτων στο επίπεδο των ηχηρών λόγων και των εντυπώσεων. Γνωστή μεθοδολογία από την πολιτική του πεζοδρομίου και των ηγετικών παλκοσένικων εφαρμόζεται πλέον κατά κόρο τόσο στην ιστορική έρευνα κυρίως, αλλά και σε όλες τις επιστήμες του ανθρώπου προκειμένου να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συγκαλυφθεί η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, η οποία διερμηνεύεται μέσω διαφόρων ψυχολογουμένων και ψυχολογιοποιήσεων με στόχο τελικά να διαμφισβητηθεί η δυνατότητα ανάλυσης του ιστορικοκοινωνικού γίγνεσθαι με αντικειμενικούς όρους και να επέρχεται σχετικοποίηση και υποκειμενικοποίηση του υπό διερεύνηση πραγματικού υλικού.

Σχετικοποίηση η οποία βαφτίζεται ως ερευνητική αντικειμενικότητα και ψυχρή αποστασιοποίηση κάτω από το πέπλο της οποίας υποκρύπτεται και αποκρύπτεται η υποκειμενικότητα της προσέγγισης, δηλαδή η υπολανθάνουσα αυθαιρεσία του τρόπου διεξαγωγής της έρευνας και της αντίστοιχης συναγωγής συμπερασμάτων. 

25 Μαρτίου – Αγία Λαύρα: Μύθοι;

Γεώργιος Κεκαυμένος
Αντίβαρο, Ιούνιος 2007

Με αιχμή του δόρατος το γνωστό πλέον σε όλους βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, διεξάγεται μια ολομέτωπη επίθεση της προοδευτικής ιστοριογραφίας ενάντια σε κάθε εθνικό «μύθο», δηλαδή ενάντια σε καθετί που θέλει την εκκλησία να έχει μια ουσιαστική συμβολή στην διάσωση της ελληνικότητας του γένους μας κατά τα τετρακόσια χρόνια της τουρκικής κατοχής, αλλά και στο ξέσπασμα της επανάστασης του 1821. Ένας από αυτούς τους μύθους, που υποτίθεται πως συντηρούνται μέχρι σήμερα κατεξοχήν από την εκκλησία, είναι και η ύψωση του λάβαρου της επανάστασης από τον Π.Π. Γερμανό στις 25 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα. Αλλά ο κύριος μύθος είναι η ίδια η ημερομηνία της 25ης Μαρτίου, διότι κατ’ αυτούς η επανάσταση είχε ξεκινήσει κάποιες μέρες νωρίτερα, ενώ η 25η Μαρτίου επιλέχθηκε μετά από αρκετά χρόνια, μόνον και μόνον για να συνδεθεί η εκκλησία με την επανάσταση, παρ’ όλο που στην αρχή την είχε καταδικάσει και αφορίσει.

Ας δούμε όμως από κοντά τα δύο αυτά γεγονότα, ώστε να διαπιστώσουμε το αν και κατά πόσον είναι μύθοι, και σε κάθε περίπτωση ποιος είναι υπεύθυνος για την όποια παραχάραξη ή διαστρέβλωση που έχουν τυχόν υποστεί.

Πώς παρουσιάζεται η Eλληνική Eπανάσταση (1821) στα Τουρκικά σχολικά βιβλία

Διαβάζοντας το κείμενο θα διαπιστώσετε τις ομοιότητες με την εκπομπή 1821 του ΣΚΑΪ, με τον κ. Τατσόπουλο, τον κ. Βερέμη (του ΕΛΙΑΜΕΠ, υπέρμαχο του σχεδίου Ανάν), την κ. Κουλούρη (συγγραφέα του Εναλλακτικού Εγχειριδίου Ιστορίας του CDRSEE) κλπ.

---

Από τον ΛΟΓΙΟ ΕΡΜΗ

Κατσουλάκος Θεόδωρος και Τσαντίνης Κώστας

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του τουρκικού σχολικού εγχειριδίου (Emin Oktay, Tarih, Lise: III, έκδ. 1988, σσ. 237-240) και καταδεικνύει τον τρόπο που διδάσκονται οι γείτονες την κοινή μας Ιστορία. Τα σχόλια  και οι υποσημειώσεις είναι των συγγραφέων Κατσουλάκου Θ.,Τσαντίνη Κ. από το βιβλίο τους “Προβλήματα Ιστοριογραφίας στα Σχολικά Εγχειρίδια των Βαλκανικών Κρατών. Επανάσταση του. ΄21, Βαλκανικοί Πόλεμοι. εκδ.  Εκκρεμές”

Η Ελληνική Επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1820-1829), κατά το Τουρκικό εγχειρίδιο

Οι Έλληνες¹, οι οποίοι είχαν περισσότερα προνόμια² απ’ όλους τους χριστιανικούς λαούς που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία, ζούσαν κυρίως στην Ελλάδα³, στην Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου, στη Δυτική Μικρασία και στα παράλια της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, όπου ήταν εγκαταστημένοι σε πόλεις και κωμοπόλεις και ασχολούνταν με τις τέχνες και το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη ναυτιλία.